Rumba (Ρούμπα)

Δραματική κωμωδία, Γαλλία/Βέλγιο 2008 (Έκανε πρεμιέρα στις 23 Ιουλίου)

Υπόθεση: Ένα ζευγάρι δασκάλων σε μια επαρχιακή πόλη ζούνε μια ζωή ρουτίνας. Το μόνο πράγμα που τους ενώνει και τους φέρνει κοντά είναι ένας κουβανέζικος ερωτικός χορός, το Rumba, που τον εξασκούν επιτυχημένα και παθιασμένα κάθε βράδυ. Μια νύχτα όμως, εξαιτίας ενός τροχαίου ατυχήματος, η σχέση τους δοκιμάζεται και οι συνήθειες τους αλλάζουν δραματικά...

Κατ'αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε ιδιαίτερα η ταινία. Δεν κουράστηκα από την παρακολούθηση, αλλά κάτι έλειπε ώστε να την ευχαριστηθώ. Ο κύριος λόγος που αναφέρομαι στο ''Rumba'' είναι η ακραία ιδιαιτερότητά του. Ασυνήθιστο, σιωπηλό, τέρμα ευρωπαϊκό και άκρως μινιμαλιστικό. Μια πραγματικά ξεχωριστή κινηματογραφική εμπειρία, που θα μπορούσα να την φανταστώ και ως θεατρική παράσταση.

Πρώτον, το εκκεντρικό ζευγάρι των πρωταγωνιστών είναι παράλληλα και οι σκηνοθέτες και οι σεναριογράφοι αυτής της low budget γλυκόπικρης κωμωδίας! To μήκος της ταινίας είναι πολύ μικρό, και οι διάλογοι εξαιρετικά ελάχιστοι. Με την βουβή απεικόνιση των καταστάσεων μάλλον οι δημιουργοί επιθυμούν να μας δείξουν την αβάσταχτη ρουτίνα, τις μηχανικές δραστηρίοτητες και την πλαστή ευτυχία του ζευγαριού. Ως αντίθεση μας παρουσιάζουν τα ζωηρά χρώματα, τις σουρρεαλιστικές καταστάσεις και κυρίως τον ερωτικό χορό Rumba και την μουσική που τον συνοδεύει, που παράλληλα αναζωογονεί και την σχέση του ζευγαριού.

Με την εξέλιξη των δραματικών καταστάσεων σου βγαίνει μια μελαγχολία και λύπη, αλλά τελικά υπερτερεί το γέλιο. Αυτό θέλει να μας δείξει και η ταινία, την προβολή τραγικών καταστάσεων από μια θετική οπτική γωνία, με απώτερο στόχο την εξύψωση του θαύματος της ζωής.

6,8/10

The Pains of being Pure at Heart - Higher than the Stars

Indie Pop, EP (Kυκλοφορεί από τις 22 Σεπτεμβρίου)

Μετά την εκπληκτική πρώτη τους δισκογραφική δουλειά που κυκλοφόρησε τον περασμένο Φεβρουάριο, οι Νεουορκέζοι συνεχίζουν να μας ξεσηκώνουν ή να μας μελαγχολούν με το νέο EP τους ''Higher than the Stars''.

Ο δίσκος περιέχει 4 νέα τραγούδια και ένα χορευτικό remix σε συνεργασία με τους Saint Etienne. Tα κομμάτια διατηρούν το γνώριμο ύφος των πιτσιρικάδων, δηλαδή θορυβώδεις κιθαριστική pop, πιασιάρικοι ρυθμοί, φευγαλέα φωνητικά και γενικότερα μια noise pop αισθητική.

Το καλύτερο τραγούδι κατ'εμέ είναι το ομώνυμο ''Higher than the Stars''. Απλά μαγευτικό, με εξαιρετική μελωδία και μια όμορφη μπασογραμμή. Το ''Falling Over'' νομίζω είναι αυτό που διαφέρει από τα υπόλοιπα κομμάτια, ενώ το ''103'' διατηρεί έναν πιο θορυβώδης χαρακτήρα. Τέλος, το ''Twins'' θα ταίριαζε γάντι στο προηγούμενο άλμπουμ τους.

The Damned United (Μπάλα για Καταραμένους)

Αθλητική Βιογραφία, Ηνωμένο Βασίλειο 2009 (Έκανε φεστιβαλική πρεμιέρα στις 19 Σεπτεμβρίου)

Υπόθεση: Η αληθινή ιστορία του θρυλικού προπονητή Brian Clough, που άφησε την προσωπική του σφραγίδα στα ποδοσφαιρικά δρώμενα της Αγγλίας γύρω στα 70s. Αρχικά ανέβασε την Derby County από την Β' Κατηγορία στην Premier League, και στη συνέχεια πήρε και το πρωτάθλημα μαζί της. Έπειτα, λόγω προβλημάτων με την διοίκηση της ομάδος, αποχώρησε και πήγε στην μεγάλη τότε Leeds United, όπου κατάφερε να μείνει μόνο 44 μέρες στον πάγκο...

Ως ποδοσφαιρόφιλος, καιρό είχα να απολαύσω μια ποδοσφαιρική ταινία. Η τελευταία που είχα δει ήτανε το υπερδραματικό και άστοχο ''Goal 3'', και έτσι χάρηκα που το ''The Damned United'' πετυχαίνει τους στόχους του ως αθλητική βιογραφία.
Κύριο πρόσωπο της ταινίας είναι ο προπονητής Brian Clough, και γύρω από αυτόν περιστρέφεται και εξελίσσεται ολόκληρη η ιστορία. Μαθαίνουμε την ποδοσφαιρική σταδιοδρομία του, την διαχρονική βεντέτα που είχε με τον τότε σπουδαίο προπονητή Don Revie, το πάθος, την υπέρμετρη φιλοδοξία του και τον έντονο αυθορμητισμό που τον χαρακτήριζε ως προπονητής και άνθρωπος. Επίσης, βλέπουμε την εξέλιξη της επαγγελματικής σχέσης που διατηρούσε με τον βοηθό και φίλο του Peter Taylor. Μάλλον, το μόνο στοιχείο που δεν φανερώνεται τόσο καλά στην ταινία είναι τα ιδιαίτερα προπονητικά χαρακτηριστικά/ποδοσφαιρική φιλοσοφία που ενδεχομένως να τον χαρακτήριζαν ως προπονητή.
Για να οπτικοποιηθούν όλα τα παραπάνω στοιχεία σαφώς και θα πρέπει να υποστηρίζονται από τον κατάλληλο ηθοποιό. Και εδώ η επιλογή του Michael Sheen είναι κάτι παραπάνω από εύστοχη. Τόσο εμφανισιακά, όσο και στο γενικότερο βρετανικό στυλάκι του, ταιριάζει γάντι για τον ρόλο του Brian Clough. Στο κάτω κάτω ο εν λόγω ηθοποιός έχει δείξει και στο παρελθόν πως μπορεί να ερμηνεύσει επιτυχημένα πραγματικά πρόσωπα (βλέπε ''Τhe Queen'' ,ως Τony Blair).
Πέρα από την ερμηνεία του Michael Sheen, βρήκα πολύ καλή και την σκηνοθεσία. Μπορεί μεν να είναι αρκετά τηλεοπτική, αλλά αποτυπώνει με ακρίβεια και ρεαλισμό την ποδοσφαιρική κουλτούρα (και όχι μόνο) της τότε εποχής. Συναντούμε όμορφα πλάνα από τα λασπωμένα γήπεδα, τις φανατισμένες εξέδρες και τα βρώμικα αποδυτήρια. Τέλος, ο θεατής συνηδειτοποιεί ότι και τότε το ποδόσφαιρο ήτανε αρκετά βρώμικο, με τα σκάνδαλα, τις φίρμες, τους προέδρους, το χρήμα και τα media να διεκδικούν ένα κομμάτι από την ποδοσφαιρικής πίτα.

7,7/10

The Veils live at Kavala..εντυπώσεις

Μια μέρα μετά την εμφάνισή τους στην πρωτεύουσα οι Veils επισκέφθηκαν την βόρεια Ελλάδα, και συγκεκριμένα την πόλη της Καβάλας, στα πλαίσια των εγκαινίων ενός νέου εκθεσιακού κέντρου.
Εγώ προσωπικά, και κυρίως μετά τον εκπληκτικό φετινό τους δίσκο ''Sun Gangs'', δεν άφησα την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη, και με την προοπτική μιας συνένετευξης για τον UpnLoud, κατευθυνθήκαμε με τον Mr Brightside προς την Νέα Καρβάλη.

Η (αρνητική) έκπληξη που μας περίμενε όταν φθάσαμε στον χώρο ήτανε ότι η σκηνή είχε στηθεί σε υπαίθριο χώρο, και όχι σε εσωτερικό, όπως θα περιμέναμε. Γενικότερα όλη η φάση της τοποθεσίας/χωροταξίας ήτανε λίγο περίεργη. Ο κόσμος ήτανε ελάχιστος αρχικά και αυξήθηκε κάπως κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Μετά το soundcheck που πραγματοποίησαν οι Veils τους ακολουθήσαμε στο καμαρίνι τους για την συνένετευξη. Τους γνωρίσαμε, φωτογραφηθήκαμε, όμως η συνέντευξη τελικά (μετά από κάποιες διαπραγμετεύσεις) έγινε σε εξωτερικό χώρο μετά το live τους. Γενικότερα, τόσο αρχικά, όσο και κατά τη διάρκεια της συνέντευξης ήτανε όλοι τους ευγενικοί, ευδιάθετοι και ορεξάτοι για κουβέντα. Ωραίος τυπάς ο Finn Andrews, και πολύ γοητευτική η νεαρή μπασίστρια Sophia Burn.
Το περίεργο ήτανε πως αντί να εμφανιστούν αρχικά τα support συγκροτήματα B-Sides και ΤΖΙΚΟ, εμφανίστηκαν πρώτοι, για περίπου 50 λεπτά, οι Veils. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι τελευταίοι να παίζουν μπροστά σε μηδαμινό κοινό.
Τώρα όσον αφορά το 50λεπτο live των Veils ήτανε ικανοποιητικότατο. Με εξαίρεση το εισαγωγικό κομμάτι ''Νοt Yet'' από τον δίσκο ''Nux Vomica'', όλα τα υπόλοιπα κομμάτια δεν αντιμετωπίζανε ηχητικά προβλήματα και ακουγότανε πεντακάθαρα. Αυτό φάνηκε στο δεύτερό τους τραγούδι, το εκπλητικό ''Letter'', που άρεσε πολύ στο κοινό. Ακολούθησαν τα ''Pan'', ''The house she lived in'', ''Jesus for the Jugular'' και ''Advice for young mothers to be''.

Κουφαία στιγμή του live για μένα ήτανε η εκτέλεση του αγαπημένου ''Sit down by the fire''. Έπειτα ακολούθησε το επικό ''Larkspur'', που λόγω του ατμοσφαιρικού του ύφους συνοδεύτηκε και από έντονα συναισθηματικά ξεσπάσματα του Finn Andrews.
Γενικότερα η σκηνική παρουσία του χαρισματικού frontman ήτανε έντονη, παθιασμένη, συναισθηματικά φορτισμένη με αρκετά φωνητικά ξεσπάσματα ή σπαραγμούς.
Τέλος, ακολούθησαν encore το ίσως γνωστότερό τους κομμάτι ''Lavinia'' και το ''The tide that left and never came back'' (και τα δύο από το πρώτο άλμπουμ ''The Runaway Found'') με την παρουσία μoνάχα του Finn Andrews.

Έτσι λοιπόν, αν και σε περιορισμένο χρόνο και υπό περίεργες συνθήκες, οι Veils κατάφεραν να δημιουργήσουν μια λυρική ατμόσφαιρα και να μεταφέρουν την συναισθηματική ένταση των τραγουδιών τους στο κοινό. Εγώ τους ευχαριστήθηκα, αν και θα ήθελα να τους δω σε μια πιο ολοκληρωμένη εμφάνιση στο μέλλον.
Αρνητικό θεώρησα το γεγονός ότι έπαιξαν μόνο τέσσερα τραγούδια από τον νέο τους δίσκο. Τέλος, παρά τα κάποια προβλήματα, πολύ καλή η προσπάθεια της οργάνωσης της συναυλίας από το Anorak Team, που ελπίζω να πάρει και στο μέλλον ανάλογες πρωτουβουλίες.
Μέσα στην ερχόμενη εβδομάδα θα αναρτηθεί η συνέντευξη στο site του UpnLoud, αρχικά σε γραπτή μορφή, και αργότερα και υπό την μορφή video.

Lymelife (Ξινή Ζωή)

Δραματική, H.Π.Α. 2008 (Προβάλλεται στο φεστιβάλ ''Νύχτες Πρεμιέρας'')

Υπόθεση: H ταινία μας μεταφέρει πίσω στα 70's, και συγκεκριμένα σε ένα νησί κοντά στη Νέα Υόρκη, το Long Island. Μέσα από τα παιδικά μάτια δύο εφήβων, επικεντρώνεται στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δύο οικογένειες, τόσο κάθε μια ξεχωριστά, όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις..

''The American Dream Sucks''. Αυτό είναι το tagline της ανεξάρτητης αυτής αμερικανικής ταινίας. Και το ''Lymelife'' αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το πόσο απατηλό μπορεί να γίνει το αμερικανικό όνειρο.
Επιφανειακά ευτυχισμένες οικογένειες, που κρύβουν μέσα τους σοβαρά προβλήματα, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να εκραγούν. Ερωτικά τρίγωνα, εφηβικές ερωτικές απογοητεύσεις και συζυγικές απιστίες που ταλαιπωρούν τα εμπλεκόμενα μέρη. Το κυνήγι της ευτυχίας, ο κλονισμός της υγείας και η κατάρα του χρήματος, που δημιουργεί και πολλαπλασιάζει τις ανησυχίες και το άγχος.
Όλα τα παραπάνω προβλήματα είναι υπαρκτά και συναντούνται καθημερινά. Στην ταινία βέβαια είναι όλα συσπειρωμένα σε δύο άτυχες οικογένειες...
Τα αδέρφια Martini, οι δημιουργοί της ταινίας, μας παρουσιάζουν αυτές τις δραματικές καταστάσεις έχοντας ως πρωταγωνιστή έναν 15χρονο, τον Scott (Rory Culkin). Κατά αυτόν τον τρόπο, η ταινία κερδίζει πόντους σε επίπεδο συγκίνησης και ρεαλισμού, εφόσον ο Rory Culkin, όπως και το 2005 στο ''The Chumscrubber'' ανταποκρίνεται επάξια σε έναν τέτοιον δύσκολο εφηβο-μελαγχολικό ρόλο. Πολύ καλή και η ερμηνεία του έμπειρου Alec Baldwin.
Τέλος, θα πρέπει να αναφερθώ και στην φοβερή νοσταλγική φωτογραφία των 70's και φυσικά στην άρτια αίσθηση μιας αμερικανικής indie παραγωγής.

7,5/10

Muse - The Resistance

 Alternative Rock, LP (Κυκλοφορεί από τις 14 Σεπτεμβρίου)

Τους Muse τους εκτιμώ ιδιαίτερα μετά το εκπληκτικό live που έδωσαν στην Μαλακάσα πριν από δύο χρόνια. Ναι, τότε που μου χαμογελούσε η συναυλιακή τύχη και δεν ακυρώνονταν τα live που επισκεπτόμουν.
Τώρα πλέον κυκλοφόρησαν και τον 5ο τους δίσκο, ''The Resistance'', και τους εκτιμώ ακόμη περισσότερο. Πιστεύω όμως πως λόγω του επικού ύφους που πλανάται σε ολόκληρο το δίσκο, ή όπως αλλιώς το ονομάζουν ροκ όπερα, δεν απολαμβάνεται πλήρως όλες τις ώρες. Για να καταλάβει ο ακροατής την συνθετική δεινότητα, την έκρηξη των μελωδιών και το πλούσιο μουσικό ταλέντο που διαθέτουν οι τρεις Βρετανοί θα πρέπει να αφιερώσει λίγο χρόνο πάνω στην ακρόαση του δίσκου. Για μένα προσωπικά αυτό σημαίνει βράδυ, ακουστικά και χαμηλό φωτισμό. Γενικά πιστεύω πως το μεγάλο στοίχημα για τους Muse στον συγκεκριμένο δίσκο ήτανε να παντρέψουν αποτελεσματικά τις rock κιθάρες και την ξεσηκωτική διάθεσή τους με τα συμφωνητικά/ορχηστρικά στοιχεία, όπως βιολιά, πιάνα και εκκλησιαστικά όργανα. Και νομίζω ότι κέρδισαν το παραπάνω στοίχημα με το ηχητικό αποτέλεσμα να είναι μελωδικότατο, λυρικό, επιβλητικό και αρκετές φορές ανατριχιαστικό. Η κορύφωση έρχεται με τα τρία τελευταία επικά ''Exogenesis Symphony''.
Ξεχωρίζω το αριστουργηματικό ''The Resistance'' και το χορευτικό ''Undisclosed Desires''.
Τέλος, αδύναμη στιγμή του δίσκου θεωρώ το ''πολύ Queen'' ''United States of Eurasia''.

Year One (Οι Γκαφατζήδες των Σπηλαίων)

Κωμωδία, Η.Π.Α. 2009 (Σύντομα σε dvd)

Υπόθεση: Τα δύο ''μαύρα πρόβατα'' ενός προϊστορικού χωριού, ο τεμπέλης και ατάλαντος Zed (Jack Black) και ο μαλθακός Oh (Michael Cera), εξορίζονται και ξεκινούν ένα περιπετειώδες ταξίδι στον αρχαίο κόσμο...

Αυτή είναι η μαγεία του κινηματογράφου...Ενώ το ''Year One'' είναι κάφρικο, χοντροκομμένο,ανούσιο και σε αρκετά σημεία του παντελώς ηλίθιο, μπορώ να πω ότι το καταευχαριστήθηκα!
Ίσως για αυτό ευθύνεται η καλή διάθεση που είχα καθώς την παρακολουθούσα, ή το γεγονός ότι ήμουν προετοιμασμένος να σπαταλήσω 90 λεπτά χωρίς να περιμένω καμιά ανταπόδοση.
Τελικά, οι στιγμές (γελοίου) γέλιου που μου χάρισε ήτανε πολλές και κράτησα την θετική πλευρά της κωμωδίας, παραβλέποντας τα πάμπολλα ελλατώματά της (όπως ιστορικές και βιβλικές ανακρίβειες, φθηνά και κακοφτιαγμένα σκηνικά κ' τοποθεσίες).
Αναμφίβολα, ο σκηνοθέτης Harold Ramis είχε στην διάθεση του ένα ταλαντούχο και έμπειρο καστ αστείων ηθοποιών, όπως οι Michael Cera (Superbad), Jack Black (School of Rock), David Cross (School for Scoundrels), Christopher Mintz-Plasse (ο ξακουστός ΜcLovin από το Superbad), Paul Rudd (I love you man) και ο Αγγλάρας Vinnie Jones.
Την παράσταση όμως σαφώς και κλέβουν το αταίριαστο δίδυμο των πρωταγωνιστών. Από την μια ο αγαθός και καλόβουλος Michael Cera ήτανε για άλλη μια φορά πραγματική απόλαυση, ενώ ο Jack Black, επιφανειακά θαρραλέος και ριψοκίνδυνος, αλλά στην πραγματικότητα άτολμος, αδέξιος και ανεύθυνος προκαλεί αρκετό γέλιο. Κατά την περιήγησή τους στους βιβλικούς κόσμους συναντούν τον Κάιν, τον Άβελ, τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και άλλους με τελικό προορισμό τα Σόδομα και Γόμορρα...

5,1/10

Year One Trailer
Uploaded by wallyz75. - Watch feature films and entire TV shows.

The XX - XX

Dream Pop/Shoegazing, LP (Κυκλοφορεί από τις 18 Αυγούστου)

Ατμοσφαιρικές συνθέσεις, με διάχυτη την μελαγχολική διάθεση.
Με την παραπάνω πρόταση θα χαρακτήριζα το ομώνυμο άλμπουμ-ντεμπούτο των XX, που δικαίως φιγουράρει και προτείνεται στα μεγαλύτερα ξένα μουσικά sites. Σκέφτομαι και συγκινούμαι ιδιαίτερα για το πώς τέτοια νέα συγκροτήματα, όπως οι 20χρονοι Λονδρέζοι XX, μπορούν να καθηλώσουν τον ακροατή από το πρώτο δευτερόλεπτο του μαγευτικού ''Intro'' τους, μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο του μελαγχολικού ''Stars''.
Επηρεασμένοι από το σύγχρονο r&b και την new wave, και με κύριο στοιχείο την ονειροπόλα πλευρά της pop, δημιούργησαν έναν ώριμο, ήρεμο και ταξιδιάρικο δίσκο.
Μάλλον αυτήν την στιγμή, και εν όψη ενός βροχερού φθινοπώρου, ο καλύτερος δίσκος για να ηρεμήσεις, να ξεχαστείς και να αφεθείς κατά τη διάρκεια ενός μουντού Κυριακάτικου απογεύματος...
Αγαπημένα κομμάτια: Το ερωτικό ''Shelter'' και το σκοτεινό ''Infinity''.

UP (Ψηλά στον ουρανό)

Animation, Η.Π.Α. 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 10 Σεπτεμβρίου)

Υπόθεση: O 78χρονος Carl, θέλοντας να εκπληρώσει παιδικό του όνειρο, δένει στο σπίτι του χιλιάδες μπαλόνια και πετάει προς την άγρια ζούγκλα της Νότιας Αμερικής. Μαζί του όμως έχει και έναν απροσδόκητο, λαθραίο συνταξιδιώτη. Είναι ο 8χρονος Russell που του κάνει τη ζωή δύσκολη! Οι δύο τους θα ζήσουν μια συγκλονιστική εμπειρία που θα αλλάξει για πάντα τη ζωή τους...

Η Pixar για άλλη μια φορά συγκλονίζει με την νέα παραγωγή της. Οι κριτικές που είχα διαβάσει για το ''UP'' ήτανε διθυραμβικές, και οι προσδοκίες μου εκπληρώθηκαν στο έπακρο. Για 90 περίπου λεπτά η ταινία μας ταξιδεύει σε κόσμους μαγικούς, θέτει σε λειτουργία την σκονισμένη φαντασία μας και κυρίως μας συγκινεί. Όπως και το εξαιρετικό ''Wall-E'' (2008), έτσι και το ''UP'', πέρα από το γέλιο που αναμφισβήτητα θέλουν και καταφέρνουν να προκαλέσουν, σκοπεύουν να περάσουν και ανώτερα μηνύματα στον θεατή. Την στιγμή που το ''Wall-E'' προσπαθούσε να μας αφυπνήσει περιβαλλοντικά, το ''UP'' μας δείχνει πόσο μικρή και πολύτιμη είναι η ζωή μας, ότι ποτέ δεν είναι αργά να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας και πώς πρέπει συνεχώς να την απολαμβάνουμε, να ρισκάρουμε καιι να διψάμε για νέες εμπειρίες. Πέρα από τα παραπάνω, προβάλλονται με πολύ ευαισθησία και γλυκύτητα, σοβαρά θέματα όπως η ανθρώπινη απώλεια, η μοναξιά της τρίτης ηλικίας, η παιδική αθωότητα και οι ασυνήθιστες φιλίες.
Από τεχνικής σκοπιάς η ταινία είναι άψογη, και οι δημιουργοί όπως συνηθίζουν δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στην λεπτομέρεια της ταινίας, αλλά και του κάθε χαρακτήρα, φτιάχνοντας ολόκληρο το πακέτο της ταινίας με μπόλικο μεράκι.
Αξέχαστο το πρώτο μέρος της ταινίας, όπου μέσω ενός νοσταλγικού flashback γνωρίζουμε, και εν τέλη συμπαθούμε ιδιαίτερα, τον παππούλη Carl.
Τέλος, ιδιαίτερα συμπαθητικοί και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές της περιπέτειας, όπως ο υπερδραστήριος μπόμπιρας, ένα τεράστιο πουλί και το σκυλί που μιλάει...
Γενικότερα, η παραμυθένια περιπέτεια, το γέλιο, η συγκίνηση, η νοσταλγία (και λίγη μελαγχολία) συνδυάζονται τόσο αρμονικά, και δίνονται με μια τέλεια δοσολογία, που θα συνεπάρει μικρούς, αλλά και μεγάλους.

8,6/10

New Pixar "Up" Trailer
Uploaded by crimfarstein. - Watch more comedy videos and sitcoms.

Massive Attack - Splitting the Atom

Electronica/Trip hop, EP (Kυκλοφορεί στις 5 Οκτωβρίου)

Μετά από αρκετά χρόνια μουσικής αδράνειας και 6 χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ ''100th Window'', οι Massive Attack κυκλοφορούν ένα νέο EP με τέσσερα τραγούδια. Το ''Splitting the Atom'' περιέχει το ομώνυμο και βασικό τραγούδι του EP στο οποίο συμμετέχουν οι Robert del Naja, Grant Marschall και Horace Andy. Tο εν λόγω κομμάτι κινείται στα γνώριμα μονοπάτια της μουσικής των Massive Attack, όπως την γνωρίσαμε στους πρώτους τους δίσκους. Αργό στην εξέλιξή του, με μελαγχολικό ρυθμό, θα αρέσει στους περισσότερους fans του σχήματος. Εγώ προσωπικά επρέπε να το συνηθίσω, τώρα αρχίζει και μου αρέσει. Προτιμώ πάντως τα δύο επόμενα tracks, τα οποία βρίσκω πιο μελωδικά και ατμοσφαιρικά. Συγκεριμένα, αναφέρομαι στο ''Psyche'' με τα πανέμορφα φωνητικά της ταλαντούχας Martina Topley-Bird και στο ''Pray for Rain'', όπου συμμετέχει ο Tunde Adebimpe (TV on the Radio). Το τέταρτο κομμάτι είναι το ''Bulletproof Love'' σε συνεργασία με τον Guy Garvey (Elbow).

Το συγκεκριμένο EP είναι προάγγελος του ερχόμενου ''LP5'' (ο πέμπτος ολοκληρωμένος δίσκος τους), που μετά από αρκετές καθυστερήσεις αναμένεται στις αρχές του 2010.

Τέλος, όσον αφορά το cover, αν και ωραίο και σκοτεινό, θυμίζει έντονα παλιό cover δίσκου των UNKLE...

The Boat that rocked (Ράδιο...Κύματα)

Κωμωδία, Ηνωμένο Βασίλειο/Γερμανία/Η.Π.Α. 2009 (Κυκλοφορεί σε dvd από τις 15 Σεπτεμβρίου)

Υπόθεση: Μια ομάδα παθιασμένων ανθρώπων με την rock μουσική προσφέρουν κοινωνικό έργο και εκπέμπουν παράνομα μουσικάρες όλο το 24ωρο από ένα παλιό πλοίο αγκυροβολημένο στη Βόρεια Θάλασσα. Κατά αυτόν τον τρόπο εκνευρίζουν την βρετανική κυβέρνηση στα μέσα των 60's, η οποία προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους κόψει τον αέρα...

Αν και λίγο καθυστερημένα, θα ήθελα να αναφερθώ στην έξαλλη κωμωδία ''The Boat that rocked'', του Richard Curtis (Love Actually, Notting Hill). Αν όμως περιμένετε να δείτε μια ταινία με έξυπνα δομημένη πλοκή και ουσιαστική εξέλιξη θα απογοητευτείτε.

Η μαγεία της ταινίας βρίσκεται στην θεότρελη παρέα του ραδιοφωνικού σταθμού ''Rock Radio'' και την διαρκής κόντρα τους με την συντηρητική κυβέρνηση της Αγγλίας. Η κυβέρνηση στην ουσία ποτέ δεν καταφέρνει να υλοποιήσει το πονηρό της σχέδιο και το καράβι βρίσκεται συνέχεια σε έκσταση. Όλοι οι ηθοποιοί που συμμετέχουν στην ταινία μπαίνουν στο πετσί του ρόλου τους και δείχνουν να το διασκεδάζουν. Αξέχαστοι οι Philip Seymour Hoffman (σε ότι και να κάνει είναι απίστευτος), Bill Nighy (Love Actually) και ο true rock'n'rolla Rhys Ifans (γνωστός από το ''Importance of being Idle'' των Oasis).

Το σημαντικότερο όμως συστατικό της ταινίας είναι αναμφισβήτητα η μουσική και η ενέργεια που πηγάζει από αυτήν, και δίνει δύναμη και κουράγιο σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και στο σύνολο. Άλλωστε παράλληλα με την δίωρη 60'ς party διάθεση και την νοσταλγική εικονική ατμόσφαιρα απολαμβάνουμε αξέχαστες rock'n'roll στιγμές που μας χαρίζουν απλόχερα τα τραγούδια των Rolling Stones, The Kinks, Dusty Springfield, The Hollies, Jimi Hendrix, Buddy Holly και πολλών άλλων.

Στην τελική ίσως αυτός και να ήτανε ο σκοπός του Curtis. Δηλαδή να μην βάλει την ταινία σε κλουβιά και περιορισμούς, αλλά να την αφήσει ελεύθερη, πολύχρωμη και αναρχική, όπως το ίδιο το rock'n'roll..

7,6/10

Boat That Rocked
Uploaded by azmovies - Classic TV and last night's shows, online.

Amazing Baby - Rewild

Psychedelic Rock, LP (Κυκλοφορεί από τις 22 Ιουνίου)

Όσο παραζαλισμένο και ψυχεδελικό είναι το παραπάνω cover του ''Rewild'' από τους Αmazing Baby, άλλο τόσο μπερδεμένο είναι το περιεχόμενο του πρώτου τους δίσκου. Το σχήμα από το Brooklyn συνδυάζει και μαγειρεύει μια πολύπλοκη σαλάτα από power-pop, psychedelic-rock, experimental και punk. Στη συνέχεια προσθέτει και κάποια επιπρόσθετα μουσικά συστατικά όπως reggae και folk. Το αποτέλεσμα είναι ότι κάποιοι να τους βρίσκουνε κουραστικούς και να τους χαρακτηρίζουνε μέτριες εώς κακές κόπιες από κάποια φρέσκα συγκροτήματα όπως οι MGMT και Chairlift, αλλά και από τεράστια παρελθοντικά ονόματα όπως οι Pink Floyd.
Εγώ προσωπικά, με εξαίρεση ίσως τα πρώτα 2-3 κομμάτια, τους βρήκα διασκεδαστικούς και ευχάριστους. Ανέμελοι στίχοι και ξεσηκωτική διάθεση, χωρίς βέβαια ιδιαίτερο βάθος και ουσία, ούτε φρεσκάδα και πρωτοτυπία. Καμιά φορά όμως και αυτό το ανάλαφρο μουσικό χάος, με όλα τα στραβά του, μπορεί να λειτουργεί θετικά για κάποιους...
Ακούστε το όμορφο ''Deerripper'', MGMT style στην πιο rock εκδοχή του..

Eden a l'Quest (Παράδεισος στη Δύση)

Κοινωνική, Γαλλία/Ελλάδα/Ιταλία 2009 (Σύντομα σε dvd)

Υπόθεση: Η ταινία ακολουθεί το περιπετειώδες ταξίδι ενός λαθρομετανάστη, του Ελία (Riccardo Scarmacio), που από τις κακουχίες και την πείνα της Ανατολής ξεκινά για να φθάσει στον ''παράδεισο'' της Δύσης..

Το ''Eden a l'Quest'' του Κώστα Γαβρά μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, χωρίς να έχω ξαναδεί ταινία του Έλληνα δημιουργού. Η αλήθεια είναι ότι για το πραγματικά επίκαιρο και σοβαρό θέμα της λαθρομετανάστευσης που καταπιάνεται ο Γαβράς, περίμενα μια πιο σκληρή και δραματική έκθεση του ζητήματος. Αντιθέτως, η οπτική γωνία παρουσίασης που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης είναι χαλαρή, γλυκόπικρη και ανάλαφρη. Οι κωμικές στιγμές είναι περισσότερες από τις δραματικές και ο αγαθός πρωταγωνιστής συνήθως μπλέκει σε αθώα περιστατικά. Επίσης, οι περισσότεροι άνθρωποι που γνωρίζει δεν τον εκμεταλλεύονται, αλλά τον βοηθούν στο να εκπληρώσει το μεγάλο του όνειρο.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι μέσα από ένα σοβαρό κοινωνικό φαινόμενο να πηγάζει μια θετική, ανθρώπινη διάσταση, που είναι μεν κάποιες φορές σουρρεαλιστική.
Η ταινία εφόσον ασχολείται επιφανειακά με το θέμα των λαθρομεταναστών, δεν ενδείκνυται για βαθύτερους προβληματισμούς. Παρόλο αυτά ο δημιουργός, με τον παραπάνω εναλλακτικό και διακριτικό τρόπο, καταφέρνει να περάσει τα μηνύματα που επιθυμεί. Συγκεκριμένα απεικονίζει με όμορφο τρόπο την αισιοδοξία που νιώθουν οι μετανάστες και την εικόνα που έχουν στο μυαλό τους για μια παραδεισένια Δύση. Τις περισσότερες φορές όμως οι ελπίδες τους αποδεικνύονται φρούδες.
Εκτός από τα παραπάνω, το ''Παράδεισος στη Δύση'' ως road movie κυλάει ομαλά και δείχνει τις ομορφιές της Ευρώπης, από την ηλιόλουστη Ελλάδα μέχρι και τα χιονισμένα τοπία της Γαλλίας. Η ερμηνεία του πρωταγωνιστή, ως βωβός κυρίως χαρακτήρας, είναι συμπαθητική και τα διάφορα καμώματά του αστεία. Καλές συνολικά και οι παρουσίες των Ελλήνων ηθοποιών. Συγκεκριμένα συμμετέχουν οι Ιεροκλής Μιχαιλίδης, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος.

7.0/10

The Heavy - How you like me now?

Indie Rock/Neo Soul, single (Κυκλοφορεί από τις 10 Αυγούστου)

Για τους Βρετανούς The Heavy δεν γνωρίζω (ακόμη) πολλά. Ακούγοντας το πρώτο single ''How you like me now?'' ,από το νέο τους άλμπουμ ''Τhe house that dirt built'' (κυκλοφορεί τέλη Σεπτέμβρη), ήδη μπορώ να πω ότι με έχουν συνεπάρει. Κορυφαίες funky μπασογραμμές, γκαζωμένες rock κιθάρες, soul-blues ατμόσφαιρα και ξεσηκωτικά φωνητικά, δηλαδή ότι χρειάζεται ένα κομμάτι να θεωρηθεί ένα ολοκληρωμένο μουσικό δημιούργημα! Και πάλι μπράβο!

The Soloist (Ο Βιρτουόζος)

Υπόθεση: Κυνικός δημοσιογράφος των L.A. Times (Robert Downey Jr.) ανακαλύπτει τυχαία στον δρόμο σχιζοφρενή μουζικάντη (Jamie Foxx). Έτσι βλέποντας ζουμί στην υπόθεση αρχίζει να γνωρίζει και να σκαλίζει το παρελθόν του χαρισματικού άστεγου...

Ο σκηνοθέτης Joe Wright (''Atonement'') στο ''The Soloist'' μας παρουσιάζει μια αληθινή ιστορία, βασισμένη σε ένα πρόσφατο βιβλίο του δημοσιογράφου Steve Lopez, τον οποίον υποδύεται στην οθόνη ο Robert Downey Jr.
Γενικά είναι εμφανής η προσπάθειά του να μας δείξει πώς από μια καθαρά επαγγελματική σχέση συμφερόντων μπορεί να αναπτυχθεί μια περίεργη φιλία και ένα πραγματικό ενδιαφέρον προς τον συνάνθρωπό μας. Επίσης, ίσως είχε την πρόθεση να αποδείξει την δύναμη της μουσικής και την έκσταση στην οποία μπορεί να μας καθηλώσει. Το πρόβλημα είναι ότι μάλλον δεν πείθει τόσο, ούτε καταφέρνει να συγκινήσει όσο λογικά θα επιθυμούσε.
Το παραπάνω συμπέρασμα κατά την γνώμη μου πηγάζει από την ασυμμετρία και την γενικότερη αδυναμία παρουσίασης των δύο κεντρικών χαρακτήρων. Από τη μια έχουμε τον Robert Downey Jr. χωρισμένο, μονόχνωτο και απορροφημένο στα εργασιακά του καθήκοντα. Η ερμηνεία του εν λόγω ηθοποιού πιστεύω πως κινείται σε πάρα πολύ καλά, ρεαλιστικά επίπεδα, όπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει ο συγκεκριμένος ηθοποιός. Μόνο που ο σκηνοθέτης, ηθελημένα ή άθελά του μας άφησε με μια ελλιπής παρουσίαση της προσωπικότητας και των προθέσεων του δημοσιογράφου Steve Lopez. Έτσι αυτόματα όλο το κέντρο βάρους πέφτει στον βιρτουόζο, Jamie Foxx. O τελευταίος προσπαθεί επί δύο ώρες υπερβολικά να μιμηθεί τον ψυχικά άρρωστο μουσικό χωρίς να δίνει κάνενα βάθος στον ρόλο του, πόσο μάλλον στοιχεία ρεαλισμού. Το αποτέλεσμα προβληματίζει και έτσι αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων.
Γενικότερα η ταινία είναι τίμια και αξιοπρεπής, αλλά με μια καλύτερη και πιο ισορροπημένη παρουσίαση των πρωταγωνιστών θα ήτανε σαφώς ανώτερη. Κινεί το ενδιαφέρον του θεατή, παρακολουθείται άνετα, χωρίς όμως να καταφέρνει να συγκινήσει ιδιαίτερα...

Two Dancers από Wild Beasts

Οι 4 Wild Beasts από την Αγγλία έχουν προκαλέσει αρκετό θόρυβο στην Βρετανία τους τελευταίους μήνες. Πριν από έναν περίπου μήνα κυκλοφόρησαν τον δεύτερο προσωπικό τους δίσκο, με την ονομασία ''Two Dancers''. Το hype που δημιουργήθηκε βέβαια γύρω από την μουσική τους, διαφέρει από αυτό των περισσότερων πρόσφατων νεανικών μουσικών σχημάτων ή προσωπικοτήτων. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός πως η μουσική τους πολύ δύσκολα θα γίνει εμπορική, πόσο μάλλον μαζική.
Όλα τα κομμάτια του ''Τwo Dancers'' είναι απολύτως προσωπικά και ιδιαίτερα. Το άρτιο ηχητικό περιβάλλον στο οποίο μας μεταφέρει ο δίσκος είναι απόκοσμο, βαθύ και σκοτεινό. Οι Wild Beasts μας τραγουδούν για τα βαθύτερα ανθρώπινα συναισθήματα, με κύριο γνώμονα τον έρωτα, τους κρυφούς πόθους και τις συναισθηματικές δοκιμασίες. Όπως λένε και οι ίδιοι παράγουν ''Erotic Downbeat Music''. Βέβαια το συγκεκριμένο είδος μουσικής παράγεται ταυτόχρονα από πολλές σύγχρονες μπάντες. Και σε αυτό το σημείο είναι που διαφέρει η συγκεκριμένη indie-rock μπάντα. Χρησιμοποιεί έναν διαφορετικό, υπόγειο τρόπο να εκφραστεί ερωτικά σε σχέση με άλλες μπάντες.
Κάτι άλλο που θα πρέπει να επισημανθεί είναι τα φωνητικά των Wild Beasts. H άκρως αισθαντική φωνή του frontman Hayden Thorpe με τις απίστευτες ψιλές συναντά σε απόλυτη αρμονία την στιβαρή φωνή του μπασίστα Tom Fleming, δημιουργώντας έναν ξεχωριστό και περίεργα όμορφο downtempo δίσκο...
Αγαπημένα κομμάτια: Τα ''The Fun Powder Plot'' και ''All the Kings Men''.

Adventureland (Ζωή σαν...Λούνα Παρκ)

Υπόθεση: Η ταινία εξελίσσεται το 1987 και μας απεικονίζει το μεταβατικό στάδιο που διαπερνά ένας νεαρός απόφοιτος, ο James (Jesse Eisenberg). Ο James μόλις τελείωσε το κολλέγιο και δεν έχει την οικονομική υποστήριξη που θα ήθελε να είχε από τους γονείς του. Έτσι, για να εκπληρώσει το μεγάλο του όνειρο που είναι να ζήσει στην Νέα Υόρκη, αναγκάζεται καλοκαιριάτικα να δουλέψει σε ένα τοπικό Λούνα Παρκ. Εκεί ερωτεύεται, δοκιμάζει φιλίες, ωριμάζει και γενικότερα προετοιμάζεται για το νέο κεφάλαιο της πραγματικής ανεξάρτητής του ζωής που θα ακολουθήσει...

Από τον σκηνοθέτη του γνωστού σε όλους μας ''Superbad'', Greg Mottola, έρχεται και το ''Adventureland'', που δεν είχε την ανάλογη προώθηση, όπως την είχε το ''Superbad'' πριν από δύο χρόνια. Λιγότερο κάφρικο, και παράλληλα με λιγότερες ξεκαρδιστικές στιγμές, ο Mottola αυτήν την φορά ήθελε να δώσει έναν πιο ρομαντικό και σοβαροφανείς τόνο στο δημιούργημά του. Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα, πρόκειται για μια γλυκόπικρη ρομαντική κωμωδία, που παρακολουθείται πολύ ευχάριστα από την αρχή μέχρι το τέλος της. Οι χαρακτήρες και οι προθέσεις των πρωταγωνιστών αναπτύσσονται πλήρως, τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και στο σύμπλεγμα των σχέσεων που δημιουργούνται μεταξύ τους. To lovestory του πρωταγωνιστή παρουσιάζεται με έναν όμορφο και συγκινητικό τρόπο, και το background του τρελιάρικου Λούνα Παρκ με τον εκκεντρικό κάτοχό του, ταιριάζει απόλυτα ως φόντο στην ταινία.
Αδυναμία μου καθ'όλη την διάρκεια της ταινίας ήτανε η 19χρονη Kristen Stewart (γνωστή από το ''Twillight'' που δεν έχω δει). Πιστή και προσγειωμένη στον ρόλο της, αλλά κυρίως εμφανισιακά την λάτρεψα ιδιαίτερα.
Το μόνο σημείο που ο δημιουργός δεν δίνει την αμέριστη προσοχή του είναι η αύρα και η νοσταλγία των 80s, που οπτικά τουλάχιστον απουσιάζει. Ακουστικά όμως οι Yo La Tengo, αλλά και ο Lou Reed μας μεταφέρουν στην προαναφερόμενη δεκαετία..
Σύντομα κυκλοφορεί σε dvd...

O κακόγουστος Bruno...

Δεν συνηθίζω να γράφω σε αυτό εδώ το blog για ταινίες που μου είναι αδιάφορες, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ταινίες κακές, που προσβάλλουν την νοημοσύνη μας. Όταν όμως δημιουργείται ένα τεράστιο hype γύρω από μια ''ταινία'' όπως το ''Bruno'', και εγώ ο ίδιος ανυπομονώ να δω τις νέες περιπέτειες του ταλαντούχου Sacha Baron Cohen, και τελικά το αποτέλεσμα όχι μόνο με απογοητεύει, αλλά και με αηδιάζει, αξίζει μια αναφορά.
Καταρχήν, σεναριακά το ''Βruno'' είναι μια κακή κόπια του ''Borat''. O Βruno, βλέποντας ότι το μεγάλο του όνειρο να γίνει ένας star των media εξανεμίζεται στην Ευρώπη, πηγαίνει στις ΗΠΑ, όπως και ο Borat. Εκεί δίπλα του έχει ξανά έναν πιστό βοηθό, σε μία φάση τα χαλάνε, και στο τέλος πάλι τα βρίσκουνε (εδώ και ερωτικά). Παράλληλα, όπως και στην ταινία του 2006, ο κεντρικός εκκεντρικός χαρακτήρας είναι άφραγκος και χαμένος. Έτσι, από αυτό το ντοκιμαντέρ λείπει εξαρχής η πρωτοτυπία.
Αυτά για το σενάριο, που είναι και δευτερεύον σημασίας. Πρωτεύον σημασίας είναι τα απαίσια συναισθήματα που μου άφησε η ταινία. Φυσικά και περίμενα ο Cohen, για άλλη μια φορά, να είναι ακραία προκλητικός. Αυτός άλλωστε ήτανε και ο κύριος λόγος της παρακολούθησής μου. Μέσα από τις εκκεντρικές φάρσες του να προκαλέσει σοκ και γέλιο. Πράγμα το οποίο λειτούργησε τέλεια για μένα στο ''Borat''. Εκεί ο Cohen ισορροπούσε επιτυχώς σε τεντωμένο σκοινί. Νομίζω όμως ότι εδώ ο γνωστός κωμικός ξεπερνάει τα όρια και πέφτει. Συμφωνώ με το myfilim.gr που κάνει αναφορά για ''διανοητικό βιασμό''. Ναι, το ''Βruno'' δεν είναι μόνο ακραία σοκαριστικό, αλλά έντονα ενοχλητικό, χοντροκομμένο, χυδαίο και τέρμα κακόγουστο. Δεν νομίζω να προκαλεί ιδιαίτερο γέλιο η θέα μια π***** (συγκεκριμένα του Bruno) να ομιλεί...
Πάλι καλά που στο τέλος της ταινίας μαζεύονται ο Bono (και άλλοι γνωστοί καλλιτέχνες) και μας τραγουδούν μια όμορφη μπαλάντα...

The Seven Seas από Elephant Stone

To καναδικό hindie pop/rock group ''Elephant Stone'' με frontman έναν Ινδό, τον Rishi Dhir, αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι των καθημερινών μου μουσικών περιηγήσεων.
Το συγκρότημα πήρε το όνομά του από ένα τραγούδι των Stone Roses, δείχνοντας εξαρχής τις επιρροές του. Παράλληλα, ο ήχος τους θυμίζει αρκετά Lightning Seeds, αλλά έχει και μερικά oriental χαρακτηριστικά (άκου το ταξιδιάρικο ''The Straight Line''). Έτσι αποπνέει μια ευχάριστη βρετανική αύρα με όμορφα oriental κατάλοιπα.
Γενικά, το ''The Seven Seas'' είναι οικείο, μελωδικό και αισιόδοξο, έχοντας το πλεονέκτημα να μπορεί να ακουστεί όλες τις ώρες της ημέρας.
Ξεχωρίζω τα brit-pop κομμάτια ''Bombs bomb away'' και ''How long''.

In the Loop

Υπόθεση: Η Βρετανία και οι ΗΠΑ επιθυμούν διακαώς την έναρξη του πολέμου στην Μέση Ανατολή. Όμως, μια ατυχής δήλωση ενός Βρετανού Υπουργού στην εθνική τηλεόραση πέρι ''απροσδόκητου πολέμου'' φέρνει τα πάνω κάτω στις διεθνείς πολιτικές εξελίξεις...

Σε αρμονία με το πνεύμα των ημερών παρουσιάζω μια έξυπνη πολιτική σάτιρα, που αποδεικνύει (ίσως λίγο υπέρμετρα) πόσο σάπιο είναι το πολιτικό σύστημα. Ο κύριος θεματικός γνώμονας στον οποίο κινείται ο Ιταλοσκωτσέζος σκηνοθέτης Armando Iannucci στο ''In the Loop'' είναι οι διαχρονικές καλές πολιτικές σχέσεις ΗΠΑ-Ηνωμένου Βασιλείου, οι ομάδες πίεσης, οι σχέσεις εξουσίας και ο καταλυτικός ρόλος των ΜΜΕ.
Το όλο εγχείρημα του δημιουργού μπορεί μεν να είναι αρκετά προκλητικό και καυστικό, αλλά σίγουρα άξιο αναφοράς. Οι ερμηνείες γενικότερα κυμαίνονται σε ένα πολύ καλό επίπεδο, με κύριο χαρακτηριστικό βέβαια το βρετανικό χιούμορ.
Το κυριότερο αρνητικό στοιχείο της ταινίας νομίζω πως είναι ο φρενήρης ρυθμός που εξελίσσεται κατά το μεγαλύτερο μέρος της. Αν προσθέσω σε αυτό και τους μακρόσυρτους πολιτικούς διαλόγους το αποτέλεσμα στο τέλος κουράζει λίγο, αλλά παραμένει πάντοτε ενδιαφέρον..

Το τέλος των Oasis - Η αντίδραση του Χίτλερ!

Όταν δύο τόσο αρνητικά δεδομένα όπως η διάλυση των Oasis και η αρρωστημένη προσωπικότητα του Χίτλερ μπορούν να δημιουργήσουν ευφυές χιούμορ με τη βοήθεια υποτίτλων, τότε μιλάμε πραγματικά για ένα πολύ αστείο videoclip. Επιπρόσθετα, αν σκεφτούμε ότι το videoclip είναι ένα απόσπασμα της τεράστιας ταινίας ''Downfall'' του Oliver Hirschbiegel, τότε εκτός από αστείο, το βρίσκουμε και καλοφτιαγμένο...δείτε το!

See Mystery Lights από Yacht

Το μουσικό σχήμα ''Yacht'', αποτελούμενο από τον συνθέτη/παραγωγό Jona Bechtolt και την Claire Evans στα φωνητικά, κυκλοφόρησαν στις 31 Αυγούστου τον τέταρτό τους δίσκο στο νέο dance label στο οποίο μεταφέρθηκαν, στην DFA. Άλλωστε, η εν λόγω δισκογραφική φιλοξενεί και τους LCD Soundsystem, με τις ομοιότητες στον ήχο των δύο σχημάτων να είναι εμφανές.
Έτσι λοιπόν το ''See Mystery Lights'', εμπλουτισμένο με μπόλικα ηλεκτρονικά beats και synths, δημιουργεί μια χαλαρή, feel-good ατμόσφαιρα μέσα σε ένα electro-pop περιβάλλον. Φρέσκο και μελωδικό, και με όμορφα κομμάτια όπως τα ''Summer Song'' και ''Psychic City'' (cover από το ''Voodoo City'' του 1987), μας μεταφέρει πίσω στο καλοκαίρι, που μόλις μας αποχαιρέτησε...

Inglourious Basterds (Άδωξοι Μπάσταρδη)

Υπόθεση: Μια Εβραία κοπέλα, η Σοσάνα, γλιτώνει από ένα ναζιστικό μακελειό και δραπετεύει στο Παρίσι. Εκεί αποκτά νέα ταυτότητα και ανοίγει έναν κινηματογράφο. Ταυτόχρονα, μια επίλεκτη ομάδα Εβραίων στρατιωτών από τις ΗΠΑ δραστηροποιείται στα κατεχόμενα γαλλικά εδάφη σκορπώντας τον τρόμο και τον θάνατο στους Γερμανούς στρατιώτες. Όπως και η Σοσάνα, έτσι και οι ''Άδωξοι Μπάσταρδη'' διψάνε για εκδίκηση...

Το ανορθόγραφο ''Inglourious Basterds'' είναι το νέο έπος του Quentin Tarantino. O γνωστός δημιουργός χρησιμοποίησε ένα πολυεθνικό και πολυτάλαντο καστ για να κρατήσει τον ρεαλισμό σε υψηλά επίπεδα και να υποστηρίξει τους μακροσκελούς και πανέξυπνους διαλόγους. Το τελευταίο είναι και το κύριο χαρακτηριστικό της ταινίας και όχι τόσο οι αιματηρές σκηνές.
Την ταινία της καταευχαριστήθηκα από το πρώτο λεπτό και δεν με κούρασε παρόλο το τεράστιο μήκος της. Το εναρκτήριο 20λεπτο μυθικό, με στοιχεία western, το φινάλε δραματικό και κινηματογραφικό στο γνώριμο στιλ του Tarantino, o οποίος δίνει τέλος στον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο σε μια κινηματογραφική αίθουσα! Ορισμένοι μακρόσυρτοι διάλογοι της ταινίας μπορεί να είναι μεν αδικαιολόγητα τόσο τεράστιοι, αλλά το βέβαιο είναι ότι δεν σε αφήνουν στιγμή να ηρεμήσεις και συνεχώς νομίζεις ότι κάτι δραματικό θα συμβεί. Αυτός μάλλον θα ήτανε και ο στόχος του δημιουργού, να κρατάει τον θεατή επί 160 λεπτά σε συνεχή αγωνία, και να την αφήνει μόνο σε λίγες επιλεγμένες σκηνές ελεύθερη. Τότε ο διάλογος αντικαθιστάται από τις ταραντινικές σφαγές. Επιπλέον, σημαντική θέση κατέχει για άλλη μια φορά η όμορφη μουσική, όπως του Ennio Morricone και του David Bowie (αξέχαστη η σκηνή υπό τους ήχους του ''Cat People'').
Κάτι άλλο αξιοσημείωτο είναι η εμμονή του Tarantino στα πολύ κοντινά πλάνα. Συνεχώς εστιάζει στα πρόσωπα και στα βλέμματα των πρωταγωνιστών, μάλλον για να φορτίσει την ήδη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα.
Όσον αφορά τους πρωταγωνιστές δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι ο Brad Pitt στην εν λόγω ταινία λειτουργεί μόνο ως εμπορικός κράχτης. Με την βλαχοαμερικάνικη, αστεία του προφορά και το μαγκίστικο υφάκι του κερδίζει πολλούς πόντους. Την παράσταση βέβαια κλέβει ο Αυστριακός Christoph Waltz, στον ρόλο του παρανοϊκού αξιωματικού των Ναζί. Τέλος, πολύ καλή και άκρως γοητευτική η Γαλλίδα Melanie Laurent, στον ρόλο της Σοσάνας.

Inglourious Basterds Trailer in Full HD (See My Channel)
Uploaded by CinemaBay - Watch feature films and entire TV shows.

Το Μιλάνο, το ντέρμπι, οι Gallaghers και οι δεινόσαυροι...

Για τους Oasis πήγαμε, και άλλα είδαμε..για άλλη μια φορά τα αδέρφια Gallaghers δεν άντεξαν, τα έσπασαν την Παρασκευή στο Παρίσι backstage και έτσι ο Noel δήλωσε την διάλυση των Oasis και την ακύρωση των επόμενων εμφανίσεων του συγκροτήματος. Ακόμα να το ξεπεράσω, αν και γνώριζα καλά το ιστορικό των αντιπαραθέσεών τους. Αυτή τη στιγμή τους μισώ, αλλά παράλληλα τους ευχαριστώ για τις υπέροχες μουσικές στιγμές που μου χάρισαν όλα αυτά τα χρόνια.

- Μιλάνο
Τα κύρια και αναμενόμενα χαρακτηριστικά του Μιλάνου ήτανε η επιβλητική αγορά και οι απίστευτες, κομψές Ιταλίδες. Πολύ όμορφο το κέντρο της πόλης. Οι δρόμοι, τα ιστορικά κτίρια, τα εμπορικά καταστήματα (κυρίως μπουτίκ), η στοά στη Duomo..όλα ξεχείλιζαν από κομψότητα και καλαισθησία. Highlight η βασιλική μπουτίκ των Dolce&Gabbana. Αρνητικό στοιχείο η νεκρή νυχτερινή ζωή στο κέντρο της πόλης.



- I-Day Milan Urban Festival
Τους Oasis αντικατέστησαν τελευταία στιγμή οι γερόλυκοι Deep Purple..που ναι μεν έδειξαν την αξία τους, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν ταίριαζαν στο νεανικό κοινό, ούτε και στα υπόλοιπα νεανικά συγκροτήματα. Μπράβο όμως στους διοργανωτές, που τους έφεραν τελευταία στιγμή, αλλά και για την γενικότερη άρτια διοργανώση του φεστιβάλ. Περίεργο και άκυρο βρήκαμε το γεγονός ότι πρώτα εμφανίστηκαν οι Kasabian και μετά οι Kooks.
Οι Καsabian απλά τα έσπασαν. Ίσως το πιο απολαυστικό και ξεσηκωτικό live στο οποίο έχω βρεθεί. Όλοι τους τυπάρες και ιδαίτεροι. Ωραίος ο ήχος τους συνολικά. Εκρηκτικοί από την πρώτη στιγμή έδειξαν τις άγριες διαθέσεις τους με το εκκεντρικό ''Vlad The Impaler''. Στη συνέχεια ακούστηκαν τα αγαπημένα ''Underdog'', ''Where did all the love go'' και ''Shoot the Runner''. Συνέχισαν με το ''Processed Beats'' που το λατρεύω ως κομμάτι, αλλά η live εκτέλεσή του δεν με ενθούσιασε ιδιαίτερα. Ακολούθησαν τα ''Empire'' και ''Take Aim''. Η ατμόσφαιρα (και εγώ) απογειώθηκε στα ''Fire'' και ''Fast Fuse'', από το τελευταίο τους άλμπουμ. Οι ρυθμοί στη συνέχεια έπεσαν λίγο με το ατμοσφαιρικό και μελαγχολικό ''Doberman''. Η μπάντα συνέχισε με τα ''Clubfoot'' και ''Stuntman''. Tο επόμενο κομμάτι ήτανε η έκπληξη. Διασκεύασαν το ''You've got the love'' από τους Florence+the Machine, και το αφιέρωσαν στους Oasis. Τέλος, έκλεισαν επιτυχημένα την εμφάνισή τους με το ''L.s.f.'', ένα τέλειο κομμάτι για live ακρόαση.
Οι Kooks μου πρόσφεραν ακριβώς αυτό που περίμενα. Χαρούμενα και ανάλαφρα χιτάκια, όλα κομμένα και ραμμένα στο ίδιο ύφος, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Τους παρακολουθείς ευχάριστα, αλλά και να μην τους έβλεπα, δεν θα έχανα και τίποτα ουσιαστικό. Στους Ιταλούς, και κυρίως στις Ιταλίδες είχανε αρκετή πέραση. Θετικό βρήκα το γεγονός ότι ζωντανά ο ήχος τους δεν διαφέρει ποιοτικά σε σχέση με αυτόν του δίσκου.



- San Siro, Milan-Inter
Απόφαση τελευταίας στιγμής να παρακολουθήσω το τεράστιο τοπικό ντέρμπι. Τυχερός που βρήκα έξω από το γήπεδο εισητήριο των 20€. Το γήπεδο, εξωτερικά επιβλητικό, εσωτερικά τεράστιο. Οι φίλαθλοι και των δύο ομάδων δημιουργούσαν μια εκπληκτική ατμόσφαιρα. Αυτή η εκπληκτική ατμόσφαιρα κράτησε εώς το 0-2. Τελικό σκορ 0-4 υπέρ της Inter! Ως ουδέτερος φίλαθλος, συνειδητοποίησα ότι παρακολουθούσα ένα ιστορικό ματς. Τα γκόλ για την Inter πέτυχαν οι Motta, Milito (πεν.) και o παικταράς Maicon στο πρώτο ημίχρονο. O Stankovic με γκολάρα αποτελείωσε την Milan στο δεύτερο ημίχρονο. Εκτός τόπου και χρόνου η Milan, με αρνητικό πρωταγωνιστή τον Ronaldinho.


Και τώρα καλή εξεταστική να έχουμε...