Kαλό χειμώνα...

Τελείωσε και το καλοκαίρι του 2010. Ένα καλοκαίρι που ήτανε φανταστικό από κάθε άποψη. Πολλά τραγούδια και αρκετοί νέοι, αλλά και παλιότεροι δίσκοι αποτέλεσαν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Το παρακάτω είναι το προσωπικό, κυρίαρχο soundtrack της ομορφότερης εποχής ενός έτους:

1. Beach Fossils - Beach Fossils
Το απόλυτο άλμπουμ του φετινού μου καλοκαιριού. Ακόμα χάνομαι και ταξιδεύω σε καταγάλανα και ηλιόλουστα θερινά τοπία...



2. Arcade Fire - The Suburbs
Mε τους ήχους των Arcade Fire άρχισε να τελειώνει το καλοκαίρι. Η βόλτες όμως ''στα προάστια'' συνεχίζονται σταθερά...(Σχεδόν) αριστούργημα.



3. Foals - Total Life Forever
Aυτή τη φορά δεν μας κάνουν μόνο να χορέψουμε, αλλά δημιουργούν και μια απίστευτη, βαθιά μουσική ατμόσφαιρα. Τόσο βαθιά, αλλά και τόσο δροσιστική, όσο το εξώφυλλο του άλμπουμ τους...Respect!



4. The Black Keys - Brothers
Έτσι κάπως ξεκίνησε το φετινό μου καλοκαίρι. Ένα εκρηκτικό μίγμα από rock, blues και soul έφτασε να με απογειώσει...



5. Μorcheeba - Blood Like Lemonade
H επιστροφή των υπέροχων Morcheeba και των φοβερών φωνητικών της Skye. H απόλυτη μουσική για ρομαντικά, καλοκαιρινά βράδια..



6. The Roots - How I Got Over
Τέλος, και ο hip hop εκπρόσωπος της λίστας. Νυχτερινές βόλτες στην πόλη με το αυτοκίνητο, ανοιχτά παράθυρα και το ''How I Got Over'' να παίζει στο repeat...

Stornoway - Beachcomber's Windowsill

Indie Folk/Pop, LP (Κυκλοφόρησε τέλη Μαϊου από την 4ΑD)

Οι Stornoway είναι Βρετανοί με βάση την Οξφόρδη. Η παρέα του frontman Βrian Briggs πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους στην 4ΑD με την περίεργη ονομασία ''Beachcomber's Windowsill''.
Πρόκειται για έναν δίσκο που παντρεύει folk μελωδίες με την pop αισθητική τύπου Belle & Sebastian. Σε αντίθεση με πολλούς άλλους δίσκους του είδους που προσωπικά με κουράζουν, οι Stornoway για εμένα λειτούργησαν διαφορετικά, παρόλο που ακούγονται αντι-rock'n'roll. Οι ονειροπόλες και όμορφες μελωδίες τους που προέρχονται από τα πνευστά, τα έγχορδα, τα τύμπανα και τις κιθάρες τους δημιουργούν ένα μεγαλοπρεπή ηχητικό υπόβαθρο που τελικά καταλήγει γοητευτικό. Στο μικροσκόπιο των παιχνιδιάρικων στίχων τους η φύση, η γαλήνη, ο έρωτας, η ελευθερία, τα βουνά...όλα τα παραπάνω δένουν φυσικά και με την μουσική τους...
Ακούστε τα: ''Zorbing'', ''Fuel Up'', ''Watching Birds'' και ''Boats and Trains''..

Inception

Eπιστημονικής Φαντασίας/Περιπέτεια, Η.Π.Α./Βρετανία 2010 (Έκανε πρεμιέρα στις 24 Αυγούστου)

Υπόθεση: O Cobb (Leonardo DiCaprio) είναι ένας επιδέξιος, παγκόσμιας φήμης, ληστής. Κατέχει την τέχνη της εκμαίευσης και έτσι έχει την δυνατότητα μέσω των ονείρων να εισχωρεί βαθιά στο υποσυνείδητο του θύματος και να κλέβει πολύτιμες πληροφορίες. Ως βιομηχανικός κατάσκοπος είναι ο καλύτερος, αλλά για την προσωπική του εξιλέωση και με την βοήθεια της ομάδος του θα έρθει αντιμέτωπος με μια νέα πρόκληση: Οχι να κλέψει μια πληροφορία, αλλά να εμφυτεύσει μια νέα ιδέα στο υποσυνείδητο ενός θύματος...

Ούτε έχω την ικανότητα, ούτε και θέλω να προσπαθήσω να περιγράψω με παραστατικότητα και λεπτομέρεια το νέο αριστούργημα του Christopher Nolan (''The Dark Night'', ''The Prestige'', ''Memento''). Για να εισχωρήσει κανείς στον ονειρικό κόσμο του ''Ιnception'' το μόνο που έχει να κάνει είναι να επισκεφθεί έναν κινηματογράφο και από εκεί και πέρα ο Nolan θα φροντίσει για τα υπόλοιπα...
Δικαίως η νέα ταινία του χαρακτηρίζεται ως το απόλυτο σκεπτόμενο blockbuster, και ανταποκρίνεται με σχετική ευκολία στο τεράστιο hype που την ακολουθεί.
Η ταινία είναι ένα κράμα από ξέφρενη περιπέτεια, έντονο μυστήριο, ένα ψυχολογικό θρίλερ γεμάτο σασπένς και μια ερωτική ιστορία. Όλα τα παραπάνω δίνονται με μια αποτελεσματική δοσολογία που συνεπαίρνει τον θεατή και ουδέποτε κουράζει στα 148 λεπτά που διαρκεί. Παράλληλα η εκπληκτική μουσική, τα ασύλληπτα οπτικοακουστικά εφέ, το ταχύτατο μοντάζ και τα ονειρικά πλάνα δημιουργούν και συμπληρώνουν το παζλ ενός τεράστιου δημιουργήματος που ανεβάζει στα ύψη τον κινηματογραφικό πήχη. Η σκηνοθεσία μαεστρική, και το πολυδιάστατο, σπονδυλωτό σενάριο παρόλο που είναι γεμάτο σε ουσία, έννοιες και βάθος δεν καταντά ακαταλαβίστικο.
Επιπρόσθετα, για άλλη μια φορά γινόμαστε μάρτυρες των τεράστιων ερμηνευτικών δυνατοτήτων του DiCaprio, που αναλαμβάνει έναν όμοιο ρόλο με αυτόν του ''Shutter Island''. Toν πλαισιώνουν εξίσου επιτυχημένα οι Joseph Gordon-Levitt, Ellen Page, Tom Hardy, Cillian Murphy και Κen Watanabe.
O δημιουργός μας εισαγάγει στον θαυμαστό κόσμο των ονείρων, όπου δεν υπάρχουν όρια, και ο χωρόχρονος αποκτά μια άλλη σημασία. Το δαιδαλώδες θρίλερ χτίζεται και στηρίζεται στα όνειρα και πώς αυτά επηρεάζουν τις αποφάσεις και την ζωή μας. Η τεχνική του ονείρου μέσα στο όνειρο, (μέχρι και σε τρία επίπεδα) θα μαγέψει τον θεατή εφόσον εδώ με την απίστευτη, ζωντανή απεικόνιση παίρνει σάρκα και οστά επί της μεγάλης οθόνης!

Guards - Guards EP

Indie Pop/Rock, EP (Διατίθεται δωρεάν από τις 10 Ιουλίου)

Η δύσκολη, αλλά ευτυχώς σύντομη, εξεταστική περίοδος σίγησε για λίγες ημέρες το blog. Είναι και ο καύσωνας που επιμένει, και κάνει την κατάσταση δυσκολότερη...
Ευτυχώς λοιπόν υπάρχουν και μπαντούλες όπως οι φρέσκοι Guards που μας δροσίζουν, τόσο στο artwork, αλλά κυρίως μουσικά. Εξαιρετικά indie pop/rock διαμαντάκια (7 στον αριθμό), που ακούγονται ως soundtrack ενός ξεχασμένου, παρελθοντικού καλοκαιριού βουτηγμένα στο lo-fi, surf, και rock'n'roll.
Λίγα πράγματα είναι γνωστά για αυτούς, εφόσον προσπαθούν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους. Πίσω από το project φαίνεται να κρύβεται ένας τύπος ονόματι Richie James Follin (The Willowz). Eπιπλέον, στο mini album συμμετέχουν μέλη των Cults (''Sail it slow'') και Chairlift (''Trophy Queen''). To καλύτερο όμως είναι ότι παραχωρούν εντελώς δωρεάν το EP από το bandcamp τους (ΚΛΙΚ εδώ). Αξίζει με το παραπάνω ένα download..

Ξεχωρίζω το εισαγωγικό ''Resolution of One'', ''Don't Wake the Dead'' και κυρίως το ''I See It Coming''..

Cemetery Junction (Mεγάλα Κόλπα Σε Μικρή Πόλη)

Δραματική/Κωμωδία, Βρετανία 2010 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: Βρετανία της δεκαετίας του 70': Tρεις φίλοι περνούν τις ημέρες τους διασκεδάζοντας, πίνοντας, καυγαδίζοντας και κυνηγώντας γκόμενες. Όλοι τους όμως θέλουν να ξεφύγουν από την εργατική τάξη και την ρουτίνα της καθημερινότητας, πράγμα που τους βάζει σε διάφορες περιπέτειες...

Βe Young. Be Free. Be Somebody.
Mε το παραπάνω tagline η βρετανική ταινία ''Cemetery Junction'' προσπαθεί να βάλει τον υποψήφιο θεατή στο κλίμα της. Και όποιος την δει, τελικά θα δικαιωθεί. Tην ταινία την υπογράφει ο χαρισματικός Ricky Gervais (''The Office''), ο οποίος αναλαμβάνει εδώ και ρόλο ηθοποιού, όπως τον έχουμε δει άλλωστε σε πρωταγωνιστικό ρόλο στην κωμωδία ''Τhe Invention of Lying'' (2009).

Πρόκειται για μια υπέροχη dramedy εποχής, που βάζει στο μικροσκόπιο τις ζωές μιας νεαρής αντροπαρέας που προσπαθεί να ενηλικιωθεί. Πέρα από τον χαβαλέ της στιγμής, πρόκειται για την τότε γενιά που ήθελε να ξεφύγει από την μιζέρια ενός συντηρητικού συστήματος. Κάθε ένας τους ξεχωριστά έχει όνειρα και φιλοδοξίες, φόβοι και προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουν. Επιπλέον, πολλά διλήμματα σχετικά με την καριέρα, τις σχέσεις και την οικογένεια τους ταλαιπωρούν. Όλα τα παραπάνω, απεικονίζονται έξοχα στην οθόνη, με ένα προσεγμένο σενάριο, συμπαθητικότατες ερμηνείες (κυρίως των Tom Hughes, Ricky Gervais) και αποτελεσματικά όμορφη σκηνοθεσία που βάζει τον θεατή σε ένα νοσταλγικό, 70s mood...
Με λίγα λόγια, ότι είναι το ''An Education'' (post εδώ) για τις γυναίκες, είναι το ''Cemetery Junction'' για τους άντρες!

Geographer - Animal Shapes

Electronica/Synth-Pop, EP (Κυκλοφόρησε στις 17 Αυγούστου από την Tricycle Records)

Oι Geographer είναι τρεις τύποι που έχουνε ως βάση το San Francisco και μόλις κυκλοφόρησαν το πρώτο τους ΕP, ''Animal Shapes'' που περιέχει 6 όμορφα κομμάτια. Μουσικά μοιάζουν αρκετά με σχήματα όπως τους Yeasayer ή Passion Pit, χωρίς όμως ο ήχος τους να είναι τόσο experimental όσο των παραπάνω συγκροτημάτων. Bασίζονται στις ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες τους, το cello και κυρίως τα synthesizers με αποτέλεσμα να δημιουργούν αρμονικά, όμορφα και γλυκόπικρα synth-pop κομμάτια.
Ξεχωρίζω το όμορφο ''Paris'' και το ταξιδιάρικο ''Original Sin''..

The Joneses

Δραματική, Η.Π.Α. 2009 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: Oι Joneses είναι μια φαινομενικά τέλεια οικογένεια που ζει στα μεγαλοαστικά προάστια των Η.Π.Α. Μόνο που τα φαινόμενα μερικές φορές απατούν και κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ή να υποψιαστεί την αλήθεια που τόσο καλά καταφέρνουν και κρύβουν...

Οι ''The Joneses'' είναι ένα τυπικό παράδειγμα ταινίας που δύσκολα σχολιάζεται χωρίς να αποκαλυφθούν δεδομένα της υπόθεσης που δεν πρέπει να ειπωθούν πριν την παρακολούθηση...
Έτσι λοιπόν, αυτό που έχω εγώ να πω είναι πως το σενάριο του Derrick Borte είναι πανέξυπνο και βαθυστόχαστο. Μια σύγχρονη, επιστημονικά τεκμηριωμένη, και απόλυτα αποτελεσματική σπουδή στο μάρκετινγκ! Είναι και το αντικείμενο που το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον και έτσι η ταινία με κέντρισε εξ'αρχής.
Ο δημιουργός μάλλον στοχεύει στο να απεικονίσει την απατηλή όψη του αμερικανικού ονείρου. Η προσέγγιση του όλου θέματος είναι αρκετά ''αμερικανοποιημένη'' και πολλές σκηνές βρωμάνε ψέμα και hollywood...Άλλα από την άλλη, ίσως η συγκεριμένη οπτική γωνία που ακολουθεί το δράμα βοηθάει στο να καυτηριάσει την σύγχρονη υπερκαταναλωτική κοινωνία, τις ποικίλες μεθόδους διαφήμισης και τον ηλίθιο ''ανταγωνισμό'' μεταξύ οικογενειών, φίλων και γειτόνων για το ποιός κατέχει τα καλύτερα και περισσότερα υπάρχοντα...Όλα τα παραπάνω αναλύονται και περιγράφονται με έναν ιδιαίτερο τρόπο, που σε πολλούς δεν θα αρέσει, αλλά τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται στις Η.Π.Α., αλλά και σε εμάς...
Ερμηνευτικά τώρα η ταινία κυμαίνεται σε ρηχά επίπεδα. Ο πατέρας της υπόθεσης Steve είναι αρκετά εκφραστικός και συμπαθητικός στο πρόσωπο του David Duchovny. Από εκεί και πέρα, τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας Jones (Demi Moore, Amber Heard, Ben Hollingsworth) μπορεί να χαρακτηρίζονται από ένα όμορφο και ελκυστικό παρουσιαστικό, πράγμα όμως που δεν εξασφαλίζει ότι ερμηνευτικά στέκονται στο ύψος των περιστάσεων.
Πάντως μόνο και μόνο για την πρωτότυπη και διδακτική σεναριακή ιδέα αξίζει μια παρακολούθηση...

Arcade Fire - The Suburbs

Indie Rock, LP (Κυκλοφόρησε στις 2 Αυγούστου από την Μerge και Μercury)

Παιδιά τρέχουν με τα ποδήλατά τους κάνοντας φασαρία στις γειτονιές των προαστίων. Ένα ερωτευμένο εφηβικό ζευγάρι κάνει τις δικές του ''βόλτες'' με ένα παλιό αυτοκίνητο τη νύχτα. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι ποτίζει το γκαζόν του σπιτιού και ο πατέρας-γείτονας γυρνάει κουρασμένος από την δουλειά. Ένας άνεργος νεαρός φεύγει από τα προάστια για να ζήσει στην μεγαλούπολη ελπίζοντας να πραγματοποιήσει τα όνειρά του...

Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να αποτελούν σκηνές μιας ανέξαρτητης, αμερικανικής ταινίας που απεικονίζει την ζωή στα προάστια, τα προβλήματα, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες των κατοίκων που ζούνε σε αυτά. Παράλληλα, όλα τα παραπάνω είναι εικόνες που δημιουργούνται στον ακροατή αν καθήσει και ακούσει προσεχτικά το νέο αριστούργημα των Arcade Fire, ''The Suburbs''.
Με μια μόνο ακρόαση ίσως έβγαζα βεβιασμένα συμπεράσματα. Ο δίσκος θέλει την υπομονή του και αρκετές ακροάσεις, και έτσι εν τέλη σε ανταμοίβει και συνεπαίρνει στο μαγευτικό ταξίδι του που διαρκεί μια και κάτι ώρα...
O τρίτος δίσκος της καναδέζικης μπάντας μπορεί να θεωρηθεί ως ένα concept album (όπως ακούσαμε και το ''Funeral''), και παρόλο που τα κομμάτια παρουσιάζονται ως αλυσίδα, είναι αρκετά ποικιλόμορφα στο άκουσμά τους. Αυτή τη φορά μας παρουσιάζουν περισσότερα radio friendly κομμάτια απ'ότι συνήθως. Από πανέμορφες μπαλάντες (''Sprawl'') και folk-rock κομματάρες (''The Suburbs'') εώς και σκληρό rock που πανκίζει (''Μonth of May'') και όμορφες pop μελωδίες (''Rococo''), μπορούμε να συναντήσουμε και να απολαύσουμε τα πάντα. Το πιάνο και τα synths έχουνε επίσης την θέση τους και έτσι ολόκληρος ο δίσκος τους χαρακτηρίζεται για άλλη μια φορά από ''γεμάτο'' ήχο, λυρισμό, ομορφιά, στιχουργικό και μουσικό πλούτο. Συνολικά, μια νοσταλγική αίσθηση συνοδευόμενη από μια καλοκαιρινή αύρα σκεπάζουν το άλμπουμ.
Αυτή τη φορά o Win Butler και η παρέα του μας μιλάνε για την παιδική αθωότητα και ξεγνοιασιά της ζωής στα προάστια και το πώς ο χρόνος αλλάζει τους ανθρώπους και τους τόπους. Ο άνθρωπος πολλές φορές για να βρει τον χαμένο εαυτό του γυρνά στα ανέμελα παιδικά του χρόνια και στο πατρικό του σπίτι. Παράλληλα εστιάζουν και στην ανθρώπινη μοναχικότητα των σημερινών καιρών και το πως οι σύγχρονοι, γρήγοροι ρυθμοί της ζωής μας καταστρέφουν...
Αναμφίβολα με το νέο τους πόνημα οι Arcade Fire βάζουν σοβαρή υποψηφιότητα για τον δίσκο της χρονιάς.
Αγαπημένα κομμάτια: ''Τhe Suburbs'', ''We Used To Wait'', ''Suburban War'' και ''Ready To Start''..



Kαι με αυτόν τον υπέροχο δίσκο αφήνω για λίγες μέρες αυτό το blog για την θάλασσα και τα μπάνια. Απαραίτητα συνοδευτικά εκτός από το ''The Suburbs'' είναι το ''Total Life Forever'' των Foals, το ''Brothers'' των Black Keys και πάνω απ'όλα το ομώνυμο ντεμπούτο των Beach Fossils. Καλό 15αύγουστο σε όλους σας εύχομαι!

Holy Water (Αγιασμός)

Kωμωδία, Βρετανία 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 18 Μαρτίου)

Υπόθεση: Τέσσερις απελπισμένοι φίλοι θέλουν επειγόντως να ξεφύγουν από την καθημερινή μιζέρια ενός ιρλανδικού χωριού στο οποίο ζουν. Έτσι αποφασίζουν να ληστέψουν ένα φορτηγό γεμάτο viagra και να πουλήσουν το ''μαγικό χάπι'' στην Ολλανδία! Μόνο που τα πράγματα παίρνουν μια περίεργη τροπή...

Άκρως ευχάριστη και πανέξυπνη, χαμηλών τόνων κωμωδία, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της βρετανικής κινηματογραφικής κουλτούρας. Το ''Holy Water'' του Τοm Reeve, συνδυάζει την γραφική, χωριάτικη αισθητική, με την σεξουαλική ίντριγκα και ακραίες σουρεαλιστικές καταστάσεις ''made in the USA''...
Πρόκειται για μια κλασική, indie αισθητικής, buddy ταινία (δες το ''High Life'', post εδώ), που συνδυάζει γέλιο, περιπέτεια, γερή δόση τρέλας και ερασιτεχνισμού μέσα από τις κωμικοτραγικές καταστάσεις στις οποίες μπλέκει η αντροπαρέα.
Στηριζόμενη στο ενδιαφέρον και εύστοχα σατιρικό της σενάριο, παρουσιάζει τις συνηθισμένες, αλλά παράλληλα θεότρελες προσωπικότητες της ακραίας παρέας και την ανατρεπτική ιδέα που προσπαθούν να υλοποιήσουν με απρόβλεπτα, αλλά και τόσο χιουμοριστικά αποτελέσματα!
Χωρίς να καταντά ποτέ χοντροκομμένο, αποτελεί αισθητικά, σεναριακά και ερμηνευτικά μια πηγή δροσιάς και γέλιου. Δεν νομίζω βέβαια να δακρύσετε από το γέλιο, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα την βρείτε πολύ απολαυστική...

Jaill - That's How We Burn

Indie Rock, LP (Κυκλοφόρησε τέλη Ιουλίου από την Sub Pop Records)

Μετά από μια σειρά καλοκαιρινών pop ακουσμάτων παρουσιάζω εδώ κάτι πιο ''σκληρό''. O λόγος για το ''That's How We Burn'' από την τετράδα Jaill που δηλώνουν ως έδρα το Μilwaukee των Η.Π.Α.
Η μπάντα υπάρχει εδώ και 8 χρόνια, ο εν λόγω δίσκος είναι όμως το ντεμπούτο τους στην ανεξάρτητη Sub Pop. Mοιάζοντας αρκετά με συγκροτήματα ανάλογου ύφους όπως τους Harlem ή Soft Pack, δεν παρουσιάζουν στον ακροατή κάτι καινούργιο, αλλά αυτό που θέλει και έχει συνηθίσει: Ταχύτατα, έντονα κιθαριστικά και μικρά σε μήκος rock κομμάτια που μας φτιάχνουν και ανεβάζουν την διάθεση. Bέβαια, και στο κομμάτι ''Summer Mess'', που δείχνουν την χαλαρή, ακουστική πλευρά τους, ακούγονται το ίδιο απολαυστικοί. Η διαφορά τους με άλλα indie συγκροτήματα βρίσκεται στο γεγονός ότι συνολικά ο δίσκος τους δίνει την αίσθηση της συνοχής και του συμπαγές συνόλου, πράγμα που ξεφεύγει κάπως από το άναρχο στυλ ανάλογων μουσικών σχημάτων...

Aκούστε τα: ''Εveryone's Hip'', ''The Stroller'' και ''Thank Us Later''..

The Firm

Δραματική, Βρετανία 2009 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: Λονδίνο την δεκαετία του 80. Καθώς ο οργανωμένος χουλιγκανισμός και η εξωγηπεδική βία ανθούν, ο νεαρός Dom (Calum McNab) ψάχνει έντονες εμπειρίες και την εφήμερη ένταση ώστε να δώσει νόημα στην βαρετή καθημερινότητά του. Έτσι γνωρίζει τον αρχηγό μιας ομάδας χούλιγκαν και γρήγορα γίνεται ο ίδιος μέλος αυτής. Κάποια στιγμή όμως τα πράγματα ξεφεύγουν και ο έφηβος επιθυμεί να αποχωρήσει από την συμμορία. Μόνο που αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο...

Πολλές ταινίες, άλλες αρκετά πετυχημένα (''Green Street Hooligans'', The Football Factory''), και άλλες λιγότερο (''Cass'') καταπιάστηκαν με το πάντοτε επίκαιρο θέμα του χουλιγκανισμού. Το ίδιο επιχειρεί και το ''The Firm''. Tόπος της δραστηριότητας κλασικά η Αγγλία, εκεί που γεννήθηκε το ποδόσφαιρο και το φαινόμενο του χουλιγκανισμού. Βέβαια και ορθά κατ'εμέ, σύμφωνα και με τις περισσότερες ταινίες του είδους, το ποδόσφαιρο δεν φαίνεται να έχει άμεση σχέση με τον χουλιγκανισμό και την βία.
Την σκηνοθετική δουλειά του Nick Love την βρήκα εξαιρετική. Μέσω των πολύχρωμων και κιτς αθλητικών ενδυμάτων, της γενικότερης 80s αισθητικής του Λονδίνου, αλλά και του ανάλογου soundtrack καταφέρνει να πετάξει τον θεατή στην καρδιά της δεκαετίας. Aυτό το καταφέρνει σε κάθε σκηνή, και με βοήθεια την προσκόλληση στην λεπτομέρεια που τον διακρίνει.
Σε αντίθεση με τα παραπάνω, το σενάριο, ως τυπικό σενάριο ταινίας του είδους, είναι αρκετά προβλέψιμο από την αρχή μέχρι και το τέλος του. Σε ρηχά επίπεδα, με εξαίρεση την ερμηνεία του αρχηγού Βex (Paul Anderson), κυμαίνονται και οι ερμηνείες, πράγμα που αφαιρεί σε αρκετά σημεία την προσδοκώμενη ένταση και το τυφλό πάθος που θεωρητικά διακρίνει τους hooligans...

!!! - Strange Weather, Isn't It ?

Dance-Punk, Electronica, LP (Θα κυκλοφορήσει στις 24 Αυγούστου από την Warp Records)

To μουσικό σχήμα !!! από το Brooklyn είναι ο ορισμός του party group. Παρόλο που το συγκρότημα άλλαξε μορφή από τον τελευταίο τους δίσκο ''Myth Takes'' (2007), λόγω διάφορων αποχωρήσεων, αλλά και του τραγικού θανάτου του drummer τους Jerry Fuchs, συνεχίζουν απτόητοι. Χορευτικά vibes ξεχειλίζουν από κάθε κομμάτι του νέου τους άλμπουμ ''Strange Weather, Isn't It ?'', άλλα χαρούμενα και pop, ενώ κάποια άλλα περισσότερο σκοτεινά στα πλαίσια της post-punk σχολής. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο frontman της μπάντας Nic Offer, δημιουργούν ''dark and catchy disco tracks''. Και έχει δίκιο. Αν προσθέσουμε και τις λέξεις ''groovy'', ''beat'' και μερικά παραμορφωμένα ηλεκτρονικά εφέ καταλήγουμε σε ένα ικανοποιητικότατο ηχητικό αποτέλεσμα...

Ξεχωρίζω τα: ''AM/FM'' και ''Steady As The Sidewalk Cracks''..

The Runaways

Βιογραφία/Δραματική, Η.Π.Α. 2010 (Hμερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: H ιστορία του rock teen girl συγκροτήματος ''The Runaways'', που στα μέσα των 70s ως το πρώτο αμιγώς γυναικείο rock συγκρότημα άλλαξε τα δεδομένα στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία εξαιτίας της τεράστιας εμπορικής επιτυχίας που είχε.

Ταινίες σαν το ''The Runaways'', που συνδυάζουν τον μουσικό με τον κινηματογραφικό κόσμο θα παρουσιάζουν πάντα τεράστιο ενδιαφέρον για εμένα. Στο δρόμο που χάραξαν σύγχρονες βιογραφίες μουσικών αστέρων όπως το ''Walk the Line'' και το ''Control'', κινείται και η συγκεκριμένη ταινία, σε λίγο πιο ρηχά νερά όμως κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Δεν γνωρίζω με βεβαιότητα, αλλά δεν νομίζω οι Runaways να είχανε τόσο μεγάλο μουσικό ταλέντο ή αξία ώστε να επιβάλλεται να δημιουργηθεί μια ταινία για αυτούς και τον ''θρύλο'' τους. Και μόνο όμως το γεγονός ότι πέντε κορίτσια πήρανε στα χέρια τους ηλεκτρικές κιθάρες, τύμπανα και μπάσα με σκοπό να ''ροκάρουν'', πράγμα που μέχρι τότε ήτανε αποκλειστικά προνόμιο για τους σκληροτράχηλους άντρες, αποτελεί αξιοσημείωτο σταθμό της σύγχρονης rock ιστορίας. Σε αυτό όμως το συγκεκριμένο σημείο είναι που υστερεί η ταινία. Δεν παρουσιάζει, πόσο μάλλον να αναλύσει, τα προβλήματα, το σοκ στην αμερικανική rock κουλτούρα, την επίδραση και την γνώμη της τότε κοινωνίας στην διαμόρφωση και στην επιτυχία ενός γυναικείου rock συγκροτήματος. Έτσι λοιπόν, η ταινία επικεντρώνεται στις σχέσεις μεταξύ των κοριτσιών, την ιδιόμορφη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ της Joan Jett (Kristen Stewart) και Cherrie Currie (Dakota Fanning), τον ρόλο του μάνατζερ, την κατακόρυφη άνοδο και την απότομη πτώση του όλου εγχειρήματος.
Ερμηνευτικά, τόσο η Kristen Stewart, που επιτέλους αποβάλει επιτυχώς τον ''λεκέ'' ''Twilight'', όσο και η Dakota Fanning, κυμαίνονται σε πολύ καλά επίπεδα, και στην απεικόνιση των δύο rock περσόνων, αλλά και στην μεταξύ τους χημεία. Αποτελεσματική κρίνεται και η σκηνοθεσία της Floria Sigismondi, με την νοσταλγική, glam αισθητική που προσδίδει στην ταινία...

Lower Dens - Twin-Hand Movement

Indie Rock/Psychedelic, LP (Κυκλοφόρησε στις 20 Ιουλίου από την Gnomonsong)

Oι Lower Dens προέρχονται από την Βαλτιμόρη και αποτελούνται από την frontman Jana Hunter και άλλους τρεις τυπάδες στα όργανα. Το ντεμπούτο τους ''Twin-Hand Movement'' μπορούσε κάλλιστα να ήτανε το soundtrack ενός θρίλερ μυστηρίου...
Σκοτεινά και ψυχεδελικά κιθαριστικά riffs συνδυάζονται με τις υπνωτικές μπασογραμμές και συντελούν στην δημιουργία μιας θεοσκότεινης μουσικής ατμόσφαιρας. Το συγκρότημα κινείται στα όρια του shoegaze, post-punk και της ηλεκτρονικής μουσικής. Κάποιες φορές ο ήχος τους μας παρουσιάζεται άγριος και ωμός, ενώ σε κάποιες άλλες στιγμές είναι λείος και ρευστός. Τα φωνητικά της Hunter εδώ μπαίνουν σε δεύτερη θέση και αφήνουν στην πρώτη γραμμή τις επιβλητικές μελωδίες αυτού του αρτιότατου δίσκου..

Aκούστε τα: ''Τea Lights'', ''Plastic Powder'' και ''Hospice Gates''..

The Ghost Writer (Αόρατος Συγγραφέας)

Δραματική/Θρίλερ, Γαλλία/Γερμανία/Βρετανία 2010 (Έκανε πρεμιέρα στις 18 Μαρτίου 2010)

Υπόθεση: O πρώην Βρετανός πρωθυπουργός Adam Lang (Pierce Brosnan), μετά από την έντονη, διεθνή κριτική που δέχεται, βρίσκει καταφύγιο σε ένα ερημικό νησί στις Η.Π.Α. Εκεί σκοπεύει να γράψει την αυτοβιογραφία του έχοντας ως βοηθό έναν σύμβουλο. Ο τελευταίος βρίσκεται νεκρός υπό μυστήριες συνθήκες, και έτσι ένας ''αόρατος'' συγγραφέας (Ewan McGregor) αναλαμβάνει να βοηθήσει στην συγγραφή της αυτοβιογραφίας...

Ο εκκεντρικός δημιουργός Roman Polanski, παρά τα νομικά προβλήματα που τον βασανίζουν, υπογράφει ένα πραγματικό αριστούργημα, ένα εγκεφαλικό πολιτικό/αστυνομικό θρίλερ παλιάς κοπής. Το ''The Ghost Writer'', βασίζεται σε best-seller μυθιστόρημα που μπλέκει πολιτικές συνωμοσίες με την ερωτική ίντριγκα.
Το σενάριο ξετυλίγεται δεξιοτεχνικά μπροστά στα μάτια του θεατή και έχει την ικανότητα, και με βοήθεια του απρόβλεπτου χαρακτήρα του, να χτίζει και να κορυφώνει την ένταση και το σασπένς.
H σκηνοθεσία και το κοφτερό μοντάζ δημιουργεί μια χιτσκοκική ατμόσφαιρα, και το σκοτεινό νησί φαντάζει ως ο τέλειος τόπος του εγκλήματος.
Ο Polanski, χωρίς να ξεφεύγει σε σεναριακά κλισέ ή σκηνοθετικές και ερμηνευτικές ευκολίες, τα χώνει ευθέως στο διεθνές πολιτικό σύστημα, τις αμφιλεγόμενες μεθόδους της CIA και την πελατειακή σχέση μεταξύ Η.Π.Α.- Βρετανίας.
Έχοντας ως κεντρικό άξονα τoν συγγραφέα ''φάντασμα'', είναι αυτός που τελικά ξεδιπλώνει το πολιτικό σκάνδαλο και την μυστικό παρελθόν του πρωθυπουργού και της συζύγου του. Όλα αυτά απεικονίζονται προσεγμένα στην οθόνη, χάρη στο δημιουργικό ταλέντο του Polanski, αλλά και τις απρόβλεπτα φοβερές ερμηνείες των McGregor και Brosnan.