Δεν συνηθίζω να γράφω σε αυτό εδώ το blog για ταινίες που μου είναι αδιάφορες, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ταινίες κακές, που προσβάλλουν την νοημοσύνη μας. Όταν όμως δημιουργείται ένα τεράστιο hype γύρω από μια ''ταινία'' όπως το ''Bruno'', και εγώ ο ίδιος ανυπομονώ να δω τις νέες περιπέτειες του ταλαντούχου Sacha Baron Cohen, και τελικά το αποτέλεσμα όχι μόνο με απογοητεύει, αλλά και με αηδιάζει, αξίζει μια αναφορά.
Καταρχήν, σεναριακά το ''Βruno'' είναι μια κακή κόπια του ''Borat''. O Βruno, βλέποντας ότι το μεγάλο του όνειρο να γίνει ένας star των media εξανεμίζεται στην Ευρώπη, πηγαίνει στις ΗΠΑ, όπως και ο Borat. Εκεί δίπλα του έχει ξανά έναν πιστό βοηθό, σε μία φάση τα χαλάνε, και στο τέλος πάλι τα βρίσκουνε (εδώ και ερωτικά). Παράλληλα, όπως και στην ταινία του 2006, ο κεντρικός εκκεντρικός χαρακτήρας είναι άφραγκος και χαμένος. Έτσι, από αυτό το ντοκιμαντέρ λείπει εξαρχής η πρωτοτυπία.
Αυτά για το σενάριο, που είναι και δευτερεύον σημασίας. Πρωτεύον σημασίας είναι τα απαίσια συναισθήματα που μου άφησε η ταινία. Φυσικά και περίμενα ο Cohen, για άλλη μια φορά, να είναι ακραία προκλητικός. Αυτός άλλωστε ήτανε και ο κύριος λόγος της παρακολούθησής μου. Μέσα από τις εκκεντρικές φάρσες του να προκαλέσει σοκ και γέλιο. Πράγμα το οποίο λειτούργησε τέλεια για μένα στο ''Borat''. Εκεί ο Cohen ισορροπούσε επιτυχώς σε τεντωμένο σκοινί. Νομίζω όμως ότι εδώ ο γνωστός κωμικός ξεπερνάει τα όρια και πέφτει. Συμφωνώ με το myfilim.gr που κάνει αναφορά για ''διανοητικό βιασμό''. Ναι, το ''Βruno'' δεν είναι μόνο ακραία σοκαριστικό, αλλά έντονα ενοχλητικό, χοντροκομμένο, χυδαίο και τέρμα κακόγουστο. Δεν νομίζω να προκαλεί ιδιαίτερο γέλιο η θέα μια π***** (συγκεκριμένα του Bruno) να ομιλεί...
Πάλι καλά που στο τέλος της ταινίας μαζεύονται ο Bono (και άλλοι γνωστοί καλλιτέχνες) και μας τραγουδούν μια όμορφη μπαλάντα...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου