Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Incendies (Μέσα από τις Φλόγες)


Drama/War, Canada/France 2010
Release Date: 10/03/2011, Denis Villeneuve

Yπόθεση: Δύο δίδυμα αδέρφια που ζούνε στον Καναδά, μετά τον θάνατο της μητέρας τους, πληροφορούνται από τον συμβολαιογράφο κατά το άνοιγμα της διαθήκης ότι ο υποτιθέμενα νεκρός πατέρας τους ζει, και παράλληλα έχουνε και έναν αδερφό. Η τελευταία επιθυμία της μητέρας τους είναι η αναζήτηση αυτών των προσώπων, πράγμα που οδηγεί τα αδέρφια πίσω στις ρίζες τους, στην πολεμορδαμένη Μέση Ανατολή...

1+1=1. Πίσω από αυτήν την αναληθή εξίσωση κρύβεται ένα κινηματογραφικό διαμάντι. Και μπορεί στα μαθηματικά να είναι αδύνατον να οδηγηθούμε σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα, στην ζωή ποτέ δεν ξέρεις...
Το καναδέζικο "Incendies", υποψήφιο στην κατηγορία ξενόγλωσσης ταινίας στα φετινά Oscar, αποτελεί μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου του Wajdi Mouawad.
Το στοίχημα του δημιουργού Denis Villeneuve ήτανε η οπτικοποίηση μιας τραγικής ιστορίας που χαρακτηρίζεται από αναφορές στον οιδιπόδειο μύθο. Με σύμμαχο την δύναμη της φωτογραφίας, την σταθερή και σταδιακή αύξηση της έντασης και τις συνταρακτικές ερμηνείες, το στοίχημα επιτεύχθηκε και ο θεατής κατά τους τίτλους τέλους συνηδειτοποιεί πως μόλις έγινε μάρτυρας ενός αριστουργήματος, που μέσα από την βία, το ακραίο της υπόθεσης και την απανθρωπιά, ξεπροβάλλουν η ελπίδα και η αμόλυντη έννοια της αγάπης.
Χωρίς να κατανομάζεται πουθενά ο τόπος δραστηριότητας, γίνεται αμέσως αντιληπτό πως πρόκειται για τον εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου, όπου ο θρησκευτικός φανατισμός ήταν η απαρχή πολλών δεινών. Και με βάση το παραπάνω δεδομένο, όσο σκληρό και σοκαριστικό να είναι το ύφος της ταινίας, δεν παρεκκλίνει ποτέ από τον ρεαλισμό και την ωμή απεικόνιση ενός απάνθρωπου πολέμου.
Το παρελθόν της μάνας οδηγεί τα αδέρφια στα βάθη της Μέσης Ανατολής, και εμάς στο επίκεντρο ενός χωροχρονικού trip, όπου διαφορετικές χρονικές τροχιές και επαναλαμβανόμενα flashbacks συνδυάζονται και βοηθούν στην χειρουργικά ακριβή εξιστόρηση των γεγονότων που οδηγούν σε μια συγκλονιστική αποκάλυψη και ένα σπαρακτικό φινάλε. Ο πόλεμος συνδυάζεται με ένα βαθύ οικογενειακό μυστικό, που δειλά δειλά βγαίνει στην επιφάνεια μέχρι να καταλήξει στην απόλυτη κορύφωση. Και παρόλο που το ταξίδι προς τα εκεί δείχνει αργό, βασανιστικό και απαιτητικό, η κορύφωση του δράματος δίνει νόημα σε κάθε μεμονωμένη σκηνή της ταινίας, και επιχρυσώνει μια σπουδαία, ανθρώπινη και γοητευτικά σκληρή ταινία όπου το "You and whose army?" των Radiohead αποτελεί τον επιμνημόσυνο ύμνο...

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ειλικρινά συμφωνώ με τα περισσότερα απο αυτά που γράφεις, δηλαδή η όλη φωτογραφία, οι αργόσυρτες σκηνές και η σπαρακτική ερμηνεία της ''μάνας'' είναι απο μόνα τους συγκλονιστικά...όμως προσωπικά πιστεύω πως χωρίς την τραγική αποκάλυψη της λύσης του γρίφου 1+1=1 η ταινία θα άξιζε περισσότερο.Δεν ειναι τόσο οτι σοκάρει το φινάλε(χιλιοειπωμένο μέσα απο την αρχαία τραγωδία του Οιδίποδα όπως έγραψες)όσο το οτι χρησιμοποιείται χωρίς λόγο..κα'όλη την διάρκεια της ταινίας κραυγάζει τόσο η φρικαλεότητα του πολέμου και όλο το ''μή ανθρώπινο'' του ανθρώπου που την κορύφωση όπως αναφέρεις τη βρήκα παρατραβηγμένη...έως και περιττή.

Υ.Γ.Ωστόσο πρέπει σου ομολογήσω πως με το αρθρο σου με έπεισες πως ίσως πρέπει να της δώσω κάποια ''ελαφρυντκά''...

The Escapist είπε...

Χαίρομαι για το Υ.Γ. και δέχομαι την άποψή σου και την καταλαβαίνω. Απλώς καμιά φορά η φρικαλεότητα του πολέμου και το "μη-ανθρώπινο" όπως ευστοχα αναφέρεις δεν γνωρίζουν όρια, όπως και τα "παιχνίδια" της ζωής. Και ίσως αυτό προσπαθούσε να δείξει και ο Villeneuve φτάνοντας σε τουτη την κορύφωση. Αλλά και πάλι μέσα από την ωμή απανθρωπιά βγαίνουν πάλι αντίθετα συναισθήματα, όπως η ακλόνητη αγάπη μιας μάνας για το άσωτο παιδί της...

Ανώνυμος είπε...

Δε διαφωνώ σε αυτό που λές...είναι προφανές πως με αυτό τον ακραίο τρόπο θέλησε να δείξει ταυτόχρονα δύο εκ διαμέτρου αντίθετους ''κόσμους'', αυτόν του πολέμου και της φρίκης και αυτόν της αγάπης και της ελπίδας που όμως συνυπάρχουν πολλές φορές άν όχι και ταυτίζονται..και σε αυτήν ακριβώς την ταύτιση προσπαθώ να βασίσω πλέον και το φινάλε γιατί τα παραπάνω μας τα έδειξε επάξια στο σύνολο της ταινία...μ'αρεσε η επιλογή της λέξης άσωτος(α- στερητικό+σώζω δηλ αυτός που δεν έχει ελπίδα να σωθεί)καθότι η ''λύτρωση'' της μάνας στο τέλος ήταν το εντελώς αντίθετο για το παιδί...

Δημοσίευση σχολίου