1973 - Bye Bye Cell Phone

Pop, LP (Κυκλοφόρησε στις 11 Ιουνίου από την Blonde Music)

Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες και τώρα στην καρδιά του καλοκαιριού, που οι μισοί απλά θέλουν να ξεκουραστούν και να χαλαρώσουν από το άγχος και τις σκοτούρες σε ένα νησί ή μια απομακρυσμένη παραλία λίγες ημέρες και οι υπόλοιποι να βγάλουν κανένα φράγκο από τον τουρισμό, έρχεται η απεργία των βυτιοφορέων και τα καταστρέφει όλα...

Τώρα τι σχέση έχει το γαλλικό τρίο 1973 με την παραπάνω παράγραφο δεν ξέρω. Ίσως είναι η νοσταλγική, καλοκαιρινή αίσθηση που σου αφήνει το ντεμπούτο τους ''Bye Bye Cell Phone'' και η μετέπειτα γέννηση της ανάγκης για θάλασσα, μπάνια και την παρακολούθηση της δύσεως του ηλίου σε παραλιακό φόντο...Με κάποια στοιχεία folk (άλλωστε το ύφος μοιάζει με αυτό των συμπατριωτών τους Revolver), και επιρροές από 60s pop και τους τεράστιους Beatles, μας μιλάνε για την αξία της προσωπικής ελευθερίας, την δραπέτευση και την αναπόληση του ευτυχισμένου παρελθόντος...

Ξεχωρίζω τα ''Vegas'', ''September'' και ''Little Sis''...

Saint John of Las Vegas

Kωμωδία/Δράμα, Η.Π.Α. 2009 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: O John (Steve Buscemi) γύρισε την πλάτη στο λαμπερό Las Vegas και τον εθισμό του στο τζόγο για μια νέα, φυσιολογική ζωή ως υπάλληλος μιας ασφαλιστικής εταιρείας κάπου στο Νέο Μεξικό...Ξαφνικά όμως έχει μια σπουδαία ευκαιρία για προαγωγή, εφόσον το αφεντικό του τον ανέθεσε μια δουλειά που τον φέρνει πίσω στο Las Vegas...

Για τους οπάδους του Steve Buscemi και όχι μόνο που θα απολαύσουν την απεικόνιση της ψυχοσύνθεσης ενός εκκεντρικού χαρακτήρα... Τo ''Saint John of Las Vegas'' είναι ένα συμπαθητικό ταινιάκι, στο ύφος και την ιδιαίτερη αισθητική του σύγχρονου, ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου. Κοφτερό χιούμορ, πετυχημένες ατάκες και μια διεστραμμένη σκηνοθετική δουλειά του Ηue Rhodes, που θυμίζει το στυλ των αδερφών Coen, θα αφήσουν τους περισσότερους θεατές (αν όχι όλους) κάτι παραπάνω από ικανοποιημένους...

Coolrunnings - Babes Forever, Buffalo EP's

Indie Rock/lo-fi, EP's (Κυκλοφόρησαν πριν μερικές εβδομάδες από τους ίδιους ως δωρεάν download)

Δύο κύριοι λόγοι με οδήγησαν στον να γράψω αυτό το post. Πρώτον, τα απίστευτα artworks των δύο δίσκων. Ιδίως το εξώφυλλο του δίσκου ''Babes Forever'' από τώρα το ψηφίζω για ''cover of the year''. Aπλά μυθικό! Βαθυστόχαστο και το εξώφυλλο του δεύτερου EP των Coolrunnings, ''Buffalo''... Δεύτερον, το γεγονός ότι η παρέα από το Tennessee παράγει τίμια μουσική και την παραχωρούν εντελώς δωρέαν και νόμιμα από το site τους...
Μουσικά τώρα, το ''Babes Forever'' είναι περισσότερο ηλεκτρονικό και σε ορισμένα σημεία γίνεται και experimental, διατηρώντας σαφώς μια lo-fi αισθητική. Όσο πρέπει σκονισμένο, με μια διακριτική δόση βρωμιάς στον ήχο και φευγάτα φωνητικά. Σχετικά με το ''Buffalo'', που μου άρεσε και περισσότερο, έχει ένα πιο rock προσανατολισμένο ύφος που δεν ξεφεύγει από τα lo-fi μονοπάτια και είναι αυστηρώς κατάλληλο για τις καλοκαιρινές περιπλανήσεις μας, τόσο του μυαλού, όσο και του σώματος...

Ξεχωρίζω: Tα κομμάτια ''Burnout'', ''Τhe Second Devil'' και ''San Dimas Oasis''..

$9.99

Animation, Ισραήλ/Αυστραλία 2008 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: Τα κάθε λογής σύγχρονα προβλήματα, η περίεργη φύση των ανθρωπίνων σχέσεων και άτυχα γεγονότα απασχολούν τους κατοίκους μιας πολυκατοικίας στο Sydney της Αυστραλίας...

Κοστίζει άραγε $9.99 να βρει κανείς το νόημα της ζωής? Φτάνει αυτό για να βρει ο αναγνώστης την ευτυχία? Γύρω από ένα εγχειρίδιο που κοστίζει τόσο και υπόσχεται να περιγράψει και να εξερευνήσει το νόημα της ζωής στηρίζεται η ομώνυμη ταινία.
Η σκηνοθέτης Tatia Rosenthal από το Ισραήλ, σε συνεργασία με το Αυστραλιανό Κέντρο Κινηματογράφου, μας παρουσιάζει μια συμπάθεστατη dramedy που επικεντρώνεται στις καθημερινές ιστορίες, καθημερινών ανθρώπων. Σαν την σειρά ''Πολυκατοικία'' ένα πράγμα... Οι ερωτικές απογοητεύσεις, το χάσμα των γενεών, η μοναξιά της τρίτης ηλικίας και τα οικονομικά προβλήματα μπαίνουν εδώ στο μικροσκόπιο και απεικονίζονται με έναν όμορφο και ελκυστικό τρόπο μέσω της τεχνικής του stop-motion και των ''πλαστελίνων'' που αποκτούν ζωή και χαρακτήρα. Ο ρεαλισμός διαδέχεται τις σουρεαλιστικές σκηνές και το black χιούμορ εμπλουτίζει το όλο story.
Δεν θα σας αλλάξει την ζωή και έχουνε βγει (και έχω δει) καλύτερα animation τους τελευταίους μήνες, αλλά σίγουρα αξίζει μια παρακολούθηση...

Allo Darlin' - Allo Darlin'

Indie Pop, LP (Kυκλοφόρησε αρχές Ιουνίου από την Fortuna Pop Records)

Δεν ξέρω αν πρόκειται για τον καλύτερο pop δίσκο που άκουσα αυτό το καλοκαίρι (μάλλον όχι), αλλά σίγουρα είναι ότι πιο twee και παιχνιδιάρικο έχω ακούσει τους τελευταίους μήνες.
Οι Allo Darlin' είναι ένα αγγλοαυστραλέζικο pop σχήμα που έχει ως βάση το Λονδίνο και οι οποίοι δημιουργήθηκαν τον Ιανουάριο του 2009. Ο ήχος τους μοιάζει αρκετά με το μουσικό ύφος συγκροτημάτων όπως τους Camera Obscura ή The School. Mόλις κυκλοφόρησαν το πρώτο, ομώνυμο ντεμπούτο τους που σκοπεύει να γεμίσει μουσικά τα καλοκαιρινά μας απογεύματα...
Χαρούμενες και αισιόδοξες μελωδίες που ποτέ δεν γκαζώνουν ή ξεσπάνε και είναι ότι πρέπει να αράζεις σε καμιά παραλία, ανάλαφρο ύφος, αθώα lyrics και ένα κομμάτι (''Woody Allen'') που παρομοιάζει τις ερωτικές σχέσεις με ταινίες του γνωστού σκηνοθέτη/σεναριογράφου έφτασαν να κεντρίσουν την προσοχή μου...

Ξεχωρίζω τα : ''Silver Dollars'', ''Woody Allen'' και ''Let's Go Swimming''..

From Paris With Love (Από Το Παρίσι Με Αγάπη)

Περιπέτεια/Δράσης, Γαλλία 2010 (Έκανε πρεμιέρα στις 24 Ιουνίου)

Υπόθεση: Υπάλληλος (Jonathan Rhys Meyers) της αμερικανικής πρεσβείας στο Παρίσι παράλληλα δουλεύει και για την CIA, έχοντας ως απώτερο στόχο να γίνει ένας καταξιωμένος, μυστικός πράκτορας. Η ευκαιρία του έρχεται, όταν από τις Η.Π.Α. καταφθάνει ο ακραίος, σκληροτράχηλος πράκτορας Charlie Wax (John Travolta) για να ερευνήσει με την βοήθειά του μια υπόθεση τρομοκρατών...

Δεν νομίζω να την αγαπήσετε, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν θα σας χαλάσει κιόλας. Πρόκειται για την δεύτερη ταινία του hot σκηνοθέτη Pierre Morel, που κινείται στα πλαίσια της περσινής του ταινίας ''Taken'' (post εδώ). Τότε θαυμάζαμε τον υπερήρωα Liam Neeson στις ακραίες περιπέτειές του, τώρα έχουμε τον Travolta.
Το ''From Paris With Love'' αποτελείται από τρία κύρια χαρακτηριστικά: Συνεχόμενες καταδιώξεις, πολλές εκρήξεις, ατελείωτους πυροβολισμούς και...πολύ γέλιο! Επίκεντρο όλων των παραπάνω ο Charlie Wax, που τον ενσαρκώνει ο John Travolta. Μόνο σοβαρά και ρεαλιστικά δεν μπορεί να δει κανείς τον εν λόγω ρόλο, αλλά σίγουρα τέρμα διασκεδαστικά. Αεικίνητος, σπινθηροβόλος και άτρωτος, ο θεός Charlie εξουδετερώνει έναν έναν τους αντιπάλους του. Παράλληλα πετάει και τις cool ατάκες του, που προκαλούν γέλιο και διασκέδαση στον μέσο θεατή. Τέλος, ο Rhys Meyers σε έναν πιο ήσυχο και συνετό ρόλο, ως το alter ego του ''superman'', δένει αρκετά καλά με τον Travolta επί της σκηνής. Μέσα σε όλα αυτά δεν θα έπρεπε να λείπει και μια σέξι, μοιραία γυναίκα.
Το αποτέλεσμα: Mια ταινία, χωρίς να έχει ουσιαστικά σενάριο για σκέψη, ούτε ειδικά εφέ, καταφέρνει να σε κεντρίσει με τους χαρακτήρες της, το κοφτερό μοντάζ, την ασταμάτητη και υπερβολική δράση και φυσικά τα όμορφα πλάνα της πόλης του φωτός...Άλλωστε καλοκαίρι είναι και αυτά επαρκούν...

Mystery Jets - Serotonin

Indie Pop/Rock, LP (Κυκλοφόρησε στις 6 Ιουλίου από την Rough Trade)

Η ορμόνη Σεροτονίνη προκαλεί το αίσθημα της ευτυχίας ή καλύτερα ευφορίας στο σώμα ενός ανθρώπου...
Αυτό μάλλον σκόπευαν να κάνουν και οι πέντε Mystery Jets από το βροχερό Λονδίνο. Ονόμασαν τον νέο, τρίτο τους δίσκο ''Serotonin'' και συντέλεσαν έτσι στην δημιουργία ενός όμορφου, ανέμελου pop δίσκου που κυκλοφόρησε την πλέον καταλληλότερη περίοδο. Το άλμπουμ είναι ένας φόρος τιμής στην βρετανική Synth Pop της δεκαετίας του 80' και ότι αυτό συνεπάγεται...Πλήκτρα, παραμορφωμένα κιθαριστικά riffs και ''χαρούμενα'' φωνητικά του Blaine Harrison συνθέτουν την παραπάνω εικόνα και αίσθηση. Με παραγωγό τον Chris Thomas (Pulp, Sex Pistols), rock ρυθμούς και μπόλικη χαρούμενη διάθεση πετυχαίνουν τον σκοπό τους και δικαιολογούν έτσι και το όνομα της νέας δουλειάς τους..

Ξεχωρίζω το opener ''Αlice Springs'' και τα ''Flash a Hungry Smile'', "Lady Grey''...

Greenberg (Δεν Σκέφτομαι, Άρα Υπάρχω)

Δραματική, Η.Π.Α. 2010 (Έκανε πρεμιέρα στις 15 Απριλίου)

Υπόθεση: O Roger Greenberg (Ben Stiller) είναι ένας άνεργος μεσήλικας με ψυχολογικά προβλήματα που ζει στην Νέα Υόρκη. Όταν η οικογένεια του αδερφού του πηγαίνει διακοπές, αυτός μετακομίζει προσωρινά στο Λος Άντζελες για να προσέχει το σπίτι και τον σκύλο τους. Εκεί γνωρίζει και την προσωπική βοηθό της οικογένειας και έτσι μια ιδιόμορφη σχέση αναπτύσσεται μεταξύ τους...

Το ''Greenberg'' είναι άλλο ένα διαμαντάκι του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου. Δημιουργός είναι ο Noah Baumbach, που μετά το πολύ καλό ''The Squid and the Whale'' υπογράφει άλλο ένα αξιόλογο έργο.
Η ταινία αναπτύσσεται γύρω από έναν εκκεντρικό 40άρη, που κουβαλάει κάθε είδος προβλήματα από το παρελθόν, τις ερωτικές και τις οικογενειακές τους σχέσεις. Σαρκαστικός, μίζερος, γκρινιάρης και κυνικός ζει στο παρελθόν και αγνοεί χαρακτηριστικά το παρόν. Το ενδιαφέρον του θεατή για αυτόν ξεκινάει άμεσα και κορυφώνεται στο τέλος του δράματος. Αυτόν τον αντιήρωα τον ενσαρκώνει απρόσμενα επιτυχημένα ο Ben Stiller, έτσι όπως λίγες φορές τον έχουμε δει στην οθόνη. Αυτή τη φορά σε έναν δραματικό ρόλο, και όχι στους συνήθεις κωμικούς τους ρόλους.
Εγκεφαλική και υπαρξιακή, όχι όμως και ακαταλαβίστικη, αλλά ρεαλιστική, απεικονίζει την αμερικάνικη εκδοχή του midlife crisis τόσο από την οπτική γωνία του Roger, όσο και από την κάπως πιο νέα βοηθό Florence (Greta Gerwig). Γενικότερα πρόκειται για την απεικόνιση ενός δυσλειτουργικού ρομάντζου δύο χαμένων ψυχών, και την (ψυχα)νάλυση πέρι χαμένων ευκαιριών, ανεκπλήρωτων ονείρων και μελλοντικών προοπτικών...

Cats On Fire - Dealing In Antiques

Indie Pop, Compilation (Κυκλοφόρησε τέλη Μαϊου από την Matinee Records)

Γλυκύτατη, μελαγχολική pop από την κρύα Φινλανδία. Αυτό ακριβώς κάνουν οι Cats on Fire εδώ και 8 περίπου χρόνια. Σε αυτά τα χρόνια κυκλοφόρησαν 2 άλμπουμ και ετοιμάζονται για το τρίτο. Πριν αυτό όμως κυκλοφορήσει προσφέρουν στον κόσμο μια συλλογή από παλιότερα tracks. Συγκεκριμένα πρόκειται για έναν τεράστιο δίσκο που αποτελείται από 20 κομμάτια oνόματι ''Dealing In Antiques''.
Όμορφη κιθαριστική pop σε όλο της το εύρος, από γρήγορα, ανεβαστικά τραγούδια μέχρι και ερωτοχτυπημένες μπαλάντες. Πέρα από το όμοιο μουσικό ύφος και την 80s αισθητική, η φωνή του Φινλανδού τραγουδιστή σε μερικά κομμάτια φέρνει τόσο την φωνή του Morrissey που αρχίζω και φοβάμαι...

Ξεχωρίζω το εισαγωγικό κομμάτι ''Your Woman'' (cover των White Town), ''Higher Grounds'', ''The Smell Of An Artist'' και ''They Produced A Girl''..

Αξέχαστες Μουντιαλικές Στιγμές..

1) Φυσικά οι βουβουζέλες. Επινοήθηκαν το 1998, αλλά το μέγαλο μπαμ το έκαναν φέτος στο Μουντιάλ. Μας έσπασαν τα νεύρα, αλλά ο ήχος τους θα μας λείψει.

2) H επίσημη μπάλα Jabulani της Adidas. Κάθε δεύτερη χρονιά τα ίδια παράπονα για τις νέες μπάλες που χρησιμοποιούνται στις μεγάλες διοργανώσεις. Όλη η ιστορία ξεκίνησε το 2002 στο τότε Μουντιάλ με την Fevernova. Ήτανε η πρώτη ''πρωτοποριακή'' μπάλα...Και φέτος πολλοί ήτανε αυτοί που κατηγορούσαν την νέα μπάλα, κυρίως παίκτες που δεν φοράνε Adidas...

3) God Save the Green! O λόγος φυσικά για τον τερματοφύλακα της Εθνικής Αγγλίας Robert Green που ''έπνιξε'' το γκολ της Αμερικής με έναν ιδιαίτερα χαζό τρόπο...

4) Η τραγική εμφάνιση και συνολική παρουσία της Εθνικής Γαλλίας. Γελούσε ολόκληρος ο κόσμος μαζί τους, έκλαιγε σύσσωμο το Γαλλικό έθνος. Προπονήσεις ακυρώθηκαν, παράγοντες παραιτήθηκαν, ο Anelka έβριζε με ακραίο τρόπο τον Domenech και συμπαίκτες δεν μιλούσαν μεταξύ τους...Το απότελεσμα: 1 Βαθμός και 1 γκολ και επιστροφή στο Παρίσι...

5) Το 4-0 της Γερμανίας επί της Αργεντινής. Ιστορικό παιχνίδι και ιστορικό σκορ για τα δεδομένα της προημιτελικής φάσης, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς πως πρόκειται για δύο μεγαθήρια του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

6) Η Εθνική Γερμανίας. Ξεκίνησε ως outsider και εξελίχθηκε σε μεγάλο πρωταγωνιστή. Φρέσκια και νεανική ομάδα, νέα πρόσωπα και όμορφο στυλ παιχνιδιού. Κατά αυτόν τον τρόπο κέρδισε νέους υποστηρικτές, έβγαλε πρώτο σκόρερ του Μουντιάλ τον Τhomas Mueller (photo κάτω) και πέταξε με 4-1 και 4-0 δύο φαβορί έξω από την διοργάνωση.

7) O τρελάρας από την Καταλονία Jimmy Jump (πρώτη photo επάνω). Για άλλη μια φορά σκάει μύτη σε σημαντική αθλητική διοργάνωση και προκαλεί γέλιο σε εμάς (αυτός είναι και ο σκοπός του όπως ο ίδιος λέει) και σοκ στους ιθύνοντες. Χθες πήγε να σκεπάσει με ένα καπέλο το παγκόσμιο κύπελλο...

8) Ο Άγγλος οπαδός που έψαχνε την τουαλέτα στο γήπεδο και απρόσμενα βρέθηκε στα αγγλικά αποδυτήρια. Αυτό που αντίκρισε ήτανε τον Ashley Cole γυμνό και τον Beckham ανήσυχο να τον ρωτάει ποιός είναι...Αυτός όμως κράτησε την ψυχραιμία του και τα έχωσε στον Beckham για τις χλιαρές εμφανίσεις των Τhree Lions.

9) To top fake photo του Μουντιάλ (βλέπε κάτω και παρατήρησε την αντανάκλαση, τη στιγμή που οι USA νίκησαν την Αγγλία).

10) Οι εξωτικοί παιχταράδες Jong Tae Se (μεγάλο φορ της Βόρειας Κορέας, πήρε την μεταγραφή του στην Μπόχουμ) και Slphiwe Tshabalala (έβαλε το πρώτο γκολ της διοργάνωσης για την Νότια Αφρική ενάντια στο Μεξικό, ήτανε και γκολάρα).

11) Οι σωστές προβλέψεις του χταποδιού Paul. Λίγοι παρατήρησαν ότι βάση στατιστικών ποντάρει συνήθως στην ομάδα που αγωνίζεται εκτός έδρας. Δηλαδή σχεδόν πάντα κάθεται στο δεξί κουτάκι...

12) Η πιο σέξυ παρουσία των γηπέδων και οπαδός της Παραγουάης Larissa Riquelme. Tα λόγια εδώ είναι περιττά...

13) To γκολ της Αγγλίας που ποτέ δεν δόθηκε και θύμισε έντονα 1966...Και γενικότερα οι κακές διαιτησίες που συνεχίστηκαν και ολοκληρώθηκαν στον μεγάλο, χθεσινό τελικό.

14) H δολοφονική καρατιά του Nigel De Jong της Ολλανδίας στον Ισπανό Xavi Alonso...

15) To διπλό χέρι (όχι του θεού) αλλά του Βραζιλιάνου Luis Fabiano κόντρα στην Ακτή Ελεφαντοστού. Το ακραίο της υπόθεσης είναι η μετέπειτα συζήτηση του σκόρερ με τον χαμογελαστό διαιτητή για το γκολ...(φώτο κάτω)

Ραντεβού ξανά σε τέσσερα χρόνια στην Βραζιλία...

I Love You Phillip Morris

Ρομαντική κωμωδία/Δραματική, Γαλλία/Η.Π.Α. 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 8 Ιουλίου)

Υπόθεση: O Steven Russell (Jim Carrey) είναι ένας συνηθισμένος οικογενειάρχης που ζει μια συμβατική ζωή. Μετά από ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα αποφασίζει να ζήσει την ζωή του στο έπακρο. Έτσι κάνει στροφή 180 μοιρών και αποδέχεται την ομοφυλοφιλία του! Αυτός ο ιδιαίτερος τρόπος ζωής που επιλέγει είναι όμως πολυέξοδος και τον αναγκάζει να οργανώνει διάφορες οικονομικές απάτες για να τα βγάλει πέρα. Και όταν γνωρίζει το αληθινό έρωτα στο πρόσωπο του ξανθούλη Phillip Morris (Ewan McGregor), τα πράγματα γίνονται χειρότερα...

Το ''I Love You Phillip Morris'' είναι μια κάπως open-minded dramedy, που εν τέλη παρουσιάζεται περισσότερο κωμική, παρά δραματική στο ύφος της. Οι δημιουργοί, χρησιμοποιώντας ως θέμα τον παθιασμένο έρωτα ενός gay ζευγαριού, δεν εμμένουν ούτε υπερτονίζουν την φύση των ερωτικών τους περιπτύξεων, αλλά τον συνδέουν με τα ψέματα και τις απάτες του ελεύθερου οικονομικού συστήματος, αλλά και του συγκεκριμένου lifestyle γενικότερα. Το αποτέλεσμα είναι μια ταχύτατη κωμικοδραματική περιπέτεια, που με έναν καυστικό και ριζοσπαστικό τρόπο δείχνει το τι είναι ικανός να κάνει ένας άντρας που αγαπάει...
Επιπλέον, τόσο το πρωτότυπο σενάριο που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, όσο και οι εκπληκτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών (ιδίως του εκφραστικότατου Jim Carrey) είναι ικανές να δώσουν σημαντικούς πόντους στην τελική αξία της ταινίας.

Γενικότερα είναι άξιο αναφοράς το πώς η ταινία με δεξιοτεχνικό (αλλά και έναν ιδιόμορφο) τρόπο μπλέκει το εκκεντρικό ρομάντζο, τις οικονομικές απάτες, το νομικό σύστημα με τελική κατάληξη και γνώμονα την κατάρρευση του αμερικανικού ονείρου...

Toy Story 3 (Η Ιστορία των Παιχνιδιών 3)

Αnimation, Η.Π.Α. 2010 (Έκανε πρεμιέρα στις 24 Ιουνίου)

Υπόθεση: O Andy πλέον μεγάλωσε και ετοιμάζεται να αφήσει το σπίτι, την οικογένεια και τα παιχνίδια του για να σπουδάσει σε κολλέγιο. Έτσι η παρέα του Woody, του Βuzz Lightyear και των άλλων ανησυχούν για το αβέβαιο μέλλον τους. Τελικά θα βρεθούν σε έναν παιδικό σταθμό, όπου ξανά μετά από πολλά χρόνια θα φανούν χρήσιμοι ως παιχνιδομηχανές για τα μικρά παιδιά. Ενώ φαινομενικά ο παιδικός σταθμός μοιάζει σαν επίγειος παράδεισος για την παιχνιδοπαρέα, κρύβει μια ''δαιμονική'' όψη και πολλούς κινδύνους...

To 1995 η Pixar άλλαξε τον κινηματογραφικό κόσμο των animation και παρουσίασε το ''Toy Story''. 15 χρόνια αργότερα η τριλογία ολοκληρώνεται με το ''Toy Story 3'', η συγκίνηση και το γέλιο που βγάζει η τρελή παιχνιδοπαρέα σε μικρούς και μεγάλους θα μείνει όμως ανεξίτηλη. Εγώ προσωπικά ανήκω στην ''Toy Story'' γενεά και στην εποχή που τα παιδιά ακόμη έπαιζαν με αυτοκινητάκια και ανθρωπάκια και συνδέονταν μαζί τους, και όχι αποκλειστικά με τα κάθε λογής ''άψυχα'' playstation όπως συμβαίνει στις ημέρες μας. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο η ταινία θα συνεπάρει και θα συγκινήσει παιδιά και θεατές μεγαλύτερης ηλικίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι πιτσιρικάδες δεν θα την βρούν ευχάριστη.

Όσον αφορά το ίδιο το animation, και όπως άλλωστε η Pixar μας έχει καλομάθει, το τεχνικό κομμάτι είναι αψεγάδιαστο. Γενικότερα, ο Woody και οι άλλοι μέσω της παρουσίας, των φωνητικών, αλλά και των κινήσεών τους βγάζουν πλούσιες δόσεις συναισθήματος και δράσης. Οι νέοι χαρακτήρες που γνωρίζουμε όπως η αθώα Barbie, o metrosexual Κen και ο κακός αρκούδος Lotso είναι εξίσου καλοσχεδιασμένοι και συμπληρώνουν το παζλ των καλών και των κακών της υπόθεσης. Κατά αυτόν τον τρόπο η ταινία λειτουργεί σαν μικρογραφία της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας που χαρακτηρίζεται από τον υπερκαταναλωτισμό, την εξουσία και την απληστία. Έτσι οι δημιουργοί μέσω ενός γλυκού και πανέμορφου animation περνάνε πολλά μηνύματα τόσο σε μικρούς, όσο και σε μεγάλους θεατές.
Επιπλέον το προσεγμένο σενάριο, γρήγορο στην εξέλιξή του και με ουσιαστικές ανατροπές, συμβάλει σταθερά στην κορύφωση της αγωνίας, την λύτρωση και τις πολλαπλές συγκρούσεις των χαρακτήρων. Το κωμικό στοιχείο εμπλέκεται με το συναισθηματικό δημιουργόντας ένα πλήθος συναισθημάτων.
Γενικά το ''Toy Story 3'', ως το πιο ώριμο μέρος της τριλογίας, μιλάει για την εξέλιξη και τον ρόλο του παιχνιδιού στο πέρας του χρόνου, και το πώς η χρησιμότητά του επηρέαζει τον ψυχισμό και τον χαρακτήρα των παιδιών.

Monika - Exit

Pop, LP (Κυκλοφόρησε στις 10 Μαϊου από την Archangel)

Πέρασαν κιόλας 2 χρόνια απ'όταν μια νεαρή, ταλαντούχα τραγουδοποιός από την χώρα μας έκανε το μεγάλο δισκογραφικό μπαμ. Το ντεμπούτο της Monika ''Avatar'' δικαίως θεωρείται από τα καλύτερα αγγλόφωνα άλμπουμ που παρήγαγε η Ελλαδίτσα τα τελευταία χρόνια.
Είμαστε πλέον στο 2010, και μετά το μεγάλο hype γύρω από το όνομά της, ήρθε η στιγμή να επιβεβαιώσει το ταλέντο της και το γεγονός ότι ήρθε για να μείνει. Και με το ''Exit'' τα καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό.
Πατώντας πάνω σε γερές, δοκιμασμένες βάσεις, κρατώντας τις επιρροές της και πηγαίνοντας με μια άρτια παραγωγή τον ήχο της λίγο παραπέρα καταφέρνει να μαγέψει τον ακροατή και να του χαρίσει έναν πανέμορφο, κινηματογραφικό δίσκο. Μπορεί η πρωτοτυπία πλέον να απουσιάζει, και το ''Exit'' κάλλιστα να θεωρείται sequel του ''Avatar'', αλλά αυτό δεν αφαιρεί πόντους από το συνολικά όμορφο, με ''γεμάτες'' ενορχηστρώσεις, λυρικό δημιούργημα της Monika. Χιτάκια και ιδιαίτερα radio-friendly κομμάτια λείπουν. Παρουσιάζεται πιο εσωστρεφές και δραματοποιημένο από το ντεμπούτο, και έτσι ''οπαδοί'' που άκουγαν μόνο τα ''Babe'' και ''Over the Hill'' μπορεί απλώς να το προσπεράσουν. Τέλος, αναμφίβολα ο δίσκος βγήκε την πιο ακατάλληλη εποχή και θα ακουστεί καλύτερα με τα πρωτοβρόχια του Σεπτέμβρη...

Ξεχωρίζω το ''Yes I Do'', με το μπουζούκι και το μπαγλαμαδάκι να σκάνε μύτι, το ηλεκτρονικό ''Not Enough'' και το λυρικό ''Away from my Land''. Αντιθέτως, θεωρώ ότι το single ''Show Me, Come On'' είναι κάπως υπερβολικά φορτωμένο...

Hot Tube Time Machine (Ένα Τρελό Τρελό Τζακούζι)

Κωμωδία, Η.Π.Α. 2010 (Έκανε πρεμιέρα στις 27 Μαϊου)

Υπόθεση: Τρεις μεσήλικες φίλοι, που εξαιτίας των προσωπικών τους προβλήματων και το πέρασμα του χρόνου χάθηκαν, και ένας 20χρονος geek ανηψιός, αναχωρούν για το χειμερινό θέρετρο Kodiak Valley. Tη στιγμή που το θέρετρο πλέον είναι εγκαταλειμμένο, και όχι της μόδας όπως ήτανε πίσω στα 80s, όταν η τρελοπαρέα βρισκότανε στο άνθος της ηλικίας τους, ένα τζακούζι και μπόλικο ποτό απρόσμενα τους μεταφέρει στο λατρεμένο 1986...

Το ''Hot Tube Time Machine'' είναι αναμφίβολα το ''Hangover'' του φετινού καλοκαιριού. Μπορεί σεναριακά να μην είναι τόσο άρτιο και πρωτότυπο όσο η περσινή επιτυχία, αλλά η αισθητική, το ανάλαφρο ύφος, ο γρήγορος ρυθμός και οι πρωταγωνιστές της είναι ακαταμάχητα διασκεδαστικοί συντελεστές που επιτυγχάνουν την μέγιστη καλοκαιρινή ψυχαγωγία μας.

Ως κλασικότατη buddy ταινία, στηρίζεται και αναπτύσσεται με βάση το ταλέντο των πρωταγωνιστών της. Και αυτό είναι μεγάλο, τόσο οι John Cusack (''Ηigh Fidelity''), Rob Corddry (''Old School'') και Craig Robinson (''Pineapple Express''), όσο και ο μικρότερος Clark Duke (''Kick-Ass'') δένουν μεταξύ τους και πετάνε αστάματητα αστείες ατάκες. Το ταξίδι στο παρελθόν αποβαίνει αστείρευτα διασκεδαστικό και σε κατάλληλες δόσεις σατιρικό, με την περριρέουσα κιτς αισθητική και το φοβερό 80s soundtrack να γεμίζουν το φόντο και μια γλυκιά, νοσταλγική ατμόσφαιρα να κάνει την εμφάνισή της...

The Roots - How I Got Over

Hip Hop, LP (Κυκλοφόρησε στις 22 Ιουνίου από την Def Jam Recordings)

Όπως το 2009 μου χάρισε απρόσμενα το ''A World Without'' του 2econd Class Citizen (post εδώ), έτσι ακριβώς φέτος γνώρισα τους The Roots και το ''How I Got Over''. Πρόκειται για δύο εξαιρετικές, ποιοτικές hip hop κυκλοφορίες, που είναι τόσο awesome που ακόμα και εγώ, γενικά άσχετος στο είδος, τις απολαμβάνω και γουστάρω με το παραπάνω.

Γυρνώντας στους The Roots διάβασα ότι το ''How I Got Over'' είναι η 9η δουλειά τους και ότι δημιουργήθηκαν το 1987! Εγώ, όπως και ο υπόλοιπος πολύς κόσμος, γνωρίζα μόνο το κομμάτι τους ''Seed 2.0''...
Πολλά είναι τα στοιχεία που εντυπωσιάζουν τον μέσο ακροατή του εν λόγω άλμπουμ, και το καταχωρούν στις σημαντικότερες κυκλοφορίες του έτους. Είναι τα χτυπητά drums, το διακριτικό, αλλά πανέμορφο πιάνο, οι πολλές συμμετοχές (John Legend, Monsters of Folk κ.α.) τα κολλητικά beats, τα άκρως ταξιδιάρικα, ατμοσφαιρικά tracks (όπως τα ''Walk Alone'' και ''Dear God 2.0'') ή οι δυνατές, γρήγορες hip hop στιγμές που εμπεριέχουν εκπληκτικές πινελιές από funk, soul, jazz και rock στοιχεία (όπως τα ''Τhe Fire'', ''Ηοw I Got Over'' και ''Radio Daze''). Ο δίσκος διακρίνεται για την απίστευτη συνοχή του. Είναι έτσι δημιουργημένος ώστε να ακούγεται από την αρχή μέχρι και το τέλος, και όχι μεμονωμένα ανά τραγούδι. Κατά αυτόν τον τρόπο δεν πάει καμιά στιγμή χαμένη από αυτό το συναρπαστικό μουσικό trip...

Ξεχωρίζω..ολόκληρο το άλμπουμ...