Orphan (Το Ορφανό)

Θρίλερ, Η.Π.Α./Καναδάς/Γερμανία/Γαλλία (Έκανε πρεμιέρα στις 24 Σεπτεμβρίου)

Υπόθεση: Ένα ζευγάρι με δύο παιδάκια, μετά την τραγική απώλεια του αγέννητου παιδιού τους, αποφασίζει να υιοθετήσει ένα επιπλέον παιδί. Στο ορφανοτροφείο δεν δυσκολεύονται να επιλέξουν ένα παιδί, εφόσον η 9χρονη Έσθερ, με την ωριμότητα και την ιδιόρρυθμη συμπεριφορά της, τους κεντρίζει άμεσα το ενδιαφέρον. Καθώς όμως οι ημέρες περνούν κάποια ανησυχητικά περιστατικά διαδραματίζονται στο σπίτι που συνδέονται κυρίως με την μικρή Έσθερ. Η μητέρα και σύζυγος του σπιτικού Kate, σε αντίθεση με τον άντρα της, σταδιακά συνηδειτοποιεί ότι κάτι κακό και σατανικό κρύβεται πίσω από το αγγελικό πρόσωπο της μικρής...

Φέτος, όσον αφορά τις ταινίες τρόμου/θρίλερ ο κινηματογράφος δεν με άφησε παραπονεμένο. Πολλές αξιόλογες ταινίες του είδους με συγκλόνισαν και θα μου μείνουν για αρκετό καιρό ακόμη νωπές στην μνήμη. Σχετικά με το ''Orphan'', μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι μου άρεσε, χωρίς όμως να την συγκαταλέγω στις κορυφαίες της χρονιάς.
Γενικά την βρήκα καλά δομημένη και αρκετά ισορροπημένη. Ο δημιουργός της, Jaume Collet-Serra, χωρίς να πειραματίζεται και να ρισκάρει, αφήνει την ταινία να ακολουθήσει την φυσιολογική ροή των πραγμάτων, όπως συνηθίζεται στα περισσότερα σημερινά θρίλερ. Βέβαια, το λάθος για μένα το κάνει όταν αφήνει τον πρώτο φόνο να πραγματοποιηθεί σχετικά νωρίς στην ταινία. Έτσι ξεφουσκώνει λίγο η αγωνία, που μέχρι τότε ήτανε σε υψηλά επίπεδα, και ο θεατής βλέπει το τί είναι ικάνο να κάνει το μικρό σατανάκι. Από εκείνη την στιγμή και έπειτα, η ταινία προσπαθεί εκ νέου να οικοδομήσει το σασπένς, πράγμα που πιστεύω ότι σιγά σιγά καταφέρνει, μέχρι και το έντονο και τυπικά δραματικό φινάλε.
Κάτι άλλο που μου έκανε θετική εντύπωση είναι ότι στην ουσία εκλείπουν από την ταινία υπερφυσικά και εξωπραγματικά στοιχεία. Το φινάλε, το οποίο εμπεριέχει και ένα ανατρεπτικό γεγονός, επεξηγεί με επιστημονικό τρόπο τις όποιες ακραίες συμπεριφορές είδαμε να διαδραματίζονται στην οθόνη από ένα μικρό κοριτσάκι...
Ερμηνευτικά δυνατή, και φυσικά όπως πάντα σέξι, η μάνα Vera Farmiga, που την γουστάρω να την βλέπω σε ταινίες με αγωνία, ένταση και κυνηγητό (βλέπε ''Running Scared'', ''Breaking and Entering'', ''The Departed''). Προσπαθεί να αφυπνήσει τους άλλους σχετικά με την φαινομενικά αθώα μικρή, περνώντας παράλληλα και από ψυχολογικές δοκιμασίες λόγω του βεβαρημένου παρελθόντος της.
Αντιθέτως, πραγματικά κακός και άκυρος, ουσιαστικά αδρανής, αμέτοχος και αδικαιολόγητα αγαθός, ο ρόλος, αλλά νομίζω και η άχρωμη ερμηνεία του πατέρα της υπόθεσης Peter Sarsgaard.

7,2/10