Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

The Runaways


Βιογραφία/Δραματική, Η.Π.Α. 2010 (Hμερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: H ιστορία του rock teen girl συγκροτήματος ''The Runaways'', που στα μέσα των 70s ως το πρώτο αμιγώς γυναικείο rock συγκρότημα άλλαξε τα δεδομένα στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία εξαιτίας της τεράστιας εμπορικής επιτυχίας που είχε.

Ταινίες σαν το ''The Runaways'', που συνδυάζουν τον μουσικό με τον κινηματογραφικό κόσμο θα παρουσιάζουν πάντα τεράστιο ενδιαφέρον για εμένα. Στο δρόμο που χάραξαν σύγχρονες βιογραφίες μουσικών αστέρων όπως το ''Walk the Line'' και το ''Control'', κινείται και η συγκεκριμένη ταινία, σε λίγο πιο ρηχά νερά όμως κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Δεν γνωρίζω με βεβαιότητα, αλλά δεν νομίζω οι Runaways να είχανε τόσο μεγάλο μουσικό ταλέντο ή αξία ώστε να επιβάλλεται να δημιουργηθεί μια ταινία για αυτούς και τον ''θρύλο'' τους. Και μόνο όμως το γεγονός ότι πέντε κορίτσια πήρανε στα χέρια τους ηλεκτρικές κιθάρες, τύμπανα και μπάσα με σκοπό να ''ροκάρουν'', πράγμα που μέχρι τότε ήτανε αποκλειστικά προνόμιο για τους σκληροτράχηλους άντρες, αποτελεί αξιοσημείωτο σταθμό της σύγχρονης rock ιστορίας. Σε αυτό όμως το συγκεκριμένο σημείο είναι που υστερεί η ταινία. Δεν παρουσιάζει, πόσο μάλλον να αναλύσει, τα προβλήματα, το σοκ στην αμερικανική rock κουλτούρα, την επίδραση και την γνώμη της τότε κοινωνίας στην διαμόρφωση και στην επιτυχία ενός γυναικείου rock συγκροτήματος. Έτσι λοιπόν, η ταινία επικεντρώνεται στις σχέσεις μεταξύ των κοριτσιών, την ιδιόμορφη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ της Joan Jett (Kristen Stewart) και Cherrie Currie (Dakota Fanning), τον ρόλο του μάνατζερ, την κατακόρυφη άνοδο και την απότομη πτώση του όλου εγχειρήματος.
Ερμηνευτικά, τόσο η Kristen Stewart, που επιτέλους αποβάλει επιτυχώς τον ''λεκέ'' ''Twilight'', όσο και η Dakota Fanning, κυμαίνονται σε πολύ καλά επίπεδα, και στην απεικόνιση των δύο rock περσόνων, αλλά και στην μεταξύ τους χημεία. Αποτελεσματική κρίνεται και η σκηνοθεσία της Floria Sigismondi, με την νοσταλγική, glam αισθητική που προσδίδει στην ταινία...

5 σχόλια:

Comfis είπε...

Είδα το μισό και σταμάτησα! :/ ούτε και μένα με συγκλονίζει το μέγεθος των runaways! Και η ταινία δεν καταφέρε να με μεταφέρει στο κλίμα της εποχής, σε καμία περίπτωση! Πολύ ρηχό, πολύ όμως και βαρέθηκα!

Σκέφτομαι τα velvet goldmine, walk the line, Control ακόμη και το Doors και απορώ με τι κουράγια κάποιος φτιάχνει μια ταινία σαν το Runaways

PS: H Κριστεν Στιούαρτ έπαιζε την παρολίγο αγαπημένη του Κρίστοφερ Μακάντλες, στην πιο αγαπημένη ταινία του 2007, Ιnto the wild (έστω και σε μικρό ρόλο) και αυτό κάπως την εξιλεώνει για την συμμετοχή της στην τραγική τριλογία!

comfis είπε...

αα και όσον αφορά την glam αισθητική, σαν το velvet goldmine δεν έχει δεύτερο (πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη)!

ΥΓ: Στέφανε, συνέχισε την καλή δουλειά!

The Escapist είπε...

Στο ότι ήτανε ρηχό συμφωνώ απόλυτα μαζί σου! Η αλήθεια είναι πως εμένα δεν με χάλασε και το παρακολούθησα με σχετική άνεση χωρίς να με κουράσει..κυρίως εξαιτίας της Kristen Stewart και Dakota Fanning...

Comfis είπε...

λοιπόν, τελικά το είδα όλο!

Η εντύπωση σταθερη!

Εμένα μόνο ο Σάνον μου άρεσε αν και ήταν λιγάκι σαν να έπαιζε στο θέατρο!

Ανώνυμος είπε...

Βλέπεται ευχάριστα, αν και δε θα μπορούσες με τίποτα να το πεις μουσική βιογραφία...Δεν παρουσίαζε ούτε το ένα τρίτο καλά καλά της συνολικής ιστορίας του συγκροτήματος.Το καλό ήταν ότι ανακάλυψα τις πραγματικές Runaways και από το τότε έγιναν ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα!Απίστευτα υποτιμημένες στην εποχή τους, μάλλον έφταιγε η ρετσινιά του "γυναικείου συγκροτήματος"...

Δημοσίευση σχολίου