Unmade Beds (Ξέστρωτα Κρεβάτια)

Δραματική, Βρετανία 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 3 Ιουνίου)

Υπόθεση: Βρισκόμαστε στο σύγχρονο, πολυπολιτισμικό Λονδίνο. Δύο παράλληλες ιστορίες ξετυλίγονται μπροστά μας και οι οποίες σπάνια διασταυρώνονται: Ένας 20χρονος, άστατος Ισπανός αναζητά τον Βρετανό πατέρα του που δεν γνώρισε ποτέ. Παράλληλα και στο ίδιο σύμπαν, μια νεαρή Βελγίδα περιπλανιέται φυσικά και νοητικά, ώστε να ξεπεράσει τον πρόσφατο χωρισμό της...

Σκοπός του συγκεκριμένου blog δεν είναι μόνο η παρουσίαση καλών (υποκειμενικά πάντα) ταινιών, αλλά και ταινιών που έχουνε κάτι να πουν, ή έστω έχουνε ένα εναλλακτικό, ιδιαίτερο καλλιτεχνικό ύφος. Το Unmade Beds λοιπόν, του Αlexis Dos Santos, πολλοί θα το παρεξηγήσουν και τους δικαιολογώ. Σίγουρα όμως, τόσο αισθητικά, ή καλύτερα οπτικοακουστικά, όσο και νοηματικά, έχει πολλά να πει και να δείξει.

Ξεκινώντας από το νοηματικό σκέλος του δράματος θα πρέπει να τονίσω ότι μας μιλάει και αναλύει μια συγκεκριμένη ομάδα νεαρών, που ζει κυριολεκτικά στο χάος, συναισθηματικά και νοητικά. Με το συναισθηματικό κενό να βρίσκεται πάντα σε πρώτο πλάνο, την αναζήτηση ταυτότητας και την εξασφάλιση του μέλλοντος να είναι ένα μακρινό, άπιαστο όνειρο και ζώντας την καθημερινότητα χωρίς κάποιον σκοπό, αλλά με ανασφάλεια, η γενιά αυτή ζει στο δικό της σύμπαν. Αυτό που απομένει λοιπόν είναι τα ξέφρενα πάρτι μέχρι τελικής πτώσεως, ποτά, μουσικές, ξενύχτια και τα ''ξέστρωτα κρεβάτια'', που χαρακτηρίζουν την ζωή αυτών των ατόμων. Αυτή η παραπάνω μποέμικη ζωή πράγματι συναντάται και στην πραγματικότητα, και έτσι η ταινία θα αγγίξει άτομα που έχουν βιώσει ή έστω κατανοήσει ότι υπάρχει και αυτή η εναλλακτική ζωή, όσο εσφαλμένη και να την βρίσκουν. 

Συνεχίζοντας με το οπτικοακουστικό μέρος, όλα τα παραπάνω ο δημιουργός τα προσεγγίζει με έναν ποιητικό τρόπο. Η ταινία χαρακτηρίζεται από τους εναλλακτικούς τρόπους παρουσίασης της υπόθεσης και έτσι θα πρέπει να θεωρηθεί ιδιαίτερη και διαφορετική. Το νευρικό μοντάζ, η εμμονή του σκηνοθέτη σε στατικές εικόνες, το όργιο των χρωμάτων, και η μη παράλληλη ανάπτυξη της εικόνας με τον ήχο είναι κάποια κύρια συστατικά της εκκεντρικής σκηνοθετικής ματιάς του Dos Santos. Επιπλέον, με ένα απίστευτο soundtrack που καλύπτει κάθε συναισθηματική κατάσταση, τόσο την οργή και την τρέλα (Μary and the Boy, Good Shoes), όσο και την μελαγχολία, εσωστρέφεια (Τindersticks) τα ''Ξέστρωτα Κρεβάτια'' σε αρκετά σημεία μοιάζουν με ένα ανήσυχο, χαοτικό βιντεοκλίπ μιας indie rock μπάντας ή ένα άλμπουμ φωτογραφιών με έξοχη μουσική επένδυση.

Έτσι λοιπόν τα ανήσυχα πνέυματα και η ευαίσθητη ή/και η ξεμυαλισμένη νεολαία θα λατρέψει αυτό το υπαρξιακό παραλήρημα για μια γενιά που αναζητά την ταυτότητα της και επιθυμεί την κατανόηση των άλλων. Μέχρι τότε τα κρεβάτια θα είναι ξέστρωτα...