Ακούγοντας το ''Criminal Art Lovers'' (σχεδόν) νομίζω πως οι σπουδαίοι Smiths έβγαλαν νέο δίσκο. Μόνο που πλέον βρισκόμαστε εν έτη 2010 και το εν λόγω άλμπουμ ανήκει στους Δανούς ''Northern Portrait''.
Aυτοί οι τύποι μόνο ως Δανοί δεν ακούγονται. Μιλάμε για έναν απόλυτο, πρώιμο brit pop δίσκο. Γλυκόπικρη κιθαριστική pop, ανάλαφροι, ερωτικοί στίχοι και φωνητικά που σίγουρα έχουν κάτι από Morrissey.
Έτσι, παρόλο την έλλειψη πρωτοτυπίας, ο δίσκος απλά είναι πολύ ευχάριστος, εύκολα δημιουργεί μια ηλιόλουστη μουσική ατμόσφαιρα και νοσταλγικό mood. Αναμφισβήτητα άλλο ένα όμορφο άλμπουμ από μια νέα μπάντα που ξεπήδησε αρκετά νωρίς για τη νέα χρονιά...
Ξεχωρίζω το ''The Munchhausen in Me'', ''Crazy'' και το μελαγχολικό ''The Operation Worked But the Patient Died''.
Ιστορική/Δραματική, Η.Π.Α 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 28 Ιανουαρίου)
Υπόθεση: Ο Nelson Mandela (Morgan Freeman), μετά απο 27 χρόνια φυλάκισης, εκλέγεται πρόεδρος της Νότιας Αφρικής. Το έθνος παραμένει βαθιά διχασμένο, με τους λευκούς να φοβούνται τα αντίποινα και τους μαύρους να διψάνε για εκδίκηση. Ο νέος ηγέτης όμως έχει άλλα σχέδια στο μυαλό του. Συνεργαζόμενος με την εθνική ομάδα ράγκμπι, που αποτελούσε σύμβολο των λευκών, τους εκπλήσσει όλους...
Μετά το εκπλητικό ''Gran Torino''(2008) o 80χρονος πια Clint Eastwood επιστρέφει ξανά ως παραγωγός και σκηνοθέτης στις κινηματογραφικές αίθουσες. To θέμα και ο τόπος δράσης επίκαιρα όσο ποτέ, εν όψη του Μουντιάλ το καλοκαίρι. Σε αντίθεση με άλλες μεγάλες ταινίες του, το ''Invictus'' παρουσιάζεται πιο λαμπερό και σταθερά αισιόδοξο, κρύβοντας στο σκοτάδι το παρελθόν του Mandela. Ένα σκληρό παρελθόν που και ο ίδιος ο ηγέτης, με τόλμη και ταπεινοφροσύνη έσβησε από τη μνήμη του για το όραμα μιας ενωμένης χώρας.
Εκεί που ολόκληρο το έθνος, μετά την apartheid εποχή, ήτανε προβληματισμένο για το πώς ο Mandela θα διαχειριστεί την εξουσία, το πώς θα εξαλείψει την φτώχεια και την αθλιότητα, ο ίδιος είχε άλλες βλέψεις. Αντί να εξαντλεί τις δυνάμεις του σε οικονομικά και επενδυτικά meetings, αυτός ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Έδωσε βάση στον ανθρώπινο παράγοντα, εκμεταλλεύτηκε την αγάπη του λαού για τα σπορ και το ερχόμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράγκμπι, και ένωσε τους αρχικά διχασμενούς πολίτες. Άλλωστε είναι γνωστή η ιδιότητα του αθλητισμού να ενώνει διαφορετικούς ανθρώπους.
Η ταινία χωρίζεται σε δύο ενότητες, την πολιτική και την αθλητική. Αρχικά, μέσω της πολιτικής ενότητας, γνωρίζουμε την προσωπικότητα και τις προθέσεις του Mandela. Σε αυτό το σημείο ο Morgan Freeman, ως συνήθως, δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία. Με την ηρεμία, την ωριμότητα και φυσικά την εμπειρία του ενσαρκώνει πλήρως τον πρόεδρο, απεικονίζοντας απόλυτα την πραότητα και την ανθρωπιά που τον χαρακτήριζε. Στο αθλητικό σκέλος που ακολουθεί, βλέπουμε τις προσπάθειες του αρχηγού της Εθνικής, Francois Pienaar (Matt Damon), να καθοδηγήσει και να εμπνεύσει με τη σειρά του τους συμπαίκτες του. Έτσι η ταινία κλείνει αθλητικά, με τις έντονες αθλητικές μάχες στο γήπεδο του ράγκμπι.
Παρόλο που ο ''Ανίκητος'' (ποίημα του William Ernest Henley) κυλάει ομαλά και σταθερά προς τη λαμπρή νίκη και εξιλέωση, δίχως σημαντικές ανατροπές και ιδιαίτερες συναισθηματικές κορυφώσεις, αποτελεί μια βαθιά ανθρώπινη, πραγματική ιστορία γύρω από το τρίπτυχο συμφιλίωση/ειρήνη/συγχώρεση που αξίζει με το παραπάνω να παρακολουθηθεί.
Experimental Rock/Post-Punk, LP (Θα κυκλοφορήσει στις 23 Φεβρουαρίου)
Το έβδομο κατά σειρά άλμπουμ από τους Καλιφορνέζους έχει τον επιβλητικό τίτλο ''Dear God, I Hate Myself'' και κυκλοφορεί τέλη Φεβρουαρίου. Το όνομά τους είναι εμπνευσμένο από κινέζικη ταινία του 1998, ''Xiu Xiu: The Sent Down Girl''. Εν έτη 2010, η παρέα του Jamie Steward αποχαιρετά την Caralee McElroy, η οποία πλέον ανήκει στους Cold Cave, και δέχεται ως νέο μέλος της την Angela Seo.
To άλμπουμ χαρακτηρίζεται από την συνύπαρξη διάφορων περίεργων ηλεκτρονικών μπλιμπλικιών με υποτονικά κιθαριστικά ακούσματα. Παράλληλα, η ''σκοτεινή'' φωνή του Jamie Steward και τα κάθε άλλο παρά αδιάφορα υπόγεια lyrics δίνουν επιπλέον πόντους ιδιαιτερότητας και διεστραμμένης γοητείας στο εν λόγω καλλιτεχνικό δημιούργημα.
Εν ολίγοις, οι Xiu Xiu μας φέρνουν σε επαφή με την gothic πλευρά της post-punk, pop, ηλεκτρονικής (άκου το ''House Sparrow'') αλλά και folk μουσικής (άκου το ''Cumberland Gap'').
Βέβαια, ακούω τον δίσκο εδώ και μία εβδομάδα και νομίζω ότι πραγματικά χρειάζεται υπομονή και αρκετές ακροάσεις για να σε κερδίσει. Εμένα άρχισε να με κερδίζει...
Ξεχωρίζω το ομώνυμο ''Dear God, I Hate Myself'' και το ξεχωριστό, και σχετικά χαρούμενο, ''Chocolate Makes You Happy''.
Κωμωδία, Η.Π.Α. 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 5 Νοεμβρίου 2009)
Υπόθεση: Ένας αποτυχημένος δημοσιογράφος (Εwan McGregor) προσπαθεί να πιάσει δημοσιογραφικό λαβράκι. Έτσι αρχίζει και ασχολείται με το θέμα μιας ειδικής, μυστικής στρατιωτικής ομάδος, των οποίων τα μέλη της ισχυρίζονται ότι είχανε υπερφυσικές πνευματικές και τηλεπαθητικές δυνάμεις..Τελικά καταλήγει να βρίσκεται στο Ιράκ και να γνωρίζει πρώην μέλη αυτής της μυστικής στρατιωτικής όμαδας, όπως τον πρώην αρχηγό και χίπη Βill (Jeff Bridges), τον μοχθηρό Larry (Kevin Spacey) και τον ταλαντούχο,αλλά εκκεντρικό Lyn (George Clooney)...
Διασκεδαστικότατη μαύρη κωμωδία/σάτιρα στο ύφος των ταινιών των αδερφών Cohen. Σε αρκετά του σημεία μου θύμισε το ακραία διασκεδαστικό ''Burn After Reading'' (2008).
Το ''The Men Who Stare at Goats'' και μόνο από τον τίτλο του υπόσχεται συγκινήσεις. Βασίζεται σε σοβαρό βιβλίο ενός δημοσιογράφου που περιγράφει ζητήματα σχετικά με τις μεταφυσικές τεχνικές πολέμου. Και εδώ βρίσκεται και η γλύκα του. Από τη μία καυτηριάζει και απεικονίζει πολύ εύστοχα τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των Αμερικανών, την μυστική πλευρά των πολεμικών δυνάμεων και τα τραγελαφικά πειράματα στις στρατιωτικές βάσεις. Η παραψυχολογία και οι τηλεπαθητικές δυνάμεις στα απολαυστικότερά τους. Από την άλλη πλευρά περιέχει κοφτερούς και τρομερά αστείους διαλόγους, καλογραμμένους χαρακτήρες που προκαλούν αστείρευτο γέλιο και υπέροχες ερμηνείες, ιδίως του Clooney, που κλέβει την παράσταση. Έτσι ο διακριτικός προβληματισμός και η σταθερή διασκέδαση βαδίζουν σταθερά κατά όλο το μήκος της ταινίας.
Το μόνο αρνητικό στοιχείο της είναι ότι εν τέλη, σεναριακά τουλάχιστον, δεν καταλήγει κάπου συγκεκριμένα. Αλλά κάποιες φορές, όπως στην εν λόγω σατιρική κωμωδία μετράει περισσότερο το περιπετειώδες και αστείο ταξίδι, και όχι τόσο ο προορισμός...
Indie folk/Folk rock, LP (Κυκλοφορεί από τις 5 Οκτωβρίου)
Οι Mumford and Sons είναι μια folk rock μπάντα από το Λονδίνο. Σχηματίστηκαν προς τα τέλη του 2007 και αναδείχθηκαν μαζί με άλλες χαρακτηριστικές μπάντες της λονδρέζικης folk σκηνής, όπως τους πολύ καλούς Noah and the Whale (εδώ το post).
To BBC Radio χαρακτήρισε τον δίσκο-ντεμπούτο τους ''Sigh No More'' ως το ''the hottest record in the world'' και οι γενικότερες κριτικές που έχει λάβει είναι θετικότατες. Παράλληλα, χτίζουν και μια ιδιαίτερα καλή φήμη για τις δυναμικές live εμφανίσεις τους.
Ακούγοντας τον δίσκο τους φυσικά και βρήκα εμφανείς ομοιότητες στον ήχο και στο ύφος τους με τους προαναφερόμενους Noah and the Whale. H φωνή του Marcus Mumford πατάει καλά πάνω στα κομμάτια και τα διάφορα μουσικά όργανα δημιουργούν μια ιδιαίτερη folky ατμόσφαιρα. Η διαφόρα του ''Sigh No More'' παρατηρείται στα συχνά φωνητικά και μουσικά ξεσπάσματα που χαρακτηρίζουν κάθε μεμονωμένο κομμάτι του άλμπουμ και δημιουργούν όμορφες ηχητικές διακυμάνσεις.
Ξεχωρίζω το single ''Little Lion Man'' και το ''Τhe Cave''.
Φαντασίας, Η.Π.Α. 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 21 Ιανουαρίου)
Υπόθεση: Ο 9χρονος Μαξ είναι ένα ατίθασο αγόρι. Νιώθει απομονωμένος και παραμελημένος από την μητέρα και την αδερφή του, που δεν δείχνουν να καταλαβαίνουν τις ανάγκες και επιθυμίες του. Έχοντας έμφυτη την τάση για απόδραση και με τη βοήθεια της αστείρευτης φαντασίας του καταφέρνει να αποδράσει σε έναν κόσμο μαγικό, όπου όλα είναι διαφορετικά...
''Δεν ήθελα να κάνω μια ταινία για τα παιδιά, αλλά μια ταινία για την παιδική ηλικία...έχει να κάνει με το πώς αισθάνεται κανείς όταν είναι 8 ή 9 ετών και προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο, τους ανθρώπους και τα πολύπλοκα συναισθήματα που τον διακατέχουν..''
Πολύ εύστοχα ο σκηνοθέτης Spike Jonze εξηγεί τις προθέσεις και τους στόχους του όταν αποφάσισε να μεταφέρει το ολιγοσέλιδο επιτυχημένο παιδικό βιβλίο ''Where The Wild Things Are'' στην μεγάλη οθόνη. Και νομίζω πώς πέτυχε τον στόχο του, να σε ταξιδέψει. Ένα δυνατό concept, ανέμελοι διάλογοι, ονειρικές φωτογραφίες, εξαίσια μουσική επένδυση από την Karen O (Yeah Yeah Yeahs) και μια νοσταλγική ατμόσφαιρα συνθέτουν το εν λόγω κινηματογραφικό διαμαντάκι.
Ο μικρός Μαξ αποτελεί μια κλασική παιδική περίπτωση. Γκρινιάρης, άτακτος και υπερδραστήριος αισθάνεται συνεχώς μόνος και αδικημένος. Έτσι πλάθει έναν φανταστικό κόσμο, έτσι όπως τον επιθυμεί, όπου τα άκακα τέρατα που συναντά εκεί τον ανακηρύσσουν άμεσα βασιλιά. Επιτέλους κατέχει την πολυπόθητη εξουσία να αναλαμβάνει δράση και να κάνει ότι θέλει. Ουσιαστικά χτίζει έναν νοητό, παράλληλο κόσμο, που έχει αρκετές ομοιότητες με τον πραγματικό του. Τα 7 τέρατα που γνωρίζει, αποτελούν πτυχές της πολυσύνθετης προσωπικότητάς του, που ως ανώριμη που είναι, λειτουργεί αυθόρμητα και απρόσμενα. Ομοίως αψυχολόγητα δρουν και τα τέρατα. Επιπλέον, στο πρόσωπο των ιδιόμορφων πλασμάτων αναγνωρίζει αγαπημένα πρόσωπά του, τις ανάγκες του, τις επιθυμίες του και τους βαθύτερους φόβους του. Όλα τα παραπάνω τον βοηθούν να κατανοήσει καλύτερα την ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις.
Όπως έχω πει και πρωτύτερα, πιστεύω ότι το παραπάνω concept απεικονίζεται αρκετά αποτελεσματικά επί της οθόνης. Ο Spike Jonze χτίζει έναν ζεστό, πλασματικό κόσμο που ξυπνά παιδικές αναμνήσεις που χαρακτηρίζονταν από την φαντασία και την ανεμελιά. Έτσι, η εν λόγω ταινία φαντασίας αποτελεί μια φευγαλέα εμπειρία απόδρασης τόσο για τους μικρούς (όχι όμως πολύ μικρούς), όσο και για τους μεγάλους που θέλουν κάποιες φορές να νιώθουν σαν παιδιά...
7,6/10
Δείτε το trailer με μουσική επένδυση από τους Arcade Fire (''Wake Up'')..
Οι Broken Bells αποτελούνται από τον παραγωγό Danger Mouse (Gorillaz, Gnarls Barkley) και τον frontman των The Shins, James Mercer. Έτσι λοιπόν αμέσως καταλαβαίνουμε πόσο ταλέντο και εμπειρία κρύβονται πίσω από το ομώνυμο ντεμπούτο-project τους.
Ένα πρώτο άκουσμα φτάνει να επιβεβαιώσει τα ειπωμένα. Όμορφες, δυναμικές συνθέσεις που κάποιες στιγμές αγγίζουν το λατρεμένο 90's κιθαριστικό ύφος και σε κάνουν να απορείς πως και είναι δυνατόν να είναι Αμερικάνοι και όχι Βρετανοί (άκου το single ''Τhe High Road''). Το αξιόλογο εδώ είναι πώς ο εν λόγω δίσκος είναι και κάτι παραπάνω από ένας δυνατός brit δίσκος, εφόσον μας παρουσιάζει και άλλες δημιουργικές όψεις του όπως χορευτικά, ηλεκτρονικά disco διαμάντια (άκου το υπέροχο ''The Ghost Inside''), αλλά και έντονα λυρικές συνθέσεις (άκου το ''Οctober''). Έτσι οι κιθάρες, τα βιολιά και τα synths συνυπάρχουν αρμονικά κατά όλο το μήκος του άλμπουμ.
Εν ολίγοις, κατ'εμέ ο πρώτος, ολοκληρωμένα καλός δίσκος που άκουσα το 2010..
Ρομαντική Κωμωδία, Η.Π.Α. 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 24 Δεκεμβρίου 2009)
H 50χρονη διαζευγμένη Jane (Meryl Streep), μετά από χρόνια ερωτικής αδράνειας, βρίσκεται ξαφνικά μπλεγμένη σε ένα ερωτικό τρίγωνο. Οι υποψήφιοι εραστές: Ένας επίσης διαζευγμένος αρχιτέκτονας (Steve Martin) και ο βαθιά μετανιωμένος πρώην σύζυγός της (Αlec Baldwin), ο οποίος πλέον είναι παντρεμένος με μια νεότερη γυναίκα...
Ευχάριστη, ανάλαφρη και εύπεπτη ρομαντική κωμωδία που μπορεί να γεμίσει με σχετική ευκολία κάποιες βαρετές απογευματινές ώρες. Βέβαια, το ''It's Complicated'' μάλλον δεν είναι και τόσο μπερδεμένο όσο θα ήθελε να παρουσιαστεί στο κοινό του. Ακόμη και οι πρωταγωνίστρια Jane λίγο-πολύ ξέρει τι θέλει, ζει τη στιγμή και νιώθει όμορφα που την διεκδικούν παράλληλα δύο άντρες. Έτσι λοιπόν μπαίνει χωρίς δεύτερη σκέψη σε ένα πικάντικο και αναμφίβολα διασκεδαστικό ερωτικό τρίγωνο, αποδεικνύοντας ότι και οι 50+ έχουνε ψυχή και όρεξη για παιχνίδια...
Τόσο σεναριακά, όσο και σκηνοθετικά η ταινία δεν νομίζω να τα πάει άσχημα. Η Meryl Streep επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι είναι μεγάλη ηθοποιός. Ενσαρκώνει με την ίδια άνεση, τον αέρα και την σχετική ευκολία τόσο δραματικούς ρόλους, όσο και κωμικούς όπως εδώ. Το 2009 ήτανε μια επιτυχημένη κινηματογραφική χρονιά για αυτήν, εφόσον τόσο το ''Julie and Julia', όσο και το ''It's Complicated'' συμμετέχουν και είναι υποψήφια σε αρκετές τελετές απονομής βραβείων (π.χ. Golden Globe Awards). Πλάι της, ο πολύ καλός και ισορροπημένα αστείος Alec Baldwin δεν χάνει καθόλου σε λάμψη και απόδοση. Μόνο ο Steve Martin, ως ο τρίτος της υπόθεσης, δείχνει κάπως χλωμός και αδιάφορος..
Δραματική, Η.Π.Α. 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 10 Δεκεμβρίου 2009)
Υπόθεση: O Sam (Tobey Maguire) είναι ένας πεζοναύτης που ετοιμάζεται να αναχωρήσει για το Αφγανιστάν. Παράλληλα, ο αδερφός του Tommy (Jake Gyllenhaal) μόλις αποφυλακίστηκε και επιθυμεί να κάνει ένα νέο ξεκίνημα στην ζωή του. Όταν όμως ο Sam αγνοείται και θεωρείται νεκρός, η οικογένειά του βρίσκει την φροντίδα, την στοργή και την αγάπη στο πρόσωπο του αδερφού του. Ξαφνικά όλα όμως ανατρέπονται όταν τελικά ο αγνοούμενος επιστρέφει στην πατρίδα του...
Σπουδαίο δράμα, που σε συνδυασμό με τις εκπληκτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Το ''Brothers'' αποτελεί remake μιας δανέζικης παραγωγής του 2004, το ''Bodre''. Δεν θα περάσω σε συγκρίσεις μεταξύ των δύο ταινιών, εφόσον δεν έχω δει την πρωτότυπη. H ταινία είναι ένα αξιόλογο δράμα, με ομαλή αρχή, ενδιαφέρον μέση και ένα δυνατό φινάλε.
Από τη μια έχουμε τον Sam, έναν παραδειγματικό οικογενειάρχη και πρώτυπο στρατιώτη. Από την άλλη ο αδερφός του αποτελεί το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, που προσπαθεί να επανενταχθεί στην κοινωνία και να συμφιλιωθεί με τους δικούς του. Οι ισορροπίες ανατρέπονται και οι ρόλοι αντιστρέφονται όταν ο Sam, μετά τις ακρότητες και την απάνθρωπη φύση του πολέμου, επιστρέφει στο σπίτι του. Βαθιά προβληματισμένος και κλεισμένος στον εαυτό του, βλέποντας την γυναίκα και τα παιδιά του να έχουν αναπτύξει ανησυχητική οικειότητα με τον αδερφό του, προβαίνει σε ακραίες συμπεριφορές.
Περά από τον άρτιο τρόπο δομής και εξέλιξης του οικογενειακού δράματος, η λεπτομερής σκιαγράφηση και δόμηση των χαρακτήρων και συναισθημάτων των πρωταγωνιστών είναι κάτι παραπάνω από άξια αναφοράς. Όλες οι ερμηνείες των ηθοποιών, τόσο της λαμπερής Natalie Portman, όσο και του πλέον ώριμου Jake Gyllenhaal κυμαίνονται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Καμιά τους όμως δεν συγκρίνεται με την ερμηνεία του Tobey Marguire. Ναι, εκείνου του φλωράκου τυπά που υποδύεται τον Spiderman. Εδώ, ιδίως μετά την επιστροφή του από την εμπόλεμη ζώνη, ξεπερνά τον εαυτό του. Ακραία ρεαλιστικός, σπαρακτικός και με το βλέμμα ενός παρανοϊκού, δείχνει με τον αρτιότερο τρόπο τα ανατριχιαστικά αποτελέσματα του πολέμου στην ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου.
Έτσι τελικά το ''Brothers'' δεν μένει στην εξιστόρηση ενός οικογενεικού δράματος, αλλά διακατέχεται και από ένα ισχυρό κοινωνικοπολιτικό ύφος και προβληματισμό που διοχετεύεται άμεσα στον θεατή.
Το γεγονός της δισκογραφικής επιστροφής των πρωτεργατών του trip hop Massive Attack αποτελεί από μόνο του ένα σπουδαίο μουσικό γεγονός, ανεξαρτήτως αρέσκειας ή αποτελέσματος. Mετά το 2003, και συγκεκριμένα από το μέτριο ''100th Window'', το δίδυμο από το Bristol ξαναεπιστρέφει με το ''Heligoland''. Το όνομα προέρχεται από το ομώνυμο γερμανικό αρχιπέλαγος στη Βόρεια Θάλασσα.
Μόνο και μόνο η τεράστια λίστα των σπουδαίων μουσικών που συμμετείχαν και έχουν βάλει την καλλιτεχνική τους σφραγίδα στην δημιουργία του εν λόγω δίσκου αποτελεί δεδομένο που αναμφίβολα χρωματίζει και πλουτίζει το ηχητικό υπόβαθρο. H Martina Topley Bird, μούσα του Tricky, ακούγεται τόσο ώριμη όσο ποτέ και η τραγουδίστρια των Mazzy Star, Hope Sandoval είναι υπεύθυνη για την πιο αισθησιακή στιγμή του δίσκου (άκου το ''Paradise Circus''). Φυσικά και τα ανδρικά φωνητικά δεν υστερούν. Τόσο ο Guy Garvey (Elbow), o Tunde Adebimpe (Tv on the Radio) και ο Damon Albarn (Blur) δίνουν ο καθένας τους έναν μοναδικό χαρακτήρα στα κομμάτια που συμμετέχουν. Όλοι τους προσαρμόζονται, αλλά δίνουν και περισσότερο βάθος, στο ατμοσφαιρικό ηχητικό περιβάλλον των Massive.
Στο μουσικό κομμάτι οι Massive Attack, προσαρμοσμένοι περισσότερο στα νέα μουσικά δεδομένα, διατηρούν τον επιβλητικό, σκοτεινό ήχο τους δίνοντας περισσότερη βαρύτητα στα φωνητικά. Και καλά κάνουν, με τόσες αξιόλογες συμμετοχές όπως είδαμε παραπάνω. Επιπλέον, στην κιθάρα είναι ο Adrian Utley και στα πλήκτρα ο John Baggott. Και οι δύο τους μέλη μιας άλλης σημαντικής μπάντας, των Portishead.
Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με το συγκεκριμένο album. Βρήκα τραγούδια που κόλλησα, κάποια που απλά δεν μπορώ να ακούσω και κάποια που μου είναι παντελώς αδιάφορα. Αλλά εξαιτίας της ποικιλομορφίας του και των πολλών σπουδαίων συμμετοχών αξίζει να ακουστεί. Στο κάτω κάτω, είναι ο νέος δίσκος των Massive Attack...
Και εδώ το ακατάλληλοvideoclipτου ''Paradise Circus''...
Δραματική, Γαλλία/Ιταλία 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 3 Δεκεμβρίου 2009)
Υπόθεση: Ένας 19χρονος Άραβας μικροεγκληματίας, ο Malik (Tahar Rahim), καταδικάζεται σε 6 χρόνια φυλάκισης. Μέσα στη φυλακή σκληραγωγείται, δημιουργεί φιλίες και επαφές με μαφιόζους και εγκληματίες και μαθαίνει γράμματα. Έτσι σταδιακά χτίζει ένα ισχυρό όνομα και ένα φιλόδοξο μέλλον στον γαλλικό υπόκοσμο...
Η απόλυτα ωμή και σκληρά ρεαλιστική παρουσίαση της μικροκοινωνίας μιας φυλακής. Με την παραπάνω πρόταση περιγράφεται αρκετά καλά το ''Un Prophete'' του Jacques Audiard. Άραβες, Κορσικανοί, Βενετσιάνοι και Σαρακηνοί συνθέτουν τις ομάδες ή φυλές που προσπαθούν να επιβιώσουν και να αναδειχθούν μέσα από την σκληρή πραγματικότητα της φυλακής. Μεταξύ τους και ο νεαρός Μαλίκ, που φέρεται έξυπνα και πονηρά, με διπλωματικό τρόπο προσπαθεί να συνεργαστεί με όλους, να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Κορσικανού αρχιμαφιόζου, μη αγνόωντας φυσικά το προσωπικό όφελος από επιπρόσθετες ''δουλειές'' που οργανώνει...
Η εν λόγω ταινία μου έδειξε μια εικόνα της φυλακής που πραγματικά δεν είχα κατά νου. Μια κοινωνία απόλυτα πειθαρχημένη, άριστα οργανωμένη που μάλιστα λειτουργεί ως σχολείο παρανόμων! Δηλαδή το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που θεωρητικά η φυλακή έχει ως σκοπό...
Τόσο το συμπαγές σενάριο, που ακολουθεί έναν φυσιολογικό ρυθμό, όσο και η μινιμαλιστική σκηνοθεσία που απεικονίζει εξαίσια την υπόγεια ένταση και το κλειστοφοβικό κλίμα των φυλακών λειτουργούν άψογα.
Βέβαια, το άγνωστο εφηβικό παρελθόν του πρωταγωνιστή παραμένει στην ουσία ένα μυστήριο, όπως και η χρονική διάρκεια, που την βρήκα λίγο παρατραβηγμένη. Αυτά είναι και τα λίγα αρνητικά χαρακτηριστικά που μπόρεσα να διακρίνω σε μια κατά τ΄άλλα ταινιάρα.
Indie Pop/Rock, LP (Κυκλοφορεί από τις 11 Ιανουαρίου)
Πρόκειται για μία από τις πρώτες σημαντικές κυκλοφορίες της νέας χρονιάς. Ακριβώς 2 χρόνια μετά από το ομώνυμο, επιτυχημένο ντεμπούτο τους, οι Vampire Weekend κυκλοφορούν το ''Contra''.
Μετά την πρώτη γνωριμία μου με τον νέο δίσκο μπορώ να πω ότι η μπάντα από την Νέα Υόρκη συνεχίζει να βαδίζει σταθερά στα μουσικά μονοπάτια που έχουν υιοθετήσει εδώ και δύο χρόνια. Και νομίζω ότι αυτό δεν είναι κακό. Το παιχνιδιάρικο, ανέμελο μουσικό ύφος συνοδεύεται από την δυναμική, αλλά και σταθερά ευχάριστη φωνή του Ezra Koenig. Και τα δέκα κομμάτια αποτελούν όμορφες, μελωδικές συνθέσεις. Συνολικά δημιουργούν ένα συμπαγές και ευχάριστο μουσικό σύνολο, χωρίς να κουράζουν, εφόσον το κουαρτέτο συνεχίζει να δημιουργεί μικρά σε μήκος διαμαντάκια. Βέβαια, χιτάκια σαν το ''Oxford Comma'' και ''Α-Punk'' που κέρδισαν τις εντυπώσεις το 2007, μάλλον εδώ απουσιάζουν, σε όφελος της συνολικής αίσθησης. Τέλος, ο ήχος τους αυτή τη φορά χαρακτηρίζεται από την έντονη παρουσιά των synthesizers και βιολιών που δημιουργούν ένα πιο πλούσιο ηχητικό αποτέλεσμα.
Ξεχωρίζω τα δύο κομμάτια που κυκλοφορορούν εδώ και κάποιες εβδομάδες στο διαδίκτυο. Από τη μία το φρέσκο ''Horchata'' που δόθηκε ως δωρεάν download και από την άλλη το πρώτο single ''Cousins''.
Υπόθεση: Ο Harry Brown (Michael Caine), ένας πρώην Βρετανός πεζοναύτης, παρακολουθεί πώς η γειτονιά του αρχίζει να καταρρέει από τις συμμορίες που θερίζουν την βία, τον τρόμο και τα ναρκωτικά σε κάθε γωνιά. Μετά τον θάνατο της γυναίκας του και την άγρια δολοφονία ενός φίλου του νιώθει την ανάγκη να αντιδράσει...
Το ''Harry Brown'' ήδη έχει προωθηθεί ως μία από τις καλύτερες παραγωγές της Γηραίας Αλβιώνας για το έτος που μας άφησε. Ολόκληρο το θρίλερ περιστρέφεται, δομείται και αναπτύσσεται γύρω από έναν σπουδαίο ερμηνευτή, τον πλεόν 76χρονο Michael Caine. Έτσι αποτελεί στην ουσία one man show, και μάλιστα πολύ επιτυχημένο. Οι ομοιότητες και οι συγκρίσεις με το συγκλονιστικό ''Gran Torino'' είναι προφανείς. Εκεί είδαμε τον Clint Eastwood να δίνει ένα πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνείας, εδώ ο Michael Caine δεν υστερεί. Ισορροπημένος, αποδεικνύοντας την εμπειρία του σε κάθε σκηνή, δεν χάνει ποτέ την ουσία και το μέτρο του ρόλου του. Κάποιες στιγμές αντιδρά δικαιολογημένα βίαια και ωμά, παρασυρόμενος από τα καταπιεσμένα του συναισθήματα, ενώ άλλες στιγμές η εκρηκτικότητά του αντικαθίσταται από την ηρεμία και γαλήνη ενός σοφού 76χρονου. Δεν λείπουν βέβαια και οι στιγμές της μοναξιάς, της αίσθησης της απώλειας και της απελπισίας. Και αυτές οι εναλλαγές των συναισθημάτων και της συμπεριφοράς του δίνουν ξεχωριστούς πόντους στην ερμηνευτική του αξία. Στο κάτω κάτω, έτσι δίνει μια έντονα ανθρώπινη χροιά στην απόδοση του ρόλου του.
Φυσικά και η σκηνοθεσία διατηρείται σε ικανοποιητικά επίπεδα. Βλέπουμε μια παρακμιακή εργατική γειτονιά του Λονδίνου, στις αποχρώσεις του γκρί, να βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ανομία. Επιπλέον, και οι ομολογουμένως ωμές σκηνές με τις ''δουλειές'' των συμμορίων αποδίδονται πολύ ρεαλιστικά.
Γενικά, και από όλες τις απόψεις, πρόκειται για μια σπουδαία ταινία που αξίζει να παρακολουθηθεί. Άλλωστε, η αστική βία και οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που προκαλούνται από αυτήν, είναι ένα σοβαρό και επίκαιρο θέμα που αφορά όλους μας.
Alternative, LP (Κυκλοφορεί από τις 12 Oκτωβρίου 2009)
Is it the shadow in my voice
Oh, I can barely form a sigh
Is it the music that I make
Is it the sadness in my eyes
You put me in position
As it tells you in the book
But I’m a separate chapter
You cannot look it up
I have broken into France I have stolen into Spain I’ve been thrown out of Italy And I’ll be thrown out again The Dutch never liked me much And Germany the same I poisoned half the western world But it never bought me fame
Οι παραπάνω στίχοι από το εκπληκτικό ''Recovery Position'' επιβεβαιώνουν την αμέσως παρακάτω σκέψη μου.
Οι Βρετανοί Piano Magic του Glen Johnson είναι από τις πιο υποτιμημένες μπάντες των τελευταίων ετών, πράγμα που με κάνει να τους γουστάρω ακόμη περισσότερο. Παρόλο την έλλειψη αναγνωρισιμότητας τόσο σε εθνικό, όσο και σε διεθνές επίπεδο, αυτή συνεχίζουν βγάζοντας από το 1997 υπέροχους, μελωδικούς δίσκους. Και με το ''Ovations'' του 2009, απαριθμούν ήδη 10 ολοκληρωμένες (από κάθε άποψη) δισκογραφικές δουλειές.
Και εγώ προσωπικά άργησα να τους γνωρίσω. Συγκεκριμένα ενθουσιάστηκα από το electropop διαμαντάκι ''Ιncurable'' του δίσκου τους ''Part Monster'' (2007) και άρχισα να τους ψάχνω περισσότερο.
Aυτή τη φορά, ο Glen Johnson συνεργάζεται με τον Brendan Perry και Peter Ulrich των Dead Can Dance. Ο πρώτος επιπλέον κάνει και guest φωνητικά, όπως π.χ. στο εισαγωγικό κομμάτι ''The Nightmare Goes On''. Γενικότερα ολόκληρο το άλμπουμ ξεχειλίζει για άλλη μιά φορά από μελωδίες. Μελωδίες που κατά την γνώμη μου δεν τις συναντάς τόσο εύκολα στις ημέρες μας. Εκτός από τα απόκοσμα φωνητικά, την απαλή παρουσία των κιθάρων και τα νοσταλγικά synths, οι Piano Magic αυτή τη φορά δίνουν και μια oriental αίσθηση σε πολλά από τα νέα τους κομμάτια, πράγμα που ολοκληρώνει και επιβεβαιώνει τον τίτλο του απόλυτα μελωδικού δίσκου που άκουσα τον τελευταίο καιρό.
Δραματική, Βρετανία 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 10 Δεκεμβρίου 2009)
Υπόθεση: Mεταφερόμαστε στην Αγγλία του '60. Εκεί γνωρίζουμε την άριστη μαθήτρια Jenny (Carey Mulligan), η οποία έχει ως μοναδικό στόχο να σπουδάσει στην Οξφόρδη και βρίσκεται υπό την καθοδήγηση των υπερπροστατευτικών γονιών της. Η ζωή, τα όνειρα και οι φιλοδοξίες της αλλάζουν δραματικά προσανατολισμό όταν ερωτεύεται τον playboy David (Peter Sarsgaard), ο οποίος, ως κατά πολύ μεγαλύτερός της, της μαθαίνει την ωραία πλευρά της ζωής..
Το γοητευτικό ''An Education'' σεναριακά βασίζεται στην αυτοβιογραφία της Lynn Barber (δημοσιογράφος/συγγραφέας) και απεικονίζει τo απότομο πέρασμα μια μικρής κοπέλας από την εφηβεία στην ενηλικίωση. H απρόσμενη γνωριμία της με τον ''Mr Perfect'' ωθεί την κοπέλα να δει την ζωή με άλλο μάτι. Ξαφνικά νιώθει πως το ακαδημαϊκό όνειρο που κυνηγά θα την οδηγήσει σε μια ζωή μουντή, μονότονη και μίζερη. Αισθάνεται την έντονη ανάγκη να βιώσει καταστάσεις, να ζήσει έντονα τον έρωτα και την ζωή, χωρίς φραγμούς και αναστολές. Η συγκεκριμένη αντίληψη, που σταδιακά αναπτύσσεται μέσα της, ενδυναμώνεται από τις όμορφες εμπειρίες που αρχίζει να βιώνει πλάι στο νέο αγόρι της, που την εισάγει σε έναν χλιδάτο, λαμπερό κόσμο. Ακόμη και η φιλοσοφία των αυστηρών γονιών της σταδιακά χαλαρώνει και ανατρέπεται, υπό την προοπτική του γάμου με έναν πλούσιο και ''καλλιεργημένο'' νεαρό. Σύντομα όμως η Jenny θα μάθει πώς ότι λάμπει δεν είναι χρυσός, παίρνοντας έτσι ένα σπουδαίο μάθημα ζωής και την καλύτερη εκπαίδευση...
Το νοσταλγικό background του Λονδίνου, στην αυγή της δεκαετίας του '60, αποτυπώνεται έξοχα στην ταινία. Η μουσική, τα μουντά χρώματα, τα κυριλέ φορέματα και το σοφιστικέ στυλ μεταφέρουν αποτελεσματικά τον θεατή στα τότε χρόνια. Έτσι γενικότερα η σκηνοθετική δουλειά είναι άρτια, προσεγμένη, στοχεύοντας και εν τέλη πετυχαίνοντας να μας παρουσιάσει ένα δράμα υψηλής κινηματογραφικής αισθητικής.
Εκεινή την εποχή μεγαλώνει και ωριμάζει η γενιά που θέλει να ανατινάξει τα δεσμά του συντηρητισμού και των ηθικών φραγμών. Και ακριβώς σε αυτό το σημείο οι δημιουργοί προσπαθούν, χωρίς να θέλουν να εμβαθύνουν ιδιαίτερα, αλλά επιθυμώντας να κρατήσουν το ανάλαφρο ύφος της ταινίας, να απεικονίσουν, αν και κάπως επιφανειακά, την τότε κοινωνία.
Τέλος, σχετικά με τις ερμηνείες είναι όλες (ακόμα και του σχεδόν πάντοτε αδιάφορου Sarsgaard) άψογες. Όλοι οι περιφερειακοί χαρακτήρες, με αποκορύφωμα την συντηρητική σχολική διευθύντρια που την γνωρίζουμε στο πρόσωπο της υπέροχης Emma Thompson (''Last Chance Harvey''), αλλά και τον σταθερά απολαυστικό πατέρα της υπόθεσης Alfred Molina (''The Da Vinci Code'') κάνουν έξοχη δουλειά. Την παράσταση βέβαια κλέβει το 25χρονο άστερι Carey Mulligan, που μάλλον θα είναι υποψήφια για oscar, και δείχνει ότι το μέλλον μπορεί να της ανήκει. Το κυριότερο χαρακτηριστικό της η φοβερή εκφραστικότητά της. Στο πρόσωπό της καθρεφτίζεται πεντακάθαρα κάθε λεπτό η αλλαγή που συμβαίνει στον εσωτερικό της κόσμο και οι εναλλαγές των συναισθημάτων της.
Indie/Shoegaze, LP (Κυκλοφορεί από τις 24 Νοεμβρίου 2009)
Άλλος ένας όμορφος δίσκος που ανήκει στο ονειροπόλο μουσικό είδος shoegazing εμφανίστηκε προς το τέλος του 2009 και επιβεβαίωσε ότι ο περασμένος χρόνος χαρακτηρίστηκε δικαίως ως έτος αναβίωσης του εν λόγω μουσικού είδους.
Ο λόγος για τον Daniel Land και το μουσικό του σχήμα the Modern Painters, προερχόμενοι από το Manchester. Mετά από μια σειρά EP δίσκων ήρθε η σειρά τους να κυκλοφορήσουν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά με την ονομασία ''Love Songs for the Chemical Generation''. Tην παραγωγή, μεταξύ άλλων, υπογράφει και ο γνωστός Γερμανός συνθέτης Ulrich Schnauss.
Ακούγοντας τον συγκεκριμένο δίσκο ξεχώρισα την απαλή φωνή του Daniel Land, η οποία ίσα που καλύπτει τον μελαγχολικό και φευγάτο θόρυβο των κιθάρων. Φασαριόζικος σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ο δίσκος. Αν κάτι τέτοιο περιμένατε θα πρέπει να ακούσετε κάτι άλλο. Εδώ ο δίσκος χαρακτηρίζεται από μελωδικές, δραματικές συνθέσεις που σε ταξιδεύουν.
Το μεγάλο πλην του δίσκου είναι το τεράστιο μήκος αρκετών κομματιών του (άνω των 7 λεπτών), πράγμα που κουράζει λιγάκι όσο όμορφα και να είναι τα τραγούδια.
Ξεχωρίζω τα ''Codeine'', ''Glitterball'' και ''Love Lies Bleeding''.
Υπόθεση: Η προσωπική ιστορία του αστέρα του φούτμπολ Μichael Oher. Ως άστεγος αφροαμερικανός έφηβος, λόγω των σωματικών και αθλητικών του ικανοτήτων, καταφέρνει να φοιτήσει σε γυμνάσιο του Μέμφις. Εκεί γνωρίζει την Leigh Anne (Sandra Bullock) και τα υπόλοιπα οικογενειακά μέλη της, που σταδιακά θα αποτελέσουν την νέα οικογένειά του και θα του προσφέρουν τις κατάλληλες συνθήκες να αναπτύξει το ταλέντο και τα ενδιαφέροντά του..
Τρυφερή και συγκινησιακά φορτισμένη η δραματική ταινία του John Lee Hancock. ''The BlindSide'': Ορολογία του φούτμπολ που σχετίζεται με την αμυντική λειτουργία της ομάδος και συγκεκριμένα την προστασία ενός παίκτη στην περιοχή που δεν είναι ορατή για αυτόν, από τον συμπαίκτη του που καλύπτει την νεκρή οπτική γωνία. Αυτός είναι και ο ρόλος του Michael JeromeOher, επαγγελματία παίκτη των Baltimore Ravens, που από μικρός είχε ανεπτυγμένο το αίσθημα της προστασίας.
Καταρχήν, να επισημάνω την απρόσμενα πολύ καλή εμφάνιση της Sandra Bullock, που συνήθως την βλέπουμε σε κωμικούς ρόλους. Αυτή τη φορά ερμηνεύοντας την θετή μητέρα του Michael Oher, μπαίνει στο πετσί του δραματικού ρόλου και μας παρουσιάζει με έναν πειστικό και ειλικρινή τρόπο τις προθέσεις και τα συναισθήματα μιας μάνας. Επιπλέον, τόσο ο ρυθμός, όσο και η εξέλιξη της υπόθεσης πιστεύω πώς δεν κουράζουν και έτσι η ταινία παρακολουθείται με αμείωτο το ενδιαφέρον.
Η σύγκριση με το πρόσφατο ''Precious''είναι αναπόφευκτη. Και οι δύο ταινίες έχουνε την ίδια αφετηρία. Μας παρουσιάζουν μοναχικά παιδιά, που μεγαλώνουν υπό τραγικές συνθήκες και αντιμετωπίζουν καθημερινά την φτώχεια και τον ρατσισμό. Μέσα από αυτό το άθλιο περιβάλλον δεν χάνουν την ελπίδα τους και αναζητούν ένα καλύτερο αύριο. Το ''Precious'', σε αντίθεση με το ''Blind Side'', δεν είναι αληθινή ιστορία, αν και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και ανάλογες εμπειρίες. Πιστεύω πως το ''Precious'', παρόλο που θεωρητικά είναι πλασματικό, είναι πιο αληθινό. Το ''Blind Side'' παρουσιάζεται στον θεατή με έναν παραμυθένιο τρόπο όπου όλα κυλούν ομαλά και δίχως προβλήματα. O Big Mike βρίσκει μια άγνωστη οικογένεια, η οποία δίχως αμφιβολίες και φόβους τον υιοθετεί. Όλοι στην οικογένεια εξαρχής τον αγαπάνε και τον φροντίζουν, τον δέχονται ως ισότιμο μέλος, δίχως εντάσεις και ζήλιες. Ακόμη και το σχολικό και αθλητικό περιβάλλον τον υποδέχεται με ανοιχτές αγκαλιές. Δεν λέω, μακάρι να έγιναν όλα έτσι και στην πραγματικότητα, αλλά δεν νομίζω ο κόσμος μας να είναι τόσο αθώος, ώστε κανείς να μην θέλει να εκμεταλλευτεί έναν ανασφαλή και μοναχικό έφηβο.
Γενικά όμως, παρά την παραπάνω αρνητική μου σκέψη, η ταινία παρακολούθειται ευχάριστα, έχει καλές παρουσίες και αφήνει τον θεατή με ένα γλυκό, ανθρώπινο συναίσθημα και ένα ηχηρό κοινωνικό μήνυμα.
Alternative/Gospel, LP (Κυκλοφορεί από τις 6 Οκτωβρίου 2009)
Τον Ryan Gosling σαν ηθοποιό τον γνώρισα από ταινίες όπως ''Half Nelson'' και ''Lars and the real girl''. Πραγματικά ένας πολύ ταλαντούχος ηθοποιός, ξεχωριστός και ιδιαίτερα πειστικός σε δύσκολους, μοναχικούς και περιθωριακούς ρόλους. Σε αντίθεση όμως με άλλους ηθοποιούς (βλέπε Scarlett Johansson), πείθει και σαν μουσικός καλλιτέχνης. Μια ακρόαση έφθασε να αγαπήσω το στοιχειωμένο, ομώνυμο άλμπουμ ντεμπούτο των Dead Man's Bones.
Οι ιστορία πίσω από τους Dead Man's Bones είναι η εξής: O Ryan Gosling και ο φίλος του Zach Shields μοιράζονται τον θαυμασμό τους για τα zombie, τα φαντάσματα, τα νεκροταφεία και τα τέρατα. Έτσι αποφασίζουν να γράψουν ένα θεατρικό με θέμα μια ιστορία αγάπης μεταξύ δύο φαντασμάτων. Παράλληλα επένδυσαν και μουσικά το θεατρικό έργο, μαθαίνοντας, και στην συνέχεια παίζοντας οι ίδιοι τα μουσικά όργανα (κιθάρα, πιάνο, τύμπανα). Μαζί τους είχανε και την υποστήριξη της παιδικής χορωδίας του Silverlake Conservatory. Tελικά, εξαιτίας της έλλειψης πόρων, το έργο ποτέ δεν ανέβηκε, αλλά η μουσική έμεινε και μας την παρουσιάζουν με τον συγκεκριμένο δίσκο.
Μουσική ταμπέλα δύσκολα μπαίνει στο δημιούργημά τους. Πολλές 50s αναφορές, στοιχεία από soul, country και rock, παλιομοδίτικη αισθητική και άρτιες εναλλαγές μεταξύ της στιβαρής φωνής του Ryan και τα γλυκά φωνητικά των παιδιών της χορωδίας. Όλα τα παραπάνω φιλτραρισμένα με μια spooky και μελοδραματική διάθεση, τραγούδια που μιλάνε για τον θάνατο και την ψυχή με έναν ανάλαφρο και χιουμοριστικό τρόπο και διάφορα ηχητικά εφέ από από παιδικά τσιρίγματα, κλαψουρίσματα και γέλια.
Εν ολίγοις, ένας από τους πιο ιδιαίτερους δίσκους της περασμένης χρονιάς. Κολλητικός και περίεργα γοητευτικός, respect!!
Αγαπημένα κομμάτια το κολλητικό ''Ιn the room where you sleep'' και το ακραίο ''My body's a zombie for you''...
