Δεν είμαι (πλέον) οπαδός των ψυχολογικών θρίλερ/τρόμου.Η αιτία είναι ότι έχω πολλά χρόνια να δω κάτι αξιόλογο στο είδος, μέχρι την περασμένη εβδομάδα, που είδα το σουηδικό 'Let the right one in' του σκηνοθέτη Tomas Alfredson.
Υπόθεση:Ο 12χρονος Όσκαρ μεγαλώνει με τη μητέρα του στη Στογχόλμη του 82'.Στο σχολείο είναι εύκολος στόχος για τους συμμαθητές του, που συνεχώς του συμπεριφέρονται βίαια.Τα πράγματα βελτιώνονται όταν γνωρίζει την συνομήλικη Έλι, το κορίτσι της διπλανής πόρτας.Είναι και αυτή μοναχικό και απόμακρο άτομο, και έτσι τα βρίσκουν και κάνουν παρέα.Ο Όσκαρ γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι η φίλη του είναι βαμπίρ, που ευθύνεται για μια σειρά μυστήριων φόνων στην περιοχή..
Δεν θα σταθώ ούτε στις ερμηνείες των μικρών πρωταγωνιστών, ούτε στην υπόθεση, που τη βρήκα σχετικά προβλέψιμη και απλή στην ανάπτυξή της.Σίγουρα, οι υποστηρικτές του είδους μπορεί να διαφωνίσουν με τα παραπάνω.Αυτό που πραγματικά με συγκλόνισε στην ταινία, είναι η σκηνοθεσία του Alfredson, το μοντάζ και η φωτογραφία.Είχα πολύ καιρό να δω μια τόσο άρτια κατασκευασμένη ταινία.Χαίρομαι, που ο ευρωπαικός κινηματογράφος για άλλη μια φορά δείχνει την ικανότητα που έχει να βγάζει ποιοτικές ταινίες, σαν και αυτήν.Οι εικόνες από το χιονισμένο, συνοικιακό τοπίο της Στογχόλμης, απλά καθηλωτικές.Έτσι διαφαίνεται με τον καλύτερο τρόπο η μοναξιά και η κατάθλιψη που επικρατεί στην βόρεια Ευρώπη.Εξαιρετική και η αντίθεση του λευκού τοπίου με το αίμα, που δεν στάζει από παντού, αλλά υπάρχει όσο χρειάζεται.
Μετά και το 'Twilight' (που δεν έχω δει), άλλη μια βαμπιρική ταινία που συνδυάζει τον ρομαντισμό και την ευαισθησία, με τον τρόμο, το αίμα και τον θάνατο.Επομένως, δεν πρόκειται για ένα καθαρό ψυχολογικό θρίλερ.Μέσα απο τις σκηνές τρόμου αναπτύσσεται και ένας νεανικός έρωτας, γεμάτος αγάπη και ευαισθησία.
Παίζει στους κινηματογράφους και προβλέπεται να βγεί και η αμερικανική έκδοσή του.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου