Orphan (Το Ορφανό)

Θρίλερ, Η.Π.Α./Καναδάς/Γερμανία/Γαλλία (Έκανε πρεμιέρα στις 24 Σεπτεμβρίου)

Υπόθεση: Ένα ζευγάρι με δύο παιδάκια, μετά την τραγική απώλεια του αγέννητου παιδιού τους, αποφασίζει να υιοθετήσει ένα επιπλέον παιδί. Στο ορφανοτροφείο δεν δυσκολεύονται να επιλέξουν ένα παιδί, εφόσον η 9χρονη Έσθερ, με την ωριμότητα και την ιδιόρρυθμη συμπεριφορά της, τους κεντρίζει άμεσα το ενδιαφέρον. Καθώς όμως οι ημέρες περνούν κάποια ανησυχητικά περιστατικά διαδραματίζονται στο σπίτι που συνδέονται κυρίως με την μικρή Έσθερ. Η μητέρα και σύζυγος του σπιτικού Kate, σε αντίθεση με τον άντρα της, σταδιακά συνηδειτοποιεί ότι κάτι κακό και σατανικό κρύβεται πίσω από το αγγελικό πρόσωπο της μικρής...

Φέτος, όσον αφορά τις ταινίες τρόμου/θρίλερ ο κινηματογράφος δεν με άφησε παραπονεμένο. Πολλές αξιόλογες ταινίες του είδους με συγκλόνισαν και θα μου μείνουν για αρκετό καιρό ακόμη νωπές στην μνήμη. Σχετικά με το ''Orphan'', μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι μου άρεσε, χωρίς όμως να την συγκαταλέγω στις κορυφαίες της χρονιάς.
Γενικά την βρήκα καλά δομημένη και αρκετά ισορροπημένη. Ο δημιουργός της, Jaume Collet-Serra, χωρίς να πειραματίζεται και να ρισκάρει, αφήνει την ταινία να ακολουθήσει την φυσιολογική ροή των πραγμάτων, όπως συνηθίζεται στα περισσότερα σημερινά θρίλερ. Βέβαια, το λάθος για μένα το κάνει όταν αφήνει τον πρώτο φόνο να πραγματοποιηθεί σχετικά νωρίς στην ταινία. Έτσι ξεφουσκώνει λίγο η αγωνία, που μέχρι τότε ήτανε σε υψηλά επίπεδα, και ο θεατής βλέπει το τί είναι ικάνο να κάνει το μικρό σατανάκι. Από εκείνη την στιγμή και έπειτα, η ταινία προσπαθεί εκ νέου να οικοδομήσει το σασπένς, πράγμα που πιστεύω ότι σιγά σιγά καταφέρνει, μέχρι και το έντονο και τυπικά δραματικό φινάλε.
Κάτι άλλο που μου έκανε θετική εντύπωση είναι ότι στην ουσία εκλείπουν από την ταινία υπερφυσικά και εξωπραγματικά στοιχεία. Το φινάλε, το οποίο εμπεριέχει και ένα ανατρεπτικό γεγονός, επεξηγεί με επιστημονικό τρόπο τις όποιες ακραίες συμπεριφορές είδαμε να διαδραματίζονται στην οθόνη από ένα μικρό κοριτσάκι...
Ερμηνευτικά δυνατή, και φυσικά όπως πάντα σέξι, η μάνα Vera Farmiga, που την γουστάρω να την βλέπω σε ταινίες με αγωνία, ένταση και κυνηγητό (βλέπε ''Running Scared'', ''Breaking and Entering'', ''The Departed''). Προσπαθεί να αφυπνήσει τους άλλους σχετικά με την φαινομενικά αθώα μικρή, περνώντας παράλληλα και από ψυχολογικές δοκιμασίες λόγω του βεβαρημένου παρελθόντος της.
Αντιθέτως, πραγματικά κακός και άκυρος, ουσιαστικά αδρανής, αμέτοχος και αδικαιολόγητα αγαθός, ο ρόλος, αλλά νομίζω και η άχρωμη ερμηνεία του πατέρα της υπόθεσης Peter Sarsgaard.

7,2/10

The Raveonettes - In and out of control

Noise Pop, LP (Κυκλοφορεί από τις 6 Οκτωβρίου)

Το δανέζικο μουσικό δίδυμο the Raveonettes, που ποτέ δεν κατάφερε να με ενθουσιάσει ιδιαίτερα (με εξαίρεση το πασίγνωστο ''Love in a trash can''), μόλις κυκλοφόρησε την τέταρτή του δισκογραφική δουλειά. Ο νέος τους δίσκος με έκανε να αναθεωρήσω την παραπάνω προσωπική άποψη και έτσι σκοπεύω να τους ακούσω καλύτερα στο άμεσο μέλλον.

Το ''In and out of control'' περιέχει για μένα ακριβώς τα στοιχεία που πρέπει να έχει ένας πετυχημένος up-tempo pop δίσκος. Δυναμικός και με ταχύτατο ρυθμό, τόσο από μουσικής απόψεως, όσο και από την πλευρά των φωνητικών της Sharin Foo. Παράλληλα, σε όλα τους τραγούδια υπάρχει και ένα rock'n'roll attitude που κάνει το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα ακόμη πιο συναρπαστικό.
Ξεχωρίζω το καλοκαιρινό ''Bang!'' και το ''Heart of Stone''.

Man som hatar kvinnor (Το Kορίτσι με το Τατουάζ)

Θρίλερ, Σουηδία/Δανία/Γερμανία 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 1 Οκτωβρίου)

Υπόθεση: Πάμπλουτος μεγαλοβιομήχανος προσλαμβάνει έναν καταδικασμένο για συκοφαντία δημοσιογράφο και έπειτα μια εκκεντρική χάκερ για την εξυχνίαση μιας δολοφονίας. Η ιδιαιτερότητα της υπόθεσης είναι ότι πρόκειται για την προ 40 ετών εξαφάνιση της πολυαγαπημένης ανιψιάς του, που ποτέ δεν βρέθηκε και έτσι το μυστήριο ποτέ δεν λύθηκε...

Η σουηδική ταινία είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας ''Millenium'' του συγγραφέα Stieg Larsson. Το συγκεκριμένο είδος ταινιών, δηλαδή εξυχνίασης μυστήριων εγκλημάτων, συνήθως δεν με συγκινεί. Στην προκειμένη περίπτωση όμως βρήκα το ''Man som hatar kvinnor'' αρκετά ενδιαφέρον και άνετο στην παρακολούθηση, παρά το μεγάλο του μήκος διάρκειας 150 λεπτών.
Παρόλο που ο δημιουργός πραγματικά καταπιάνεται με πάρα πολλά ζητήματα και αναπτύσσει την ταινία σε πολλαπλά επίπεδα (πολιτικό, οικονομικό, οικογενειακό, ρατσιστικό, ερωτικό, επαγγελματικό) δεν νομίζω να χάνει το μέτρο ή την ροή, υπό την προϋπόθεση βέβαια ο θεατής να μην αφαιρεθεί ούτε λεπτό. Άλλωστε και το πολυεπίπεδο story, όσο και η σκηνοθεσία, δεν αφήνουν τον θεατή παραπονεμένο.
Το κάπως (αρχικά τουλάχιστον) αταίριαστο πρωταγωνιστικό δίδυμο προσπαθεί να λύσει πολύπλοκους γρίφους, να μελετήσει εις βάθος την μεγάλη ιστορία της πάμπλουτης οικογένειας, να αναλύσει απάτες, σεξουαλικές διαστροφές και οικογενειακές ίντριγκες. Παράλληλα όμως θα πρέπει να αντιμετωπίσουν και τα προσωπικά τους προβλήματα. Πολλά ανοιχτά μέτωπα δηλαδή, που δεν τους αφήνουν λεπτό ήσυχους να απολαύσουν και τον μεταξύ τους έρωτα, αλλά γενικά καλά τα καταφέρνουν και μας κρατάνε επί δυόμιση ώρες σε αγωνία.

7,6/10

Music Go Music - Expressions

Disco Pop, LP (Κυκλοφορεί από τις 6 Οκτωβρίου)

Είχα αρκετό καιρό να ασχοληθώ με έναν δίσκο με τόσο κιτσάτο εξώφυλλο, που η αλήθεια είναι ότι με δημιούργησε μια αναγούλα. Ο δίσκος-ντεμπούτο της μπάντας από το Los Angeles, μόνο πρωτότυπος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, εφόσον μυρίζει έντονα Abba, Donna Summer και Blondie. Kομμάτια όπως τo ''Explorers of the heart'', η μπαλάντα ''Goodbye, Everybody'' και το αγαπημένο μου ''Light of Love'' θα μπορούσαν άνετα να είχανε γραφτεί στις καλύτερες εποχές των Abba στα τέλη των 70's.

Και κάπου εδώ τελειώνω με τα κατ'εμέ αρνητικά χαρακτηριστικά του δίσκου. Στην ουσία το μουσικό περιεχόμενο και η άρτια παραγωγή του με άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις και με μια εύθυμη διάθεση. Οι Music Go Music κυριολεκτικά επιστρέφουν την pop πίσω στις disco πίστες. Και τα 9 συνολικά τραγούδια είναι παιχνιδιάρικα, ακαταμάχητα γοητευτικά και χαρούμενα. Τα πλούσια synths, αλλά και οι μελωδικές pop κιθάρες, δημιουργούνε τις κατάλληλες συνθήκες για ένα σπιτικό disco party ή για να μας ανεβάσουν απλά την διάθεση.

'Ετσι, το ''Expressions'' παρόλο που η αισθητική του μπορεί να φλερτάρει έντονα με το κιτς στοιχείο και να δείχνει ολοφάνερα τις επιρροές του, είναι ένας προσεγμένος και κυρίως όμορφος δίσκος που θα αγαπηθεί σίγουρα από αυτούς που νοσταλγούν τις disco εποχές, αλλά και από άλλους που δεν σχετίζονται άμεσα με αυτές (όπως εγώ).

Highlight του δίσκου το ηλεκτρονικό/επικό 9λεπτο disco κομμάτι ''Warm in the Shadows''.

My Weekly Review Vol.1

Έτσι, για τον εμπλουτισμό του παρόντος blog κάθε Σαββατοκύριακο, από σήμερα και στο εξής, θα παραθέτω ένα προσωπικό Weekly Review με πράγματα/ιστορίες/πρόσωπα/μουσικές/ταινίες που με ενθουσίασαν/συγκίνησαν/άρεσαν ή και τα αντίθετα...

(+) H ταινία ''Revanche'', δυνατή και συγκινητική, σίγουρα μία από τις ευχάριστες κινηματογραφικές εκπλήξεις για εμένα φέτος.

(-) Η Μαρίνα Διαμάντη ή αλλιώς η Marina and the diamonds. Κάθε εβδομάδα προωθείται ένα νέο pop symbol από την Βρετανία, πράγμα που σιγά σιγά κουράζει, ιδίως αν δεν διαφαίνεται και ένα μεγάλο μουσικό ταλέντο, όπως στην προκειμένη περίπτωση. Τουλάχιστον η συγκεκριμένη έχει ελληνικές ρίζες...

( ) Τα τρελά αποτελέσματα στο Champions League. Διπλό της πεθαμένης Μίλαν μέσα στη Μαδρίτη, ήττα της Μπάρτσα από την Rubin Kazan...και τεσσάρα της Unirea μέσα στο Ibrox της Σκωτίας!

(+) Τα μικρόφωνα και το στούντιο του UPnLOUD. Έτοιμα να λειτουργήσουν και να υποδεχτούν τις μουσικές εκπομπές μας.

( ) H μπουτίκ και η σειρά ρούχων στο Π.Α.Μ.Α.Κ. Μιλάμε πλέον για αληθινό κολλέγιο!

(-) To γεγονός ότι το εξαιρετικό ''Intro'' των ΧΧ συνδέεται άρρηκτα με το ''Next top model'' του Αnt1. Ανεβάζει κάποιος την κομματάρα στο FaceBook, και ακολουθούν 15 σχόλια. Από αυτά, ούτε ένα για το τραγούδι, και τα 15 αναφέρονται στην Καγιά ή/και την εκπομπή της.

(-) Η σοκαριστική και θλιβερή υπόθεση της Desiree Jennings. H νεαρή Αμερικανίδα, εξαιτίας μιας νευρικής διαταραχής που προκλήθηκε από εμβόλιο για την κοινή γρίπη, μπορεί να περπατήσει πλέον μόνο ανάποδα.

(+) H συναυλία των U2 στο Λος Άντζελες (σήμερα στις 6.00 τα ξημερώματα, ελληνική ώρα) σε ζωντανή μετάδοση από το YouTube. Για όσους δεν θα κοιμούνται, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δούνε τι θα δούμε σε 10 μήνες στο ΟΑΚΑ.

The Proposal (Η Πρόταση)

Ρομαντική Κωμωδία, Η.Π.Α. 2009 (Σύντομα σε dvd)

Υπόθεση: Η Μάργκαρετ (Sandra Bullock) είναι ένα υψηλόβαθμο στέλεχος σε έναν μεγάλο εκδοτικό οίκο της Νέας Υόρκης. Σκληρή και αδίστακτη, δεν λογαριάζει κανέναν και κακομεταχειρίζεται τον βοηθό της Άντριου (Ryan Reynolds). Φτάνει όμως η στιγμή που η άκαρδη Μάργκαρετ χρειάζεται επειγόντως την βοήθεια του συνεργάτη της. Με τον άμεσο κίνδυνο ενός εξαναγκαστικού επαναπατρισμού της στον Καναδά (λόγω λήξης βίζας), ζητάει ξαφνικά από τον Άντριου να την παντρευτεί..έτσι τελικά η εμπορική συμφωνία επιτυγχάνεται και οι μπελάδες ξεκινούν...

Για να γεμίσω το προχθεσινό μου μεσημεριανό δίωρο αποφάσισα να δω το ''The Proposal'' που το παραμελούσα τις τελευταίες εβδομάδες. Και τελικά δεν το μετάνιωσα, η ταινία ήτανε εύπεπτη, ευχάριστη και διασκεδαστική, δηλαδή ακριβώς αυτά που ζητούσα από μια μεσημεριανή ανάλαφρη ταινία. Βέβαια στηρίζεται στην κλασική φόρμουλα των ρομαντικών κωμωδιών made in Hollywood, αλλά τελικά παρουσιάζεται εξυπνότερη από άλλες και με αρκετές όμορφες κωμικές στιγμές και τρελές καταστάσεις.
Έτσι παρά το προβλέψιμο σενάριο, η ταινία τουλάχιστον παίρνει από εμένα άριστα στον ίσως σημαντικότερο παράγοντα ταινιών τέτοιου είδους (έκτος από το γέλιο),στη χημεία του πρωταγωνιστικού διδύμου. Η Sandra Bullock, με εξαίρεση τις αρχικές υπερβολικές σκηνές όπου παρουσιάζεται σαν ένα αφύσικο ''τέρας'' στην εργασιακή καθημερινότητα σαν άλλωτε την Meryl Streep στο ''Devil wears Prada'', είναι εξαιρετική στο ρόλο της ψυχρής γυναίκας, αφοσιώμενη στην καριέρα της. Τόσο αποτελεσματικά καλή είχα να την δω από το γνωστό ''Miss Congeniality''. Έτσι λοιπόν μαζί με τον Reynolds, που τον εκτιμώ σταθερά σε τέτοιες ταινίες (βλέπε ''Definitely, Maybe'' και ''Just Friends''), και παρά την διαφορά ηλικίας δένουν υπέροχα και σχηματίζουν ένα αχτύπητο δίδυμο. Τέλος, στα συν της ταινίας συγκαταλέγω και τα όμορφα τοπία και τον φυσικό πλούτο του Καναδά..

6,9/10

Editors - In this light and on this evening

Ιndie rock, LP (Κυκλοφορεί από τις 12 Οκτωβρίου)

Λένε ότι η επιτυχημένη πορεία του τρίτου δίσκου κάθε συγκροτήματος είναι και ο πλέον καθοριστικός παράγοντας για την μετέπειτα εξέλιξή τους. Η επιτυχία όμως φυσικά έχει πολλές όψεις. Όσον αφορά την εμπορική επιτυχία του δίσκου αυτή είναι δεδομένη, εφόσον το ''In this light and on this evening'' σκαρφάλωσε στην πρώτη θέση των βρετανικών charts, παρόλο που ο ήχος τους θεωρείται ότι έγινε πιο αντιεμπορικός. Aπό την άλλη πλευρά όμως, η περισσότερο σκοτεινή στροφή που επέλεξαν να πάρουν οι Editors, σε συνδυασμό με την αντικατάσταση των κιθάρων με ηλεκτρονικά synths, δεν άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις στην πλειοψηφία του μουσικού κοινού.

Εγώ προσωπικά προτιμώ τους Editors των δύο πρώτων δίσκων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μου αρέσει ο νέος δίσκος ή τους θεωρώ κακούς κλώνους των Joy Division. Γενικότερα το άλμπουμ πιστεύω ότι περιέχει αρκετά καλά κομμάτια, ίδιως το πρώτο single ''Papillon'' και το πιο σκοτεινό ''The Boxer'' με ενθουσίασαν, αλλά και ορισμένα τα βρήκα αδιάφορα. Κοινό στοιχείο όλων είναι η εξύψωση/ανάδειξη της χαρακτηριστικής φωνάρας του Tom Smith. O ίδιος αφιερώνει τον δίσκο (και τον τίτλο του) στο Λονδίνο..

Revanche

Δραματική, Αυστρία 2008 (Έκανε πρεμιέρα στις 10 Σεπτεμβρίου)

Υπόθεση: Οι δύο όψεις της Βιέννης. Από τη μία πλευρά ο αστυνομικός Robert και η γυναίκα του Susanne που ζουν μια ήρεμη ζωή εκτός πόλης, σε μια δασική έκταση, κοντά σε μια λίμνη. Από την άλλη πλεύρα υπάρχει ο Alex (Johannes Krisch) που ζει στον υπόκοσμο της Βιέννης και είναι ερωτευμένος με μια πόρνη, την Ταμάρα. Ο Alex σχεδιάζει την ληστεία μιας τράπεζας με την προοπτική της μετέπειτα διαφυγής του ζευγαριού προς τον ευρωπαϊκό νότο. Η ζωή, τα γεγονότα και η τύχη όμως συνδέουν τα παραπάνω πρόσωπα κατά έναν παράξενο τρόπο, οι εξελίξεις θα λάβουν δραματικές διαστάσεις και η σύγκρουση αποβαίνει μοιραία...

Εξαιρετική ταινία χαρακτήρων από τον Αυστριακό δημιουργό Goetz Spielmann, που ήτανε και υποψήφια για το Oscar Ξενόγλωσσης Ταινίας. Εξαρχής, το ''Revanche'' καθηλώνει τον θεατή με τον ρεαλισμό, το χαμηλών τόνων ύφος του και ένα άρτια κατασκευασμένο σενάριο. Νομίζω ότι οι χαρακτήρες, οι συνήθειες και οι ζωές των εμπλεκόμενων ατόμων αναπτύσσονται και αναλύονται με έναν πολύ όμορφο τρόπο που άμεσα σε κάνει να ταυτιστείς με τα άτομα και τις δυσκολίες ή κακοτυχίες που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους, είτε πρόκειται για τον αστυνομικό, την πόρνη ή τον πρώην φυλακισμένο Alex. Το παιχνίδι μεταξύ θύτη και θύματος συνεχώς εξελίσσεται, οι ρόλοι αντιστρέφονται και η ισχύουσα ηθική αμφισβητείται.

Το πλέον αξιοσημείωτο στοιχείο της ταινίας είναι ότι επί δύο ώρες η ένταση και η αγωνία βρίσκονται σε ακραία επίπεδα, ο θεατής νιώθει ότι τα πάντα κρέμονται από μία λεπτή κλωστή, το τοπίο είναι εύθραυστο, αλλά στην ουσία η απόλυτη κορύφωση απουσιάζει...ο δημιουργός προσπαθώντας να διατηρήσει αυτήν την ύποπτα γαλήνια ατμόσφαιρα και την υπόγεια ένταση, ίδιως στο β΄μέρος της ταινίας όπου βρισκόμαστε στο δάσος, έχει αγνοήσει παντελώς την μουσική επένδυση, που δεν υπάρχει καν στους τίτλους τέλους!

Γενικότερα, η δραματική αυτή ταινία πραγματεύεται έξοχα, συναισθήματα όπως την εκδίκηση, το αίσθημα της απώλειας, το μίσος, την αγάπη και την οργή. Διαχειρίζεται και αναπτύσσει λεπτομερώς την έννοια του μυστικού, την δύναμη και τις επιπτώσεις του...δείτε την..

7,6/10

The Big Pink - A brief history of love

Electro-rock/ shoegaze, LP (Κυκλοφορεί από τις 14 Σεπτεμβρίου)

Υπάρχουν μερικοί δίσκοι που χρειάζονται 2-3 ακροάσεις να σου κάνουν το περίφημο μουσικό κλικ. Στην συγκεκριμένη κατηγορία δίσκων τοποθετώ και το ''A brief history of love'' των The Big Pink. Με την πρώτη ακρόαση δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα, τώρα πια δεν ξεκολλάω από πάνω του..
Το λονδρέζικο δίδυμο, αποτελούμενο από τους Robbie Furze και Milo Cordell, είναι αυτή τη στιγμή από τα hot ονόματα στην Βρετανία και πρόκειται να συνοδεύσουν τους Muse στην UK tour τους τον ερχόμενο Νοέμβριο.
Τώρα σχετικά με τον άλμπουμ-ντεμπούτο τους, σύμφωνα με τον Milo Cordell, αυτό ''περιλαμβάνει τις διάφορες πτυχές του έρωτα..την καλή, την άσχημη, την βαρετή, την ενδιαφέρουσα, τα όνειρα, τους εφιάλτες...την συνολική εικόνα''.
Ακούγοντας για έρωτες, αγάπες και απογοητεύσεις θα μπορoύσε κάποιος ή κάποια να σκεφτεί ότι πρόκειται (μόνο) για έναν ήρεμο, down-tempo, μελωδικό δίσκο. Το ''A brief history of love'' όμως δεν είναι μόνο αυτό. Εκτός από το εξαιρετικό artwork (βλέπε το εκκεντρικό εξώφυλλο) και την μελαγχολική/σκοτεινή αύρα που αναμφισβήτητα εκπέμπουν τα τραγούδια του, είναι και έντονα θορυβώδη σε αρκετά σημεία, φυσικά με τη βοήθεια και υποστήριξη των ηλεκτρισμένων κιθάρων και τoν δυνατό ρυθμό των drums. Έτσι προσωπικά τον θεωρώ έναν ''highly recommended'' δίσκο..
Ξεχωρίζω τις κομματάρες ''Dominos'' και ''Velvet'', όπως επίσης και το ψυχεδελικό ''Crystal Visions''.

Drag me to Hell (Μέχρι την Κόλαση)

Τρόμου, H.Π.Α. 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 10 Σεπτεμβρίου)

Υπόθεση: Μια τραπεζικός υπάλληλος, υπεύθυνη στο τμήμα δανείων, έρχεται μια μέρα αντιμέτωπη με μια μυστηριώδης γριούλα που ζητά μια ακόμη παράταση πληρωμής. Να δείξει την ανθρώπινη πλευρά της και να δώσει την παράταση ή να ακολουθήσει τους σκληρούς νόμους της αγοράς, πραγμά το οποίο θα την βοηθήσει και στην επαγγελματική της ανέλιξη? Η απόφασή της θα μετατρέψει την ζωή της σε ζωντανή κόλαση...εφόσον μια κατάρα θα αρχίσει να την κυνηγά...

O σκηνοθέτης Sam Raimi (''Spiderman''), ως μετρ του είδους, μας χαρίζει μια πραγματικά τρομαχτική και κυρίως άκρως διασκεδαστική εμπειρία τρόμου. Το ''Drag me to Hell'', ως ορισμός μιας horror b-movie της παλιάς σχολής, εγγυάται την ψυχαγωγία μας. Εκκεντρικοί χαρακτήρες (ξανθό αθώο γκομενάκι, κλασικότατη γριά μάγισσα), γρήγορο και απλοϊκό σενάριο, πολλά σωματικά υγρά και τραγελαφικές σκηνές θα εμφανιστούν στις οθόνες μας. Μην περιμένετε καμιά γενικότερη σκοτεινή ατμόσφαιρα, ψυχολογική φόρτιση ή υψηλά νοήματα. Η ταινία είναι προσιτή στο ευρύ κοινό, και το τρελό παιχνίδι μεταξύ των στιγμιαίων σκηνών τρόμου, αηδίας και αναπάντεχου γέλιου συνεχίζεται και εξελίσσεται σε φρενήρεις ρυθμούς που κάνουν τα 90 λεπτά να κυλούν σαν νεράκι.

Η ταινία μπορεί να είναι αρκετά προβλέψιμη στο σύνολό της, αλλά στο κλείσιμο ο σκηνοθέτης επιβεβαιώνει τις παιχνιδιάρικες διαθέσεις που έχει και αφήνει τον μέσο θεατή σίγουρα με τις καλύτερες εντυπώσεις..

7,4/10

The Antlers - Hospice

Indie Rock, LP (Κυκλοφορεί από τις 18 Αυγούστου)

Οι Antlers είναι τρεις νεαροί από την Νέα Υόρκη. O τραγουδιστής Peter Silberman, η ψυχή του συγκροτήματος, εξαφανίστηκε για δύο χρόνια από προσώπου γης, κλείστηκε σε ένα υπνοδωμάτιο και έγραψε μουσική. Συγκεκριμένα έγραψε την θλιβερή ιστορία ενός άντρα που βλέπει την γυναίκα του να αργοσβήνει από καρκίνο σε ένα δωμάτιο ενός αντικαρκινικού κέντρου στη Νέα Υόρκη...

Από το εισαγωγικό κομμάτι (''Prologue'') μέχρι και το κλείσιμο του δίσκου (''Εpilogue'')  η θλίψη, η λύπη, το αίσθημα της απώλειας και οι αναμνήσεις είναι τα κύρια συναισθήματα που αιωρούνται, τόσο με την βοήθεια των σπαρακτικών στίχων, όσο και της μελαγχολικής μουσικής (κυρίως μέσω των υπέροχων πλήκτρων). Σχετικά με την μουσική, η οποία έχει αρκετά shoegaze, αλλά και ambient στοιχεία, διατηρείται και αναπτύσσεται κατά το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου σε down-tempo ρυθμούς. Φυσικά κατά διαστήματα υπάρχουν και τα άγρια ξεσπάσματα που απεικονίζουν την άλλη όψη της θλίψης.

Γενικά, όσο και να μας χαλάει την διάθεση (γιατί πιθανότατα θα το κάνει), αξίζει την προσοχή μας. Το ''Hospice'' είναι ένας υπέροχος, ιδιαίτερα σοβαρός δίσκος, που ήδη φιγουράρει σε αρκετές λίστες στις πρώτες θέσεις των δίσκων της χρονιάς.

Ξεχωρίζω τα ''Kettering'' και ''Bear''.

La Maison en petits cubes (Tsumiki no ie)

Animation μικρού μήκους, Ιαπωνία 2008 (-)

Υπόθεση: Ένας ηλικιωμένος άντρας ζει σε μια πόλη η οποία έχει βυθιστεί στο νερό. Καθώς ανεβαίνει συνεχώς η στάθμη του νερού αυτός αναγκάζεται να χτίζει επιπρόσθετους ορόφους και έτσι να ''μετακομίζει'' συχνά ψηλότερα. Μια μέρα του πέφτει η αγαπημένη του πίπα στο νερό. Έτσι με τον απαραίτητο εξοπλισμό βουτάει στο νερό για να την αναζητήσει. Κατά αυτόν τον τρόπο όμως έρχεται αντιμέτωπος με τις αναμνήσεις του παρελθόντος, που ξαναζωντανεύουν καθώς περιφέρεται υποθαλάσσια...

Η ταινία μικρού μήκους ''La Maison en petits cubes'' κέρδισε το φετινό Oscar ''Best Animated Short Film''. Σχεδιασμένη από τον Γιαπωνέζο δημιουργό Kunio Kato και με την μουσική επένδυση του Kondo Kenji μας ταξιδεύει για 12 περίπου λεπτά σε έναν άλλο κόσμο. Οι πανέμορφες εικόνες σε γήινα χρώματα και με βασικό χρώμα το κίτρινο και τις αποχρώσεις του δίνουν την αίσθηση της ζωντάνιας, συνυφασμένη με την μελαγχολία. Με φόντο αυτές τις εξαιρετικές εικόνες συνυπάρχει και η ιδιαίτερη μουσική που έχει ως αποτέλεσμα μια γαλήνια ατμοσφαιρική απόδραση. Μπράβο στον δημιουργό που σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα μπόρεσε να προβληματίσει και να συγχωνεύσει τόσα πολλά ανάμικτα συναισθήματα σε μια ταινία.

Δείτε την ολόκληρη στο παρακάτω βίντεο (χωρισμένο σε δύο μέρη)..

8,5/10

O UpnLoud κάνει Party!

O UpnLoud εδώ και κάποιους μήνες είναι πραγματικότητα και χαίρομαι που μπορώ και εγώ να συμμετάσχω στην σοβαρή προσπάθεια που γίνεται από όλα τα παιδιά να χτίσουμε έναν καλό ιντερνετικό ραδιοφωνικό σταθμό, με καλές μουσικές, που θα καλύπτει διάφορα γούστα. Το επερχόμενο party, όπως και ο ιντερνετικός ραδιοφωνικός σταθμός γενικότερα, είναι μια καλή ευκαιρία να γνωριστούμε, να περάσουμε καλά και να ακούσουμε όμορφες μουσικές. ¨Ετσι θα χαρούμε πολύ να σας δούμε, το  Σάββατο 17 Οκτωβρίου στο  bar ''ΚΡΥΦΤΟ'' στην οδό Βαλαωρίτου.
Για τυχόν επιπρόσθετες πληροφορίες ή απορίες αφήστε εδώ comment ή πηγαίνετε στο site του σταθμού..

Girls - Album

Indie Rock, LP (Κυκλοφορεί από τις 22 Σεπτεμβρίου)

''I'm fucked in the head''...''Make a brand new start''...

Οι παραπάνω κουβέντες είναι αποσπάσματα από το εξαιρετικό πρώτο single του άλμπουμ ντεμπούτου των Girls, με την ξενέρωτη ονομασία ''Album''. Και μάλλον πρόκειται για βαθιά προσωπικούς στίχους, εφόσον ο ένας εκ των δύο Καλιφορνέζων, ο Christopher Owens πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια. Η οικογένειά του άνηκε σε μια cult σέκτα των 60s, την Children of God. Η μητέρα του εξαναγκάζοταν σε θρησκευτική πορνεία, ο αδερφός του πέθανε μικρός και ο πατέρας τους τους άφησε...Εκτός από τα παραπάνω δεν του επιτρέπονταν να ακούσει τραγούδια εκτός από αυτά που ενέκρινε η σέκτα, τουλάχιστον (όπως διάβασα) εβλέπε και γνώρισε από την τηλεόραση σπουδαία συγκροτήματα της εποχής του όπως τους Queens και Guns n' Roses.

Τον νέο δίσκο, όπως ο ίδιος αναφέρει, τον θεωρεί ''μια πλημμύρα έκφρασης'' και ίσως, όπως αποκαλύπτεται στους στίχους, ένα νέο ξεκίνημα.

Και πράγματι, το ''Album'' ξεχειλίζει από ήχους και εικόνες. Παλινδρομεί ανάμεσα στην λύπη και την χαρά, με μια τάση προς την λύπη ή την μελαγχολία, σε ρετρό πάντα φόντο. Το νέο ξεκίνημα παρουσιάζεται εντελώς απελευθερωμένο και αναρχικό, και χωράει τα πάντα μέσα, από pop, rock, shoegaze εώς και γνήσιο αμερικάνικο rock'n'roll (άκου το ''Big Bad Mean Motherfucker''). Ίσως κατά αυτόν τον τρόπο να απολαμβάνει την δημιουργική λύτρωση ο Owens και εμείς από την μεριά μας υπέροχες μουσικές...

Ξεχωρίζω τα ''Lust for Life'', ''Ghost Mouth'' και το επικό ''Hellhole Retrace''.

Shrink (Εξομολογήσεις)

Δραματική, Η.Π.Α. 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 6 Αυγούστου)

Υπόθεση: O Henry Carter (Kevin Spacey) είναι ένας επιτυχημένος ψυχίατρος διασήμων στο Λος Άντζελες. Μετά την αυτοκτονία της γυναίκας του όμως αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα, βυθίζεται στα ναρκωτικά, χάνει την αυτοεκτίμησή του και αρχίζει να αμφιβάλει για την ικανότητα του να θεραπεύει τους άλλους, εφόσον αδυνατεί πια να βοηθήσει τον ίδιο του τον εαυτό...

Ένας ψυχαναλυτής που σε κάποια δύσκολη φάση της ζωής του, όχι μόνο δεν έχει την διάθεση και την ψυχολογία να βοηθήσει τους ασθενείς του, αλλά έχει χάσει και τον αυτοέλεγχό του, αναμφισβήτητα αποτελεί ενδιαφέρον σενάριο για ταινία. Αν επιπλέον σε αυτήν την ταινία πρωταγωνιστεί και ο Kevin Spacey, που τον εκτιμώ πάρα πολύ ως ηθοποιό και έχω να τον δώ στην οθόνη από το ''21'', αποκτά όλο το εγχείρημα περισσότερη λάμψη.

Μου άρεσε η προσπάθεια του δημιουργού να δείξει την άλλη όψη του celebrity system. Ένα Hollywood όχι τόσο λαμπερό, ευτυχισμένο και ηλιόλουστο όπως το συνηθίζουμε να το βλέπουμε, αλλά μουντό και προβληματικό. Κατά τη διάρκεια του ''Shrink'' γνωρίζουμε σχεδόν όλους τους στερεότυπους χαρακτήρες που υπάρχουνε στον χώρο του θεάματος. Εκτός από τον βασανισμένο ψυχολόγο, συναντούμε έναν νευρωτικό ατζέντη, μία όμορφη ηθοποιός που δεν είναι πια στα νιάτα της, έναν φιλόδοξο νεαρό σεναριογράφο, έναν σεξομανή γερασμένο σταρ (Robin Williams) κ.τ.λ. Όλοι οι παραπάνω χαρακτήρες, αλλά και μια διαταραγμένη κοπέλα που αγαπάει τον κινηματογράφο, συνδέονται άμεσα με τον πρωταγωνιστή.

Το σύμπλεγμα αυτών των σχέσεων ξεδιπλώνεται με έναν άναρχο και επιφανειακό τρόπο μπροστά στα μάτια μας, πράγμα που εμένα προσωπικά με έκανε να την βαρεθώ κατά διαστήματα. Ευτυχώς υπάρχει και ο εξαιρετικός Κevin Spacey, στον ρόλο του μουδιασμένου χασικλή επιστήμονα, αλλά και οι γενικότερα καλές ερμηνείες των υπολοίπων ηθοποιών.

Έτσι, την προτείνω για τους fan του Spacey και για το ενδιαφέρον concept, με την προυπόθεση βέβαια να υποστούν την ολίγον βαρετή εξέλιξη του σεναρίου...

6,9/10

Sebastien Schuller - Evenfall

Electronica, LP (Κυκλοφορεί από τις 25 Μαϊου)

''Η ομορφότερη τραγουδιστική electronica''...

Με την παραπάνω φράση ολοκληρώνει το μουσικό portal ΜΙC την δισκοκριτική του για το ''Evenfall'' του Γάλλου μουσικού Sebastien Schuller. Kαι εγώ με την σειρά μου συμφωνώ και επαυξάνω. Ο δίσκος αποτελείται από δέκα αιθέριες μουσικές συνθέσεις. Επιτέλους ένας δίσκος που αποτυπώνει στο έπακρο την ρομαντική πλευρά της ηλεκτρονικής μουσικής. Τα μελαγχολικά πλήκτρα, οι ρομαντικές νότες του πιάνου, τα διακριτικά, αλλά και όμορφα, φωνητικά που χαϊδεύουν την μουσική...όλα τα παραπάνω δημιουργούν ένα μαγευτικό ακουστικό αποτέλεσμα και μια κινηματογραφική μελαγχολία, τόσο άρτια όπως αποκαλύπτεται άλλωστε και από το εξώφυλλο του δίσκου...

Ξεχωρίζω ιδιαίτερα τα ''Morning Mist'', ''Battle'' και ''The Border''.

Antichrist (Αντίχριστος)

Τρόμου, Δανία/Γερμανία/Γαλλία/Σουηδία 2009 (Έκανε κινηματογραφική πρεμιέρα στις 1 Οκτωβρίου)


Υπόθεση: Ένα ζευγάρι χάνει το παιδί του την ώρα που κάνει σεξ. Για να αντιμετωπίσουν την απώλεια του μικρού τους παιδιού και να επουλώσουν τις πληγές τους, αποσύρονται σε μια καλύβα που βρίσκεται στην καρδιά ενός δάσους, την προσωπική τους Εδέμ...

Δεν θυμάμαι ξανά να έχω ακούσει τόσες πολλές αντικρουόμενες απόψεις για μια ταινία. Για άλλη μια φορά ο εκκεντρικός δημιουργός Lars von Trier καταφέρνει να διχάσει κοινό και κριτικούς. Άλλοι μιλάνε και γράφουν για ένα αριστούργημα, ενώ άλλοι το θεωρούν άστοχα προκλητικό, υπερφλύαρο και μισογυνικό. Εγώ μετά την παρακολούθηση του ''Antichrist'' τοποθετώ τον εαυτό μου στη μέση των παραπάνω απόψεων.
Καταρχήν να μιλήσω για τα πράγματα που μου άρεσαν. Οι αριστουργηματικές εικόνες και η γενικότερη φωτογραφία ήτανε ο βασικός κινητήριος μοχλός που κρατούσαν το ενδιαφέρον μου σε υψηλά επίπεδα κατά τη διάρκεια της ταινίας. Σκοτεινή, απόκοσμη και μυστήρια η ατμόσφαιρα που δημιούργησε ο Trier μέσω του μεγάλου του σκηνοθετικού ταλέντου. Μόνο και μόνο για τα παραπάνω άξιζε η ταινία, ιδίως ο πρόλογος και ο επίλογός της σε ασπρόμαυρο super slow motion είναι χάρμα οφθαλμών. Στα θετικά βέβαια συγκαταλέγω και την τρομακτική ερμηνεία της Charlotte Gainsbourg, που δίνει σε κάθε πλάνο το 100%, ουρλιάζει, σπαρταράει, χτυπάει σαν να μην υπάρχει αύριο...
Τώρα μιλώντας για τα αρνητικά στοιχεία που προσωπικά εκτίμησα είναι κατ'αρχήν ο ρόλος του Willem Dafoe. Ο γνωστός ηθoποιός δίνει την εντύπωση ένος ψυχρού και απόμακρου χαρακτήρα, λες και είναι επαγγελματίας ψυχαναλυτής που πληρώνεται με την ώρα και δεν έχασε με τραγικό τρόπο το παιδί του.
Επίσης άστοχη βρήκα την επιλογή της αλεπούς που μιλάει, και σε αρκετές περιπτώσεις η αλήθεια είναι πως με κούρασαν η ψυχαναλυτικοί διαλόγοι του ζευγαριού και η σχετικά αργή εξέλιξη της υπόθεσης.
Όσον αφορά τις βίαιες και ακραίες σεξουαλικές σκηνές, τις μισογυνικές τάσεις του δημουργού, και άλλες σκηνές αυτοτραυματισμού σίγουρα υπάρχουν μέσα στην ταινία. Αλλά νομίζω πως κάθε μεγάλος δημιουργός έχει το δικαίωμα να παρουσιάσει το έργο του, δηλαδή την αντίληψη που έχει για την κινηματογραφική τέχνη, όσο προκλητική, παρανοϊκή και ακραία να είναι. Στο χέρι μας είναι να την δούμε ή όχι.
Εγώ προσωπικά και γενικώς δεν μπορώ να πώ ότι σοκαριστικά με αυτά που είδα. Περισσότερο σοκαρίστικα στους ''Μάρτυρες'' και αηδίασα στο ''Taxidermia''. Βαθύτερα νοήματα δεν μπορούσα να αφομοιώσω. Αυτό που συμπέρανα είναι ότι ο Trier πραγματεύεται την φύση και την παρουσιάζει ως ρίζα του κακού. Έτσι οι πρωταγωνιστές του, επιστρέφοντας στην φύση, εφόσον βρίσκονται στο δάσος, έρχονται αντιμέτωποι με τους βαθύτερους φόβους τους, ξυπνάνε μέσα τους πρωτόγνωρα ένστικτα και ορμές. Με λίγα λόγια, ''η εκκλησία του Σατανά'', όπως αναφέρεται στην ταινία η φύση, τους απογυμνώνει εντελώς ψυχικά και σωματικά αποδεικνύοντας έτσι την αμαρτωλή φύση του ανθρώπινου είδους. Μια φύση που είναι καλά κρυμμένη στον δυτικό εκλεπτυσμένο πολιτισμό...

6,9/10

Parov Stelar - Coco

Electronica/Swing/Nu jazz, LP (Κυκλοφορεί από τις 21 Σεπτεμβρίου)

Μόλις χθες έλαβα από τον Mr.Brightside το νέο διπλό cd του Parov Stelar. Άκουσα το πρώτο μέρος του ''Coco'' χθες τη νύχτα, το οποίο και θεωρείται το ακουστικό μέρος του δίσκου, και ξεχώρισα για άλλη μια φορά τα υπέροχα φωνητικά (ιδίως της Lilja Bloom) και φυσικά τον μελαγχολικό nu jazz ήχο του Parov. Σήμερα μεσημέρι συνέχισα με τo δεύτερο μέρος, το οποίο ακολουθεί πιο χορευτικά/ανεβαστικά μουσικά μονοπάτια και έχει ως κύριο χαρακτηριστικό το εξαίσιο ζευγάρωμα της nu jazz και των swing στοιχείων, στηριζόμενα στην ηλεκτρονική μουσική. Γενικότερα, όπως και σε προγενέστερες δουλειές του Αυστριακού μουσικού (άκου το ''Shine''), υπάρχει μια έκρηξη όμορφων ήχων με τις κιθάρες, τα σαξόφωνα, τα synths και άλλα ηλεκτρονικά βοηθήματα να κάνουν πολύ καλά την δουλειά τους και εμείς εν τέλη να μην βαριόμαστε κανένα κομμάτι του. Μερικά φυσικά καταλήγουν να είναι και εθιστικά (άκου τα ''Τhe Mojo Radio Gang'' και ''Libella Swing'').

Σε γενικές γραμμές, αν και το συγκεκριμένο μουσικό είδος που πρεσβεύει με μεγάλη επιτυχία ο Parov Stelar, αλλά και ο αγαπημένος μου Waldeck και ο δικός μας Cayetano, δεν ανήκουν στο κύριο μέρος του καθημερινού μου μουσικού μενού, χαίρομαι και απολαμβάνω να ακούω περιστασιακά όμορφους και προσεγμένους δίσκους όπως τον ''Coco''.

Τέλος, ο UpnLoud παρευρέθηκε στο Reworks πριν απο λίγες εβδομάδες και συνάντησε τον Parov Stelar..κάντε κλικ εδώ για να διαβάσατε την συνέντευξη..

The Brothers Bloom (Οι αδελφοί Μπλουμ)

Περιπέτεια, H.Π.Α. 2008 (Σύντομα σε dvd)

Υπόθεση: Οι αδελφοί Bloom από μικρή ηλικία εξασκούνται στις απάτες. Καθώς μεγαλώνουν, στήνουν όλο και πιο περίτεχνα τις βρωμοδουλειές τους και αδειάζουν έτσι αρκετές τσέπες. Όλα όμως ανατρέπονται όταν γνωρίζουν την γοητευτικά εκκεντρική και πλούσια κληρονόμο Penelope (Rachel Weisz)..που αρχικά τουλάχιστον σχεδίαζαν να ληστέψουν...

To ''The Brothers Bloom'' μου κέντρισε από την ελληνική πρεμιέρα του (στα μέσα Ιουνίου) το ενδιαφέρον. Το καλοκαίρι και άλλες περιστάσεις όμως δεν με άφησαν να το δω τότε, και έτσι το παρακολούθησα προχθές. Μπορώ να πω ότι το βρήκα ευχάριστο, περιπετειώδες και ανάλαφρο, ταιριαστό για θερινές προβολές, αλλά ως εκεί.

Το συνολικό σενάριο αποτελείται στην ουσία από μικρότερα σενάρια που μας απεικονίζουν τις απάτες που σχεδίαζαν και πραγματοποιούσαν τα δύο αδέρφια. Ο θεατής έτσι αρκετές φορές παλινδρομεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και το ''στημένο παιχνίδι''. Αυτές οι εναλλαγές όμως δεν με έπεισαν και τόσο, και δεν τις βρήκα ιδιαίτερα καλοσχεδιασμένες από τον σκηνοθέτη Rian Johnson, που αυτό με την σειρά του δημιουργεί αρκετά κενά στο κατά τ'άλλο συμπαθητικό story.

Αντιθέτως, το βασικό ατού της ταινίας πιστεύω πως είναι οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Τόσο η γλυκύτατη Rachel Weisz (''Τhe Fountain''), όσο και τα ''αδέρφια'' Αdrien Brody (''The Pianist'') και Mark Ruffalo (''Just like Heaven'') στέκονται επάξια στους ρόλους τους. Ιδιαίτερα και εκκεντρικά είναι τα κοστούμια των πρωταγωνιστών..βγαλμένα από άλλη εποχή, παραμυθένια και άκρως αντίθετα από το σύγχρονο περιβάλλον που απεικονίζει η ταινία. Τέλος, όμορφες εικόνες από ιστορικές τοποθεσίες και ρομαντικές ευρωπαϊκές πόλεις γεμίζουν την οθόνη και την διάθεσή μας...

7,3/10

Kings of Convenience - Declaration of Dependence

Indie pop, LP (Κυκλοφορεί στις 20 Οκτωβρίου)

Tο νορβηγικό δίδυμο, μετά από 5 χρόνια μουσικής αδράνειας, επιστρέφει τέλη του μηνός με έναν φρέσκο δίσκο, τον ''Declaration of Dependence''. Εγώ τους Kings of Convenience τους γνώρισα μέσω του side project ενός εκ των δύο, και συγκεκριμένα του Erlend Oye. Έτσι ο Erlend ασχολήθηκε αυτά τα χρόνια με τους The Whitest Boy Alive, ένα μουσικό project που ακούω πολύ συχνά και μου αρέσει ιδιαίτερα. Τώρα όσον αφορά τους Kings of Convenience ακούγονται σαφώς ένα βαθμό πιο soft από τους παραπάνω, πράγμα το οποίο εμένα δεν με ενοχλεί καθόλου.

Aυτός ο ''after midnight'' δίσκος ξεχειλίζει από ερωτισμό και μελωδία, ακούγεται τόσο λείος και απαλός που εύχεσαι να σε πάρει ο ύπνος πάνω σε αυτές τις όμορφες και γλυκές μελωδίες. Και ναι, το τελευταίο αυτή τη φορά δεν το αναφέρω ως αρνητικό στοιχείο...

Aγαπημένο κομμάτι το ''My Ship isn't pretty''.

(500) Days of Summer

Ρομαντική κωμωδία, Η.Π.Α. 2009 (Ημερομηνία πρεμιέρας άγνωστη)

Υπόθεση: Αγόρι γνωρίζει κορίτσι. Το αγόρι ερωτεύεται και νομίζει πως αυτή είναι η γυναίκα της ζωής του, η μία και μοναδική. Το κορίτσι πάλι όχι, θέλει να περνάει μόνο καλά χωρίς να πιστεύει σε έρωτες και αγάπες.

Όπως καταλαβαίνετε η ρομαντική κωμωδία ''(500) Days of Summer'' αναλύει και μελετά τις δύο παραπάνω κυρίαρχες θεωρίες γύρω από τον έρωτα και τις σχέσεις. Τώρα εάν κάποια, καμία ή έστω μία από τις δύο τελικά κερδίζει τις εντυπώσεις θα το δείτε επί της οθόνης... Επιπλέον, οι δημιουργοί της μας ξεκαθαρίζουν εξαρχής ότι δεν πρόκειται για μια ιστορία αγάπης...
Το βέβαιο πάντως για μένα είναι ότι οι δημιουργοί της μου χάρισαν την ρομαντική κωμωδία της χρονιάς! Στο κάτω κάτω η φύση των σχέσεων σήμερα είναι εξαιρετικά πολύπλοκη και το χάσμα της σκληρής πραγματικότητας και των ερωτικών προσδοκιών τις περισσότερες φορές μεγάλο, πράγμα που απεικονίζει ξεκάθαρα η ταινία. Ανατρεπτική, αστεία και σεναριακά πανέξυπνη με αναδρομές και πετυχημένα flashbacks, σε κερδίζει από το πρώτο λεπτό. Ο προσεγμένος τρόπος αφήγησης, πολλές φορές στο τρίτο πρόσωπο, δίνει επιπλέον πόντους στην γλυκύτητα και στην συνολική ρομαντική αίσθηση. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι έχω βαρεθεί να βλέπω παρόμοιες ρομαντικές κωμωδίες, με τυπική αρχή, συνηθισμένη εξέλιξη και προκαθαρισμένο τέλος. Και το παραπάνω σημείο αποτελεί και την ειδοποιός διαφορά της συγκεκριμένης ταινίας με των περισσότερων άλλων του είδους. Αν σε αυτό προσθέσουμε και την υπέροχη μουσική, με τις πάμπολες μουσικές αναφορές, την όμορφη φωτογραφία και τις σουρεαλιστικές σκηνές, παίρνουμε μια άκρως ευχάριστη και ουσιαστική κινηματογραφική εμπειρία.

Φυσικά να μην ξεχάσω να αναφερθώ στην αισθητά καλή χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών, δηλαδή μεταξύ της γοητευτικής Zooey Deschanel (''Almost Famous'', ''Yes Man'') και του συμπαθέστατου Joseph Gordon-Levitt. Τέλος, πολύ καλή η μικρή αδερφή του ερωτύλου πρωταγωνιστή, που είναι υπεύθυνη για την αστεία πλευρά της υπόθεσης και μαλακώνει την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα..

 8,3/10

Marsheaux - Lumineux Noir

Electro/synth pop, LP (Kυκλοφορεί από τέλη Ιουνίου)

Οι Marsheaux είναι η Μαριάνθη και η Σοφία από τη Θεσσαλονίκη. Να πω την αλήθεια αγνοούσα την παρουσία τους μέχρι που άκουσα το τρίτο τους νέο άλμπουμ Lumineux Noir. Tο μουσικό δίδυμο υπάρχει από το 2003 και έγινε γνωστό διεθνώς με ένα σκοτεινό cover του ''Popcorn'' των Hot Butter, που έγινε και ραδιοφωνική επιτυχία.
Γενικότερα ο δίσκος είναι ομοιογενής, αποτελούμενος από όμορφα electro-pop χιτάκια, που χαϊδεύουν τα αυτιά και παίζονται άνετα όλες τις ώρες τόσο στο ραδιόφωνο, όσο και στο σπίτι.
Ο ήχος τους είναι γνώριμος, δοκιμασμένος και θυμίζει έντονα 80's. Τα φωνητικά τους είναι απαλά και τα πλήκτρα κάνουν καλά την δουλειά τους. Tα κορίτσια δεν πειραματίζονται ιδιαίτερα στον ήχο τους, εμπιστεύονται γνωστές μουσικές φόρμες, και παράλληλα καταφέρνουν να ακούγονται αρκετά φρέσκα.
Mου αρέσουν ιδιαίτερα τα ''Breakthrough'' και ''Loss of Heaven''.