The Rebound

Ρομαντική κωμωδία, Η.Π.Α. 2009 (Κάνει πρεμιέρα στις 1 Ιουλίου)

Υπόθεση: Η Sandy (Catherine Zeta-Jones) είναι μια σέξι σαραντάρα, χωρισμένη με δύο ανήλικα παιδιά. Προσπαθεί να κάνει μια νέα αρχή μετακομίζοντας στην Νέα Υόρκη και ψάχνοντας για δουλειά. Το ίδιο όμως επιδιώκει και ο νεαρός Aram (Justin Bartha), o οποίος απογοητευμένος από την προσωπική του ζωή, καταλήγει να γίνει νταντά προσέχοντας τα δύο της παιδιά. Και σε αυτό το σημείο ξεκινά ένα απρόσμενο, αταίριαστο και φουρτουνιασμένο love story...

Αν δεν βρισκόμασταν στο κατακαλόκαιρο μάλλον το παρόν blog δεν θα φιλοξενούσε την αισθηματική κομεντί ''The Rebound''. Η ζέστη όμως μας ωθεί στην χαλαρή διάθεση και στην ξεκούραση του μυαλού, και αυτά με την σειρά τους μας οδηγούν σε ανάλαφρες, επιφανειακές κωμωδίες που δεν έχουνε να μας παρουσιάσουν τίποτα νέο ή αξιόλογο, αλλά δεν μας χαλάνε κιόλας.
Μια τέτοια ταινία είναι και η συγκεκριμένη. Ένα προβλέψιμο, αλλά παράλληλα διασκεδαστικό love story, με την υπέροχη, πανέμορφη παρουσιά της ώριμης Catherine Zeta-Jones έφτασε να με κερδίσει. Θετική εντύπωση μου άφησε και η κατάληξη της ιστορίας. Απεναντίας, ο γαμπρός του ''The Hangover'' Justin Bartha, παρουσιάζεται για μια ακόμη φορά άχρωμος, αλλά το ζευγάρι κατά κάποιον παράξενο τρόπο δείχνει να δένει αρκετά καλά στην οθόνη.
Η ρομαντική ταινία μέσω της κωμικής οπτικής γωνίας της μας μιλάει για τις ερωτικές σχέσεις που χαρακτηρίζονται από την μεγάλη διαφορά ηλικίας και τα επακόλουθα ταμπού, προβλήματα και απρόοπτα γεγονότα που εμφανίζονται.

Wild Nothing - Gemini

Dream Pop/Shoegaze, LP (Κυκλοφόρησε αρχές Ιουνίου από την Captured Tracks)

"Our lips won't last forever and that's why I'd rather live in dreams and I'd rather die,"
(''Live In Dreams'')

Aν οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, οι νεφελώδεις σχέσεις και οι μελαγχολικές, εφηβικές στιγμές είχανε ένα soundtrack θα μπορούσε κάλλιστα για αυτό το καλοκαίρι να προέρχεται από τον Wild Nothing, ή κατά κόσμον Jack Tatum. Το ''Gemini'' είναι το solo project του, και μετά την συμμετοχή του στην surf rock μπάντα Facepaint, γράφει πλέον μόνος του την μουσική, και παίζει ο ίδιος και τα μουσικά όργανα. Το αποτέλεσμα είναι η παραγωγή του εν λόγω άλμπουμ στο studio του σπιτιού του.
'Ομορφη κιθαριστική pop, ''φευγάτα'' φωνητικά, synthesizer που θυμίζουν εποχές 80s και ο σταθερά ''θολός'' ήχος δημιουργούν μια dreamy ατμόσφαιρα, με έναν αθεράπευτα ρομαντικό μουσικό τόνο. Οι επιρροές από The Cure, Cocteau Twins και The Smiths είναι εμφανές σε όλο το μήκος του δίσκου.

Ξεχωρίζω τα: ''Live Ιn Dreams'', ''Summer Holiday'' και ''Our Composition Book''..

Diverso da chi? (Διαφορετικός από ποιόν?)

Kωμωδία, Ιταλία 2009 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: Ο Piero είναι ένας 35αρης γκέυ, μέλος της κεντροαριστερής παράταξης. Από το πουθενά βρίσκεται υποψήφιος για δήμαρχος σε επικείμενες δημοτικές εκλογές σε μια παραδοσιακά συντηρητική πόλη. Και για να υπάρχουν έστω ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας, τα υψηλά ιστάμενα στελέχη του κόμματος βάζουν δίπλα του, ως υποψήφια αντιδήμαρχος, την πιο συντηρητική γυναίκα της παράταξης, που είναι κατά των διαζυγίων, πόσο μάλλον κατά της ''διαφορετικότητας''. Οι δύο τους αναγκάζονται να συνεργαστούν και έτσι πολλά απρόβλεπτα γεγονότα αρχίζουν να συμβαίνουν...

Το ''Diverso da chi?'' θεωρείται από την γειτονική χώρα ως μία από τις καλύτερες κωμωδίες της περσινής χρονιάς. Παρουσιάζεται στον θεατή αρκετά ''πιπεράτη'' ώστε να προκαλέσει αρχικά το ενδιαφέρον, μετέπειτα το χαμόγελο και στην συνέχεια την διασκέδαση. Και είναι ''πιπεράτη'' σε όλα τα επίπεδα, από τον ερωτικό και οικογενειακό τομέα, εώς και τον κοινωνικοπολιτικό τομέα. Έτσι η υπόθεση είναι πολυεπίπεδη, και σωστά δοσμένη, χωρίς να κουράζει σε κανένα σημείο. Μέσα από το χαλαρό ύφος και τις κωμικοτραγικές καταστάσεις ο δημιουργός διαπερνάει εύστοχα μηνύματα περί της διαφορετικότητας και το πώς αυτή αντικατοπτρίζεται, προσαρμόζεται και αναγνωρίζεται από την σύγχρονη κοινωνική, πολιτική και οικογενειακή ζωή.

The Drums - The Drums

Indie Pop, LP (Κυκλοφόρησε στις 15 Ιουνίου από την Islands Records)

Στο φετινό Primavera τους είδα, αλλά δεν τους άκουσα, εφόσον προτίμησα τους σκοτεινούς και υπόγειους Antlers...
Οι The Drums αντιθέτως είναι χαρούμενοι, ηλιόλουστοι και απενοχοποιημένα διασκεδαστικοί. Μετά το ''Summertime! EP'' και το ''Let's Go Surfing'', που γνώρισα και απόλαυσα στο σβήσιμο του περσινού καλοκαιριού, έφτασε η στιγμή να παρουσιάσουν και την πρώτη τους, ομώνυμη, ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά. Και μπράβο τους, γιατί εκτός από χιτάκι ''Let's Go Surfing'' και το κάπως μελαγχολικό ''Down By the Water'', που τα συναντήσαμε στο προηγούμενο EP τους, το άλμπουμ περιέχει 10 ολοκαίνουργια κομμάτια.
Το αποτέλεσμα είναι κιθαριστική, χορευτική indie pop ή καλύτερα sunshine pop από την τετράδα του Brooklyn, με έναν ελαφρύ τόνο μελαγχολίας να υπάρχει παράλληλα στις νότες τους. Μένει λοιπόν να ανέβει και πάλι η θερμοκρασία και να ξεχυθούμε ύπο τους ήχους των Drums στις παραλίες..

Ξεχωρίζω εκτός από το ''Let's Go Surfing'', τα ''Best Friend'', ''Βook of Stories'' και ''Skippin' Town''..

UpnLoud Festival..δύο μέρες έμειναν...

Λόγω της κακοκαιρίας την Παρασκευή 18 Ιουνίου το Up 'N' Loud Festival αναβλήθηκε για την Πέμπτη 24 Ιουνίου. Χωρίς να πτοούμαστε σας προσκαλούμε στη μουσική μας γιορτή, με παραπάνω διάθεση και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα την Πέμπτη 24 Ιουνίου στον Μύλο στα πλαίσια εορτασμών της Παγκόσμιας Μέρας μουσικής.
Σε 2 σκηνές του Μύλου (Βαβυλωνία , Club) η μεγαλύτερη μουσική γιορτή της Θεσσαλονίκης θα ξεκινήσει από τις 19:00 το απόγευμα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Τα καλύτερα Reggae - Ska συγκροτήματα θα προσφέρουν πάνω από 5 ώρες ζωντανής μουσικής. Moca Juniors Sound System, Global Vibe, Soul Fire, 63 High & Skaribas.
Μια γιορτή με πολλές παράλληλες δράσεις: DJ set από τους παραγωγούς του Up 'N' Loud, υπαίθριο παζάρι ρούχων και κοσμημάτων από νέους δημιουργούς της πόλης, ξυλοπόδαρους, clowns, jugglers, έκθεση Φωτογραφίας από τη Stereosis και πολλές ακόμα εκπλήξεις.

Ώρες Εμφάνισης Συγκροτημάτων

Βαβυλωνία:

20:15-21:00 Moca Juniors Sound System

21:15-22:00 Global Vibe

22:15-23:00 Skaribas

23:15-24:00 Soul Fire

Club:

00:30-01:30 63 High

01:30-02:30 Moca Juniors Sound System


Η προπώληση εισιτηρίων συνεχίζεται μέσω Internet και στοιχίζουν 8€: upnloud.eventbrite.com
Τη μέρα της συναυλίας θα κοστίζουν 12€ στην είσοδο του Μύλου.

Με την υποστήριξη: Αντιδημαρχίας Πολιτισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης
Με την πολύτιμη συνεισφορά: Nico Tattoo, Celio, Βόγιας Travel, Segafredo, Οπτικά Χιονίδης, Stereosis
Χορηγός Επικοινωνίας: Imagine 89.7

Περισσότερες Πληροφορίες: upnloud.gr

The Losers

Δράσης/Περιπέτεια, Η.Π.Α. 2010 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: Mια πρώην ομάδα ειδικών δυνάμεων της CIA, με τα μέλη της προδομένα εκ των έσω και θεωρούμενα νεκρά από την κυβέρνηση, οργανώνει επιχείρηση εκδίκησης και αποκάλυψης της αλήθειας...

Το ''The Losers'' είναι άλλο ένα επιτυχημένο σύγχρονο κόμικ που μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη. Χωρίς να με ενθουσιάσει, και παρουσιάζοντας αρκετά μειονεκτήματα, κυρίως στην αφήγηση και στους χαρακτήρες, στέκεται ικανό για ένα ευχάριστο, ανάλαφρο και διασκεδαστικό κινηματογραφικό 90λεπτο. Η χαμηλών τόνων παραγωγή, και ως αντίπαλο δέος του αναμφίβολα εμπορικότερου ''The A-Team'', παρουσιάζεται στον θεατή ψυχαγωγικό, με φρέσκια σκηνοθετική ματιά και με ανάλαφρο ύφος. Οι σκηνές δράσης, εμπλουτισμένες με ειδικά εφέ και συνεχόμενους πυροβολισμούς και ανατινάξεις, διαδέχονται τις χιουμοριστικές στιγμές και τις αστείες ατάκες. Βέβαια, τόσο κάποιες χιουμοριστικές σκηνές, όσο και μερικά περιπετειώδη πλάνα, απεικονίζονται ακραία, άκυρα και καθόλου πρωτότυπα, για αυτό και η ταινία δεν ξεφεύγει από τα επίπεδα της ''καλής'' μετριότητας...

MY WEEKLY REVIEW

(+) Εκτός από το World Cup 2010, την Νότια Αφρική και τις ενοχλητικές βουβουζέλες υπάρχουν για πρώτη φορά και τα Miss World Cup 2010, που πραγματοποιήθηκαν αυτές τις μέρες στη Γερμανία. Νικητής η Αργεντινή, με την 17χρονη Jennifer Scherman να κλέβει την παράσταση. Στη δεύτερη θέση παρακαλώ η Ελληνίδα Κατερίνα Γιαννοπούλου και τρίτη βρέθηκε η εκπρόσωπος της Νορβηγίας, Avalon-Chanel Weijzig. Πλούσιο φωτογραφικό υλικό και κάποια videos θα βρείτε εδώ..

(+) Νέο single από τους συμπαθέστατους The Pains of Being Pure at Ηeart, που συνεχίζουν να με κάνουν να τους γουστάρω. To κομμάτι λέγεται ''Say No to Love'' και είναι χαρακτηριστικό δείγμα της φοβερής δουλειάς που κάνουν από τις αρχές του 2009, δηλαδή την παραγωγή αξιολάτρευτης, έντονης κιθαριστικής pop. Ακολουθεί στο τέλος..

(+) Και εδώ που λέμε για νέα κομμάτια, μετά τα ''The Suburbs'' και ''Month of May'', o ακροατής και χρήστης του internet έχει την δυνατότητα να ακούσει δύο επιπλέον αξιόλογα κομμάτια των νεών Arcade Fire. Πρόκειται για τα 'Ready to Start'' και ''We used to wait''. Ακούστε τα εδώ..

( ) Τα ακραία καιρικά φαινόμενα την προηγούμενη Παρασκευή, που θύμιζαν τον ερχομό τσουνάμι σε τροπικό νησί, κατέστησαν αδύνατη την διεξαγωγή του πρώτου UpnLoud Festival. Έτσι λοιπόν ορίστηκε νέα ημερομηνία για την διεξαγωγή η Πέμπτη 24 Ιουνίου, και ας ελπίσουμε σε τέλειο καιρό με την συνοδεία άκρως καλοκαιρινών, δροσερών μουσικών. Έτσι για να μπει ιδανικά το καλοκαίρι με την διάθεση στα ύψη, σας περιμένουμε όλους στον Μύλο. Περισσότερες πληροφορίες εδώ..

(+) Νέα δουλειά αναμένεται να κυκλοφορήσουν μέχρι το τέλος του 2010 και οι Coldplay. Kαι το θετικό είναι ότι στην παραγωγή βρίσκεται ξανά o Βrian Eno, για δεύτερη φορά, μετά το αξιόλογο ''Viva la Vida''(2008).

( ) ''Fish Tank''. Έχει πάρει εξαιρετικές κριτικές και θεωρείται από πολλούς η καλύτερη βρετανική ταινία της περασμένη χρονιάς. Εμένα με άφησε με ανάμικτες εντυπώσεις. Συμπαγές το story, που επικεντρώνεται στην μίζερη ζωή μιας 15χρονης, που ζει με την αδιάφορη μητέρα και την μικρή της αδερφή σε εργατικό προάστιο του Λονδίνου. Όλα αλλάζουν όταν η μητέρα της γνωρίζει έναν νέο boyfriend, ο οποίος βλέπει ερωτικά και την κόρη...Έτσι δημιουργείται ένα ερωτικό τρίγωνο, που παρουσιάζει ενδιαφέρον, αλλά χαρακτηρίζεται και από κάποιες υπερβολές ή ακρότητες από την μεριά του άντρα. Πάντως, εξαιρετική η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Katie Jarvis, που παρουσιάζεται ώριμη και σοβαρή. Επιπλέον, όσο και σφυχτοδεμένη να είναι η εξέλιξη της υπόθεσης, σε αρκετά σημεία καταντά κουραστική και προβλέψιμη. Σύντομα σε dvd..

The School - Loveless Unbeliever

Indie Pop, LP (Kυκλοφορεί από τις αρχές Ιουνίου από την Elefant)

Aς σας αρέσουν τα πρόσφατα, όμορφα ακούσματα των Camera Obscura ή Sambassadeur ή νοσταλγείτε τους pop ύμνους των 90s από τους μετρ του είδους Belle&Sebastian, ρίξτε και εδώ μια ματιά ή μια ακρόαση καλύτερα.
Οι The School είναι ένα συγκρότημα από το Cardiff της Ουαλίας και κυκλοφορούν την πρώτη τους δουλειά με τον ονειροπόλο τίτλο ''Loveless Unbeliever''. Ο εν λόγω δίσκος περιέχει 13 όμορφα ποπ διαμαντάκια, με έμφυτη την τάση προς τις 60s εποχές και με μια ισχυρή, ρετρό αισθητική που συνοδεύονται από τα χαριτωμένα φωνητικά της ξανθούλας Liz Hunt. Κομμάτια που σχεδόν σε παρακινούν να χορέψεις ή απλώς να χαζεύεις ακούγοντάς τα κατά τη διάρκεια ενός lazy καλοκαιριάτικου απογεύματος...

Ξεχωρίζω τα ''Hoping and Praying'' και ''Ιs He Really Coming Home?''..

She's Οut of Μy League (Δεν είναι για τα μούτρα σου)

Ρομαντική Κωμωδία, Η.Π.Α. 2010 (Κάνει πρεμιέρα στις 17 Ιουνίου)

Υπόθεση: Ο Kirk (Jay Baruchel) είναι ένας έντιμος υπάλληλος αεροδρομίου, χωρίς πολλά λεφτά και έντονη κοινωνική ζωή, ούτε την τέλεια εμφάνιση. Την στιγμή που προσπαθεί να ξεπεράσει την πρώην του, εμφανίζεται στην ζωή του μια απίστευτη ξανθιά, η Μοlly (Alice Eve). Προέρχεται από εύπορη οικογένεια, είναι γλυκύτατη και ευχάριστη, και πάνω απ'όλα πανέμορφη. Αυτή απρόσμενα ερωτεύεται αυτόν και η περιπέτεια ξεκινά...

Συμπαθέστατη, μοντέρνα ρομαντική κωμωδία το ''She's Οut of Μy League'' που ξεφεύγει (κάπως) από τα στενά πλαίσια των κωμωδιών made in Hollywood. To γερό χαρτί της ταινίας είναι το πρωταγωνιστικό του δίδυμο.
Ο Jay Baruchel (''Τropic Thunder''), άξιος διάδοχος όλων των Adam Sandler και Ben Stiller αυτού του κόσμου, είναι τόσο ρεαλιστικός στην ερμηνεία του, που πιστεύει κανείς πως υποδύεται τον ίδιο του τον εαυτό. Χαμηλών τόνων, χωρίς πολλές προσδοκίες και τρελά όνειρα, και με την έλλειψη αυτοπεποίθησης αισθητή, απεικονίζει άμεσα πολλούς νέους ανθρώπους της καθημερινότητας. Σχετικά με την παρτενέρ του, Αlice Eve, πρόκειται για την αυθεντική απεικόνιση και ορισμό της πλούσιας, trendy, αφελής, και σέξι κοπέλας του 21ου αιώνα. Ετσι λοιπόν ο δημιουργός Jim Field Smith, στηριζόμενος σε αυθεντικούς, καθημερινούς χαρακτήρες, με όλα τα στραβά και τα καλά τους, χτίζει ένα όμορφο story της σύγχρονης εκδοχής του παραμυθιού ''Η Πεντάμορφη και το Τέρας''.
Η εξέλιξη της υπόθεσης και οι κάποιες σουρεαλιστικές καταστάσεις στις οποίες μπλέκει το ζευγάρι, βγάζουν αβίαστα το γέλιο. Το ίδιο κάνουν και μερικές έξυπνες ατάκες που υπάρχουν στην κωμωδία, τόσο σε λεκτικό, όσο και σε σωματικό επίπεδο. Τέλος, αφήνει τον θεατή και με ένα μήνυμα πέρι αυτοεκτίμησης, την αμφισβητούμενη αξία της εξωτερικής εμφάνισης και διαχείρισης προσωπικών ανασφαλειών, επιφανειακό μεν στην επεξεργασία και ανάλυση, αλλά και τόσο επίκαιρο..

Damien Jurado - Saint Bartlett

 

Indie Rock/Folk/Acoustic, LP (Κυκλοφορεί αρχές Ιουνίου από την Secretly Canadian)

Κάνοντας ένα σύντομο διάλειμμα από το καλοκαίρι, την ζέστη και τα χαρούμενα, δροσερά ακούσματα που τόσο έχουμε ανάγκη αυτήν την εποχή, θα περάσουμε στον Damien Jurado. Για τον singer/songwriter από το Seattle των H.Π.Α., φτάνει να πω ότι είναι γνωστός και ως ''ο άρχοντας της μελαγχολίας'' στα ευρύτερα indie πηγαδάκια. 

Το καινούργιο του πόνημα ''Saint Bartlett'', είναι το 9ο του άλμπουμ που κυκλοφορεί, ξεκινώντας την δισκογραφική του πορεία από το 1997. Αυτή τη φορά απομονώθηκε από την υπόλοιπη μπάντα του και συνεργάστηκε με τον μουσικό Richard Swift για την παραγωγή του δίσκου. Εγώ πέρα από παλιότερα, μεμονωμένα του κομμάτια όπως το επιβλητικό ''Sheets'' και το ιδιαίτερο ''Johnny Go Riding'' δεν τον είχα ακούσει ή ψάξει περισσότερο.

Αυτό που χαρακτηρίζει τον Damien Jurado, δισκογραφικά και μουσικά, εν έτη 2010, είναι η πλήρης και αρμονική συνύπαρξη των βαθυστόχαστων στίχων, πέρι απώλειας, ελπίδας, θλίψης και προσωπικής αναζήτησης με την μελαγχολική, αλλά και τόσο μελωδική μουσική. Η μελαγχολία, και το μίζερο, σκοτεινό ύφος είναι άλλωστε τα στοιχεία που τον προσδιορίζουν ως καλλιτέχνη.

Ξεχωρίζω τα ''Kansas City'', ''Cloudy Shoes'' και ''Rachel & Cali'', αλλά και το ''Harborview''..

High Life (Μεγάλη Ζωή)

Κωμωδία/Περιπέτεια, Καναδάς 2009 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: Tέσσερις μικροεγκληματίες, οι περισσότεροι πρώην κατάδικοι, εθισμένοι στην μορφίνη, και ζώντας στην μεταβατική περίοδο των 80s, σχεδιάζουν να ληστέψουν ATM, με απώτερο στόχο την εξασφάλιση της ντόπας τους. Μόνο που όλα πάνε στραβά...

Συμπαθέστατο και άκρως απολαυστικό το ταινιάκι ''High Life'', καναδικής προέλευσης, βασισμένο σε θεατρικό έργο. Πρόκειται για μια κωμωδία χαρακτήρων, που αναπτύσσει και απεικονίζει με χιουμοριστικό και προσεγμένο τρόπο τις διαφορετικές προσωπικότητες των τεσσάρων μικροκακοποιών. Οι τυπάδες αυτοί, που διαμορφώνουν αποκλειστικά την υπόθεση και το ύφος της ταινίας, αποδίδονται εξαιρετικά από το cast των ηθοποιών, με highlight την ερμηνεία του άπαιχτου Timothy Olyphant (''Τhe Crazies'').
Τόσο οι ατάκες, όσο και οι διαδοχικές περιπέτειες στις οποίες υποβάλλονται, εξαιτίας της μορφίνης και της τρέλας που κουβαλάνε, χαρακτηρίζονται από μπόλικες δόσεις κοφτερού, black χιούμορ. Επιπλέον, η ταινία διαδραματίζεται σε μια μεταβατική φάση, όπου το τραπεζικό σύστημα υποδεχόταν την νέα τεχνολογία των ATM, το new wave ήτανε η νέα τάση στην μουσική βιομηχανία, και τα χαπάκια αντικαθιστούσαν τις σύριγγες. Έτσι, έχει τεράστιο ενδιαφέρον και χαβαλέ να βλέπει ο θεατής το πώς προσαρμόζονται οι θεόμουρλες αυτές φυσιογνωμίες σε όλα αυτά...

Morcheeba - Blood Like Lemonade

Electronica/Soul/Pop/Trip Hop, LP (Κυκλοφόρησε στις 7 Ιουνίου από την PIAS)

Ο ενθουσιασμός μου ήτανε μεγάλος και η προσμονή μου τεράστια καθώς πληροφορήθηκα πριν από μερικούς μήνες ότι οι αγαπημένοι μου Morcheeba βγάζουν νέο δίσκο, μετά από τρία χρόνια και το φοβερό ''Dive Deep''. Στην συνέχεια άκουσα το πάρα πολύ καλό ''Even Though'', και καλά άκουσα, επέστρεψε η all-time classic frontman του σχήματος Skye Edwards, με την υπέροχη, μελιστάλαχτη φωνή της! Έτσι είχανε δημιουργηθεί οι καλύτερες προϋποθέσεις για ένα ηχηρό comeback με το ''Blood Like Lemonade''.

Φτάνω στο σήμερα και εδώ και μια εβδομάδα ακούω τον νέο δίσκο. Εν τέλη μπορώ να πω ότι μου αρέσει, αλλά ο αρχικός ενθουσιασμός μου έχει κάπως υποχωρήσει. Κατ'αρχήν δεν υπάρχει κάποια ουσιαστική εξέλιξη στον ήχο τους. Οι εποχές του trip hop έχουνε περάσει για τα καλά (βλέπε Massive Attack), και έτσι και οι Morcheeba μας θυμίζουν μόνο ελάχιστα και με διακριτικό τρόπο το εν λόγω είδος. Περισσότερο ένα κράμα από pop/electronica/lounge και chill out θα χαρακτήριζα το νέο δημιούργημα, δηλαδή το μουσικό ύφος που έχουνε υιοθετήσει οι Morcheeba εδώ και αρκετά χρόνια.

Στην πράξη, θεωρώ πως το άλμπουμ μπαίνει δυναμικότατα, με τα ''Crimson'', ''Even Though'' και το ομώνυμο ''Blood Like Lemonade'' να ακούγονται μαγευτικά. Tόσο τα φωνητικά της Skye, όσο και η ταξιδιάρικη ηχητική ατμόσφαιρα που δημιουργείται (χαρακτηριστικό γνώρισμα των Morcheeba), θυμίζουν παλιές εποχές. Μετά το αδιάφορο, ακουστικό ''Mandala'' και το μέτριο ''I am the Spring'', ο δίσκος φτάνει ξανά σε υψηλά επίπεδα με δύο όμορφα κομμάτια, το ''Recipe for Disaster'' και το ''Easier Said Than Done'' που θα τα έβαζα πλέον στην κατηγορία ''growers''. Στην συνέχεια ακολουθεί το κακό, τριπάτο ''Cut to the Chase'' και ο δίσκος κλείνει με δύο αδιάφορα κομμάτια, τα ''Self Μade Μan'' και ''Beat of the Drum''.

Με δεδομένο την τάση να με κερδίζει όλο και περισσότερο με την πάροδο του χρόνου και τις διαδοχικές ακροάσεις, αν ξαναέγραφα αυτό το άρθρο μετά από μερικές εβδομάδες μάλλον θα είχε άλλο ύφος...

MY WEEKLY REVIEW

(+) ''The Suburbs'' από Arcade Fire. Λίγα λόγια είχα πει και την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά πλέον έχω ενθουσιαστεί, συγκινηθεί για τα καλά για την ακρίβεια. Ο στίχος γεμάτο ουσία και η πανέμορφη ενορχήστρωση με έχουνε αφήσει άφωνο. Να μην ξεχάσω να αναφέρω και το τέρμα αντίθετο ''Month of May'', που θα μπορούσε να ανήκει και σε μια punk-rock μπάντα. Οι δυνατές κιθάρες και ο ξέφρενος ρύθμος του κομματιού αποτελούν μια ευχάριστη και πολύ καλή πρόγευση για το νέο τους άλμπουμ που κυκλοφορεί σε δύο περίπου μήνες.

(-) ''Interpol''...Ναι, αυτός είναι ο εμνευσμένος τίτλος του νέου, τέταρτου δίσκου των Ιnterpol που θα κυκλοφορήσει μέσα Σεπτέμβρη. Τίτλος που θα ταίριαζε σε άλμπουμ-ντεμπούτο μιας νέας μπάντας, όχι όμως και εδώ. Ας ελπίσουμε να αξίζει το περιεχόμενο τουλάχιστον, που είναι και το σημαντικότερο.

( ) Η ανανεωμένη λίστα των 500 καλύτερων τραγουδιών όλων των εποχών σύμφωνα με το περιοδικό Rolling Stone. Σαφώς και δεν συμφωνώ, όπως και οι περισσότεροι, με την κατάταξη. Όπως και να έχει παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον, από κοινωνικομουσικοιστορικής πλευράς...Η παλιά λίστα που δημιουργήθηκε πριν από 6 περίπου χρόνια εδώ, ενώ η νέα εδώ..

(-) ''Date Night''. Aπλά δεν μου άρεσε, και περίμενα να μου αρέσει, κυρίως εξαιτίας του Steve Carell, που τον θαυμάζω και απολαμβάνω ως κωμικό. Κατ'αρχήν δεν ενθουσιάστηκα με το ακραία σουρεαλιστικό σενάριο, που το βρήκα ρηχό και προβλέψιμο. Την ταινία θα την χαρακτήριζα κωμικορομαντική περιπέτεια, θέλοντας να παίξει σε τρία ταμπλό, μάλλον κάπου χάνεται. Είχα ακούσει και καλά λόγια για την Tina Fay, που με κούρασε αρκετά ερμηνευτικά και επιπλέον δεν έδεσε τόσο καλά με τον Steve Carell.

(-) Η τραγική εμφάνιση της Εθνικής Ελλάδος χθες. Όχι ότι περίμενα και τίποτα τρομερό, αλλά όχι και έτσι...Φοβάμαι πως θα επιβεβαιωθεί η αρχική πρόβλεψη που είχα κάνει πριν το ματς και για τον όμιλό μας (δηλαδή 0 γκολ στο ενεργητικό και 1 πόντο από το ματς εναντίον της Νιγηρίας)...

(+) Βlack Keys - ''Tighten Up''. Για την εξαιρετική τους δουλειά τα είχα πει εδώ. Tώρα μετά τα promo videoclips με το πρόστυχο δεινοσαυράκι Frank κυκλοφόρησε νέο, φοβερό videoclip. Απλά δεν υπάρχει...

Write the Future..

Δανείζομαι το σλόγκαν της Nike για να μιλήσω για το σπουδαιότερο, παγκόσμιο event αυτό το καλοκαίρι. Ο βασιλιάς των σπορ φοράει αυτόν τον μήνα ξανά τα γιορτινά του και εμείς οι υπόλοιποι καθόμαστε μπροστά στην οθόνη και παρακολουθούμε ζωντανά την ένταση, το θέαμα τις συγκινήσεις, τον θαυμασμό, την αποθέωση μιας μεγάλης νίκης και την πίκρα της ήττας που τόσο απλόχερα μόνο το ποδόσφαιρο ξέρει να προσφέρει σε παγκόσμιο επίπεδο. Όλα αυτά μέσα σε 30 μέρες, όπου θα απολαύσουμε 64 αγώνες από τις 32 συνολικά ομάδες που θα προσπαθήσουν να γράψουν την δική τους ιστορία στα 10 γήπεδα της Νοτίου Αφρικής.

Πάντως πολύ χλιαρά ξεκίνησε χθες το μουντιάλ με δύο κακά παιχνίδια και ελάχιστο θέαμα...Ας ελπίσουμε να βελτιωθεί η κατάσταση τις επόμενες ημέρες, όπως και να σταματήσουν εκεί στην ΕΡΤ να αναλύουν κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια, χωρίς να παρουσιάζουν κάτι νέο. Δηλαδή το πόσο κοντοί, αλλά ταχύτατοι είναι οι Κορεατές, το πόσο μεγάλος παίκτης (έλεος) είναι ο Park, το πόσο σωματικά δυνατοί είναι οι Έλληνες και αποτελεσματικοί στα στημένα, και το πόσο ανεβασμένο δείχνει να είναι το ηθικό τους...Αν δεν είναι ικανοί ας μην κάνουν ζωντανές εκπομπές σε καθημερινή βάση, αλλά ας δείχνουν ιστορικά ματς...

Καλή ψυχαγωγία!

Unmade Beds (Ξέστρωτα Κρεβάτια)

Δραματική, Βρετανία 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 3 Ιουνίου)

Υπόθεση: Βρισκόμαστε στο σύγχρονο, πολυπολιτισμικό Λονδίνο. Δύο παράλληλες ιστορίες ξετυλίγονται μπροστά μας και οι οποίες σπάνια διασταυρώνονται: Ένας 20χρονος, άστατος Ισπανός αναζητά τον Βρετανό πατέρα του που δεν γνώρισε ποτέ. Παράλληλα και στο ίδιο σύμπαν, μια νεαρή Βελγίδα περιπλανιέται φυσικά και νοητικά, ώστε να ξεπεράσει τον πρόσφατο χωρισμό της...

Σκοπός του συγκεκριμένου blog δεν είναι μόνο η παρουσίαση καλών (υποκειμενικά πάντα) ταινιών, αλλά και ταινιών που έχουνε κάτι να πουν, ή έστω έχουνε ένα εναλλακτικό, ιδιαίτερο καλλιτεχνικό ύφος. Το Unmade Beds λοιπόν, του Αlexis Dos Santos, πολλοί θα το παρεξηγήσουν και τους δικαιολογώ. Σίγουρα όμως, τόσο αισθητικά, ή καλύτερα οπτικοακουστικά, όσο και νοηματικά, έχει πολλά να πει και να δείξει.

Ξεκινώντας από το νοηματικό σκέλος του δράματος θα πρέπει να τονίσω ότι μας μιλάει και αναλύει μια συγκεκριμένη ομάδα νεαρών, που ζει κυριολεκτικά στο χάος, συναισθηματικά και νοητικά. Με το συναισθηματικό κενό να βρίσκεται πάντα σε πρώτο πλάνο, την αναζήτηση ταυτότητας και την εξασφάλιση του μέλλοντος να είναι ένα μακρινό, άπιαστο όνειρο και ζώντας την καθημερινότητα χωρίς κάποιον σκοπό, αλλά με ανασφάλεια, η γενιά αυτή ζει στο δικό της σύμπαν. Αυτό που απομένει λοιπόν είναι τα ξέφρενα πάρτι μέχρι τελικής πτώσεως, ποτά, μουσικές, ξενύχτια και τα ''ξέστρωτα κρεβάτια'', που χαρακτηρίζουν την ζωή αυτών των ατόμων. Αυτή η παραπάνω μποέμικη ζωή πράγματι συναντάται και στην πραγματικότητα, και έτσι η ταινία θα αγγίξει άτομα που έχουν βιώσει ή έστω κατανοήσει ότι υπάρχει και αυτή η εναλλακτική ζωή, όσο εσφαλμένη και να την βρίσκουν. 

Συνεχίζοντας με το οπτικοακουστικό μέρος, όλα τα παραπάνω ο δημιουργός τα προσεγγίζει με έναν ποιητικό τρόπο. Η ταινία χαρακτηρίζεται από τους εναλλακτικούς τρόπους παρουσίασης της υπόθεσης και έτσι θα πρέπει να θεωρηθεί ιδιαίτερη και διαφορετική. Το νευρικό μοντάζ, η εμμονή του σκηνοθέτη σε στατικές εικόνες, το όργιο των χρωμάτων, και η μη παράλληλη ανάπτυξη της εικόνας με τον ήχο είναι κάποια κύρια συστατικά της εκκεντρικής σκηνοθετικής ματιάς του Dos Santos. Επιπλέον, με ένα απίστευτο soundtrack που καλύπτει κάθε συναισθηματική κατάσταση, τόσο την οργή και την τρέλα (Μary and the Boy, Good Shoes), όσο και την μελαγχολία, εσωστρέφεια (Τindersticks) τα ''Ξέστρωτα Κρεβάτια'' σε αρκετά σημεία μοιάζουν με ένα ανήσυχο, χαοτικό βιντεοκλίπ μιας indie rock μπάντας ή ένα άλμπουμ φωτογραφιών με έξοχη μουσική επένδυση.

Έτσι λοιπόν τα ανήσυχα πνέυματα και η ευαίσθητη ή/και η ξεμυαλισμένη νεολαία θα λατρέψει αυτό το υπαρξιακό παραλήρημα για μια γενιά που αναζητά την ταυτότητα της και επιθυμεί την κατανόηση των άλλων. Μέχρι τότε τα κρεβάτια θα είναι ξέστρωτα...

Angus & Julia Stone - Down the Way

Pop/Folk/Acoustic, LP (Κυκλοφόρησε στις αρχές Απριλίου από την EMI )

Η πρώτη επαφή που είχα με τους Αngus & Julia Stone ήτανε πριν από περίπου δύο χρόνια όταν και πρωτοάκουσα τον πρώτο τους δίσκο ''A Book Like This'' (2007). Μου άρεσε, χωρίς να τρελαθώ κιόλας, αλλά ότι πρέπει για χαλαρές καταστάσεις ή ερωτικές στιγμές. Τραγούδια όπως το ''Just a Boy'' ή ''Βella'' θεωρώ ότι είναι όμορφα ποπ τραγουδάκια που χωράνε παντού. Ένα πράγμα όμως που με ενοχλούσε αφόρητα ήτανε η φωνή της Julia, που την έβρισκα ακραία παιδική! Εν έτη 2010 όμως, και με το δεύτερο άλμπουμ τους ''Down the Way'', η Julia πια μεγάλωσε, ωρίμασε και φωνητικά. Η φωνή της είναι μεν παιδική, γλυκιά, αλλά χαρακτηρίζεται και από ένα μέτρο και δεν καταντά ουδέποτε ενοχλητική.

Έτσι λοιπόν με την παραπάνω ουσιαστική βελτίωση, και με τις όμορφες, ακουστικές συνθέσεις το ''Down the Way'' καταλήγει να είναι ένας πολύ όμορφος, μελωδικός ποπ δίσκος. Και λέω pop, γιατί έτσι τον θεωρώ, και όχι folk, παρόλο που υπάρχουν κάποια folky στοιχεία. Eπιπλέον, παρόλο το τεράστιο μήκος του άλμπουμ (66 λεπτά), τα κομμάτια δεν κουράζουν. Σε αυτό φαντάζομαι βοηθάνε οι μινιμαλιστικές συνθέσεις, που αποτελούνται κυρίως από την ακουστική κιθάρα και την διακριτική παρουσία κάποιων κρουστών και πλήκτρων. Έτσι περιττά πράγματα δεν πρόκειται να ακούσει εδώ ο ακροατής, αλλά ένα συμπαγές αρμονικό σύνολο. Κάτι άλλο από το οποίο χαρακτηρίζεται ο δίσκος είναι η καλή χημεία που έχουνε τα δύο αδέρφια από την χώρα των καγκουρό και κοάλα, και έτσι εν τέλη τους προτιμώ από το δίδυμο She & Him (συγνώμη Zooey...)

Ξεχωρίζω το σπαρακτικό ''Draw your Swords'' και το ''Big Jet Plane''..


Angus & Julia Stone - Big Jet Plane

Accidents Happen

Δράμα/Κωμωδία, Αυστραλία/Βρετανία 2009 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: Η τραγική ιστορία μιας άτυχης οικογένειας, των Conways, από την οπτική γωνία του μικρότερου μέλους της οικογένειας, του 15χρονου Βilly (Harrison Gilbertson). O πιτσιρικάς από μικρός ήτανε πάντα παρόν σε κάθε είδους ατύχημα, και τώρα με την βοήθεια της μητέρας του και ενός φίλου προσπαθεί να αφήσει πίσω το άσχημο παρελθόν...

Παρόλο που το είδος dramedy ανθεί τον τελευταίο καιρό, είναι αρκετά δύσκολο οι δημιουργοί να καταφέρουν να κρατήσουν τις σωστές ισορροπίες μεταξύ κωμωδίας και δράματος, γέλιου και κλάματος. Το ''Accidents Happen'', από την μακρινή Αυστραλία, τα καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό και έτσι κερδίζει σε ουσία. Από την εξαιρετική εισαγωγική σκηνή (δείτε το teaser παρακάτω) εώς και τους τίτλους τέλους, η ταινία διατηρεί και παρουσιάζει σε σωστές δόσεις το κωμικό με το δραματικό στοιχείο. Υπάρχουνε αρκετές σκηνές που ενώ πραγματικά έχουνε ένα πολύ ευχάριστο, ανάλαφρο και διασκεδαστικό τόνο, παράλληλα προβληματίζουν και στενοχωρούν. Για αυτό και εγώ ενθουσιάστηκα παρακολουθώντας την, και θεωρώ ότι έχει ψυχή. H ερμηνεία και το βλέμμα της μητέρας της υπόθεσης, Gloria (Geena Davis), επιβεβαιώνει τα παραπάνω.

Τόσο το σενάριο, όσο και οι χαρακτήρες παρακολουθούνται άνετα, χωρίς ίχνος υπερβολής ή κούρασης. Το οικογενειακό πορτραίτο των δυσλειτουργικών Conways απεικονίζεται, αναλύεται και αναπτύσσεται με έναν περίτεχνο τρόπο, με φρέσκο και έξυπνο ύφος και μια δόση μελαγχολίας.

Κάτι βέβαια που με κακοφάνηκε στο όλο δημιούργημα είναι το γεγονός της αμερικανοποίησης της ταινίας. Παρόλο που γυρίστηκε στην Αυστραλία, και πρόκειται για ένα καθαρά αυστραλέζικο κινηματογραφικό προϊόν, οι δημιουργοί μας βάζουν σε μια αμερικανική γειτονιά των 80s, προσπαθώντας να φανούνε Αμερικάνοι. Η γνώμη μου είναι ότι θα μπορούσαν κάλλιστα να μας παρουσιάσουν μια εγχώρια ιστορία, κερδίζοντας έτσι πολλούς πόντους αυθεντικότητας...

Beach Fossils - Beach Fossils

Indie/Surf Pop, LP (Kυκλοφόρησε στις 25 Μαϊου από την Capture Tracks Records)

Ιούλιος/καύσωνας/βόλτες με το αυτοκίνητο, με ανοιχτά τα παράθυρα σε παραλιακούς δρόμους, και από το ηχοσύστημα του αυτοκινήτου να ακούω το ''Daydream''...Σε μια τέτοια διανοητική κατάσταση, και ελπίζω σε μερικές εβδομάδες να γίνει και φυσική, με μεταφέρει το πρώτο, όμωνυμο και φρεσκότατο πόνημα των Beach Fossils.
Οι Beach Fossils είναι ένα μουσικό σχήμα που έχει ως βάση του το Brooklyn της Νέας Υόρκης. Μουσικά όμως νομίζω πως ταιριάζουν περισσότερο δυτικά, παρά ανατολικά. Θα μπορούσαν έτσι να προέρχονται από την ηλιόλουστη Καλιφόρνια.
H surf pop μουσική αισθητική του δίσκου κατακλύζει τον ακροατή, και ο νοσταλγικός fuzzy, lo-fi ήχος απλά σε ταξιδεύει σε κόσμους καλοκαιρινούς...Τα lyrics ενδυναμώνουν την παραπάνω αίσθηση και τα κιθαριστικά riffs απλά είναι απολαυστικότατα.

Ξεχωρίζω τα ''Daydream'' και ''Golden Age''..

MY WEEKLY REVIEW

(+) Επιτέλους, κάνοντας ένα διάλειμμα από τα χαζοαμερικάνικα ριάλιτι, το γερμανικό MTV (όχι το ελληνικό), μου έδωσε την ευκαιρία να παρακολουθώ (συγκεκριμένα ξεκίνησα από χθες) με καθυστέρηση βέβαια ένα 24ωρο, τις εμφανίσεις σπουδαίων ονομάτων στα πλαίσια του Rock am Ring 2010. Χθες απόλαυσα ξανά, αυτή τη φορά και από την δορυφορική, την εμφάνιση των Editors και στην συνέχεια ακολούθησαν οι Gossip. Απόψε το βράδυ αναμένω το live των Muse...Δυστυχώς δεν υπήρχαν τηλεοπτικά δικαιώματα για Foals, Kasabian, Crystal Castles και άλλους που επίσης εμφανίστηκαν στο γερμανικό φεστιβάλ.

(+) Kαι τώρα που έπιασα την κουβέντα για τα φεστιβάλ, αξιόλογο φεστιβάλ πραγματοποιείται τέλη Αυγούστου στο Παρίσι με ονόματα όπως τους Arcade Fire, Foals, Band of Horses, Massive Attack, Queens of the Stone Age, LCD Soundsystem, Crystal Castles, Chew Lips, Stereophonics, Beirut, Eels, The Ting Tings, Underworld, The Kooks.......Περισσότερες πληροφορίες εδώ..

(+) Eξαιρετικό comeback για τους Arcade Fire! To νέο single τους κυκλοφορεί και τα δύο κομμάτια ''Suburbs'' και ''Month of May'' παίζουν στο repeat...

( ) Με ανάμικτα συναισθήματα πληροφορήθηκα ότι η εξαιρετική, πανέξυπνη γαλλική ταινία ''Δείπνος Ηλιθίων'' μεταφέρθηκε και στο Hollywood και ετοιμάζεται να βγει στις αίθουσες. Τουλάχιστον τον θεόχαζο τον ενσαρκώνει ο ταλαντούχος Steve Carrell και συμμετέχουν και οι Paul Rudd και ο θεός Zach Galifianakis...Για να δούμε λοιπόν πώς θα σταθεί το αμερικάνικο remake μπροστά στο γαλλικό αριστούργημα...Ακολουθεί το trailer στο τέλος.

( ) ''The Slammin' Salmon''. H κάφρικη κωμωδία της εβδομάδας! Σε πρωταγωνιστικό ρόλο ο κυριολεκτικά τεράστιος Μichael Clarke Duncan (''The Green Mile''), στον ρόλο του πρώην μποξέρ και νυν κάτοχο κυριλέ εστιατορίου στο Miami. Ολόκληρη η ταινία περιστρέφεται γύρω από την έντονη δραστηριότητα των υπαλλήλων και πελατών του εκκεντρικού εστιατορίου. Μπόλικη καφρίλα, κάποιες έξυπνες ατάκες και ένα σενάριο που μπλέκει την κωμωδία με την γαστρονομία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της ταινίας. Νομίζω ότι είναι αρκετά διασκεδαστική και βλέπεται, αν φυσικά δεν έχεις να κάνεις κάτι καλύτερο...

(+) Surfer Blood - ''Astro Coast''. Toυς είχα ακούσει πριν από μερικούς μήνες χωρίς να ενθουσιαστώ. Για τις απαιτήσεις του Primavera τους ξανάκουσα και με άρεσαν αρκετά. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να τους δω, αλλά το ''Swim'' ακόμα και αυτή τη στιγμή αντιχεί στα αυτιά μου γιατί ήτανε το πρώτο κομμάτι που ακούσαμε στο φεστιβάλ καθώς περνούσαμε από την είσοδο...Κλασικό indie pop rock που το γουστάρω. Κορυφαίο κομμάτι, εκτός από το προαναφερόμενο ''Swim'', είναι το ''Harmonix''.

( ) O πασίγνωστος σκηνοθέτης Martin Scorcese ετοιμάζει βιογραφία για τον ''ήσυχο'' Βeatle George Harrison. Θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή μέσα στο 2010. Μετά τον John Lennon και το ''Νοwhere Boy'', που μου άρεσε αρκετά, ακολουθεί έτσι το επόμενο σκαθάρι τον κινηματογραφικό δρόμο.

Unthinkable

Θρίλερ, Η.Π.Α. 2010 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: Ένας τρομοκράτης (Μichael Sheen), ο οποίος ισχυρίζεται ότι έχει τοποθετήσει 3 πυρηνικές βόμβες σε διαφορετικές αστικές περιοχές των Η.Π.Α. βρίσκεται υπό μυστική κράτηση του ''Η'' (Samuel L. Jackson) και των συνεργατών του. Έχοντας αιτήματα, αλλά χωρίς αρχικά να τα εκφράζει, ο τρομοκράτης γίνεται μάρτυρας της ασυνήθιστης και απάνθρωπης ανάκρισης του εκκεντρικού πράκτορα του FBI...

Πόσο μακρία μπορεί κάποιος να φτάσει για να κάνει κάποιον να μιλήσει? Υπάρχουν όρια? Πόσο μπορεί να αντέξει κάποιος για να μην μιλήσει? Υπάρχουν όρια?
Όταν η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ορθού και εσφαλμένου αρχίζει να χάνεται, όταν οι ηθικοί φραγμοί και η δικαιοσύνη πλέον αποκτούνε νέο νόημα και ο εγκληματίας μετατρέπεται σε θύμα. Όταν οι ανθρώπινες αξίες και η αξιοπρέπεια εκλείπουν για έναν ανώτερο σκοπό. Για όλα τα παραπάνω μας μιλάει με έναν έντονο, ρεαλιστικό και απόλυτα πειστικό τρόπο η ταινία του Gregor Jordan ''Unthinkable''. Μπορεί η ταινία από μεγάλη μερίδα ανθρώπων να θεωρήθει προπαγανδιστική, παρουσιάζοντας για άλλη μια φορά ''καλούς'' τους Αμερικάνους και ''κακούς'' τους Μουσουλμάνους, και έτσι να χάνει αρκετούς πόντους από την αξία της. Εγώ όμως θα επιμείνω
στην βασική ιδέα του θρίλερ και πόσο πειστικά αυτή διοχετεύεται στον θεατή: Tην πολύπλευρη και διμερής ψυχανάλυση τόσο του δράστη, όσο και της αστυνομικής αρχής.

Πέρα από το καλογραμμένο σενάριο που εξ'αρχής κεντρίζει την προσοχή του θεατή, παρατηρούνται και σημαντικές ανατροπές σε κατάλληλα σημεία, που από την μια κλιμακώνουν την ένταση και από την άλλη βοηθούν την ταινία να αποφύγει τις ''κοιλιές''. Ερμηνευτικά τώρα, τον Samuel L. Jackson ως τον ακραίο ανακριτή με τις απάνθρωπες μεθόδους, τον βρήκα πάρα πολύ καλό, μετά από πόλλα χρόνια αποχής από μια καλή ερμηνεία. Επιπρόσθετα, θετική η παρουσία τόσο της Carrie-Anne Moss (''The Matrix''), όσο και του Michael Sheen (''Τhe Damned United''), που συνεχίζει τις καλές εμφανίσεις του.

Η ταινία, κυρίως λόγω οικονομικής κρίσης και ανεπιτυχών διαπραγματέυσεων ετοιμάζεται να βγει κατευθείαν σε dvd, πρώτα στην Αμερική, και κάποια στιγμή στο μέλλον και σε εμάς...

Dag for Dag - Boo

Indie Pop/Rock, LP (Κυκλοφορεί από τις 8 Μαρτίου από την Cargo Records)

H σκοτεινή πλευρά της ποπίζουσας Σουηδίας. Τα δίδυμα αδέρφια Sarah και Jacob, με το μουσικό τους project Dag for Dag, πριν από μερικούς μήνες κυκλοφόρησαν την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά ''Boo''.
Όπως διαφαίνεται και από το παραπάνω εξώφυλλο, η μουσική των Dag for Dag διακατέχεται από έναν μυστηριακό, απόκοσμο τόνο. Οι Σουηδοί ακούγονται σαν να κυνηγάνε φαντάσματα, και χωρίς να προσφέρουν κάτι καινοτόμο στην μουσική βιομηχανία κάνουνε καλά την δουλειά τους. Τόσο τα ατμοσφαιρικά φωνητικά, όσο και οι κλαψιάρικες κιθάρες, οι ακλόνιστες μπασογραμμές και τα επιβλητικά τύμπανα βρίσκονται σε μια συνεχόμενη μάχη μεταξύ χαλάρωσης και έντασης, χτίζοντας έτσι ένα πολυεπίπεδο και δυναμικό μουσικό σύνολο με εναλλασσόμενους ρυθμούς.

Ξεχωρίζω τα ''Hands and Knees'', ''Τraffic Jam'' και ''I am the Assassin''..

La Horde (Οι Ορδές της Εκδίκησης)

Τρόμου/Θρίλερ, Γαλλία 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 20 Μαϊου)

Υπόθεση: Βόρεια προάστια του Παρισιού: Μια ομάδα αστυνομικών βρίσκεται σε μυστική και παράνομη επιχειρήση σε μια εγκαταλελειμμένη πολυκατοικία. Σκοπός τους είναι να πάρουν εκδίκηση για τον θάνατο του συναδέλφου και φίλου τους από μια αδίστακτη συμμορία. Καθώς η σύγκρουση κορυφώνεται συμβαίνει το αδιανόητο: Ορδές από διψασμένους νεκροζώντανους κάνουν την εμφάνισή τους και απειλούν την πολυκατοικία...

Οι zombie ταινίες αναμφίβολα βρίσκονται στα πάνω τους, και ανθούν και στην Ευρώπη. Αξέχαστο το ισπανικό ''Rec'' ή το βρετανικό ''28 Days Later''. Eδώ γνωρίζουμε τον γαλλικό εκπρόσωπο του είδους, το ''La Horde''. Το τελευταίο δεν νομίζω να παρουσιάζεται στον θεατή τόσο ολοκληρωμένο όπως συνέβη στις άλλες προαναφερόμενες ταινίες. Κοινωνικοηθικές ανησυχίες και ψυχαναλύσεις των zombie ή των ανθρώπων που απειλούνται να μολυνθούν στην ουσία απουσιάζουν. Επιπρόσθετα, το σενάριο είναι τέρμα απλοϊκό. Βέβαια, το να παρακολουθείς την διεφθαρμένη αστυνομία να εξαναγκάζεται να συνεργαστεί με τους μισητούς κακοποιούς και το αντίθετο για τον υψηλότερο σκοπό, την επιβίωση και μόνο, έχει την γλύκα του. Αλλά γιατί λοιπόν να παρακολουθήσει κανείς την παραπάνω ταινία?

''Οι Ορδές της Εκδίκησης'' είναι οπτικά τόσο διεστραμμένο, ακραία σκηνοθετημένο, με γρήγορη ροή και ανεπανάληπτη ζομπική δράση που παρουσιάζει, στο τεχνικό μέρος τουλάχιστον, τεράστιο ενδιαφέρον. Επιπρόσθετα η κλειστοφοβική, underground αισθητική της ''νεκρής'' πολυκατοικίας, το κοφτερό μοντάζ με τα κοντινά πλάνα και οι έντονες, θορυβώδεις σπλάτερ σκηνές συμπληρώνουν το φαινομενικά αποκρουστικό παζλ, αλλά ουσιαστικά τόσο ελκυστικό στον μέσο οπαδό του είδους...