Κυνόδοντας

Δράμα, Ελλάδα 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 11 Νοεμβρίου)

Υπόθεση: Πατέρας, Μητέρα και τα τρία τους παιδία ζούνε σε ένα απομονωμένο σπίτι εκτός πόλης. Ο πατέρας είναι μεγαλοβιομήχανος και το μοναδικό μέλος της οικογενείας που φεύγει καθημερινά από το σπίτι. Τα παιδιά δεν έχουνε δει ποτέ τον έξω κόσμο. Έτσι μεγαλώνουν σύμφωνα με την ιδιότροπη και αυστηρή διαπαιδαγώγηση των γονιών τους, χωρίς να λαμβάνουν άλλα εξωτερικά ερεθίσματα...Η μοναδική επαφή τους με τον έξω κόσμο είναι μια κοπέλα, η Χριστίνα, που δουλεύει στο εργαστάσιο του πατέρα και τους επισκέπτεται τακτικά. Η Χριστίνα όμως σιγά σιγά θα καταστρέψει το γαλήνιο και μηχανιστικό περιβάλλον του σπιτιού...

Ο ''Κυνόδοντας'' είναι μια δύσκολη, ακραία ταινία με δυνατές και ωμές σκηνές, και σίγουρα δεν θα αρέσει σε μεγάλη μερίδα θεατών. Εγώ την παρακολούθησα μόλις χθες και όσο περνάει ο χρόνος την εκτιμώ περισσότερο, εξακολουθώντας παράλληλα να με προβληματίζει.

Βγαίνοντας χθες από την αίθουσα ένιωθα ότι ο δημιουργός της Γιώργος Λάνθιμος έκρυβε πολύ ουσία κάτω από την παρουσίαση της καθημερινότητας μιας παντελώς δυσλειτουργικής οικογένειας. Διαβάζοντας στην συνέχεια και reviews άλλων bloggers συμφώνησα απόλυτα μαζί τους. Η ταινία απεικονίζει μια οικογένεια. Ο πατέρας, ως ένας δικτάτορας, έχει τον απόλυτο έλεγχο των ''κατωτέρων'' του. Η μητέρα είναι το εκτελεστικό του όργανο και δεξί χέρι και τα παιδία είναι τα ρομποτάκια που υπακούουν πιστά, όχι από φόβο ή λόγω εξαναγκασμού, αλλά επειδή έτσι έχουνε μάθει τους φαίνεται φυσιολογική αυτή η σχέση. Για αυτούς, ο πατέρας είναι ο θεός, τον αγαπούν αρρωστημένα. Αυτός καθορίζει τα γεωγραφικά όρια του κόσμου και είναι κριτής των πάντων. Για αποφυγή οποιασδήποτε μορφής μικρο-επανάστασης ή απλά περιέργειας, λέξεις όπως η ''εκδρομή'' και ''θάλασσα'' αλλάζουν σημασία και γίνονται πολυθρόνες και πατώματα, ώστε να κρατήσουν τόσο διανοητικά, όσο και σωματικά τα παιδιά εντός του φράχτη που περιβάλλει το σπίτι. Ονόματα σε αυτό το σπίτι δεν υπάρχουν, οι επιδόσεις και η ψυχρή εκτέλεση των καθηκόντων είναι αυτά που μετράνε. Τα συναισθήματα εδώ δεν παίζουν κανέναν ρόλο. Η αλληγορία τελικά ήτανε εμφανής. Για άλλους ο αυταρχικός πατέρας συμβολίζει το σημερινό αυστηρό κοινωνίκο σύστημα, άλλοι αναφέρθηκαν στον πατροπαράδοτο θεσμό της οικογένειας, στην θρησκεία ή στην πολιτική.

Όλα τα παραπάνω δεν θα έφτανε να παρουσιάζουν ενδιαφέρον ως ιδέα μόνο. Το συγκεκριμένο δράμα μεταφέρεται πολύ αποτελεσματικά και στην οθόνη. Άρτια και προσεγμένη σκηνοθετικά, αλλά το βασικότερο, με φοβερά ρεαλιστικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, κεντρίζει τον θεατή για 90 περίπου λεπτά. Η ''κακιά'' γάτα, τα αεροπλανάκια στον ουρανό, ο σκύλος που γεννιέται, ο αποτυχημένος ''αδερφός'' που βρίσκεται έξω από τον φράχτη...όλα αποτελούν κομματάκια του παζλ για την εξέλιξη της ιστορίας.

Η επανάσταση τελικά ξεκινά από την μεγάλη κόρη, βλέποντας κρυφά δύο βιντεοκασσέτες. Σκεφτείτε αυτήν την κοπέλα που δεν είχε δει ποτέ τον έξω κόσμο, ξαφνικά μέσω δύο ταινιών να γνωρίζει τον ''λαμπερό'' κόσμο του Hollywood. Άντε μετά να μην θέλει να βγάλει τον ''Κυνόδοντα'', δηλαδή να σπάσει τον περίεργο δεσμό της με την οικογένεια και τον πατέρα, και να σκαρφαλώσει τον φράχτη με προορισμό την ελευθερία...

7,6/10