94 Έλληνες bloggers ξεκινάνε από αύριο να ψηφίζουν για τα καλύτερα 20 albums υπό την αιγίδα του "All Gone" . Όλη αυτή η διαδικασία γίνεται για τέταρτη συνεχόμενη φορά και το παρόν blog συμμετέχει για πρώτη φορά στην λεγόμενη Βlogovision.
Μόλις ετοίμασα την λίστα μου και η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα αρκετά να την οργανώσω. Κατάλαβα πως συνολικά περισσότεροι από 40 δίσκοι μου άρεσαν, από την κορυφαία βαθμίδα της δισκάρας ως και την κατηγορία "συμπαθητικό". Έτσι τελικά δημιούργησα μια τριαντάδα. Σήμερα θα παρουσιάσω τους δίσκους από την θέση 30 ως την θέση 21, και από αύριο ακολουθώ κανονικά τους κανονισμούς ποστάροντας έναν δίσκο την ημέρα...
Όλα τα άλμπουμ σχολιάστηκαν κατά την διάρκεια της χρονιάς από εδώ και για περισσότερες πληροφορίες αρκεί ένα κλικ επάνω στον τίτλο...
Υπόθεση: Tέσσερα χρόνια πέρασε ο 18χρονος Silviu στην φυλακή και σε πέντε ημέρες επιτέλους θα είναι ξανά ελεύθερος. Η απρόσμενη όμως εμφάνιση της άσωτης μητέρας του, που θέλει να πάρει τον μικρότερο αδερφό του μαζί της στην Ιταλία, φέρνει τα πάνω κάτω και οδηγεί τον νεαρό φυλακισμένο στα άκρα...
Το "If I Want To Whistle, I Whistle" του Florin Serban είναι ένα εξαιρετικό κινηματογραφικό διαμάντι από την Ρουμανία. Η παραγωγή είναι τέρμα low budget, όμως το συναίσθημα που εμπεριέχει η ταινία είναι τεράστιο. Πρόκειται για έναν ύμνο για την δύναμη της ψυχής και τον πηγαίο αυθορμητισμό που σε μερικές περιπτώσεις καταρρίπτει τη λογική και αφήνει χώρο για την καρδιά. Ο πρωταγωνιστής του δράματος συμβολίζει όλα τα παραπάνω, αγνοώντας το κόστος των πράξεων του και παλεύοντας για αυτά που πιστεύει και αγαπάει. Επιπλέον, ο χρόνος δεν είναι με το μέρος του και έτσι αναγκάζεται να φτάσει απότομα στα άκρα. Κλειστοφοβική, έντονα συναισθηματικά φορτισμένη και ρεαλιστική, η ταινία απεικονίζει την ασταθή ψυχοσύνθεση ενός εφήβου που σε κάθε περίπτωση έχει να χάσει πολλά...Παρόλο την γενικευμένη περιγραφή που μόλις έκανα, δεν θα πω περισσότερα, δείτε την και θα καταλάβετε...
Το ότι έχει φωνάρα ο John Legend είναι γνωστό. Επιπλέον αξιοσημείωτο το ταλέντο του να παντρεύει τόσο όμορφα την soul με την r&b. Aπό την άλλη πλευρά, οι hip hoppers The Roots, μετρ στο είδος, απέδειξαν πριν μερικούς μήνες τις τεράστιες μουσικές τους ικανότητες στο εξαιρετικό "Ηοw I Got Over" (post εδώ).
Το τι βγαίνει αν προσθέσεις τους παραπάνω καλλιτέχνες είναι λίγο πολύ αναμενόμενο, μια δισκάρα σαν το "Wake Up!". Πρόκειται για ένα άλμπουμ που διασκευάζει σπουδαία soul κομμάτια των 70s, προσθέτει μια σύγχρονη νότα με ένα μοντέρνο ύφος, αλλά αφήνει αμόλυντη την νοσταλγική 70s ατμόσφαιρα και αποτείνει έτσι φόρο τιμής στην λαμπρή ιστορία της "μαύρης" μουσικής. Τα θέματα των κομματιών, αν και πρωτοεκτελέστηκαν πριν από 30-40 χρόνια, κατά έναν περίεργο τρόπο είναι επίκαιρα όσο ποτέ...
Aκούστε τα: "Hard Times", "Wake Up Everybody" και "Compared To What"..
365 μέρες. 398 pageviews. Πέρσι σαν σήμερα αποφάσισα να κάνω ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στις μελλοντικές σταρ του Hollywood με τις παραπάνω τρεις ιδιότητες...Η απήχηση ήτανε τεράστια και κάλυπτε ολόκληρη την υφήλιο και όλοι ήθελαν να γνωρίσουνε καλύτερα τα κορίτσια...Μάλλον όλοι αυτοί θα απογοητεύτηκαν περιμένοντας κάτι περισσότερο από το συγκεκριμένο αφιέρωμα και όχι απλώς γοητευτικές, σχετικά σεμνές και κατάλληλες φωτογραφίες που περιστρέφονται γύρω από κάτι τόσο ξενέρωτο όπως τον κινηματογράφο. Άσε που δεν βοήθησα με τον τίτλο και σίγουρα μεγάλη μερίδα από αυτούς ερμήνευσαν εσφαλμένα την λέξη "talented".
ΖΗΤΩ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ SORRY και με την παραπάνω φωτογραφία δείχνοντας λίγο παραπάνω κορμί προσπαθώ να επανορθώσω για το λάθος μου. Στόχος μου είναι τους επόμενους μήνες να έχω ακόμα περισσότερα pageviews για το σημερινό post. Kαι έτσι είμαι σίγουρος πως κόσμος που ενδιαφέρεται ΜΟΝΟ για την μουσική και τον κινηματογράφο θα με ανακαλύψει...
Το τελικό συμπέρασμα: O κόσμος είναι άρρωστος. The World is Outside που τραγουδούσανε και οι Ghosts..ξεκολλήστε.
Για το λόγο του αληθές, εδώ το περσινό, πολυσυζητημένο αφιέρωμα..
Υπόθεση: Για να ξεπεράσει τον πρόσφατο χωρισμό του, ο Garrett (Justin Long) βγαίνει έξω με τους φίλους του για μπύρες. Εκεί όμως εντελώς απρόσμενα γνωρίζει την γοητευτική Erin (Drew Barrymore) και την ερωτεύεται κεραυνοβόλα. Τα αισθήματα είναι αμοιβαία, μόνο που αυτή πρέπει σύντομα να φύγει από την Νέα Υόρκη και να πάει στην άλλη άκρη των Η.Π.Α., στο Σαν Φρανσίσκο όπου σπουδάζει...
Το "Going the Distance" της Νanette Burstein είναι μια αξιοπρεπέστατη ρομαντική κωμωδία που πραγματεύεται τις σχέσεις εξ'αποστάσεως. Παρόλο τον mainstream χαρακτήρα της, δεν πρόκειται για άλλη μια ηλίθια χαζοκωμωδία, αλλά είναι όμορφα δοσμένη και ισορροπημένη.
Τα προβλήματα και η δυσκολία αυτών των σχέσεων, οι ελπίδες, τα μελλοντικά όνειρα και η υπομονή μπαίνουν εδώ στο προσκήνιο με μια ρεαλιστική και προσγειωμένη ματιά. Επιπλέον, απεικονίζεται και ο ρόλος των φίλων, αλλά και της οικογένειας στην διατήρηση (ή όχι) της σχέσης. Χωρίς υπερβολές και χοντροκομμένες στιγμές, αλλά με περίσσιο χιούμορ και πετυχημένες ατάκες παρουσιάζεται το ρομάντζο με όλα τα σκαμπανεβάσματά του. Οι απολαυστικοί χαρακτήρες (κυρίως του τυπάρα Charlie Day, "It's Always Sunny in Philadelphia") και η χημεία μεταξύ του ζευγαριού (ζευγάρι και στην πραγματικότητα) συμπληρώνουν την θετική εικόνα.
Indie Pop, EP (Release Date: 3/11/2010, Label: - )
Σπάνια ένα εξώφυλλο αποτυπώνει κατά 100% το μουσικό του περιεχόμενο. Στην περίπτωση των Triptides αυτό επιτυγχάνεται στον μέγιστο βαθμό. Ήλιος, καλοκαίρι, παραλία, surfing, φλερτ, κιθάρες και ανεβασμένη διάθεση μέσα σε μια ρετρό-ποπ ατμόσφαιρα. Όλα αυτά τα βλέπουμε στην παραπάνω φωτογραφία και τα ακούμε στην συνέχεια από τρία παλικάρια από το Bloomington της Indiana. Όπως και οι ίδιοι λένε, μένοντας πιστοί στην DIY φιλοσοφία: "we play the best damn landlocked surf music you've ever heard". Και όχι μόνο αυτό, την πουλάνε και σε όποια τιμή εμείς γουστάρουμε, δηλαδή και τζάμπα...
Ακούστε τα: "Venus is Cruel" και "Βad News"..
"The Walking Dead". Μια νέα ζομποσειρά με έχει καθηλώσει. Βασισμένο σε comic μας παρουσιάζει ανθρώπινες ιστορίες και χαρακτήρες στην μάχη τους κατά των zombies. Τέρμα ατμοσφαιρική και με τις απαραίτητες δόσεις σπλάτερ αποτελεί την καλύτερη επιλογή για μεταμεσονύχτιες προβολές. Δεν παρουσιάζει την κωμική πλευρά των zombies, ούτε (προς το παρόν τουλαχ.) δεν επικεντρώνεται στα αίτια αυτής της τραγικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο πλανήτης γη. Όλα περιστρέφονται γύρω από ένα μόνο πράγμα: Tην δραματική επιβίωση των λιγοστών ζωντανών...Eδώ ένα trailer..
Fujiya & Miyagi - "16 Shades of Black and Blue". Mια ενδιαφέρουσα πρόγευση του νέου τους άλμπουμ "Ventriloquizzing" μας παρουσιάζει το βρετανικό, ηλεκτρονικό σχήμα Fujiya&Miyagi. Moυ άρεσε αρκετά και διατηρεί το ύφος παλιότερων κομμάτιων της μπάντας. Ακούστε και δείτε το εδώ.
Klaxons - "Twin Flames". Δεν νομίζω να θυμάμαι για πολύ καιρό το νέο single των Klaxons λόγω της μουσικής του, αλλά περισσότερο για το videoclip του. Ακόμη ένα ακραίο, διεστραμμένο και αλλόκοτο videoclip προστέθηκε στην μεγάλη πλέον λίστα των οπτικοακουστικών highlights των τελευταίων ετών. Γυμνά κορμιά που κυριολεκτικά ενώνονται με έναν περίεργο τρόπο που δεν μπορεί να εξηγηθεί εύκολα από την επιστήμη της γενετικής θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει ο καθένας από εδώ (μέχρι να κατέβασουν και αυτό το link).
"Stone" ("Δόλωμα Γένους Θηλυκού"). Eδώ κατάλαβα για άλλη μια φορά ότι τα ονόματα δεν κάνουν πάντα την ταινία. Η δεύτερη συνύπαρξη των De Niro και Norton μετά το "Τhe Score"(2001) δεν καρποφόρησε ιδιαίτερα. Η ατμοσφαιρική σκηνοθεσία και η ίντριγκα που πηγάζει από την γοητευτική παρουσία της femme fatale Milla Jovovich δεν στάθηκαν ικανά να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον μου μέχρι τέλος...
Yπόθεση: O 35χρονος, άνεργος Simon ζει με τον πατέρα του και κάθε μέρα έρχεται αντιμέτωπος με την σκληροπυρηνική, εβραϊκή, οικογένειά του. Μετά τον θάνατο του πατέρα του και έχοντας ως σκοπό να εκπληρώσει την τελευταία του επιθυμία ταξιδεύει ως τα βάθη της Ουκρανίας για να τον θάψει. Το πρόβλημα είναι πως δεν ταξιδεύει μόνος του. Ο περίεργος θείος του, η τρελή θεία του και ο υπερδραστήριος γιος του είναι οι συνοδοιπόροι του με ότι αυτό συνεπάγεται...
Ευχάριστη έκπληξη το "Simon Konianski" του Micha Wald, που παρουσιάζει με έναν καυστικό και ταυτόχρονα άκρως διασκεδαστικό τρόπο την καθημερινότητα μιας εβραϊκής οικογένειας. Ο ρόλος του πρωταγωνιστή Simon είναι ριζοσπαστικός και επαναστατικός, δημιουργώντας έτσι τραγελαφικές καταστάσεις και ακραίες έριδες μεταξύ των μελών της συντηρητικής και θρησκόληπτης οικογένειας.
Το πρώτο μέρος της ταινίας παρουσιάζει αυτόν ακριβώς τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής της εν λόγω οικογένειας που ζει στο Παρίσι και το δεύτερο είναι ένα oνειρικό road movie που υπόσχεται μπόλικες δόσεις γέλιου και περιπέτειας...
Ευχάριστο, φρέσκο και πολύχρωμο το δημιούργημα του Micha Wald μας προσφέρει μια ιδιαίτερη ψυχαγωγική εμπειρία.
Indie Pop, LP (Release Date: 13/11/2010, Label: On Stage Records)
Το εξώφυλλο φωνάζει από μακριά το τι πρόκειται να ακούσει ο ακροατής του "This Sound". Βρετανοθρεμμένη pop, βγαλμένη από τους κύκλους της Sarah Records και τους δρόμους του Bristol και Manchester. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως οι Θεσσαλονικείς Five Star Hotel ξεκίνησαν από το βρετανικό Birmingham και δείχνουν εξ'αρχής τις επιρροές τους: New Order, Smiths, Pulp, Belle&Sebastian και Stereolab. Tα καταφέρνουν μια χαρά, τόσο στα πολύ καλά φωνητικά, όσο και στην προσεγμένη παραγωγή και ενορχήστρωση του πρώτου τoυς άλμπουμ. Το αποτέλεσμα είναι άκρως μελωδική, σε αρκετά σημεία μινιμαλιστική pop μου μας μεταφέρει πίσω στα 80s. Μαζί με τους My Wet Calvin (post εδώ), ακόμη ένα ελληνικό pop σχήμα που αξίζει την προσοχή μας για φέτος.
Ακούστε τα: "Minimal", "Underground", "In the Meantime" και "Disco Dancing"..
Δραματική/Κωμωδία, Η.Π.Α. 2010 (Έκανε πρεμιέρα στις 14 Οκτωβρίου)
Υπόθεση: Η Nic (Annette Bening) και η Jules (Julianne Moore) είναι ένα παντρεμένο, ομοφυλοφιλικό ζευγάρι με δύο παιδιά. Η οικογενειακή γαλήνη διαταράσσεται όταν τα παιδιά αποφασίζουν κρυφά να γνωρίσουν τον βιολογικό τους πατέρα/δότη σπέρματος (Mark Ruffalo). Η κατάσταση ξεφεύγει όταν και οι δύο μάνες γνωρίζουν από κοντά τον άνθρωπο που είναι "υπεύθυνος" για τα δύο βλαστάρια τους...
Το μυστικό μιας καλής dramedy είναι να χαρακτηρίζεται από τις σωστές ισορροπίες μεταξύ δραματικών καταστάσεων και κωμικών στιγμών. Αν επιπλέον η ταινία ασχολείται με ένα πολύ λεπτό και δύσκολο θέμα σαν την ομοφυλοφιλία τα πράγματα δυσκολεύουν αρκετά, και η διατήρηση των ισορροπιών φαντάζει ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Περίπτωση τέτοια είναι και το "The Kids Are All Right", που στα μάτια μου περνάει με άριστα το τεστ.
Δεν είναι εύκολο για τον θεατή να βλέπει μια τέτοια αντισυμβατική οικογένεια σαν και της ταινίας στην καθημερινότητά της επί της οθόνης. Χρειάζεται μια πολύ προσεχτική και ορθή προσέγγιση του θέματος από τον δημουργό της. Και σε αυτό το σημείο η προσέγγιση που ακολουθεί η Lisa Cholodenko είναι πάρα πολύ καλή και πειστική. Χωρίς να καταντά γραφική ή υπερβολική αναλύει πολύ όμορφα τις διαπροσωπικές σχέσεις των οικογενειακών μελών και εισάγει με τον κατάλληλο τρόπο τον "πατέρα" στην όλη υπόθεση. Οι τραγελαφικές καταστάσεις δημιουργούν αρκετές στιγμές γέλιου, με τον πυρήνα της ταινίας να παραμένει δραματικός. Η σύγχρονη οικογένεια μέσα από μια μεταβαλλόμενη κοινωνία και ο ρόλος και οι ανάγκες του κάθε μέλους της μπαίνουν εδώ αποτελεσματικά στο προσκήνιο. Οι πολύ καλές ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών (ιδίως της εξαιρετικής Αnnette Bening) αποτελούν το αλατοπίπερο σε μια καυτερή, πικάντικη ταινία...
"Red". Mετά τα "Losers", "The A-Team" και "The Expendables" έφτασε η ώρα του "Red". Η υπόθεση κλασική, και λογικό έτσι να μην περιμέναμε καμία σεναριακή πρωτοτυπία. Άλλη μια ταινία που υπόσχεται αρκετή δράση, μπόλικες δόσεις υπερβολής και κάποιες όμορφες κωμικές στιγμές που συνδυάζονται με συνεχόμενα πιστολίδια και απανωτές εκρήξεις. Το πιο ενδιαφέρον σημείο της ταινίας είναι η ευχάριστη συνύπαρξη των Bruce Willis, Morgan Freeman, John Malkovich και Ηelen Mirren (!). Το ότι μου αρέσει ο Morgan Freeman είναι γνωστό, παρόλο που πλέον έχω βαρεθεί να τον βλέπω να συμμετέχει σε κάθε ταινία. Oι Μalkovich και Willis είναι απλά τυπάρες που γουστάρω να τους παρακολουθώ σε οποιαδήποτε στιγμή και φάση.
Sufjan Stevens - "The Age of Adz". Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί επικρατεί τόσο ενθουσιασμός στην μπλογκόσφαιρα για αυτό το άλμπουμ. Ας μου εξηγήσει κάποιος. Αξιοσημείωτο βέβαια είναι ότι το τελευταίο του track διαρκεί 25 ολόκληρα λεπτά...
Η νέα μπάντα του Liam Gallagher είναι πλέον γεγονός. Το όνομά της, Beady Eye, είναι εδώ και μήνες γνωστό. Επιτέλους ακούσαμε αυτήν την εβδομάδα και το πρώτο δείγμα της νέας δουλειάς του ex-frontman των Oasis. Πιασιάρικο rock'n'roll κομματάκι το οποίο θα μπορούσαν να είχανε γράψει και οι Oasis του Noel πριν τον χωρισμό τους. Τίποτα το φρέσκο δηλαδή, όχι πως περίμενα κάτι εμπνευσμένο και νεοτεριστικό από τον Liam...Kατεβάστε το single "Βring the Light" από εδώ και τα συμπεράσματα δικά σας.
"Εat, Pray, Love". Η τέρμα γυναικεία (αηδιαστική) όψη του life-time crisis. H Julia Roberts εδώ υποδύεται μια κομπλεξική, εγωιστική και αλλοπρόσαλλη γυναίκα. Χωρίς να ξέρει το τι θέλει και το τι της λείπει από την πλουσιοπάροχη ζωή της γυρνάει τον μισό πλανήτη, τρώγοντας, κάνοντας προσευχές και ρίχνοντας χιλόπιτες μέχρι να πνίξει τις ανασφάλειές της. Κάποιες γυναίκες μπορεί και να την αγαπήσουν, οι άντρες μάλλον θα την μισήσουν. Την σκηνοθεσία πάντως την βρήκα πολύ καλή...
Oι Motorama (myspace) μου έχουν πάρει τα μυαλά και τις αισθήσεις μου. Για τους συγκεκριμένους είχα γράψει εδώ. Xαίρομαι που σιγά σιγά μαθαίνονται και ακούγονται όλο και περισσότερο. Θα με απασχολoύν σίγουρα και στο μέλλον.
Εκεί όμως που ποτέ δεν συνδύαζα την Ρωσία με το indie rock, ξαφνικά ξεπηδούν αξιόλογα αγγλόφωνα συγκροτήματα που έχουνε κάτι να πουν, κάτι να τραγουδήσουν. Το νέο κύμα είναι πλέον γεγονός και έρχεται από τα βόρεια...Είναι σκοτεινό, μελωδικό και δίνει μια νέα ώθηση στην σύγχρονη post-punk σκηνή. Αναζητήστε τους Brandenburg (myspace), τους Human Tetris (myspace) και τους Μanicure (myspace). Δεν θα το μετανιώσετε. Κάνουνε αξιόλογη δουλειά και την δίνουνε και δωρεάν.
From Russia with love.
Δραματική, Η.Π.Α. 2010 (Έκανε πρεμιέρα στις 4 Νοεμβρίου)
Υπόθεση: Ο Johnny Marco (Stephen Dorff) είναι ένας διάσημος σταρ του Hollywood και κάνει και την ανάλογη ζωή. Aτελείωτες κραιπάλες, κάθε νύχτα διαφορετικές αιθέριες υπάρξεις στο κρεβάτι του, γρήγορα αυτοκίνητα και φανατικές θαυμάστριες χαρακτηρίζουν την καθημερινότητά του. Όταν αναγκάζεται να "φιλοξενήσει" για λίγες μέρες την 11χρονη κόρη του (Elle Fanning) η ζωή του ξαφνικά αλλάζει...
"Κλαίμε τα λεφτάκια μας", "Καλά οι υπεύθυνοι δεν βλέπουν πρώτα τις ταινίες πριν τις προβάλλουν?" Τα παραπάνω είναι χαρακτηριστικά σχόλια που άκουσα κατά τη διάρκεια της προχθεσινής προβολής του "Somewhere" στα Village. Και όντως, το νέο δημιούργημα της Sofia Coppola πιθανόν να αποκοιμίσει ή έστω να μην αρέσει στον μέσο θεατή. Χωρίς εντυπωσιασμούς και εφέ, με χαμηλή ταχύτητα, με την παντελή έλλειψη ερωτικής ίντριγκας και με καμία δραματική ανατροπή πορεύεται η Κυρία Coppola απεικονίζοντας την κενή ζωή ενός σταρ.
Εμένα πάλι με ενθουσίασε, για να το πω καλύτερα με συγκίνησε. Οι διάλογοι είναι ελάχιστοι, κυριαρχούν οι εκφράσεις και οι συμπεριφορές. Η σκηνοθεσία της Coppola τόσο indie όσο ποτέ, πραγματική pop art. Μας παρουσιάζει με τον ομορφότερο τρόπο το ηλιόλουστο και λαμπερό Los Angeles. H φωτογραφία μινιμαλιστική, και τα αργόσυρτα, βουβά πλάνα και οι ακίνητες κάμερες
συμπληρώνουν την παραπάνω λακωνική, καλύτερα τελετουργική εικόνα. Έτσι όλα τα παραπάνω από μόνα τους χτίζουν μια ιδιαίτερη και επιβλητική κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Παράλληλα όμως θα ήταν ανούσια αν δεν συνοδεύονταν από ένα βαθύ συναισθηματικό υπόβαθρο, και σε αυτό ακριβώς το σημείο πολλοί έχασαν την ταινία. Όλο αυτό το στοχευμένα λιτό περιβάλλον βοήθησε την δημιουργό να αναπτύξει και να περιγράψει αυτό ακριβώς που ήθελε: Tην απέραντη μοναξιά των σταρ, και την ψεύτικη λάμψη του star system. Και το κάνει με αριστουργηματικό τρόπο όταν εμμένει στο κενό βλέμμα του εξαιρετικού Stephen Dorff. Παράλληλα μέσα από μικρά, καθημερινά πράγματα δείχνει με τον αρτιότερο τρόπο την μεταστροφή του πρωταγωνιστή, που έχοντας την μικρή κόρη δίπλα του, συνηδειτοποιεί μέρα με την μέρα τι έχει πραγματική αξία στην ζωή.
Η ίδια η Coppola παραδέχεται ότι η ταινία περιέχει προσωπικές, παιδικές τις αναμνήσεις. Ίσως και το τελευταίο την βοήθησε να βάλει τόσο συναίσθημα και ζεστασιά στον ψυχρό χολιγουντιανό κόσμο του "Somewhere" και έπειτα στους πρωταγωνιστές της...
Indie Pop, EP (Κυκλοφορεί στις 22 Νοεμβρίου από την Fantasy Trashcan)
Το επόμενο δισκογραφικό βήμα κάνουν οι Καλιφορνέζοι Girls μετά το περσινό και πολυαγαπημένο "Αlbum" (post εδώ). Aυτή τη φορά κυκλοφορούν ένα mini-album αποτελούμενο από 6 tracks συνολικής διάρκειας 30 λεπτών. Φέτος παρουσιάζονται πιο ώριμοι, τόσο μουσικά, όσο και στην παραγωγή. Ακούγοντας το "Broken Dreams Club" μου έλειψε ο αυθορμητισμός, η ενέργεια και η ανεμελιά που μου έβγαζε ο πρώτος τους δίσκος. Ευτυχώς αναπλήρωσαν το παραπάνω κενό με 6 πολύ όμορφα, τέρμα μελωδικά και παράλληλα αθεράπευτα ρομαντικά τραγούδια. Η γλυκιά pop μελαγχολία σε όλο της το μεγαλείο...
Υπόθεση: Ο 15χρονος Joshua, μετά τον θάνατο της μητέρας του, δεν έχει που αλλού να μείνει και μετακομίζει στην γιαγιά και τους θείους του. Αυτό το μέρος της οικογένειας ήτανε αποκλεισμένο εξαιτίας της εγκληματικής τους δράσης. Σταδιακά αρχίζει και εξοικιώνεται με την παράνομη δράση των θείων του και την "υπόγεια" μάχη που έχει ξεσπάσει με αυτούς και με μια ομάδα αστυνομικών. Μόνο που όλα αυτά θα έχουνε καταστροφικά αποτελέσματα για τον ίδιον και για τους διπλανούς του...
Το "Animal Kingdom" του David Michod είναι σίγουρα μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς και μια must-see ταινία! Αυτό το απέδειξε και στο φετινό Sundance, όπου απέσπασε το Βραβείο Κοινού. Προερχόμενο από την μακρινή και υποτιμημένη κινηματογραφικά Αυστραλία, κυριολεκτικά μας τοποθετεί μέσα στον υπόκοσμο της Μελβούνης.
Η ταινία μπορεί να ξεκινά με αργούς ρυθμούς αλλά σταδιακά σε κεντρίζει και σε κερδίζει ολοκληρωτικά. Η ένταση από σκηνή σε σκηνή κορυφώνεται και προς το τέλος απογειώνεται. Το δυνατό χαρτί της είναι ο ρεαλισμός που βγάζει κάθε στιγμή. Μπορεί το δημιούργημα του Michod να είναι μίζερο και τραγικό, αλλά δεν καταντά ποτέ των ποτών μελό. Μεγάλη δύναμη το τελευταίο, κυρίως αν αναλογιστεί κανείς το δύσκολο και άβολο θεματικό άξονα του δράματος.
Ατμοσφαιρική και καθηλωτική, απεικονίζει μαεστρικά το πορτραίτο μιας εγκληματικής οικογένειας και τον παράνομο πόλεμο που έχει ξεσπάσει μεταξύ αυτών και μέρος της τοπικής αστυνομίας. Στο επίκεντρο ένας 15χρονος, που αμφιταλαντεύεται μεταξύ της οικογενείας και των αρχών, και λόγω ατυχών περιστάσεων βρίσκεται στο επίκεντρο των γεγονότων. Στα μάτια αυτού του παιδιού διαφαίνεται η θλίψη που αντιμετωπίζει, αλλά παράλληλα και η αποφασιστικότητα να βγεί κερδισμένος απ'όλα αυτά. Τέλος, οι συγκλονιστικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών βοηθούν σημαντικά στην λεπτομερή παρουσίαση των διαπροσωπικών σχέσεων των εμπλεκόμενων ατόμων.
Alternative, LP (Κυκλοφόρησε στις 4 Οκτωβρίου από την Cinq 7)
Μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα είχα την εντύπωση πως ο AaRON ήτανε ένα προσωπικό, μουσικό project. Γνώριζα ένα μόνο κομμάτι που σχετίζονταν με το συγκεκριμένο όνομα, το αγαπημένο "U-turn (Lili)" από το 2006...Πριν από μερικές μέρες πληροφορήθηκα ότι πίσω από το όνομα κρύβονται δύο Γάλλοι, o Olivier Coursier και ο Simon Buret. Eπιπλέον, έμαθα ότι AaRON σημαίνει "Artificial Animals Riding on Neverland" και έτσι ακριβώς ονομάστηκε και το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ τους το 2007.
Φτάσαμε στο 2010 και οι AaRON ξαναχτυπάνε. Το "Birds in the Storm" έχει τη στόφα να γίνει ένα προσωπικό άλμπουμ για κάθε ακροατή με τον δικό του, ξεχωριστό τρόπο. Άκρως συναισθηματική μουσική, ταξιδιάρικη και μελαγχολική όσο χρειάζεται, δηλαδή ο ιδανικός μουσικός σύντροφος για το φθινόπωρο. To down-tempo που παίζει το γαλλικό δίδυμο, πασπαλισμένο με ακουστικές κιθάρες και την χρήση πιάνου, αλλά και ηλεκτρονικών βοηθημάτων, συνθέτει ένα δυνατό και πανέμορφο μουσικό σύνολο που αξίζει μια ακρόαση και αρκετές επόμενες...
Ακούστε τα: "Seeds of Gold", "Rise" και κυρίως το "Passengers"..
Κωμωδία, Γαλλία 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 13 Μαϊου)
Υπόθεση: O Herve και ο Camel δεν είναι οι ομορφότεροι του σχολείου τους, ούτε και οι εξυπνότεροι. Απεναντίας είναι ντροπαλοί και "αδιάφοροι". Και οι δύο τους όμως ονειρεύονται συνεχώς όμορφα γκομενάκια, και αναζητούν μια "σχέση" που θα τιθασεύσει τις σεξουαλικές ορμές τους. Όλα αλλάζουν όταν μια γλυκιά συμμαθήτρια τους αρχίζει και φλερτάρει τον Herve. Ξαφνικά οι ισορροπίες καταστρέφονται, οι φιλίες δοκιμάζονται και τα αγόρια ζούνε νέες, άγνωστες εμπειρίες...
Τι ωραία που υπάρχει και αυτός ο κινηματογράφος. Ο νοσταλγικός, ο απλός και ο αυθεντικός. Το πρώτο δημιούργημα του Riad Sattouf είναι η απάντηση προς όλα τα "American Pie's" αυτού του κόσμου. Η ευρωπαϊκή απάντηση. Το "Les beaux gosses" θυμίζει έντονα φωτογραφικό άλμπουμ παλιότερων εφηβικών αναμνήσεων. Και όμως αναφέρεται στην σύγχρονη εποχή, χωρίς να χρησιμοποιεί το facebook, τις ιντερνετικές τσόντες και άλλα σύγχρονα μέσα. Και αυτό του δίνει την φρεσκάδα, την αυθεντικότητα της εφηβικής ζωής και των εφηβικών αναζητήσεων, που κοντεύουν να εκλείψουν την σημερινή εποχή.
Ουσιαστικά είναι ένας ύμνος για την μετάβαση από την παιδική στην εφηβική ηλικία, και ότι αυτό συνεπάγεται...Κακά τα ψέματα σε εκείνο ακριβώς το σημείο το "άγνωστο", αντίθετο φύλο κυριεύει τα μυαλά των παιδιών/εφήβων. Και τέτοιες καταστάσεις εκθέτει η ταινία, με όμορφες ατάκες από γονείς και παιδιά, ωραία πλάνα από την καθημερινή σχολική ζωή, και διάφορες τραγελαφικές καταστάσεις στις οποίες μπλέκουν οι απίστευτοι πρωταγωνιστές της. Έτσι το γέλιο βγαίνει αβίαστα και η καλόγουστη διασκέδαση είναι προδιαγεγραμμένη.
"4.3.2.1" 4 σέξι κοπέλες, 3 γεμάτες μέρες, 2 τέλειες πόλεις και 1 πολύπλοκη ιστορία. Πρόκειται για ένα εναλλακτικό "Sex and the City" με περισσότερο δράση και ομορφότερες γκόμενες. Το σενάριο βέβαια είναι αρκετά μπερδεμένο χωρίς λόγο, το μήκος της μεγάλο (117 λεπτά) χωρίς λόγο, αλλά και πάλι είναι πολύ ευχάριστη στην παρακολούθησή της...
"Heart in your Heartbreak". Το νέο κομμάτι των Pains of being Pure at Heart και (μάλλον) προπομπός του ερχόμενου άλμπουμ τους. Πολύ καλό κομμάτι, εύθυμο και έντονα κιθαριστικό όπως τους γνωρίσαμε και αγαπήσαμε. Ακούστε το εδώ.
Kαι σε αυτό το σημείο να γράψω για τρία απογοητευτικά κατά την γνώμη μου άλμπουμ, που έτυχε να ακούσω τις τελευταίες ημέρες και περίμενα κάτι καλύτερο. 1) Here We Go Magic - "Pigeons", βαρετό για ύπνο. 2) Νο Αge - "Everything in between", εδώ δεν έχω λόγια. 3) Μanic Street Preachers - "Postcards from a young man", μια από τα ίδια.
"The Other Guys". Μπράβο πάντως που βρήκε τον δρόμο για τις αίθουσες, σε μια περίοδο που υπάρχουν πολλές αξιόλογες ταινίες να δει κανείς στον κινηματογράφο. Εγώ θα το έριχνα κατευθείαν για dvd, και πάλι θα το σκεφτόμουν. Μια κλασική αμερικάνικη μπατσοκωμωδία, από τις πολύ κακές όμως. O Will Ferrell συνεχίζει τις τραγικές εμφανίσεις του, μετά τα "Step Brothers", "The Goods" κ.τ.λ....Παγωμένα αστεία, χοντροκομμένες ατάκες και ένα σενάριο που ούτε οι ίδιοι οι δημιουργοί μάλλον δεν θα καταλάβουν...
Antony and the Johnsons - "Swanlights". H παρέα του Antony επιστρέφει με το τέταρτο άλμπουμ τους. Και πάλι υπάρχει αυτός ο έντονος λυρισμός, η μιζέρια, η αβάσταχτη μελαγχολία. Σπαρακτικά τραγούδια για την ζωή, το θάνατο, την αγάπη. Κάτι όμως λείπει. Η τελική αίσθηση που σου αφήνει είναι ελλιπής, επιφανειακή. Υπάρχει επιπρόσθετα μια αισιοδοξία στον πυρήνα των κομματιών, που δεν βελτιώνει όμως το τελικό αποτέλεσμα. Καμιά σχέση δηλαδή με τα προγενέστερα αριστουργήματα που μας συνήθισε ο Antony...
Indie/Shoegaze, EP (Κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Tough Love Records)
Aπό τους post-punk δίσκους, με noisy attitude, που πρέπει να γνωρίσεις και να λατρέψεις. Για σένα που δεν μπορείς να ξεκολλήσεις από τους Joy Division και πεθαίνεις για σκοτεινά, υπόγεια κιθαριστικά riffs. Μόνο που οι Girls Names δεν κατάγονται από την Aγγλία, αλλά λίγο παραδίπλα. Συγκεκριμένα δηλώνουν ως βάση το Belfast της Ιρλανδίας, και μόλις κυκλοφόρησαν το πρώτο mini album τους ονόματι "You Should Know By Now" αποτελούμενο από 8 tracks.
Ξεχωρίζω τα: "Blood River", "Running Scared" και "Bloodwell"..
Περιπέτεια/Δράσης, Η.Π.Α./Βρετανία/Καναδάς 2010 (Έκανε πρεμιέρα στις 14 Οκτωβρίου)
Υπόθεση: Ο συνεσταλμένος Scott Pilgrim (Μichael Cera) ψάχνει τον έρωτα της ζωής του. Παράλληλα τα φτιάχνει με ένα ανήλικο κοριτσάκι και είναι μπασίστας μιας γκαραζορόκ μπάντας. Η ζωή του αλλάζει όταν συναντά την γοητευτική Ramona Flowers. Mόνο που για να την κατακτήσει πρέπει να αντιμετωπίσει τους 7 πρώην της, που τυγχάνει να έχουνε όλοι τους υπερφυσικές δυνάμεις...
Αn epic of epic epicness. Και εγώ θα συμφωνήσω. Το "Scott Pilgrim vs. the World" τα σπάει από κάθε άποψη. Αναμφίβολα η αξία της ταινίας τροφοδοτείται από το τεράστιο hype που χτίστηκε γύρω της, αλλά αυτό δεν αφαιρεί κανέναν πόντο από την αστείρευτη δημιουργικότητα, το ατελείωτο μεράκι και την αξιόλογη πρωτοτυπία που βάζει ο Βρετανός δημιουργός Edgar Wright πάνω στο έργο του.
Φαντάσου ότι παίζεις ένα fight-game τύπου Tekken, αλλά παράλληλα το παιχνίδι διακατέχεται από ένα πιπεράτο και πανέξυπνο σενάριο. Περνάς stage με stage και πηγαίνεις στον επόμενο, δυσκολότερο αντίπαλο, ο οποίος κατέχει σούπερ δυνάμεις. Το έπαθλο είναι η καρδιά της Ramona. H κατάκτηση έχει καθαρά ερωτικό/συναισθηματικό χαρακτήρα. Βλέπεις ο ατρόμητος, αλλά τόσο everyday Scott τα βάζει με όλον τον κόσμο. Με τις δυνάμεις των αντιπάλων του, που ο ίδιος δεν κατέχει. Ή μήπως τα βάζει με τον ίδιο του τον εαυτό?
Πέρα από το συναρπαστικό σενάριο που προσπάθησα να περιγράψω πιο πάνω, το "Scott Pilgrim vs. the World" είναι περισσότερα. Η μεταφορά του ομώνυμου graphic novel στην μεγάλη οθόνη είναι κάτι παραπάνω από επιτυχημένη. Η manga αισθητική, τα ειδικά εφέ που συναντάμε μόνο στα βιβλία comic, και το υβρίδιο που διασταυρώνει νεανικό ρομάντζο με ένα περιπετειώδης video game δύσκολα να μην σε συνεπάρουν. Η παρουσία του Michael Cera και οι γενικότερα τέλειες ατάκες, o άφθονος χαβαλές που βγάζει κάθε σκηνή και το ταχύτατο μοντάζ με τις κοφτερές λήψεις είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα. Τέλος, η μουσική και οι γκαζωμένες κιθάρες έχουν εδώ την τιμητική τους, και δημιουργούν αξέχαστες, μυθικές σκηνές...
Μια νέα cult ταινία στο είδος, παράλληλα με το εξαιρετικό "Kick-Ass" (post εδώ), μόλις έχει γεννηθεί...
Indie Pop, LP (Κυκλοφόρησε στις 11 Οκτωβρίου από την What's Your Rupture)
Oι Cinema Red & Blue είναι ένα σούπερ γκρούπ που σχηματίστηκε από την συνύπαρξη μελών τριών μουσικών σχημάτων, των Crystal Stilts, Comet Gain και The Ladybug Transistor. Η χημεία τους είναι καταπληκτική, και το ομοιογενές μουσικό σύνολο του ομώνυμου άλμπουμ τους δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το πολύ καλό ηχητικό αποτέλεσμα και την άρτια παραγωγή του. Pop με ψυχεδελική αύρα και 70s άρωμα θα γοητεύσουν σίγουρα τα αυτιά του ακροατή.
Ξεχωρίζω τα: "Same Mistakes", "Charlie Clarke" και "You're Gonna Screw My Head Off"..
Kοινωνική, Η.Π.Α. 2010 (Έκανε πρεμιέρα στις 27 Οκτωβρίου)
Υπόθεση: H γέννηση και η εξέλιξη της δημοφιλέστερης ιστοσελίδας κοινωνικής δικτύωσης, το γνωστό σε όλους μας Facebook. Η ταινία ακολουθεί τις ιστορίες των εμπνευστών, των δημιουργών και των εμπλεκόμενων προσώπωνενός εκ των σημαντικότερων, παγκόσμιων φαινομένων της δεκαετίας μας.
Aναμφίβολα το φαινόμενο "facebook" έχει γράψει την δική του ιστορία, τόσο στον κόσμο των υπολογιστών, όσο και ως κοινωνικό φαινόμενο. Η δύναμή του είναι τεράστια, και οι 500 εκ. χρήστες του είναι η ζωντανή απόδειξη. Και έτσι βγήκε το "Social Network" του David Fincher ("Fight Club", "Seven"), που μέσα σε δύο ώρες καταφέρνει να παρουσιάσει το ίδιο το Facebook και τα πρόσωπα πίσω από αυτό.
Στα μάτια μου ο David Fincher κατάφερε κάτι το εκπληκτικό. Παρουσιάζει το Facebook από την οπτική γωνία όλων των προσώπων που σχετίζονται με αυτό. Οι διαμάχες αυτών των προσώπων απεικονίζονται σε όλο τους το μεγαλείο, δεν παίρνει όμως το μέρος κανενός, και αφήνει τον θεατή να αποφασίσει. Επιπλέον, σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι μέσω της ταινίας διαφημίζεται άμεσα η πασίγνωστη ιστοσελίδα, ούτε το έχει πλέον ιδιαίτερη ανάγκη. Ο Fincher δεν εξυμνεί ή αποθεώνει το Facebook, ούτε όμως το κριτικάρει ή το κατηγορεί. Περισσότερο ασχολείται με την ιστορική αναδρομή της γέννησης της ιδέας και την καταγραφή της τεράστιας εξέλιξης και εκρηκτικής διάστασης που έλαβε το φαινόμενο. Μέσα από τα παραπάνω ο θεατής εισπνέει το κολεγιακό άρωμα του Harvard και γνωρίζει τους κεντρικούς συντελεστές της ιστορίας. Σε αυτό το σημείο οι αντιζηλίες, οι συμμαχίες, οι φιλίες και οι εχθρότητες, οι ερωτικές ίντριγκες, τα παρασκήνια και τα συμφέροντα βρίσκονται στο προσκήνιο. Ιδιαίτερη βάση δίνεται στην ψυχοσύνθεση και στα κίνητρα του νεαρού, ταλαντούχου φοιτητή Mark Zuckerberg και στην αντικοινωνική, ψυχρή και υπεροπτική του συμπεριφορά. Αυτός είχε το ταλέντο, κάποιοι άλλοι την ιδέα, ένας άλλος τα χρήματα και ο τελευταίος τα μέσα. Έτσι οι κόντρες, το μίσος και οι δικαστικοί αγώνες για το "υπερπολύτιμο αγαθό" ήτανε αναπόφευκτες.
Με ένα προσεγμένο και συμπαγές σενάριο, που χαρακτηρίζεται από γρήγορους ρυθμούς, ο δημιουργός εύκολα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών. Οι κοφτερές ατάκες δίνουν και παίρνουν, και οι ερμηνείες (ίδιως του πρωταγωνιστή Jesse Eisenberg) είναι πολύ καλές. Μπορεί να μην αποτελεί στην ουσία ταινία-σχόλιο για το Facebook, αλλά σίγουρα αποτελεί ταινία-σχόλιο για την σημερινή κοινωνία, την σύγχρονη νεολαία και το σκεπτικό λειτουργίας της. Και μέσα σε αυτό πλέον ανήκει και το Facebook...
