The Soloist (Ο Βιρτουόζος)

Υπόθεση: Κυνικός δημοσιογράφος των L.A. Times (Robert Downey Jr.) ανακαλύπτει τυχαία στον δρόμο σχιζοφρενή μουζικάντη (Jamie Foxx). Έτσι βλέποντας ζουμί στην υπόθεση αρχίζει να γνωρίζει και να σκαλίζει το παρελθόν του χαρισματικού άστεγου...

Ο σκηνοθέτης Joe Wright (''Atonement'') στο ''The Soloist'' μας παρουσιάζει μια αληθινή ιστορία, βασισμένη σε ένα πρόσφατο βιβλίο του δημοσιογράφου Steve Lopez, τον οποίον υποδύεται στην οθόνη ο Robert Downey Jr.
Γενικά είναι εμφανής η προσπάθειά του να μας δείξει πώς από μια καθαρά επαγγελματική σχέση συμφερόντων μπορεί να αναπτυχθεί μια περίεργη φιλία και ένα πραγματικό ενδιαφέρον προς τον συνάνθρωπό μας. Επίσης, ίσως είχε την πρόθεση να αποδείξει την δύναμη της μουσικής και την έκσταση στην οποία μπορεί να μας καθηλώσει. Το πρόβλημα είναι ότι μάλλον δεν πείθει τόσο, ούτε καταφέρνει να συγκινήσει όσο λογικά θα επιθυμούσε.
Το παραπάνω συμπέρασμα κατά την γνώμη μου πηγάζει από την ασυμμετρία και την γενικότερη αδυναμία παρουσίασης των δύο κεντρικών χαρακτήρων. Από τη μια έχουμε τον Robert Downey Jr. χωρισμένο, μονόχνωτο και απορροφημένο στα εργασιακά του καθήκοντα. Η ερμηνεία του εν λόγω ηθοποιού πιστεύω πως κινείται σε πάρα πολύ καλά, ρεαλιστικά επίπεδα, όπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει ο συγκεκριμένος ηθοποιός. Μόνο που ο σκηνοθέτης, ηθελημένα ή άθελά του μας άφησε με μια ελλιπής παρουσίαση της προσωπικότητας και των προθέσεων του δημοσιογράφου Steve Lopez. Έτσι αυτόματα όλο το κέντρο βάρους πέφτει στον βιρτουόζο, Jamie Foxx. O τελευταίος προσπαθεί επί δύο ώρες υπερβολικά να μιμηθεί τον ψυχικά άρρωστο μουσικό χωρίς να δίνει κάνενα βάθος στον ρόλο του, πόσο μάλλον στοιχεία ρεαλισμού. Το αποτέλεσμα προβληματίζει και έτσι αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων.
Γενικότερα η ταινία είναι τίμια και αξιοπρεπής, αλλά με μια καλύτερη και πιο ισορροπημένη παρουσίαση των πρωταγωνιστών θα ήτανε σαφώς ανώτερη. Κινεί το ενδιαφέρον του θεατή, παρακολουθείται άνετα, χωρίς όμως να καταφέρνει να συγκινήσει ιδιαίτερα...