Ο καλοκαιρινός μου επίλογος

Τελειώνει και αυτό το καλοκαίρι σιγά σιγά..εφόσον επιτέλους ήρθα (για να μείνω) Θεσσαλονική με εξαίρεση ένα πενταήμερο trip στο Μιλάνο για τους Oasis, τους Kasabian και τα ψώνια. Όλα αυτά για να κλείσει όμορφα ένα σχετικά αδιάφορο καλοκαίρι που χαρακτηρίζονταν από δουλειά και τις εξορμήσεις μου τα Σαββατοκύριακα σε διάφορα camping της Χαλκιδικής. Εμπειρία πρωτόγνωρη για μένα που μου άρεσε (με εξαίρεση την τραγική σκηνή που αγόρασα).

Όσον αφορά τώρα την μουσική, το προσωπικό μου soundtrack του καλοκαιριού αποτελούνταν από δύο εξαιρετικούς, αλλά και τόσο διαφορετικούς δίσκους. Το μαγευτικό ''Lungs'' των Florence+the Machine και το δυνατό ''West Ryder Pauper Lunatic Asylum'' των Kasabian. Δύο άλμπουμ που άκουγα σε τακτική βάση, ανάλογα την ώρα και την διάθεση. Την έκπληξη για μένα προκάλεσε το περσινό άλμπουμ της Amy MacDonald ''This is the life'', που φέτος του έδωσα την αρμόζουσα προσοχή και τελικά το λάτρεψα.
Και τέλος, το σημαντικό για μένα κινηματογραφικό κομμάτι της ψυχαγωγίας καλύφθηκε (λόγω καλοκαιριού) κυρίως από τηλεοπτικές αμερικάνικες σειρές. Δύο-τρεις όμως ταινίες, από τις λίγες που είδα, πραγματικά μου άρεσαν. Από τη μια το ''Five Minutes of Heaven'' που με συγκίνησε ιδιαίτερα, και από την άλλη το διασκεδαστικό ''Hangover''. Να μην ξεχάσω να αναφέρω το σοκαριστικό ''Martyrs'' που με ταρακούνησε για τα καλά και το απίστευτα βαρετό ''Watchmen''.
Tα λέμε τώρα ξανά από Σεπτέμβρη...

Humbug από Arctic Monkeys

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν υπήρξα μεγάλος θαυμαστής της μουσικής των Arctic Monkeys. Αντιθέτως, ο frontman τους Alex Turner με το περσινό του project Last Shadow Puppets με συγκίνησε ιδιαίτερα. Μάλλον έφταιγαν οι ''μελό'' συνθέσεις και το γενικότερο νοσταλγικό κλίμα που δημιουργούσε τόσο άρτια ο συγκεκριμένος δίσκος.
Τώρα τα παλικάρια από το Sheffield επιστρέφουν με τον τρίτο τους δίσκο ''Humbug''. Τους παραδέχομαι, ωρίμασαν, πειραματίστηκαν, εξελίχθηκαν και διαφοροποίησαν τον ήχο τους. Έτσι αποδεικνύουν το μεγάλο ταλέντο τους, παρά το μικρό της ηλικίας τους.
Ο νέος τους δίσκος μου άρεσε, με εξαίρεση το κουραστικό ''D-a-n-g-e-r-o-u-s animals'', όλα τα υπόλοιπα κομμάτια έχουνε κάτι να πουν και όσο περισσότερο τα ακούω τόσο περισσότερο με κερδίζουν. Γενικά είναι εμφανής η επιρροή που άσκησαν οι Puppets στους Monkeys, βρίσκοντας την χρυσή συνταγή ανάμιξης του δυναμισμού/ενθουσιασμού των δεύτερων και της σκοτεινής μελωδικότητας των πρώτων.
Αγαπημένα κομμάτια: Το όμορφο και γλυκανάλατο ''Cornerstone'' και το σκοτεινό ''Dance Little Liar''. Πολύ δυνατό και το εισαγωγικό κομμάτι ''My Propeller''.

legendary..αμερικάνικες σειρές!

Και αυτό το καλοκαίρι, για διάφορους λόγους, όπως ήτανε αναμενόμενο δεν μπόρεσα να δω πολλές ταινίες. Καλά που υπάρχει το ίντερνετ και οι σύντομες σε μήκος αμερικάνικες σειρές που μου χάρισαν για άλλη μια φορά ευχάριστες, σέξι και ξεκαρδιστικές στιγμές.
Παρακάτω παρουσιάζω τέσσερις αγαπημένες μου σειρές που είχανε τεράστια επιτυχία στις ΗΠΑ, ενώ εδώ τις περιμένουμε ακόμα...

- HOW I MET YOUR MOTHER (από το 2005)


O Ted (Josh Radnor) εξιστορεί στα παιδιά του (και σε εμάς) την ιστορία της εργένικης του ζωής και το πώς γνώρισε την μητέρα τους. Μαζί του το αιώνιο αγαπησιάρικο ζευγάρι Marschall (Jason Segel) και Lily (Alyson Hannigan), ο ''θεός'' και γυναικάς Barney (Neil Patrick Harris) και η φίλη-πρώην του Robin (Cobie Smulders). Τρελές θεωρίες του Barney, ξεκαρδιστικές ατάκες του αγαθού Marschall και μια διάχυτη feel good ατμόσφαιρα, όπως την γνώρισαμε παλιότερα στα ''Φιλαράκια''.

- GREEK (από το 2007)


Να διευκρινίσω ότι η σειρά δεν έχει καμιά σχέση με την Ελλάδα, αλλά με το σύστημα των αδελφοτήτων στα αμερικανικά πανεπιστήμια (κάτι ανάλογο των δικών μας παρατάξεων). Το ''Greek'' είναι μια χαλαρή dramedy που μας παρουσιάζει την ζωή σε ένα μη υπαρκτό πανεπιστήμιο, το Cyprus-Rhodes University, και την δραστηριότητα των διάφορων αδελφοτήτων του (όπως ΖΒΖ, ΚΤΤ και ΩΧΔ). Σχέσεις, φιλίες, ζήλιες, ανταγωνισμοί, γκομενάκια και ξέφρενα parties είναι τα κύρια ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται αυτή η άκρως διασκεδαστική (χωρίς να το περιμένω) σειρά. Πράγματα με τα οποία ερχόμαστε λίγο πολύ και εμείς οι φοιτητές της Ελλάδος αντιμέτωποι...

- CALIFORNICATION (από το 2007)


Η ζωή του τυπάρα Hunk Moody (David Duchovny) στην ηλιόλουστη California. Ο Hunk είναι ένας αμετανόητος γυναικάς, χωρισμένος με παιδί, που δεν αφήνει γυναίκα στο πέρασμά του. Εμείς τον παρακολουθούμε στην τεράστια προσπάθεια που καταβάλλει να εξισορροπήσει την έντονη εργένικη του ζωή με τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες που έχει ως καλός πατέρας. Έτσι προσπαθεί (ανεπιτυχώς συνήθως) να μην έχει μπλεξίματα και παράλληλα να ξανακερδίσει την πρώην και μητέρα της κόρης του. Πολλές μουσικές αναφορές, απίστευτες ατάκες, ακραία σέξι γυναίκες έτοιμες για όλα, ωραία εξωτερικά γυρίσματα και κοφτερό χιούμορ είναι τα συστατικά αυτής της επιτυχημένης σειράς. Περιμένω (εδώ και μήνες) εκτενής αφιέρωμα του ανθρώπου που μου την πρότεινε και την λάτρεψε όσο κανείς άλλος...Σύντομα, συγκεκριμένα από 7 Σεπτέμβρη, στο ΣΚΑΙ.

- THE BIG BANG THEORY (από το 2007)


Μια ματιά στον ξενέρωτο, αλλά και παράλληλα ενδιαφέρον, κόσμο των nerds. Μια χαρά περνούσε μια παρέα τέτοιων, διαβάζοντας comics ή παίζοντας όλοι μαζί videogames. Όλα καλά και ήρεμα μέχρι που μια μέρα μετακόμισε στο απέναντι διαμέρισμα μια γοητευτική ξανθιά (και ολίγον χαζή) κοπέλα. Η συγκεκριμένη κοπέλα έχει την δύσκολη αποστολή να κοινωνικοποιήσει τους ευφυέστατους, αλλά αντικοινωνικούς νεαρούς...Αρκετά αστείες καταστάσεις δημιουργούν οι nerds, αν και κάποιες φορές με έντονο το στοιχείο της υπερβολής.

Liam Gallagher: Οι μυθικές δηλώσεις του!

Ο εκκεντρικός frontman των Oasis, Liam Gallagher, είναι γνωστός για την προκλητική του συμπεριφορά εντός και εκτός της σκηνής. Σίγουρα, ένας από τους πραγματικούς ''rock`n`rolla'' της εποχής μας που δεν μασάει και τα χώνει στους πάντες και στα πάντα, άλλοτε δικαιολογημένα και άλλοτε χωρίς λόγο...Προχθές παρουσίασε το NME σπουδαίο αφιέρωμα με τις 50 καλύτερες δηλώσεις του. Εγώ κράτησα τις 15, στα αγγλικά βέβαια για να μην χαλάσω την αυθεντικότητα..απολαύστε...


1) On his emotions: ''I suppose I do get sad, but not for too long. I just look in the mirror and go, what a good-looking fuck you are.''

2) On La Roux: ''No way, mate. She's got man hands.''

3) On his morning regime: ''I'm up at 6am, me. It's like being in the fockin' army.''

4) On Chris Martin: ''Chris Martin looks like a geography teacher. What's all that with writing messages about Free Trade? If he wants to write things down I'll give him a pen and a pad of paper. Bunch of students.''

5) On his ego: ''There's Elvis and me. I couldn't say which of the two is best.''

6) On Blur: ''We said it from Day One. We were the ones who were real, man. We're just honest, man, and we're not a bunch of women.''

7) On being a sex symbol: ''I'm into the girls fancying me, mad for it. Get a bit worried if boys started fancying me. I've got nothing against gays-as long as they don't pinch me on the bum or whatever.''

8) On Amy Winehouse and Pete Doherty: ''I don't give a fuck about her, I don't give a fuck about the other dick and I don't give a fuck about any of'em.''

9) On singing: ''I'm a better singer than him [Noel]. I'm the man, man.''

10) On what the public thinks of him: ''Loudmouth blagging gobshite from Manchester...and they'd be totally correct.''

11) On the Oasis live experience: ''You've seen one of our gigs, you've seen'em all.''

12) On Victoria Beckham's literary aspirations: ''She can't even chew a gum and walk in a straight line, let alone write a book.''

13) On ambition: ''If I wasn't a musician I don't know. I'd be God, maybe. That would be a good job.''

14) On the Beatles vs God: ''It's got to be being in the Beatles. When was the last time God made a decent record?''

15) On Coldplay and Radiohead: ''I don't hate them. I don't wish they had accidents. I think their fans are boring and ugly and don't look like they're having a good time.''

Το τελευταίο ήτανε δυνατό (και υπερβολικό)...

Coraline (Coraline, Το σπίτι στην ομίχλη)

Υπόθεση: Η 11χρόνη Coraline μόλις μετακόμισε με τους πολυάσχολους γονείς της σε ένα εξοχικό σπίτι. Της λείπουν οι φίλοι της και οι γονείς της την παραμελούν. Έτσι περνάει πολλές ώρες μόνη της και ανακαλύπτει συνεχώς νέα πράγματα. Ένα από αυτά είναι και μια μυστική πόρτα που οδηγεί σε έναν εναλλακτικό κόσμο. Όμοιο σε μορφή και πρόσωπα με τον πραγματικό, αλλά πιο ευχάριστο, όπου όλα της τα όνειρα πραγματοποιούνται και οι γονείς της της κάνουν όλα τα χατήρια. Ξαφνικά όμως οι συνθήκες στον ''ωραίο'' κόσμο αγριεύουν...

Ένα παραμυθένιο animation από τον σκηνοθέτη Henry Selick (The Nightmare Before Christmas). Σκοτεινό, βυθισμένο στην αστείρευτα δημιουργική φαντασία του Selick και με ένα πανέξυπνο σενάριο αποτελεί μια πολύ καλή κινηματογραφική πρόταση τόσο για τους μικρούς (όχι και για πολύ μικρά παιδιά, αυτά μάλλον θα φοβηθούν), όσο και για τους λίγο μεγαλύτερους. Οι μικροί σίγουρα θα απολαύσουν τους αλλόκοτους χαρακτήρες και τα διδάγματα που βγαίνουν από την ιστορία. Οι μεγάλοι (όπως εγώ) θα ξεφύγουν λίγο και θα μαγευτούν από την gothic ατμόσφαιρα, την όμορφη μουσική και τα τρελά χρώματα της ταινίας.
Κρίμα που η ταινία ενώ είναι γυρισμένη σε 3D, εδώ στην Ελλάδα κυκλοφόρησε μόνο σε 2D. Κυκλοφορεί σύντομα σε dvd.

Ambivalence Avenue από Bibio

Πίσω από το project με την ονομασία Bibio βρίσκεται ο Βρετανός μουσικός παραγωγός Stephen Wilkinson. Δύσκολα μπορεί να πει κανείς ότι το ''Ambivalence Avenue'' ανήκει σε ένα συγκεκριμένο μουσικό είδος. Μάλλον ανήκει σε πολλά, με κύριο συστατικό πάντα τον experimental ήχο. Από folk pop μέχρι funk και electronica, o Wilkinson τα χωράει όλα μέσα στο άλμπουμ, και κατά την γνώμη μου επιτυχημένα.
Ο δίσκος ξεκινά αρκετά pop και τα πρώτα κομμάτια μου θυμίζουν έντονα Beatles. Στη συνέχεια γίνεται περισσότερο ηλεκτρονικός, πάντα όμως ιδιαίτερος και μη συνηθισμένος. Το καλό είναι πως παρόλο τον experimental ήχο του το άλμπουμ δεν με κούρασε σε κανένα σημείο του. Γενικά δημιουργεί μια νοσταλγική διάθεση, απόλυτα συνδεδεμένη με το καλοκαίρι που φεύγει σιγά σιγά...
Ξεχωρίζω το μελαγχολικό ''The Palm of your Wave'' και το περίεργο (με την καλή πάντα έννοια) experimental ''Fire Ant''.

These are my twisted words από Radiohead

Ένα νέο τραγούδι, και επισήμως από χθες, κυκλοφόρησαν οι Radiohead. Το ''These are my twisted words'' είχε διερεύσει την Πέμπτη σε ένα site φίλων του συγκροτήματος. Από χθες διατίθεται και από το επίσημο site δωρεάν μαζί με το artwork του.
Πριν από λίγες μέρες είχα διαβάσει μια συνέντευξη του Thom Yorke o οποίος δήλωνε ότι δύσκολα η μπάντα θα έβγαζε στο άμεσο μέλλον νέο δίσκο (''it would probably kill us'', τα λόγια του). Ως απόδειξη κυκλοφόρησε αρχικά το ''Harry Patch (In memory of)'', το οποίο μου φάνηκε αρκετά μονότονο και κουραστικό. Αντιθέτως, το ''These are my twisted words'' θυμίζει περισσότερο Radiohead. Με αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία, μελαγχολικές, ταξιδιάρικες κιθάρες και τα φωνητικά του Thom Yorke δημιουργούν μια απόκοσμη, μελαγχολική ατμόσφαιρα.
Για δωρεάν download..κλικ εδώ..

I love you, Man (Σε αγαπάω φίλε)

Υπόθεση: Ο ερωτευμένος Peter (Paul Rudd) μόλις έλαβε το πολυπόθητο ναι στην πρόταση γάμου που έκανε στην αγαπημένη του Zooey. Ενώ όλα θα έπρεπε να είναι ρόδινα, υπάρχει ένα πρόβλημα. Ο Peter δεν έχει ούτε έναν πραγματικό φίλο, ώστε να τον χρήσει κουμπάρο του! Έτσι ξεκινά την αναζήτηση μέσα από κουλά ραντεβού για να βρει τον κολλητό της ζωής του. Γνωρίζοντας τελικά τον τυπάρα Sydney (Jason Segel) συνειδητοποιεί πόσο χρειαζόταν έναν φιλάρα..πράγμα το οποίο τον φέρνει σε ανοιχτή αντιπαράθεση με την μέλλουσα συζυγό του...

Εξαιρετική κωμωδία του John Hamburg (Meet the Fockers, Along Came Polly). Μαζί με το ''Hangover'', το ''I love you, Man'' για μένα είναι από τις κωμωδίες της χρονιάς. Η ταινία δείχνει με τον πλέον ξεκαρδιστικό τρόπο τις επιπτώσεις του μετροσεξουαλισμού. Ένας άντρας, που από μικρός τα πήγαινε καλύτερα με τις κοπέλες, τόσο φιλικά, όσο και ερωτικά, ξαφνικά νιώθει το τεράστιο κενό που έχει δημιουργηθεί στην ζωή του εξαιτίας της απουσίας ενός φίλου ή μιας αντροπαρέας.
Το αλλόκοτο εδώ της υπόθεσης είναι πως ο θεατής γίνεται μάρτυρας της σκληρής προσπάθειας που καταβάλει ένας άντρας, όχι για να βρεί μια κοπέλα, αλλά έναν φίλο! Το παραπάνω γεγονός δημιουργεί και ένα πολύ αστείο, αυθεντικό και πανέξυπνο φόντο πάνω στο οποίο κινείται και εξελίσσεται όμορφα η ταινία. Απίστευτα ταιριαστό το ζευγάρι των πρωταγωνιστών, με τον Paul Rudd (Role Models, The 40 Year Old Virgin) και τον Jason Segel (How I met your Mother, Forgetting Sarah Marschall) να δένουν έξοχα στην οθόνη. Τέλος, πολύ καλοί και απρόσμενα αστείοι, και οι υπόλοιποι χαρακτήρες, όπως ο πατέρας του γαμπρού J.K. Simons (Juno, Burn After Reading).

Music for Men από Gossip

Η πληθωρική Beth Ditto και η παρέα της κυκλοφόρησαν τέλη Ιουνίου το τέταρτό τους άλμπουμ με την ονομασία ''Music for Men''.
Είναι ο δεύτερος δίσκος που ακούω από τους Gossip, μετά το πολύ καλό ''Standing in the way of control'' (2006). Και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο νέος δίσκος τους είναι κάτι περισσότερο από πολύ καλός.
Τα χαρακτηριστικά του δίσκου: Πρώτον, ο ξέφρενος ρυθμός και η έντονη χορευτική διάθεση που ξεχειλίζει από κάθε κομμάτι του. Δεύτερον, για ακόμη μια φορά ξεχωρίζει η απίστευτη φωνάρα της Beth, θηλυκότατη ειδικά στα ανεβάσματά της, σε αντίθεση με το επιβλητικό, σοκαριστικό παρουσιαστικό της.. Προσθέτοντας στα παραπάνω στοιχεία τις funky κιθάρες και το βαρύ μπάσο απολαμβάνουμε έναν electro rock δίσκο με disco διάθεση. Δηλαδή, ο καλύτερος τρόπος να ανεβάσει κανείς την διάθεσή του αυτό το καλοκαίρι.
Στο εξώφυλλο βλέπουμε την drummer του συγκροτήματος Kathy Mendonca!
Όλα τα κομμάτια είναι σε ένα πολύ καλό, όμοιο δυναμικό επίπεδο και δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα..ακούστε το ολόκληρο..

Five Minutes of Heaven (Πέντε λεπτά πριν τον παράδεισο)

Υπόθεση: Η ταινία σχετίζεται με τις ταραχές που ξεκίνησαν στα τέλη των 60's στην Βόρεια Ιρλανδία και είχανε πολιτικό, θρησκευτικό και κοινωνικό υπόβαθρο. Βασίζεται στο πραγματικό γεγονός της δολοφονίας του 19χρονου Ιρλανδού Καθολικού Jim Griffin από τον 17χρονο Προτεστάντη, και μέλος μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης (UVF), Alistair Little, το 1975. Η άγρια δολοφονία έγινε μπροστά στα κοκαλωμένα μάτια του 11χρονου αδερφού του Jim, Joe.
Από εκεί και έπειτα ξεκινάει το φανταστικό μέρος της ταινίας, όπου 33 χρόνια αργότερα και στα πλαίσια ενός ντοκιμαντέρ, σχεδιάζεται η δεύτερη συνάντηση του Joe με τον δολοφόνο του αδερφού του...

Σπουδαία ταινία το ''Five Minutes of Heaven''. Συγκλονιστικό, αλλά προσγειωμένο χωρίς υπερδραματισμούς και βαθιά ανθρώπινο από την αρχή μέχρι και το τέλος του. Συναισθηματικά φορτισμένο, με υπέροχη εξέλιξη, χωρισμένο σε τρία μέρη. Στο παρελθόν, στην τηλεοπτική/εμπορευματοποιημένη τους συνάντηση και στην τελική/λυτρωτική τους συνάντηση. Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, απλά εξαιρετικές.
Το ιδιαίτερο γεγονός που χαρακτήριζει την ταινία, και την σκηνοθετική δουλειά του Oliver Hirschbiegel, είναι οι έντονες,βαθιά ρεαλιστικές εικόνες που μένουν αναλλοίωτες στον θεατή. Χαρακτηριστικό παραδείγμα είναι η σκηνή που ο 17χρονος Alistair ετοιμάζεται και καλοπίζεται μπροστά από τον καθρέφτη του, όχι για ένα ερωτικό ραντεβού, αλλά για να γίνει άντρας σκοτώνοντας για πρώτη φορά έναν ''εχθρό'' του...Ένα 17χρονο (Liam Neeson, ως μεγάλος) φανατισμένο αγόρι, μέλος μιας οργάνωσης, που έχει υιοθετήσει μια βίαια και εχθρική νοοτροπία, όχι ιδιαίτερα για θρησκευτικούς λόγους, αλλά για την φήμη και την δόξα, όπως το παραδέχεται και ο ίδιος. Να είναι ήρωας και έτσι αποδεκτός από τους ''δικούς'' του. Το ίδιο άτομο παρουσιάζεται 33χρόνια μετά εξωτερικά ψυχρό και απόμακρο, εσωτερικά όμως κενό και ρημαγμένο.
Στην άλλη πλευρά συναντάμε τον 11χρονο Joe (James Nesbitt, ως μεγάλος),τρομακρατημένος και ανήμπορος να σώσει τον μεγάλο αδερφό του. 33 χρόνια μετά νιώθει ακόμη τύψεις, ενοχές και πόνο για την κατεστραμμένη του οικογένεια. Μίσος και οργή για τον δολοφόνο. Αισθάνεται περισσότερο θύτης, παρά θύμα.
Και οι δύο είναι φοβισμένοι για την επικείμενή τους συνάντηση, αλλά την επιζητούν για να λυτρωθούν...

Κινηματογραφική πρεμιέρα στις 27 Αυγούστου..

La Roux από La Roux

Οι La Roux είναι άλλο ένα μουσικό σχήμα που έχει προκαλέσει αρκετό θόρυβο στην Βρετανία τους τελευταίους μήνες. Το δίδυμο αποτελείται από την τραγουδίστρια με την εκκεντρική φράντζα Elly Jackson και τον κρυμμένο παραγωγό/συνθέτη Ben Langmaid. Σκοπός τους, όπως διαφαίνεται, η αναβίωση του electro pop των 80's.
Αρκετά καλός μου φάνηκε και ο πρώτος, ομώνυμός τους δίσκος, χωρίς να ενθουσιαστώ ιδιαίτερα (ίσως για αυτό να ευθύνεται και η Florence με το ''Lungs'').
Το άλμπουμ μπαίνει πολύ δυναμικά με την κομματάρα ''In for the kill''. Στην συνέχεια όμως είχα την αίσθηση ότι τα υπόλοιπα κομμάτια μοιάζουν έντονα μεταξύ τους, τόσο σε ρυθμό, όσο και σε ύφος και στίχους. Ξεχωρίζει κάπως το όμορφο μπαλαντοειδές ''Cover my eyes''.
Γενικά με τραγούδια όπως το ''I'm not your toy'' ή το ''Bulletproof'' μιλάμε για έναν παιχνιδιάρικο, χορευτικό και εφηβο-ερωτικό δίσκο.
Εύπεπτη και με μια ρετρό αίσθηση pop μουσική, ευχάριστη μεν, τίποτα λιγότερο, αλλά και τίποτα περισσότερο κατά την γνώμη μου.

La Roux - Bulletproof
Uploaded by LaRoux - Music videos, artist interviews, concerts and more.

Louise Bourgoin - Η προκλητική Γαλλίδα

Αστείρευτα σέξυ, ατίθαση και με μια γερή δόση γαλλική φινέτσας. Έτσι θα χαρακτήριζα την 28χρονη Γαλλίδα Louise Bourgoin, που ως ''Το κορίτσι από το Μονακό'', φέρνει τα πάνω κάτω τόσο στους πρωταγωνιστές της ταινίας, όσο και σε εμάς που την παρακολουθούμε.
Ουσιαστικά, η αεράτη Γαλλίδα, σε συνδυασμό με τα πανέμορφα πλάνα από το κοσμοπολίτικο Μονακό, είναι και τα μοναδικά δύο στοιχεία που αξίζουν την προσοχή μας στo κατά τ'άλλα αδιάφορο ''La Fille de Monaco'' της Anne Fontaine.


Η συγκεκριμένη ταινία, που μέχρι πριν από λίγο έπαιζε στον κινηματογράφο, καταρχάς δεν καταφέρνει να ανάπτυξει ομαλά το ερωτικό τρίγωνο μεταξύ ενός επιτυχημένου δικηγόρου, του σωματοφύλακά του και μιας προκλητικής τηλεπαρουσιάστριας του δελτίου καιρού (Louise Bourgoin). Το χειρότερο όμως είναι πως μέχρι και λίγο πριν από το φινάλε ο θεατής νιώθει πως βλέπει μια χαλαρή και ανάλαφρη μαύρη κωμωδία και ξαφνικά έρχεται ένα εντελώς απρόσμενο και παντελώς άκυρο τέλος που σκοτώνει οριστικά την συνολική εικόνα της ταινίας.
Ευτυχώς μας αποζημιώνει η παρουσία της προκλητικής Γαλλίδας...

Further Complications από Jarvis Cocker

Άργησα να ασχοληθώ με την περίπτωση του Jarvis Cocker, στην μετά Pulp εποχή που διανύει. Τελευταία, και πάλι λίγο καθυστερημένα, και μετά από την εξαιρετική του εμφάνιση στο Ejekt festival (από όσα μου διηγήθηκαν φίλοι μου), άκουσα τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο, ''Further Complications''.
Αυτό που πραγματικά μου έμεινε ακούγοντας αυτόν τον ευχάριστο δίσκο είναι οι γκαζωμένες κιθάρες, το rock n roll ύφος που ακολουθείται πιστά και οι πανέξυπνοι, με βρετανικό μαύρο χιούμορ, δοσμένοι στίχοι. Γενικά αποτέλεσε για μένα μια σύντομη, αλλά ουσιαστική, μετατόπιση από τα καθημερινά μου καλοκαιρινά pop ακούσματα.
Για την στροφή του περισσότερο pop Jarvis στον περισσότερο rock τυπά μάλλον ευθύνεται ο Αμερικανός παραγωγός Steve Albini, ο οποίος έχει συνεργαστεί και με Pixies, Nirvana και Sonic Youth.
Ξεχωρίζω τo ερωτικό, αλλά και cool ''Leftovers'', το δυνατό instrumental ''Pilchard'' και το πανέμορφο discosong ''You're in my eyes''.

Bronson

Υπόθεση: Η ταινία περιγράφει την ζωή και τα βιώματα του διασημότερου εγκληματία και του πιο βίαιου κρατούμενου της Αγγλίας. Ο Michael Gordon Peterson με το ψευδώνυμο Bronson (από το alter ego του Charles Bronson), μπήκε στη φυλακή το 1974 για μια ληστεία που διέπραξε και παραμένει σε φυλακές υψίστης ασφαλείας μέχρι και τώρα, κυρίως για τα εγκλήματα και την βίαιη συμπεριφορά του κατά τη διάρκεια της κράτησής του.

Ακραία και ιδιαίτερη η ταινία του Nicolas Winding Refn. Περισσότερο ακραία και εκκεντρική η σπουδαία ερμηνεία του ηθοποίου Tom Hardy, στον ρόλο του ψυχάκια Bronson. Η σκηνοθετική δουλειά είναι πολύ σκοτεινή και η ατμόσφαιρα ψυχεδελική. Ο πρωταγωνιστής δίνει ρεσιτάλ, φτάνοντας την ερμηνεία του σε τρομερά επίπεδα παράνοιας, βίας και τρέλας. Για αυτό και άλλωστε η ταινία θεωρείται ένα σύγχρονο μικρό ''Κουρδιστό Πορτοκάλι'', σχεδόν 40 χρόνια αργότερα, ακολούθει σε ύφος την σπουδαία ταινία του 1971.
Το ''Bronson'' προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, κυρίως των υπευθύνων της φυλακής όπου κρατείται, για το γεγονός ότι προς το τέλος της ταινίας ακούγεται η φωνή του πραγματικού Bronson να λέει: ''See you at the oscars''. Κατά αυτόν τον τρόπο όμως παραβιάζεται σχετική νομοθεσία, εφόσον μάλλον υπήρξε μυστική ηχογράφηση.
Γενικά, πρόκειται για μια ξεχωριστή ταινία, που μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα απολαυστική και αρκετά μονότονη, αλλά λόγω της απίστευτης φυσιογνωμίας του πρωταγωνιστή και της σκηνοθετικής ιδιαιτερότητάς της αξίζει να την δει κανείς..