Οι Γάλλοι Nouvelle Vague μου άρεσαν από την πρώτη στιγμή που τους άκουσα. Η συνταγή τους, σύμφωνα με τους δημιουργούς του project Marc Collin και Olivier Libaux απλή, ''παίρνουμε τα τραγούδια που αγαπήσαμε στα νιάτα μας και φτιάχνουμε έναν δίσκο με απροσδόκητες διασκευές τους''. Τα περισσότερα τραγούδια ανήκουν στην new wave εποχή των 80's. Πολλά άτομα μπορεί να θεωρούν ιεροσυλία αυτό που κάνει το συγκροτήμα, και τους δικαιολογώ, ιδίως αν έχουνε μεγαλώσει με ύμνους τραγούδια της εποχής τους όπως το ''Blue Monday'' και το ''God Save the Queen'', και ξαφνικά τα ακούνε αρκετά διαφοροποιημένα. Εγώ πάλι βρίσκω ευχάριστο τον τρόπο παρουσίασης των κομματιών. Εναλλακτικός, χαριτωμένος και μελωδικός, σε ρυθμούς easy listening.
Τώρα όσον αφορά τον τρίτο τους δίσκο, τον ''3'', τον βρήκα και αυτόν αρκετά καλό. Βέβαια, θεωρώ καλύτερους και πληρέστερους τους προηγούμενους δύο. Θετικό το γεγονός πως αυτήν την φορά συμμετέχουν στα φωνητικά και οι αυθεντικοί τραγουδιστές των εκτελέσεων όπως ο Martin Gore των Depeche Mode.
Αγαπημένα κομμάτια: Το ''Master&Servant'' (Depeche Mode) και το ''Road to Nowhere'' (Talking Heads).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου