Mr. Nobody

Δραματική/Επιστ.Φαντασίας, Καναδάς/Βέλγιο/Γαλλία/Γερμανία 2009 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Yπόθεση: To παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του Nemo Nobody (Jared Leto), που ξετυλίγεται σε πολλαπλά χρονικά σημεία και διαφορετικές τοποθεσίες...

Η ταινία της χρονιάς? Μπορεί. Πολλές φορές είναι θέμα προσδοκιών. Εμένα η ταινία με χτύπησε κεραυνοβόλα χωρίς να το περιμένω. Η ελλιπής περιγραφή της υπόθεσης δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να σε κεντρίσει το ενδιαφέρον. Αν δεν κάτσεις να παρακολουθήσεις το "Mr. Nobody", να χάσεις για 138 λεπτά μυαλό και αισθήσεις μέσα στο περιβάλλον του, δεν έχει κανένα νόημα ότι και να προσπαθήσω να γράψω.
Η ταινία μας διηγείται την προσωπική ιστορία του Nemo Nobody, και μας την παρουσιάζει σε πολλαπλή και πολυεπίπεδη βάση. Έχοντας ως θεματικό άξονα τις επιλογές στην ζωή του, απεικονίζει τις διαφορετικές εκδοχές/μονοπάτια που θα μπορούσε να είχε πάρει στην πορεία του βίου του. Σύμφωνα με την ταινία, αλλά και την εμπειρία της ζωής, όλα είναι θέμα επιλογών. Δεν διαχωρίζει όμως τις σωστές από τις υποκειμενικά λανθασμένες επιλογές. Όλες οι επιλογές έχουνε αξία, και στο κάτω κάτω η αγάπη, το ένστικτο ή και το πεπρωμένο θα μας οδηγήσουν πάντοτε στον σωστό δρόμο ανεξαρτήτως το μονοπάτι που έχουμε επιλέξει για να βαδίσουμε. Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τις επιστημονικές θεωρίες, το Big Bang, το φαινόμενο της πεταλούδας, την διάσταση και σχετικότητα του χρόνου και πως ο ανθρώπινος νους τον αντιλαμβάνεται, μας δίνουν μια βαθιά, υπαρξιακή ταινία. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα παραπάνω κουράζουν τον θεατή ή παρουσιάζονται ακαταλαβίστικα, παρόλο την ανάρχη δομή της. Και αυτό διότι ο πυρήνας της ταινίας είναι ρομαντικός, και το παιχνίδι διαρκείας μεταξύ σουρεαλισμού και πραγματικότητας υπέροχο. Χρειάζεται λίγη υπομονή βέβαια μέχρι να μπείτε στο story, τη στιγμή που η ταινία στα πρώτα 15-20 λεπτά έχει ένα κάπως αφηρημένο ύφος.
Εκτός από όλα τα παραπάνω είναι αδύνατον να μην μαγευτείτε από την εξαίσια κινηματογραφία και το ιδιαίτερο, μαεστρικό μοντάζ. Εικόνες χίλιες λέξεις, χρωματικές αντιθέσεις και το απίστευτο soundtrack θα σας μεταφέρουν αλλού και θα μας θυμίσουν το "Τhe Fountain" του Αronofsky. Mε υπογραφή του σκηνοθέτη/σεναριογράφου Jaco Van Dormael και τις εξαιρετικές ερμηνείες του πρωταγωνιστή και frontman των 30 Seconds to Mars, Jared Leto, αλλά και των υπολοίπων συμπρωταγωνιστών (Sarah Polley, Diane Kruger, Rhys Ifans, Toby Regbo, Juno Temple) η ταινία είναι απλά χάρμα οφθαλμών.

Invisible Elephant - The Lights Go Out

Dream Pop/Shoegaze, LP (Διατίθεται δωρεάν από την Sonic Reverie Records εδώ)

"The Lights Go Out". Εύστοχος ο τίτλος αυτού του δίσκου από έναν τυπά ονόματι Invisible Elephant. Περισσότερες πληροφορίες για αυτόν δεν μπόρεσα να βρω, μόνο πως η βάση του είναι το βρετανικό Blackpool. Μην παρεξηγείτε όμως τον τίτλο. Παρόλο που απολαμβάνεται περισσότερο με τα φώτα σβηστά, δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι θα σας ρίξει αυτόματα και για ύπνο...Τις ταξιδιάρικες dream-pop μελωδίες διαδέχονται άγρια, σκοτεινά και noisy ακούσματα. Άλλωστε οι δόσεις από post-rock, shoegaze και dream pop λειτουργούν αρμονικά, και η ψυχεδελική αύρα του δίσκου γίνεται εμφανής και στα 7 instrumental κομμάτια του άλμπουμ. Οπότε σβήστε τα φώτα και ακούστε..
Ακούστε τα: "Communication (Part II)" και "Υοu Can Have It All"..

Invisible Elephant "You Can Have It All" from Banter Media on Vimeo.

my weekly review

• Natalie Martinez. Ένας από τους λόγους που παρακολουθώ την σειρά "Sons of Tucson". Γνωστή από την ταινία "Death Race", εδώ παίζει την σεμνή δασκάλα των τριών πιτσιρικάδων, που εφόσον ο πραγματικός τους πατέρας βρίσκεται στη φυλακή, ψάχνουν για "νομικούς λόγους" νέο πατέρα...Και τον βρίσκουν στο πρόσωπο του ανώριμου, άξεστου και συμφεροντολόγου Ron (Τyler Labine). Ανάλαφρο χιούμορ και αστείες περιπέτειες για όλη την οικογένεια.

• Τhe Walkmen - "Lisbon". Το νέο, έκτο άλμπουμ των The Walkmen, εμπνευσμένο από τα ταξιδάκια τους στην σικάτη Λισαβώνα. Καιρό είχα να βαρεθώ τόσο πολύ από ένα άλμπουμ, που μετά βίας το άκουσα μια φορά ολόκληρο. Απλά δεν απογειώνεται ποτέ, το βρήκα μονότονο, χωρίς ρυθμό και μελωδία. Κρίμα, γιατί περίμενα κάτι καλύτερο...

• "Ακαδημία Πλάτωνος". Εξαιρετική κωμωδία του Φίλιππου Τσίτου, που για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο άργησα πολύ να δω, και την παρακολούθησα τυχαία προχθές. Επίκαιρη όσο ποτέ, από τις κωμωδίες που χαίρεσαι να βλέπεις, που σπανίζουν πια στην Ελλάδα. Με ένα ισχυρό, αλλά τόσο διακριτικό μήνυμα κατά του ρατσισμού, ο Αντώνης Καφετζόπουλος και η παρέα του είναι απλά καταπληκτικοί και "ζωγραφίζουν" στους δρόμους μιας αθηναϊκής φτωχογειτονιάς.

• Για άλλη μια φορά υποκλίνομαι στους Μotorama. Νιώθω τυχερός που τους ακούω και χαίρομαι που σιγά σιγά βλέπω να τους ακούνε και άλλοι. Εκτός από το εξαιρετικό τους ντεμπούτο "Alps" (post εδώ), αναζητήστε οπωσδήποτε και παλιότερά τους κομμάτια. Απλά ανατριχίλα...

• "Stay Cool". Κλασική αμερικανική κωμωδία με συναισθηματικό περιεχόμενο που σχετίζεται με την επιστροφή ενός νεαρού στην επαρχία στην οποία μεγάλωσε. Η ταινία θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Φυσικά υπάρχουν οι ευχάριστες στιγμές και η δοσολογία μεταξύ κωμικών στοιχείων και δραματικών είναι αρκετά καλή, αλλά κάτι λείπει...Κυρίως προσωπικά δεν μου άρεσαν τα μούτρα και η ερμηνεία του πρωταγωνιστή Μark Polish. Aδιάφορος, ανέκφραστος και χλωμός "μολύνει" μια κατά τ'άλλα συμπαθητική ταινία.

Get Him to the Greek (Σηκωτός για τη Συναυλία)

Kωμωδία, Η.Π.Α. 2010 (Έκανε πρεμιέρα στις 8 Ιουλίου)

Υπόθεση: Ο nerdy Αaron (Jonah Hill), υπαλληλάκος μιας δισκογραφικής εταιρείας, αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας την πιο δύσκολη αποστολή στην μικρή και ασήμαντη καριέρα του: Να ταξιδέψει μέχρι το Λονδίνο, ώστε να συνοδεύσει τον ατίθασο και απρόβλεπτο rock-star Aldous Snow (Russell Brand) μέχρι το Greek Theatre του Los Angeles στα πλαίσια του συναυλιακού comeback του. Μια αποστολή που κρύβει πολλές εκπλήξεις και περιπέτειες...

Έξυπνη θα χαρακτήριζα την κίνηση του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Nicholas Stoller να μην δημιουργήσει ένα σίκουελ του επιτυχημένου "Forgetting Sarah Marshall", αλλά να χτίσει μια ολόκληρη νέα ιστορία με βάση τον πιο απολαυστικό, δευτερεύον χαρακτήρα της παραπάνω ταινίας, τον εκκεντρικό rock'n'rolla Αldous Snow! Και έτσι γεννήθηκε το buddy-road δημιούργημα "Get Him to the Greek".
H κωμωδία μπορεί να ακολουθεί την σίγουρη και εμπορικά επιτυχημένη συνταγή του Judd Apatow (εδώ παραγωγός), με το πλέον πασίγνωστο, επαναλαμβανόμενο φιλμικό μοτίβο, αλλά ταυτόχρονα παραμένει άκρως διασκεδαστική και ευχάριστη. Στηρίζεται στις πολύ καλές ερμηνείες του "αθώου" Jonah Hill ("Superbad"), και κυρίως της εκκεντρικής, ακραίας και αυτοκαταστροφικής περσόνας του Aldous Snow που τον ενσαρκώνει ο μετρ στο είδος, Βρετανός κωμικός, Russell Brand. Παράλληλα, απολαυστικοί είναι και ο P.Diddy, ως τον αυταρχικό ιδιοκτήτη της δισκογραφικής, αλλά και η Rose Byrne, που υποδύεται κάτι μεταξύ Katy Perry, Lily Allen και Lady Gaga.
H ταινία χωρίζεται σε δύο θεματικές ενότητες, που διαφέρουν αρκετά στο ύφος. Το πρώτο μέρος της είναι ο ορισμός της buddy-κωμωδίας και μας παρουσιάζει ένα ξέφρενο road trip που μένει πιστό στο τρίπτυχο Sex-Drugs-Rock'n'Roll, πασπαλισμένο με πολλές δόσεις χιούμορ, κοφτερές ατακές και σεξιστικά υπονοούμενα. Aυτή είναι η μια όψη του νομίσματος που αποτελείται από τις συνεχόμενες κραιπάλες, οργιαστικά πάρτι και τις τάσεις μεγαλομανίας του antistar Aldous. Το δεύτερο μέρος γίνεται πιο σοβαρό, μετατρέπει την ταινία σε dramedy και δείχνει την ηθική, σωματική και ψυχολογική κατάρρευση του Aldous Snow, ως απόρροια της ζωής αφοσιωμένης στο παραπάνω τρίπτυχο. Το τελευταίο βέβαια, μαζί και με άλλες ανάλογες αναφορές και σκηνές έχουνε ως σκοπό να γελοιοποιήσουν και έτσι να κατηγορήσουν το σύγχρονο star system.

Danger Beach - Milky Way

Indie Pop, EP (Κυκλοφορεί δωρεάν από την Dream Damage Records)

Eίναι ακόμα καλοκαίρι? Παρόλο που η απάντηση μάλλον είναι αρνητική, βλέποντας το εξώφυλλο του "Milky Way" των Αυστραλών Danger Beach άρχισα να αμφιβάλλω για το αν πράγματι τρέχουμε προς τον Οκτώμβρη...Πόσο μάλλον όταν άκουσα το περιεχόμενό του...Τι το ήθελα? Νοστάλγησα το περασμένο καλοκαίρι, ξαναθυμήθηκα έντονα τους Beach Fossils και ξαναβυθίστηκα σε surf pop θάλασσες και παραλίες. 15 όμορφα, μελωδικά και παράλληλα νοσταλγικά λεπτά θα σε μεταφέρουν στο παραπάνω τοπίο που απεικονίζει η φωτογραφία, και αυτό εντελώς δωρεάν από εδώ. Καλό ταξίδι...
Ξεχωρίζω τα: "Μilky Way" και "Goodbye Baby" σε συνεργασία με τον Jonny Telafone..

Solitary Man

Δραματική/Κωμωδία, Η.Π.Α. 2009 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: O 50άρης Ben (Michael Douglas), άλλοτε επιτυχημένος έμπορος αυτοκινήτων, ζει την απόλυτη παρακμή. Μέσα σε ένα διάστημα 6 ετών κατέστρεψε ότι τόσο καλά είχε οικοδομήσει στην ζωή του. Χωρισμένος, έχοντας την τάση να κυνηγάει ότι θηλυκό κυκλοφορεί, χάνει παντελώς την ηθική και ισορροπία στις σχέσεις του. Οικονομικά κατεστραμμένος, μετά το επιχειρηματικό σκάνδαλο που σχετίζεται με το όνομά του, ζητάει δανεικά από παντού. Χάνοντας έτσι πλήρως τον έλεγχο στην ζωή του φτάνει σε ένα κομβικό σημείο για την μετέπειτα πορεία του...

Πώς θα αντιδρούσατε αν πληροφορούσασταν από τον γιατρό σας ότι πάσχετε από ένα σημαντικό πρόβλημα υγείας? Αναμφίβολα κάθε άτομο θα αντιμετώπιζε διαφορετικά ένα τέτοιο μαντάτο. Ο περήφανος Ben, πίστευε ότι θα μπορούσε να ξεγελάσει τον θάνατο και μετά από την ιατρική γνωμάτευση αρχίζει να ζει την ζωή του στο "πλήρες", χωρίς αναστολές και όρια...Το τι αποτελέσματα μπορεί να έχει η παραπάνω τακτική απεικονίζεται ξεκάθαρα στην ταινία. Το αν υπάρχει επιστροφή, ή αν η κατρακύλα από ένα σημείο και μετά δεν σταματά, θα το δείτε επί της οθόνης.
Το "Solitary Man" δεν είναι μια φαντασιόπληκτη ταινία που μας παρουσιάζει έναν "άτυχο" άνθρωπο, που όλα τα δεινά του κόσμου κολλάνε πάνω του, όπως το κάνουν πολλές, σύγχρονες, υπερβολικά μελοδραματικές ταινίες. Για αυτό και μου άρεσε. Εδώ έχουμε ένα δεδομένο, το πρόβλημα υγείας, και μετέπειτα αλλεπάλληλες επιλογές/αποφάσεις ενός ατόμου που επηρεάζουν και διαμορφώνουν την ζωή του με ρεαλιστικό τρόπο.
Ο Michael Douglas είναι σε εκπληκτική φόρμα ως τον διαβολικό, περιπετειώδη τυπά με τις συμβουλευτικές ατάκες να σχηματίζουν το κωμικό υπόβαθρο του δράματος. Ως χαρακτήρας μου θύμισε αρκετά μια μεγαλύτερη ηλικιακά εκδοχή του Hank Moody ("Californication", David Duchovny). Δηλαδή έναν χαρακτήρα που σε ψυχαγωγεί απόλυτα, αλλά παράλληλα συμπάσχεις μαζί του. Ένας άνθρωπος που αγαπάει, αγαπιέται και προσπαθεί να βρει το μέτρο στην ζωή του, αλλά ταυτόχρονα αποτυγχάνει σε κάθε επίπεδο λόγω της ανώριμης προσωπικότητάς του. Παράλληλα και το περιμετρικό cast των ηθοποιών (Susan Sarandon, Danny DeVito, Jesse Eisenberg) στέκονται επάξια και διαμορφώνουν αποτελεσματικά τον κοινωνικό περίγυρο του "μοναχικού άντρα" και μιας καλής ταινίας.

The Thermals - Personal Life

Indie, LP (Κυκλοφόρησε στις 7 Σεπτεμβρίου από την Kill Rock Stars)

"I'm Gonna Change Your Life" αναφωνεί ο Hutch Harris στο ομώνυμο εισαγωγικό track του νέου, πέμπτου τους άλμπουμ. Σίγουρα δεν πιστεύω να μπορεί να ασκήσει μια τέτοια επιρροή το "Personal Life" πάνω μας ώστε να μας αλλάξει την ζωή. Και μάλλον σε μερικούς μήνες μπορεί να έχω ξεχάσει την ύπαρξή του. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα θεωρούσα το νέο πόνημα των The Thermals ως indie trash. Ίσα ίσα και τα 10 κομμάτια του είναι αξιοπρεπέστατα indie ροκάκια που στην προκειμένη περίπτωση ποπίζουν αρκετά, σε σύγκριση με παλιότερες δουλειές τους. Έτσι με μια παραγωγή περισσότερο επαγγελματική, περίσσιο θαυμασμό που τον νιώθεις, και με παραγωγό τον Chris Wall (Death Cab for Cutie) δημιούργησαν ένα πολύ καλό, δυναμικό και σφιχτό 32λεπτο μουσικό σύνολο.
Κρατάω όλα τα παραπάνω και ακούω την απλή, ανάλαφρη μουσική τους που δεν χρειάζεται και πολύ προσπάθεια να σε "κερδίσει" (προσωρινά τουλάχιστον), και αδιαφορώ για το αν είναι δημοκρατικοί, ρεπουμπλικάνοι ή κομμουνιστές...Στο κάτω κάτω indie rock μουσική είναι και όχι πολιτικός λόγος που θα σε στοιχειώσει για μια ζωή. Το συγκεκριμένο άλμπουμ τουλάχιστον...
Ξεχωρίζω τα: "Νot Like Any Other Feeling", "Power Lies", "Υοu Changed My Life"..

The Haunted World of El Superbeasto

Animation, Η.Π.Α. 2009 (Hμερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: Bασισμένο στο ομώνυμο comic του Rob Zombie, η ταινία μας διηγείται την ιστορία του wrestler Beasto, ο οποίος έχει βάλει στο μάτι μια πόρνη, την Velvet Von Black. Mόνο που εκτός από αυτόν την γουστάρει και ο διαβολικός Dr. Satan, και πιστεύει πως αν την παντρευτεί θα κυριαρχήσει τον κόσμο...Έτσι ο τελευταίος την απαγάγει, και ο Beasto με την βοήθεια της σέξι αδερφής του Suzi-X πηγαίνουνε να σώσουνε αυτήν και κατ'επέκταση ολόκληρο τον κόσμο...

Διεστραμμένο, προκλητικό, αρρωστημένο, παρανοϊκό. Με αυτά τα λόγια θα μπορούσε κανείς εύστοχα να περιγράψει το αυστηρώς ακατάλληλο animation "Τhe Haunted World of El Superbeasto"... Δημιουργός του ο Rob Zombie, frontman του noise rock/heavy metall group White Zombie. Βασισμένο σε comic έχει και την ανάλογη αισθητική, και θα μπορούσε να είναι κάλλιστα η animation απάντηση στον Tarantino...
Το σενάριο κυριολεκτικά ανύπαρκτο. Έτσι αφήνει όλα τα περιθώρια στα ακραία πλάσματα του ''στοιχειωμένου κόσμου'' να δράσουν αβίαστα. Αυτό περιλαμβάνει λουτρά αίματος, ωμή βία, σεξ και πολύ, μα πάρα πολύ γυμνό...
Σε αυτό το σημείο θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί τι στο καλό με παρακίνησε να αναρτήσω αυτό το post. Κατ'αρχήν είναι ιδιαίτερη, λόγω ύφους και περιεχομένου. Έτσι έχει την στόφα να γίνει cult. Από εκεί και έπειτα είναι στην φύση του ανθρώπου και του μέσου θεατή να ελκύεται από τέτοιου είδους ταινίες. Οι χαρακτήρες είναι διασκεδαστικοί, οι σκηνές "γεμάτες", τα φωνητικά ταιρίαζουν γάντι και γενικότερα η ταινία αποτελεί ευκαιρία "ιδιαίτερης" ψυχαγωγικής απόδρασης. Παράλληλα με την ταινία, δένουν αποτελεσματικά και τα πολλαπλά τραγούδια που περιγράφουν το story και είναι απολαυστικά και αυτοσαρκαστικά. Έτσι η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ημι-musical.
Πάντως σίγουρα υπάρχουνε πολλοί που θα την βρούνε εμετική και θα σταματήσουν την παρακολούθηση μετά από λίγα λεπτά...Τους δικαιολογώ, όπως δικαιολογώ και αυτούς που θα την βρούνε άκρως απολαυστική...

my weekly review

• Ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη...Ο λόγος για το "Salt" με την Angelina Jolie. Μπορεί η σύζυγος του Brad να ομορφαίνει και να δίνει στυλ και γοητεία στην οθόνη, αλλά το τελικό αποτέλεσμα μάλλον κακό θα το χαρακτήριζα...Επίπεδοι χαρακτήρες, κλασικό σενάριο με τους καλούς Αμερικάνους και τους κακούς Ρώσους να αλληλοεξουδετερώνονται και η μυστική πράκτορας Angelina να ''παίζει'' και με τους δύο...

• Και εφόσον η παραπάνω ταινία υστερεί σε πολλά σημεία, έρχεται το "Expendables" του Stallone να πρόσφερει ότι δεν δίνει απλόχερα το "Salt": Aνεγκέφαλη περιπέτεια και μπόλικη δράση...Ανεγκέφαλη δε, άκρως απολαυστική μεν. Την είχα παρακολουθήσει όταν είχε πρωτοβγεί στις αίθουσες, αλλά μια συζήτηση στην blogoσφαίρα με έκανε να την ξαναθυμηθώ. Και κυρίως ξαναθυμήθηκα αυτό: Aπλά μυθικό και ήδη cult..!

• Στις 23 Αυγούστου το 2009 οι Radiohead έπαιζαν στην Πράγα...Εγώ επισκέφθηκα την Πράγα δύο μέρες αργότερα, για να πάω στην συνέχεια στο Μιλάνο για την συναυλία των Oasis που δεν έγινε ποτέ...Έτσι χωρίς λόγο και με άκυρο προγραμματισμό έχασα μια σπουδαία συναυλία. Έλα όμως που κάποιοι fans τους βιντεοσκόπησαν, με έναν αρκετά επαγγελματικό τρόπο, στην συνέχεια πήρανε την άδεια από τον Thom και την παρέα του, και τώρα εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε να απολαύσουμε ολόκληρη την συναυλία από εδώ..

• "When You're Strange''. Η νέα, ολοκληρωμένη βιογραφική ταινία που παρουσιάζει την σπουδαία μουσική διαδρομή των Doors και κατ'επέκταση του μεγάλου ηγέτη της Jim Morrison. Πολύ όμορφη παρουσίαση των σημαντικών τους στιγμών, με πλούσιο και σπάνιο φωτογραφικό υλικό, ιδιαίτερα βίντεο και την εύστοχη αφήγηση του Johnny Depp. Μπορεί ο Depp ποτέ να μην παίρνει θέση και απλά να λειτουργεί ως ο διαχειριστής του οπτικοακουστικού αυτού άλμπουμ, παρόλο αυτά σε καθηλώνει και κεντρίζει το ενδιαφέρον..

• Μετά το περσινό, πολυαγαπημένο, χαρούμενο "Junior" περίμενα με ανυπομονησία το θεωρητικά μίζερο και σοβαρό "Senior". Άλλωστε οι Σκανδιναβοί Royksopp είχανε δηλώσει εδώ και καιρό ότι θα ακολουθήσει το αντίπαλο δέος του "Junior". Το αποτέλεσμα απογοητευτικό...Όλα τα κομμάτια είναι ακουστικά, πληκτικά, βαρετά και απλά τέρμα κατάλληλα να σε πιάσει όμορφα ο ύπνος...

• "Μy Son, My Son, What Have Ye Done". Tαινία του Werner Herzog με τους Μichael Shannon και Willem Dafoe. Σίγουρα ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα, αλλά παράλληλα δύσκολη και μονότονη...Σε καθηλώνει η φωτογραφία της, αλλά και οι πολύ καλές ερμηνείες. Από μόνη της η αληθινή ιστορία της δολοφονίας μιας μητέρας από τον γιο της και οι λόγοι που τον οδήγησαν να διαπράξει αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα παρουσιάζουν ενδιαφέρον από ψυχολογικής και κοινωνικής πλευράς. Από εκεί και έπειτα όμως η ταινία κουράζει και θέλει υπομονή...

Poligamy

Ρομαντική Κωμωδία, Ουγγαρία 2009 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: O Αndras (Sandor Csanyi) συζεί με την κοπέλα του την Lilla, και ετοιμάζεται να την παντρευτεί και να δημιουργήσει μια οικογένεια...Όλα κυλούν ομαλά και βαρετά, μέχρι που ένα πρωί βρίσκει στο σπίτι του μια άλλη κοπέλα αντί της δικιάς του. Το χειρότερο είναι πως αυτή συμπεριφέρεται σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, και ισχυρίζεται ότι είναι η Lilla! Έτσι όλα και όλοι προσπαθούν να τον βγάλουνε τρελό...

Το ''Poligamy'' είναι μια τίμια, σουρεαλιστική κωμωδία του Ουγγρικού Κινηματογράφου. Παρουσιάζοντας ένα ρομαντικό story που κινείται μεταξύ της πραγματικότητας και ενός τρελού ονείρου δημιουργεί όμορφες, ευχάριστες και χιουμοριστικές κωμικοτραγικές καταστάσεις. Επιπρόσθετα, ο κεντρικός χαρακτήρας είναι συμπαθέστατος και οι θηλυκές παρουσίες γοητευτικές. Οι σεναριακές ατέλειες και το ανεπιτυχές κλείσιμο της υπόθεσης, ή καλύτερα του παραμυθιού, χαλάνε κάπως την γενική εικόνα και μπερδεύουν χωρίς λόγο τον θεατή. Παρόλα ταύτα είναι ιδανικό για μια κυριακάτικη, χαλαρή, απογευματινή προβολή. Παρόμοιο σουρεαλιστικό πυρήνα και ανάλογο ύφος έχει και η βραζιλιάνικη κωμωδία ''A Mulher Invisivel''(2009) (post εδώ).

Interpol - Interpol

Indie Rock, LP (Κυκλοφόρησε αρχές Σεπτέμβρη από την Matador Records)

Δεν ξέρω. Δεν βοηθάει και ο καιρός (μέχρι τώρα). Ακόμη και αυτή τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο για τον νέο, τέταρτο δίσκο των Interpol, δεν μπορώ (ακόμη) να τους συγχαρώ, ούτε να τους κράξω. Στο κάτω κάτω δεν μπορώ να λειτουργήσω όσο αντικειμενικά θα ήθελα (αν αυτό γίνεται), εφόσον πρόκειται για μια από τις αγαπημένες μου μπάντες. Το σίγουρο είναι ότι διαφέρει αισθητά από τις προηγούμενες εξαιρετικές δουλειές τους, που με έκαναν να τους λατρέψω, να ταυτιστώ με τον σκοτεινό ήχο τους, να ξεσπάσω με τα έντονα κιθαριστικά riffs ή να βυθιστώ στην απίστευτη, υπόγεια ατμόσφαιρα που μόνο αυτοί ξέρουνε τόσο έντονα να χτίζουν...
Να τονίσω ότι ξενέρωσα απίστευτα με τον ομώνυμο τίτλο του άλμπουμ (λες και πρόκειται για ντεμπούτο ενός νεοεισερχόμενου indie συγκροτήματος), και νομίζω πως το artwork χειρότερο δεν μπορούσε να είχε γίνει...
Αυτό που έχει σημασία όμως είναι το περιεχόμενο, η μουσική. Και στην προκειμένη περίπτωση λείπουν τα περισσότερα στοιχεία που με έκαναν να τους αγαπήσω. Ούτε κολλητικά ρεφραίν, ούτε υπόγεια, κιθαριστικά χωσίματα υπάρχουνε πολλά. Αυτό που μένει είναι ένας τέρμα εσωστρεφές δίσκος, δύσκολος, βαθύς, ιδιαίτερος. Θέλει τον χρόνο του, και κάθε φορά τον ανακαλύπτω όλο και περισσότερο και προσπαθώ να χαθώ στο ατμοσφαιρικό, ηχητικό βάθος του. Τα καταφέρνω όλο και καλύτερα. Πάντως τα φωνητικά του Paul Banks είναι στα καλύτερά τους, σε στοιχειώνουν και σε προκαλούν να ταξιδέψεις στο μίζερο, θεοσκότεινο, νέο κόσμο των Interpol...
Ξεχωρίζω τα δύο πιο radio-friendly κομμάτια του δίσκου, ''Lights'' και ''Barricade''. Eπιπλέον ακούστε το ''Try It On'' με το ανατριχιαστικό πιάνο του...

Wild Target

Κωμωδία/Περιπέτεια, Βρετανία/Γαλλία 2010 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: Η επόμενη αποστολή του επιτυχημένου επαγγελματία δολοφόνου Victor Maynard (Bill Nighy) είναι να σκοτώσει την νεαρή, γοητευτική Rose (Emily Blunt), που έμπλεξε με τον λονδρέζικο υπόκοσμο. Mόνο που αυτός αντί να την ''καθαρίσει'' ψυχρά την ερωτεύεται και προσπαθεί να της σώσει την ζωή, αποκρύπτοντας βέβαια τις αρχικές προθέσεις του. Η κατάσταση ξεφέυγει όταν στην όλη ιστορία μπλέκει και ένας αθώος τυπάκος, ο Tony (Rupert Grint) και η ''βαρεμένη'' μάνα του Κυρίου Maynard...

Σκέτη απόλαυση! H βρετανική comedy ''Wild Target'' αποτελεί remake μιας γαλλικής ταινίας με τον τίτλο ''Cible Emouvante''. Χωρίς να έχω δει την πρωτότυπη έκδοση και να ξέρω πόσο καλή είναι, έχω να πω ότι το remake είναι! Ένα έξυπνο σενάριο, ένα ακραίο ρομάντζο, στιλάτες δολοφονίες, μαφιόζικες υποθέσεις και κωμικοτραγικές περιπέτειες συνδυάζονται έξοχα και μεγιστοποιούν την απόλαυση και τις στιγμές γέλιου του θεατή. Με λίγα λόγια, το British humour στα καλύτερά του!
Η κινητήρια δύναμη της ταινίας βέβαια είναι το τρίδυμο των πρωταγωνιστών του. O Bill Nighy (''Love Actually''), ως τον ξινό, μίζερο, μοναχικό επαγγελματία δολοφόνο, απλά απολαυστικότατος όσο ποτέ! H Εmily Blunt (''Sunshine Cleaning'') από την άλλη αρχίζει και ανεβαίνει επικίνδυνα ψηλά στην εκτίμηση μου. Παντότε γούσταρα το τσαχπίνικο, μαγκίστικο, ερμηνευτικό της στυλάκι. Eδώ όμως εκτός από αυτό, είναι χάρμα οφθαλμών τόσο εμφανισιακά, όσο και στο γενικότερο παρουσιαστικό της. Αναμφίβολα ο πιο σέξι ρόλος της μέχρι στιγμής...Τέλος, ο τρίτος της τρελοπαρέας (Rupert Grint), ένας ασπρουλιάρης, φλωράκος αποτελεί το κερασάκι στην άκρως χιουμοριστική και συνάμα περιπετειώδης τούρτα!

Best Coast - Crazy For You

Indie Pop/Surf Pop, LP (Κυκλοφόρησε στις 30 Ιουλίου από την Wichita Recordings)

Είναι κάποια άλμπουμ σαν ετούτο που με νύχια και με δόντια προσπαθούν να σε πείσουν ότι το καλοκαίρι συνεχίζεται και ότι τα πρωτοβρόχια αργούν να εμφανιστούν...
Σαν γνήσια Καλιφορνέζα η frontman των Βest Coast, Bethany Cosentino, μέσω του ντεμπούτο τους ''Crazy For You'' πετυχαίνει τον σκοπό της. Η surf pop, με ναζιάρικα φωνητικά και lo-fi αισθητική στα καλύτερά της. Αν σας άρεσαν οι Allo Darlin' (post εδώ), θα σας αρέσουν και αυτοί εδώ. Με ανάλαφρα και εύπεπτα κομμάτια που μιλάνε για αγοράκια, κοριτσάκια, καλοκαιρινούς έρωτες, παραλίες, θάλασσες και γάτες θα σας κάνουν να ξεχαστείτε ότι έχουμε μέσα Σεπτέμβρη...
Ακούστε τα: ''Βoyfriend'', ''Crazy For You'', ''Our Deal'' και το ''When I'm With You''..

Karate Kid

Δράση/Οικογενειακή, Η.Π.Α./Κίνα 2010 (Έκανε πρεμιέρα στις 9 Σεπτεμβρίου)

Υπόθεση: O 12χρονος Dre Parker (Jaden Smith), λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων της μητέρας του, αναγκάζεται να μετακομίσει μαζί της από το Detroit στο εξωτικό για αυτόν Πεκίνο. Εκεί η προσαρμογή του στο νέο περιβάλλον θα είναι άκρως προβληματική, καθώς μια παρέα συνομηλίκων του δεν το συμπαθεί ιδιαίτερα, ιδίως όταν αρχίζει και προσεγγίζει μια νεαρή Κινέζα που ερωτεύεται κεραυνοβόλα. Έτσι σε καθημερινή βάση τρώει το ξύλο της ζωής του, μέχρι που ο επιστάτης του ξενοδοχείου στο οποίο διαμένει Mr. Han (Jackie Chan), τον διδάσκει την πολεμική τέχνη και τις αρετές του kung fu...

Kατ'αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι το σύγχρονο ''Karate Kid'', ή καλύτερα ''Kung Fu Kid'', εφόσον ο πιτσιρικάς δεν μαθαίνει ποτέ karate, αλλά σταθερά kung fu, δεν παρουσιάζεται τόσο κιτς, παλιομοδίτικο ή άψυχο όσο πολλοί (όπως και εγώ) θα περιμέναμε. Για αυτούς λοιπόν που νοσταλγούν την αυθεντική ταινία του 1984 και μπορούν να υποστούν την οικογενειοκρατία που πλήττει και το Hollywood, εφόσον τον κεντρικό χαρακτήρα τον υποδύεται ο γιος του Will Smith, με παραγωγό τον ίδιο, ας την δούνε άφοβα! Στο κάτω κάτω είναι μια ευχάριστη ταινία για να σκοτώσει κανείς τον χρόνο του, όπως το κάνω εγώ αυτή τη στιγμή μετά την λήξη της εξεταστικής.
Ουσιαστικά πρόκειται για μια παραλλαγή, και όχι αυστηρό ριμέικ της cult ταινίας, παρόλο που ο κεντρικός πυρήνας της και η έκβαση/εξέλιξη της υπόθεσης παραμένει η ίδια. Οι διαφορές όμως είναι αισθητές, κυρίως εξαιτίας της αλλαγής του τόπου δράσεως. Από τα States των 80s μεταφερόμαστε στην σύγχρονη, δυτικού προσανατολισμού Κίνα, πράγμα που λειτουργεί θετικά στην ταινία. Πρώτον, έτσι το παραμύθι εκτός από το bullying αποκτά και μια ευρύτερη κοινωνική, αλλά και πολιτισμική διάσταση. Επιπλέον, τα πανοραμικά πλάνα της Κίνας (φυσικά, ιστορικά, αλλά και αστικά) ομορφαίνουν και εμπλουτίζουν την αισθητική πλευρά της ταινίας.
Από εκεί και έπειτα, η ιστορία επαναλαμβάνεται με την γνωστή σε όλους μας έκβαση...Οι τέρμα καλοί κερδίζουν τους ακραία κακούς. Η σχέση δασκάλου-μαθητή και τα ηθικοπλαστικά διδάγματα κατά της βίας μπαίνουν εδώ στο προσκήνιο.
Ερμηνευτικά θα απολαύσεται τον πιο συγκρατημένο Jackie Chan ever! Σχετικά με τον γιο του Will Smith, παρά το σπρώξιμο που δέχεται από τα media και τα λεφτά του μπαμπά, δεν τα πάει και άσχημα και δείχνει σταθερή βελτίωση σε σχέση με τον πρώτο του σημαντικό ρόλο στο ''Τhe Pursuit of Happyness'' πλάι στον μπαμπά Will.

Motorama - Alps

Indie Rock, LP (Διατίθεται από τα τέλη Αυγούστου ως δωρεάν download εδώ)

''Like cold, static dance in Siberia forest''

Ότι κατάφερε το ''Alps'' σε ένα διάστημα τριών ημερών για εμένα δεν το καταφέρνουν άλλοι δίσκοι ούτε μετά από πολύωρες, εβδομαδιαίες ακροάσεις...
Οι λόγοι:
1)Moυ θυμίζουν ότι λατρεύω να ακούω. Ότι με προσδιορίζει πλέον μουσικά, δηλαδή ο ήχος των Interpol, Editors, Smiths, Joy Division...
2) Η άρτια παραγωγή, οι post-punk κιθάρες, η μελαγχολική μελωδία, οι απίστευτες μπασογραμμές και το γεγονός ότι το σχήμα προέρχεται από την Ρωσία, που δεν φημίζεται και για τις λαμπρές indie rock δουλειές της...Έτσι πέντε παλικάρια από την Ρωσία, με την ονομασία Motorama, παράγουν εδώ και δύο χρόνια απίστευτα post-punk/new wave ακούσματα που τους μετατρέπουν σε Βρετανούς...
3) To ότι ο δίσκος τους μου βγάζει απίστευτες αντιθέσεις: Είναι μελωδικότατος, αλλά και παράλληλα σκοτεινός. Μεγαλοπρεπής στο άκουσμά του, αλλά ταυτόχρονα ταξιδιάρικος. Μελαγχολικός στο σύνολό του, αλλά την ίδια στιγμή αισιόδοξος στον πυρήνα του...
4) Το γεγονός ότι διατίθεται από την ίδια την μπάντα ως δωρεάν download από εδώ..
Τι άλλο να πω....respect και στο repeat....και τα 9 υπέροχα κομμάτια...

Perrier's Bounty

Περιπέτεια/Κωμωδία, Ιρλανδία/Βρετανία 2009 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: Ο Michael McCray (Cillian Murphy) χρωστάει χρήματα σε έναν περιβόητο Γκάνγκστερ του Δουβλίνου, τον Perrier. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να χάσει την προθεσμία του, πράγμα το οποίο θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα για την σωματική του ακεραιότητα...Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα χειρότερα όταν πέφτει θύμα προδοσίας και ξαφνικά μπαίνουν στο παιχνίδι ο ξεχασμένος πατέρας του και το φρεσκοχωρισμένο γκομενάκι της διπλανής πόρτας...

Το ''Perrier's Bounty'' έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που γουστάρω να βλέπω σε μια ταινία, όταν απλά θέλω να χαλαρώσω, να γελάσω και να διασκεδάσω χωρίς πολλές σκέψεις και βαθύτερα νοήματα...
Έτσι αναπτύσσεται σε ρηχό επίπεδο, αλλά η ταχύτατη, σφιχτοδεμένη πλοκή του και η όμορφη αφήγηση του βάζουν τον θεατή κατευθείαν στο παιχνίδι της διαπλοκής, της μαφίας, της ίντριγκας και των ανοιχτών ''λογαριασμών''. Όλα τα παραπάνω προσφέρονται με το χαρακτηριστικό και πάντα αγαπημένο και προσγειωμένο indie περιτύλιγμα, με φόντο το γκρίζο Δουβλίνο. Γρήγορη δράση, αμέτρητα πιστολίδια, κωμικοτραγικές καταστάσεις και έξυπνες, κοφτερές ατάκες έχουνε εδώ τον πρώτο λόγο.
Επιπλέον, ένας ιδιαίτερα cool Cillian Murphy (''Inception''), αλλά και ο θεός, τηλεοπτικός μπαμπάς του Jim Broadbent συμπληρώνουν το επιτυχημένο, και παράλληλα άκρως ψυχαγωγικό κινηματογραφικό παζλ.

Thieves Like Us - Again & Again

Indie Pop/Electronica, LP (Κυκλοφόρησε στις αρχές Ιουλίου από την Shelflife Records)

Το σκανδιναβικό τρίο Thieves Like Us το γνώρισα τυχαία πριν περίπου δύο χρόνια μέσω του δεύτερου τους τότε δίσκου ''Play Music''. Αμέσως κομμάτια σαν τα ''Drugs in my body'' και ''Your heart feels'' μου άρεσαν. Αυτό το σύμπλεγμα από electropop ακούσματα με μια χορευτική τάση και παράλληλα post-punk αισθητική το βρήκα ιδιαίτερα συμπαθητικό.
Το όνομά τους το πήρανε από ένα κομμάτι των New Order και με τον νέο δίσκο ''Again & Again'' που μόλις κυκλοφόρησαν πιστοποιούν την συγκεκριμένη επιρροή στην μουσική ταυτότητά τους. Αυτή τη φορά προσθέτουν περισσότερα ambient στοιχεία, χωρίς να χάνει το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα την electro-dance-pop αισθητική του. Το άλμπουμ ακούγεται πιο απαλό από τον προκάτοχο του, χωρίς να απογειώνεται ποτέ. Έτσι μάλλον δεν θα απογειώσει και τον ακροατή του, αλλά το αρμονικό, όμορφο pop σύνολο μπορεί να ακουστεί ευχάριστα οποιαδήποτε στιγμή.
Ξεχωρίζω τα ''Shyness'', ''Τhe Walk'' και ''Love Saves''..

That Evening Sun

Δραματική, Η.Π.Α. 2009 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: Ένας ηλικιωμένος αγρότης από το Tennessee το σκάει από το γηροκομείο με στόχο να βρεθεί στο πολυαγαπημένο του αγροτικό σπίτι. Μόλις φτάνει όμως εκεί τον περιμένει μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη. Νιώθοντας προδομένος είναι έτοιμος να διεκδικήσει με νύχια και με δόντια ότι του ανήκει...

Εξαιρετικό δράμα το ''That Evening Sun'' που οικοδομείται, εξελίσσεται και αντλεί την ένταση και δυναμικότητά του από το αριστοτεχνικό χτίσιμο, και την ζωντανή αλληλεπίδραση των χαρακτήρων του.
Η υπόθεση είναι άρτια δομημένη και η σκηνοθεσία στιβαρή και αισθηματική απεικονίζοντας όμορφα την αμερικανική επαρχία και το πώς οι άνθρωποι επηρεάζονται, επηρεάζουν και συνδέονται με την γενέτειρά τους. Εξαιρετικό μπορεί να θεωρηθεί και το soundtrack της ταινίας που την συνοδεύει εξαίσια, δίνοντας την κατάλληλη νοσταλγική νότα στο όλο συναισθηματικά φορτισμένο δημιούργημα. Τα ηθικά διλήμματα, οι καταπονημένες οικογενειακές σχέσεις, το ένοχο παρελθόν και το αβέβαιο παρόν μπαίνουν κατά αυτόν τον τρόπο στο προσκήνιο.
Όλα όμως τα παραπάνω τα επισκιάζει η κυριολεκτικά οσκαρική ερμηνεία του πρωταγωνιστή 80χρονου γέροντα της υπόθεσης, Hal Holbrook. Παρόλο που το κινηματογραφικό του ιστορικό είναι πλούσιο δεν έτυχε ποτέ να τον παρακολουθήσω (συνειδητά τουλάχιστον). Η ερμηνεία του πνευματώδης, σπαρακτική και συναισθηματικά φορτισμένη, αποτελεί ζωντανός καθρέφτης των εσωτερικών σκέψεων και προβληματισμών του. Για εμένα προσωπικά στέκεται επάξια δίπλα στην ερμηνεία του Clint Eastwood στο ''Gran Torino'' (post εδώ), αλλά και του Michael Caine στο ''Harry Brown'' (post εδώ). Άλλωστε οι παραπάνω ταινίες μοιράζονται τον ίδιο θεματικό άξονα υπό διαφορετικές συνθήκες και περιστάσεις.

U2 - Live in Athens - Σχόλια και Εντυπώσεις Χωρίς Κομπλεξισμούς...

Ποτέ δεν υπήρξα μεγάλος οπαδός τους, τους άκουσα στο παρελθόν, αλλά δεν εντρύφησα στη μουσική τους. Και ναι, πιστεύω ότι θα έπρεπε εδώ και κάποια χρόνια να σταματήσουν να βγάζουν ''νέους'' δίσκους. Άλλωστε, οι εξωμουσικές δραστηριότητες του Bono και τα κηρύγματά του με κουράζουν και εκνευρίζουν σε αφάνταστο σημείο...
Αλλά ποτέ δεν θα έχανα μια τέτοια συναυλία τη στιγμή που είχα την δυνατότητα να την παρακολουθήσω. Πρώτον, γιατί δεν είμαι κομπλεξικός (όπως πάρα πολλά άτομα, και άτομα που ακούμε την ίδια μουσική) και γνωρίζω και παραδέχομαι ότι ότι ακούω αυτή τη στιγμή, λίγο ή πολύ έχει επηρεαστεί από τους U2. Kακά τα ψέματα, είναι μια μεγάλη μπάντα με πολλές πετυχημένες μουσικές δεκαετίες στις πλάτες τους...Δεύτερον, το συναυλιακό γεγόνος αυτό καθ'αυτό είναι από τα μεγαλύτερα που έχουν γίνει στην Ελλάδα. Γύρω στα 80000 άτομα παρακολουθήσαμε τον Bono και την παρέα του να τραγουδά παλιά και αγαπημένα κομμάτια πολλών ανθρώπων διαφορετικών ηλικιών! Και ναι, ομολογώ πως ένας βασικός λόγος που ταξίδεψα μέχρι την Αθήνα ήτανε και το τεράστιο stage. Για την ακρίβεια κάτι περισσότερο από τεράστιο, εφόσον φαινότανε και εκτός γηπέδου! Θα το χαρακτήριζα σαν ένα UFO που προσγειώθηκε στην μέση του ΟΑΚΑ! Αυτό, η γενικότερη live arena-stadium ατμόσφαιρα όπου οι U2 θεωρούνται μετρ στο είδος, και οι μουσικές συντέλεσαν στο να δημιουργηθεί ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα που δύσκολα θα ξαναδεί κάποιος άμεσα στην χώρα μας.

Και μετά από αυτόν τον τεράστιο πρόλογο θέλω να αναφερθώ στην μουσική. Δεν θα ασχοληθώ με το support group των Snow Patrol (α ρε Interpol...), γιατί απλά όσο και να τους άκουγα πριν 4-5 χρόνια ήτανε μετριότατοι εώς κακοί. Κακός ήχος, φωνητικά που δεν πατούσανε στο ίδιο επίπεδο με τις κιθάρες και γενικότερα μετριότατες εκτελέσεις των κομματιών. Ευτυχώς που κυρίως έπαιξαν μόνο τα παλιά τους, γιατί αυτά μόνο γνωρίζω και ήτανε ιδιαίτερα επικοινωνιακοί.
Και περνάω στους U2. Για τους παραπάνω προαναφερθέντες λόγους δεν με συγκίνησαν, ούτε με ξεσήκωσαν ιδιαίτερα. Αλλά γαμώτο ήτανε καλοί, πολύ καλοί και έτσι πραγματικά τους απόλαυσα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ήχος τέλειος και άρτιοι σε όλα τα επίπεδα. Σχετικά βέβαια με τον ήχο έχω ακούσει και διαβάσει πολλά παράπονα. Εγώ προσωπικά στεκόμουν στο pitch, ακριβώς στο κέντρο του γηπέδου και θεωρώ πως εκεί είχαμε την τέλεια ακουστική. Επιπλέον, όμορφες εκτέλεσεις και επιτυχημένα remixes (με ελάχιστες κακές εκτελέσεις π.χ στο ''Hold me, Thrill me, Kiss me'') γέμισαν το πρόγραμμα με το πελώριο video wall να δίνει ρεσιτάλ παρουσίασης. Το συγκρότημα έπαιξε πάνω από 2 ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΩΡΕΣ! Μπράβο, δεν θυμάμαι να είχα ξαναδεί μεγαλύτερο live. H φωνή του Bono, και το παίξιμο των υπολοίπων σε πλήρης αρμονία, και ακουστική σαν τα cd τους. Κορυφαία στιγμή κατ'εμέ το ''Where Τhe Streets Have No Name'', αλλά και τα ''Pride'', ''Miss Sarajevo'', ''ΟΝΕ'' και ''Sunday Bloody Sunday''. Κρίμα που δεν ακούσαμε τα ''New Years Day'' και ''All I Want Is You''..
Σαφώς υπήρχανε και οι στιγμές κοινωνικού και οικονομικού κηρύγματος, αλλά ευτυχώς ήτανε ελάχιστες, όχι ιδιαίτερα ακραίες (με εξαίρεση τον Μέγα Αλέξανδρο, έλεος...), και ταίριαζαν αρκετά με τα εκάστοτε κομμάτια. Τέλος, εντύπωση με προκάλεσε το κυριολεκτικά ανύπαρκτο control στις εισόδους!
Σίγουρα θα είναι μια συναυλία που θα παραμείνει στην μνήμη και στο ''σημειωματάριό'' μου...

Sex & Drugs & Rock & Roll

Bιογραφία/Δραματική, Βρετανία 2010 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: H βιογραφία του Ian Dury, ένας εκ των ιδρυτών της punk rock σκηνής στα τέλη των 70s στην Βρετανία. Στο μικροσκόπιο το αστείρευτο μουσικό ταλέντο του, τα ποικίλα προβλήματα που αντιμετώπιζε και δημιουργούσε και η σχέση του με τον γιο του...

''Ι do not give a shit. I don't care if I'm as popular as a Chinese pig in a synagogue. I am not here to be remembered, I'm here to be alive!''

H παραπάνω ατάκα είναι κατά την γνώμη μου η πιο χαρακτηριστική (και προσωπικά αγαπημένη) που ξεστομίζει ο κινηματογραφικός Ian Dury (Andy Serkis). H ατάκα προσδιορίζει (σύμφωνα με την βιογραφία) πλήρως την ζωή και τον χαρακτήρα του μουσικού, αλλά και την ίδια την ταινία όπως εγώ τουλάχιστον διαπίστωσα...
Ψυχεδελικό, άναρχο και πολύχρωμο θα χαρακτήριζα το βιογραφικό δράμα ''Sex & Drugs & Rock & Roll'', που πήρε το όνομά του από το γνωστότερο τραγούδι των Blockheads με ακραίο frontman τον Dury. H ταινία σε κανένα σημείο της δεν δείχνει την κατεύθυνση που επιθυμεί να πάρει εφόσον ταλαντεύεται μεταξύ των μουσικο-σουρεαλιστικών, ονειρικών σκηνών και της ''σοβαρής'' αφήγησης της προσωπικής ζωής του κεντρικού της χαρακτήρα. Το παραπάνω βέβαια δεν σημαίνει απαραίτητα ότι λειτουργεί εις βάρος του όλου δημιουργήματος (άλλωστε μιλάμε για punk), εφόσον έτσι οι ρυθμοί της ταινίας είναι γρήγοροι και το σενάριο όχι μονοδιάστατο, αλλά πικάντικο. Η ερμηνεία του ''gollum'' Αndy Serkis είναι αξιόλογη, αλλοπρόσαλλη και ψυχεδελική. Κατά αυτόν τον τρόπο απεικονίζονται πολλές πτυχές της πολυτάραχης προσωπικότητας του Ian Dury επί της οθόνης. H μάχη του με την πολιομυελίτιδα, οι γυναίκες της ζωής του, και η ιδιαίτερη σχέση που ανέπτυξε με τον πιτσιρικά γιο του μπαίνουν στο προσκήνιο.
Παρά τις όποιες ατέλειες, κυρίως σεναριακά, αλλά και τις κάποιες πομπώδες σκηνές που κουράζουν, την ταινία εν τέλη θα την απολαύσουν αρκετοί, και κυρίως οι μουσικόφιλοι...