Primavera Sound, Barcelona 2010..Εντυπώσεις.

Για το πόσο υπέροχη είναι η πόλη της Βαρκελώνης τα είχα πει εδώ πέρυσι. Μια πόλη που σφύζει από χρώμα και ζωή. Φέτος η γεύση που πήρα από την Βαρκελώνη ήτανε σαφώς πιο έντονη, και η απόλαυση το να βρίσκομαι στην πρωτεύουσα της Καταλονίας πολλαπλασιάστηκε.
Ο βασικότερος λόγος για αυτό ήτανε το καλύτερο εναλλακτικό μουσικό φεστιβάλ της Ευρώπης, το Primavera Sound Festival. Ήτανε η πρώτη φορά που παρακολουθούσα τριήμερο μουσικό φεστιβάλ στην Ευρώπη, και η εμπειρία ήτανε μοναδική. Και δεν είναι μόνο τα συγκροτήματα που πρωτοάκουσα και με εντυπωσίασαν, ούτε πολυτραγουδισμένα κομμάτια και αγαπημένες μπάντες που είχα για πρώτη φορά την ευκαιρία να απολαύσω ζωντανά επί σκηνής, αλλά το γενικότερο Primavera feeling. Και σε αυτό το feeling συγκαταλέγονται το πολυπληθές νεανικό κοινό, με τις δροσερές παρουσίες του και κάποιες ακραίες εμφανίσεις, η μπύρα και το φαγητό και κυρίως τα 5 stages που έσφυζαν από ζωή, ήχους και ακόρεστη διάθεση. Η αίσθηση να αφήνεις ικανοποιημένος ένα stage και να τρέχεις να προλάβεις ένα άλλο συγκρότημα που σε ενδιαφέρει είναι ανεπανάληπτη.
Σχετικά με την οργάνωση του φεστιβάλ ήτανε άψογη, o τεράστιος χωρός του φεστιβάλ μετατράπηκε σε ένα ζεστό χωριό που είχε τα πάντα μέσα, και δύσκολα το άφηνε κανείς πίσω του τα ξημερώματα.

Το προσωπικό, μουσικό highlight του τριημέρου για εμένα ήτανε η εμφάνιση της Florence. Φωνάρα, με το όμορφο παρουσιαστικό της, καθόλου άχαρη, αλλά δυναμική και επικοινωνιακή, όργωνε σαν νεράιδα την σκηνή του San Miguel.

Florence + the Machine

Η πιο ακραία μουσική στιγμή του φεστιβάλ αναμφίβολα ήτανε η εμφάνιση των Les Savy Fav. Παρακολουθώντας το one man show του frontman μόνο την μουσική δεν άκουσα. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω το τι έκανε ο μουσάτος χοντρούλης στο Primavera...Ντύθηκε panda bear, έκανε στριπτίζ, stage diving, φιλούσε στο στόμα άντρες και γυναίκες που βρέθηκαν μπροστά του, μάλωσε με τον υπεύθυνo του stage, έκαψε τις λάμπες της σκηνής, σκαρφάλωνε όπου μπορούσε και πολλά άλλα...

Les Savy Fav

Αντικειμενικά σπουδαία στιγμή του τριημέρου ήτανε και η εμφάνιση των Pet Shop Boys. Τέτοια σκηνοθεσία σε μουσική εμφάνιση δεν είχα ξαναδεί. Ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα. Κάθε κομμάτι είχε το δικό του stage theme, το οποίο άλλαζε θεαματικά σε λίγα δευτερόλεπτα. Απίστευτα κοστούμια, τρελά χρώματα και περίεργες παρουσίες γέμιζαν την σκηνή του all-time electro pop διδύμου.

Pet Shop Boys

Aκραία εμφάνιση και από την indie rock'n'roll μπάντα Harlem, που λόγω και της απογευματινής ώρας που εμφανίζονταν δεν είχανε και πολύ κόσμο, αλλά τα έσπασαν επί σκηνής παρόλο που είχανε γίνει λιώμα από πριν...Μου άρεσαν και οι Dum Dum Girls, που ήθελα τόσο να τις δω να λικνίζονται live. Καλές οι εκτελέσεις των κομματιών, αλλά πολύ τυπική η εμφάνισή τους γενικά, χωρίς να πούνε όυτε ένα goodbye καθώς αποχωρούσαν από την σκηνή...

Harlem

Dum Dum Girls

Ξεχωρίζω φυσικά και το live των XX, που δικαίωσαν με τον καλύτερο τρόπο το hype γύρω από το όνομά τους. Γέμισαν το Ray-Ban stage την πρώτη μέρα του φεστιβάλ και με ανατρίχιασαν με τα dream pop ακούσματά τους. Μπράβο! Tην τραγουδίστριά τους Romy Madley Croft την συναντήσαμε τυχαία την επόμενη ημέρα στον συναυλιακό χώρο.

The XX

Romy Madley Croft (The XX)

Απόλαυσα σε μέγιστο βαθμό και τους Wild Beasts, που τους βρήκα απρόσμενα δυναμικούς, διατηρώντας φυσικά το σκοτεινό ύφος τους. Θετική η εμφάνιση και των The Big Pink, χωρίς όμως να με εντυπωσιάσουν. Χλιαρό το live των Αntlers, που πώς και πώς περίμενα να τους ακούσω. Στενοχωρήθηκα που δεν πρόλαβα να ακούσω τους Beach House, γιατί γέμισαν ασφυκτικά το ATP stage. Aπ'ότι ακούσα και διαβάζω, ήτανε η έκληξη του Primavera και απλά μαγευτικοί. Τέλος να μην ξεχάσω να αναφέρω την ταξιδιάρικη εμφάνιση των Yeasayer και το τέρμα δυναμικό δίδυμο Matt&Kim. Χάρηκα που γνώρισα την Scout Niblett, που μου θύμησε PJ Harvey και με άρεσαν επίσης οι Spoon, Pixies και Charlatans. Μετάνιωσα που δεν είδα Surfer Blood, Liquid Liquid, Grizzly Bear και Wilco, ξενέρωσα με τους Panda Bear.

The Big Pink

Matt & Kim

Spoon

Scout Niblett

Eλπίζω να βρεθώ κάποια στιγμή στο μέλλον ξανά σε ένα τέτοιο μεγάλο μουσικό event του εξωτερικού, και να δω μερικά από τα ονόματα που άκουσα στο Primavera και στην Ελλάδα. Εύχομαι πραγματικά σε νέα ονόματα όπως τους ΧΧ, Florence, Wild Beasts και άλλους που ακούω τους τελευταίους μήνες και είδα ζωντανά στην Βαρκελώνη να συνεχίσουν την εξαιρετική δουλειά που άρχισαν δημιουργώντας μουσική με τόσο πάθος, έμπνευση και ταλέντο.

The Drums

Και τέλος δείτε ένα ερασιτεχνικό βιντεάκι που εντόπισα στο Avopolis..Σε 7 περίπου λεπτά μια γερή γεύση από Primavera..

Primavera Sound Festival, Barcelona 2010. Ερχόμαστε!

Beach House

Black Lips
Broken Social Scene

Cold Cave

Dum Dum Girls

Florence+the Machine

Fuck Buttons

Grizzly Bear

Pixies

Pet Shop Boys

Marc Almond

Los Campesinos!

Liquid Liquid

Harlem

Spoon

Surfer Blood

The Antlers

The Big Pink

The Drums

The New Pornographers

The XX

Wilco

Wild Beasts

Yeasayer

Και πολλά ακόμα μουσικά σχήματα, που δεν γνωρίζω, αλλά ψήνομαι να μάθω θα έχω την ευκαιρία να δω τις επόμενες ημέρες με επίλεκτη συντροφιά φίλων, συναδέλφων και μουσικόφιλων της παρέας του UpnLoud σε μια από τις ομορφότερες πόλεις της Ευρώπης, στην καταλληλότερη χρονική περίοδο λίγο πριν το καλοκαίρι!

Ξανά κοντά σας λοιπόν από την επόμενη εβδομάδα με εντυπώσεις, σχόλια, φωτογραφίες και άλλα από εδώ και από την εκπομπή ''the Escapist'' (Κάθε Τρίτη κ' Πέμπτη 22.00-00.00) από την συχνότητα του UpnLoud...

Τέλος, μια μικρή γεύση...

De pere en flic (Father and Guns)

Κωμωδία, Καναδάς 2009 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: Πατέρας και γιος που τρώγονται σαν το σκύλο με την γάτα τυχαίνει να είναι και οι δύο αστυνομικοί. Ήρθε η στιγμή που αναγκάζονται να συνεργαστούν, εφόσον ένας συναδελφός τους πέφτει θύμα απαγωγής από την περιβόητη συμμορία των μηχανόβιων. Με αφορμή μια εφταήμερη εκδρομή/θεραπεία απόδρασης και σύσφιξης των προβληματικών σχέσεων πατέρα-γιού, συναντάνε τον δικηγόρο της συμμορίας σε μια προσπάθεια να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του και να βρούνε τους εγκληματίες.

Ευχάριστη έκπληξη και τίμια προσπάθεια της γαλλόφωνης ταινίας ''De pere en flic'' από τον Καναδά να γεμίσει κινηματογραφικά τα βαρετά, ανοιξιάτικα απογεύματα. Η ταινία αμφιταλαντεύεται μεταξύ αστυνομικής περιπέτειας και οικογενειακής κωμωδίας κρατώντας αρκετά καλά τις ισορροπίες. Ευχάριστοι χαρακτήρες, μια feel-good ατμόσφαιρα και διασκεδαστικοί διάλογοι συνθέτουν την εν λόγω κωμωδία. Στο μικροσκόπιο η δουλειά των αστυνομικών από την οπτική γωνία μιας δυσλειτουργικής σχέσης πατέρα-γιού. Το χάσμα των γενεών αναλύεται εδώ διασκεδαστικά, εύπεπτα και ανάλαφρα.

MY WEEKLY REVIEW

(+) Gemma Arterton. Eδώ το νέο hot όνομα της βιομηχανίας του κινηματογράφου. Η 24χρονη σέξι Βρετανίδα ήδη έχει συμμετάσχει σε δεύτερους ρόλους πολλών γνωστών ταινιών όπως: ''RocknRolla''(2008), ''Quantum of Solace''(2008) ως bondgirl, ''Τhe Boat that Rocked''(2009), ''Clash of the Titans''(2010) ως την Ιώ και πρόσφατα στο ''Prince of Persia''(2010). Ήρθε λοιπόν και η στιγμή να πάρει και πρωταγωνιστικό ρόλο ως μια υπερφιλόδοξη δημοσιογράφος στο ''Tamara Drewe''(2010, γνωστό comic του Guardian) που έκανε πρεμιέρα στις φετινές Κάνες.

(-) Φοιτητικές εκλογές 2010. Χωρίς να εξαιρώ κανένα φοιτητικό κόμμα, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι ξοδεύτηκαν περισσότερα χρήματα από ποτέ για την διεξαγωγή, προώθηση και διαφήμιση των φετινών εκλογών (τουλάχιστον στο ΠΑΜΑΚ). Αφίσες παντού (κυριολεκτικά δεν έμεινε τοίχος ελεύθερος), γιγαντοοθόνες, ηχεία που θα επαρκούσαν για ροκ συναυλία και ένα γενικότερο disco feeling ένιωθε ο επισκέπτης του ΠΑΜΑΚ την ημέρα των εκλογών. Και μετά σου λέει κρίση, πτώχευση κ.τ.λ. Χρήματα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήθουν από τα κόμματα για λύση σημαντικότερων και ουσιαστικότερων ζητημάτων και προβλημάτων τόσο στην παιδεία, όσο και στην κοινωνία γενικότερα...

(+) Το τρίλεπτο σποτάκι της Nike για το επερχόμενο Μουντιάλ. Πραγματικό διαφημιστικό αριστούργημα με ιδιαίτερη κινηματογραφική εικόνα και την παρουσιά πολλών διεθνών αστέρων. ''Write the Future'' το σλόγκαν της, και η μοίρα, η τύχη, η μαγική στιγμή και κάτι σαν το Butterfly Effect έχουνε εδώ πρωταγωνιστικό ρόλο. Ακολουθεί το βίντεο πιο κάτω.

(+) Για το νέο άλμπουμ των Μorcheeba τα έχουμε ήδη πει. To ''Βlood Like Lemonade'' κυκλοφορεί στα μέσα του καλοκαιριού και το πρώτο single ''Εven Though'' έχει κάνει ήδη την εμφάνισή του. Κλασικό ύφος των Morcheeba, πανέμορφος ήχος όπως πάντα. Και το πιο θετικό, η τραγουδίστρια Skye μετά την απουσία της από το τελευταίο άλμπουμ τους επιστρέφει δριμύτερη! Ακολουθεί καταπληκτική ακουστική εκτέλεση πιο κάτω.

(+) O Πέτρος Φιλιππίδης ως τον Ζήκο στο θεατρικό έργο ''Μπακαλόγατος''. Απίστευτα αστείος, εκφραστικός και ευχάριστος. Για άλλη μια φορά αποδεικνύει ότι είναι από τους μεγαλύτερους Έλληνες κωμικούς της εποχής μας.

(-)''Τhe Kings of Mykonos''(2010). Πρέπει να είναι η πιο ακραία, ηλίθια, τραγική, ανούσια ταινία της χρονιάς. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται από το trailer και τις παρουσίες των ηθοποιών. Για κλάματα...Ντρέπομαι να βάλω το trailer παρακάτω...Kαι αν δεν με πιστεύεται δείτε εδώ...

(-)''Partir''(2009). H Kristin Scott Thomas ως μια γυναίκα, μητέρα, σύζυγος που παρατάει τα πάντα επειδή γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός εργάτη που επισκευάζει την αποθήκη του σπιτιού της. Ακραία μελό, γεμάτο συναισθηματικά κλισέ και υπερβολές και αθεράπευτα βαρετό.

Holy Fuck - Latin

Electronica, LP (Kυκλοφόρησε στις 11 Μαϊου από την Dependent Music)

Mετά το ''LP'' του 2007, το καναδέζικο μουσικό σχήμα Holy Fuck κυκλοφορεί την τρίτη τους δουλειά ''Latin''. Οι τέσσερις τύποι από το Τορόντο έχουνε την ιδιαιτερότητα ότι παρόλο που παράγουν αμιγώς ηλεκτρονική μουσική δεν χρησιμοποιούν samples από laptops, ούτε ψηφιακή υποστήριξη για τον ήχο τους. Aυτό αποδεικνύεται, όπως έχω ακούσει, στα δυναμικά live τους, όπου χρησιμοποιούν κάθε λογής αντικείμενο, φαινομενικά ίσως άκυρο, για να παράγουν μουσική. Μουσική που εν τέλη ξεσηκώνει, ''τα σπάει'' και είναι γεμάτη ένταση και ενέργεια. Και όλα αυτά τα λέω εγώ, που ναι μεν μου αρέσει που και που να ακούω κανέναν ηλεκτρονικό δίσκο, χωρίς όμως αυτό να αποτελεί το κατ'εξοχήν μουσικό είδος που γουστάρω.
Όλα τα κομμάτια του δίσκου, όπως συμβαίνει συνήθως με τους Holy Fuck, είναι instrumental, χωρίς την παρουσία φωνητικών, και πειραματικά όσο χρειάζεται για να μην κουράζουν το ευαίσθητο αυτί του μέσου ακροατή.

Ξεχωρίζω το ''Red Lights'' και το πρώτο single ''Latin America''..

Foals - Total Life Forever

Indie Rock, LP (Κυκλοφόρησε στις 10 Μαϊου από την Τransgressive Records)

''Tropical prog'', ''Like the dream of an eagle dying''. Κάπως έτσι περιγράφουν οι Foals τον ήχο του νέου τους, δεύτερου άλμπουμ ''Total Life Forever''. Πάντως το βέβαιο είναι πώς ο ήχος τους διαφοροποιείται αισθητά σε σχέση με το ''Antidotes'' (2008). 
Η παρέα του Yanni Philippaki στο ντεμπούτο τους πριν από δύο χρόνια έδειχνε σαφώς περισσότερο παιχνιδιάρικοι, χορευτικοί και ανέμελοι. Η post-punk κιθάρες πλέον δεν βρίσκονται σε πρώτο πλάνο, αν και υπάρχουν, και έτσι το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα είναι πιο ατμοσφαιρικό, ώριμο και σοβαρό. Pop, post-punk και funk εδώ συναντούται στις κατάλληλες δόσεις και δημιουργούν έναν μελαγχολικά πανέμορφο δίσκο.

Ξεχωρίζω το ιδιαίτερα γαλήνιο ''Spanish Sahara'' που σταδιακά οδηγείται σε ένα άγριο ξέσπασμα και τα ''Τhis Orient'' και ''Black Gold'' που αποτελούν τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα της αλλαγής πλεύσης των Foals...

Nowhere Boy (Όλοι Θέλουν Λίγη Αγάπη)

Βιογραφία/Δράμα, Ηνωμένο Βασίλειο/Καναδάς 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 25 Φεβρουαρίου)

Υπόθεση: To σενάριο επικεντρώνεται στα πρώτα καλλιτεχνικά βήματα και τα αρνητικά οικογενειακά βιώματα του ατίθασου, νεαρού John Lennon (Aaron Johnson).

Το ''Nowhere Boy'' (εμπνευσμένο από το τραγούδι των Βeatles ''Νowhere Man'') βασίζεται σε αναμνήσεις της ετεροθαλούς αδελφής του John Lennon και το σενάριο υπογράφει ο Matt Greenhalgh, σεναριογράφος του φοβερού ''Control'' (2007), την δραματική βιογραφία του Ian Curtis.

Aν ως οπαδός τoυ θρύλου της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας John Lennon και των σκαθαριών περιμένεις μια μουσική προσέγγιση της ταινίας σχετικά με τον άνθρωπο Lennon θα απογοητευτείς οικτρά. Κατ'αρχήν το εξής βιογραφικό δράμα καλύπτει μια πολύ μικρή χρονική περίοδος της ζωής του Lennon (16-20 χρονών) και το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στην δυσμενή οικογενειακή κατάσταση στην οποία βρισκότανε ο μουσικός και το πως αυτή τον ενέπνευσε και επηρέασε ώστε να γνωρίσει τα μονοπάτια του rock'n'roll. Από την συγκεκριμένη σκοπιά λοιπόν, θεωρώ πως η ταινία πείθει. Έτσι χωρίς πολλούς δραματισμούς και σεναριακές υπερβολές, αναλύει και επεξεργάζεται τις οικογενειακές σχέσεις του νεαρού John, κυρίως με την αυστηρή θεία του (Κristin Scott Thomas) που τον υιοθέτησε και την μάνα του που τον εγκατέλειψε πιτσιρικά. H προσωπικότητα και το καλλιτεχνκό του προφίλ επηρεάζονται από τις ιδιαίτερες οικογενειακές συνθήκες και εμπειρίες που βιώνει και τον κάνουν σε αυτό που αργότερα έγινε... Παράλληλα με τα παραπάνω, ο θεατής παίρνει μια πρώτη γεύση της μπάντας του Lennon, τους Quarrymen και την πρώτη γνωριμία που είχε με τον oξυδερκή Paul McCartney και τον ''darkhorse'' George Harrison. Tέλος, στην ταινία δεν υπάρχει καμιά αναφορά, ούτε νότα των σπουδαίων Beatles, πράγμα που δικαιολογείται τόσο από τον σεναριακό προσανατολισμό της ταινίας, όσο και από την χρονική περίοδο στην οποία επικεντρώνεται.

Η σκηνοθεσία νομίζω πως κυμαίνεται σε πολύ καλά επίπεδα και το Λονδίνο τον middle 50s παρουσιάζεται καλαίσθητο και ρετρό. Όλες οι ερμηνείες είναι αξιόλογες, και ο 20χρονος Aaron Johnson, που τον γνωρίσαμε ως αφελή ''Kick-Ass'', εδώ ερμηνεύει με σοβαρότητα, αξιοπρέπεια, αυθορμητισμό και με μια δόση τσαμπουκά έναν τόσο απαιτητικό ρόλο..

MY WEEKLY REVIEW

(+) Το χθεσινό, ζωντανό show των National σε live μετάδοση στο youtube από το Brooklyn Academy of Music στις 3 π.μ. Προσωπικά βρήκα την εμφάνιση του συγκροτήματος άρτια και προσεγμένη, και το setlist ολοκληρωμένο. Πέρα από κλασικά τους κομμάτια όπως τα ''Fake Empire'', ''Abel'', ''All the Wine'', ''Slow Show'', ''Secret Meeting'' και άλλα, έπαιξαν και παρουσίασαν σχεδόν ολόκληρο το νέο τους άλμπουμ. Hightlight της βραδιάς οι πολύ καλές live εκτελέσεις των ''Conversation 16'', ''Little Faith'', ''Runaway'' και ''Afraid of Everyone'' με την υποστήριξη του Sufjan Stevens. Ήχος και εικόνα ήτανε σε άψογη κατάσταση και ιδιαίτερα τεχνικά προβλήματα δεν παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια του streaming. Τρομπέτες, φυσαρμόνικες, λοιπά πνευστά, βιολιά και η παρουσιά του Richard Reed Parry (Arcade Fire) εμπλουτίζανε τον ήχο. Μόνο το κοινό του Brooklyn μου φάνηκε ψιλοάκυρο...Η συναυλία έγινε για λογαριασμό του φιλανθρωπικού ιδρύματος Red Hot.

(+) Ο τρελός Jarvis Cocker ξαναχτυπά! Αυτή τη φορά αναλαμβάνει την δημιουγία ενός χαλαρωτικού άλμπουμ για λογαριασμό της National Trust. Τιτιβίσματα, κύματα, ο ήχος του άνεμου, μπάλες του μπιλιάρδου, φύλλα των δέντρων και άλλοι τέτοιοι ήχοι θα βοηθούν στην χαλάρωση του ακροατή! Το ''Sounds Album'' σε δωρέαν download εδώ..

(+) Και το τρίτο μέρος του Twilight κατά πάσα πιθανότητα θα παρουσιάζεται ισχυρό, τουλάχιστον από μουσικής άποψης και έτσι φαίνεται να διατηρεί την καλή παράδοση που έχει σχετικά με τα soundtracks. Μεταξύ άλλων θα συμμετέχουν οι: Muse (όπως συνήθως), Metric, Florence, The Black Keys, The Dead Weather, Beck και η Bat for Lashes, Vampire Weekend, UNKLE και Band of Horses.

( ) ''Leaves of Grass''. Συμπαθητική dramedy με πρωταγωνιστή τον διπλό Edward Norton, τον οποίο και πάντοτε εκτιμούσα ως ηθοποιό και είχα αρκετά χρόνια να τον δω. H ταινία περιστρέφεται γύρω από τις αντικρουόμενες ζωές δύο δίδυμων αδερφών, ενός καθηγητή πανεπιστημίου και ενός καλλιεργητή μαριχουάνας...Χωρίς να βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον την υπόθεση της ταινίας ο Edward Norton, αναμφίβολα για άλλη μια φορά αξίζει να παρακολουθηθεί..

( ) Solo καριέρα του Brandon Flowers, frontman των Killers. Μετά το κακό τρίτο τους άλμπουμ ''Day & Age'' και την αόριστη διακοπή της συνεργασίας τους ο Brandon κυκλοφορεί σύντομα το ''Flamingo''.

( ) Πολύ καλό ενημερωτικό άρθρο-παρουσίαση των σημαντικών online web radio σταθμών της Ελλάδος εδώ από ΤΑ ΝΕΑ. Μεταξύ αυτών φυσικά και ο UpnLoud.

The Black Keys - Brothers

Blues Rock, LP (Κυκλοφορεί στις 18 Μαϊου από την Nonesuch Records)

Ακόμη ένας πολύ μεγάλος φετινός δίσκος τόσο σε μήκος, όσο και σε καλλιτεχνική αξία. Το ακραίο (τουλάχιστον εμφανισιακά) μουσικό δίδυμο The Black Keys επιστρέφουν με το όγδωο τους άλμπουμ ''Brothers''.
Αυτό που χαρακτηρίζει την δουλειά των Black Keys είναι ότι πειραματίζονται συνεχώς στον ήχο τους, δημιουργώντας ένα υπέροχο και πάνω απ'όλα δροσερό κοκτέιλ από blues ακούσματα, garage χωσίματα και indie ύφος. Επιπλέον, συνηθίζουν να εκτελούν μόνοι τους το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής και της ηχογράφησης των δίσκων τους. Αυτό συμβαίνει και στο νέο τους πόνημα, όπου συνεργάζονται μόνο στο catchy ''Τighten Up'' με τον γνωστό παραγωγό Danger Mouse (Broken Bells, Gnarls Barkley, Gorillaz).

Τώρα όσον αφορά τον νέο τους δίσκο, σε σύγκριση με το άλλο αριστούργημα που κυκλοφόρησαν πριν από λίγες μέρες οι National (και ας σκάνε μερικοί, post εδώ), κυκλοφορεί την πλέον κατάλληλη περίοδο. Το ακούω στο αστικό, το ακούω στο σπίτι, το ακούω στο αυτοκίνητο. Έχει την ικανότητα να ακούγεται μέρα-νύχτα και με την moody-ρετρό του ατμόσφαιρα πετάει τον ακροατή, είτε σε κανένα απομονωμένο, καυτό, ατελείωτο highway του Ohio σε αναζήτηση ενός american bar για μια δροσερή μπύρα ή σε καμιά ταινία του Tarantino που μπλέκει spaghetti-western πιστολίδια με καυτά γκομενάκια...Όπως και να το δει κανείς ο δίσκος τα σπάει, και μιλάει για ανεκπλήρωτους έρωτες, χαμενές ευκαιρίες και κερδισμένες ερωτικές μάχες. Με λίγα λόγια blues μουσική, που αποκτά όμως τεράστιο ενδιαφέρον και ηχητικό πλούτο λόγω των garage/indie rock ακουσμάτων και τον soul φωνητικών. Τέλος, να μην ξεχάσω να αναφέρω το πανέξυπνο artwork και τα ιδιαίτερα videoclips με πρωταγωνιστή το δεινοσαυράκι Frank..

Ξεχωρίζω τα ''Tighten Up'', ''Next Girl'', ''The Only One'', ''Ten Cent Pistol'' και άλλα...Ακούστε και το instrumental ''Black Mud'' για να μπείτε στο mood των Black Keys...

Crazy Heart

Δράμα, Η.Π.Α. 2009 (Ημερομηνία πρεμιέρας άγνωστη)

Υπόθεση: Ο Bad Blake (Jeff Bridges) είναι ένας ξεπεσμένος, βετεράνος μουσικός της country. Πέρα από τις σκόρπιες εμφανίσεις του σε παρακμιακά bars του Αμερικανικού Νότου, τις καταχρήσεις και το συναισθηματικό κενό που τον περικλείει δεν έχει τίποτα που να του δίνει πραγματικό νόημα στη ζωή του. Όλα όμως αλλάζουν όταν γνωρίζει την νεαρή, φιλόδοξη δημοσιογράφο Jane (Maggie Gyllenhaal)...

Το ''Crazy Heart'' φέτος βραβεύτηκε με δύο Oscar, Καλύτερου Τραγουδιού για το ''The Weary Kind'' και Kαλύτερου Α'Αντρικού Ρόλου για τον Jeff Bridges.
Και νομίζω ότι οι παραπάνω δύο διακρίσεις ταυτοποιούν πλήρως την αξία της ταινίας. Από εκεί και έπειτα, στιγματίζεται από το απλοϊκό της σενάριο και το μελοδραματικό της ύφος. Επιπρόσθετα, οι διάλογοι και το ερωτικό story των δύο πρωταγωνιστών εμπεριέχουν πάμπολλα κινηματογραφικά κλισέ.

To συγκεκριμένο δράμα όμως, και μάλλον καλώς, αποτελεί one man show του Jeff Bridges, ο οποίος επιτέλους μετά από πολλά χρόνια δικαιώνεται για το πλούσιο ερμηνευτικό ταλέντο που αναμφίβολα κατέχει. Αυθέντικος και ανθρώπινος με τον κυνισμό και την ματαιοδοξία που αποπνέει , χωρίς ερμηνευτικές υπερβολές, ανεβάζει πολλούς πόντους την μέτρια αυτή ταινία, και με την βοήθεια της αρκετά καλής Maggie Gyllenhaal, αλλά και του Colin Farrell, αποτελούν τον βασικότερο λόγο παρακολούθησής της. Βέβαια, με τίποτα δεν ξεπερνάει τον θεό ''Dude'' του ''The Big Lebowski''...

Εκτός από τις καλές ερμηνείες, το ''Crazy Heart'' είναι ικανοποιητικά σκηνοθετημένο με το επαρχιακό προφίλ να βρίσκεται πάντα σε πρώτο πλάνο. Τέλος, σημαντική θέση κατέχει εδώ η country μουσική, που με τις πολλές σκηνές από τις live εμφανίσεις του Βad Blake και τις καλλιτεχνικές του αναζητήσεις με την κιθάρα του καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Έτσι, αν σιχαίνεστε το συγκεκριμένο μουσικό είδος μάλλον θα κουραστείτε...

Lars and the Hands of Light - The Looking Glass

Indie Pop, LP (Κυκλοφορεί από τα τέλη Μαρτίου)

Εκτός από την pop-ομάνα Σουηδία υπάρχει και η γειτονική Δανία που βγάζει αξιόλογα pop μουσικά σχήματα όπως τους Efterklang, Asteroids Galaxy Tour και άλλους. Σήμερα θα αναφερθώ στο project Lars and the Hands of Light του Lars Vognstrup και το ντεμπούτο τους ''The Looking Glass''.

O Lars Vognstrup στο παρελθόν έχει συμμετάσχει σε μπάντες όπως τους Wolfkin, Money Your Love και Junior Senor. Τα τελευταία χρόνια εργαζόταν ως dj σε bars του μακρινού και εξωτικού Los Angeles εώς που αποφάσισε να γυρίσει στην πατρίδα. Έτσι φέρνοντας την καλοκαιρινή, relaxing και happy αύρα του L.A. στην Κοπεγχάγη, και συνεργαζόμενος με την αδερφή του Line και 2 άλλους τυπάδες σχημάτισε το προαναφερόμενο group.

Αυτό που θα ακoύσει ένας ακροατής στο ''The Looking Glass'' είναι εύπεπτη, χαρούμενη indie pop, έντονα κιθαριστική σε κάποιες φάσεις, εμπλουτισμένη με synthesizers σε κάποια άλλα σημεία του δίσκου. H φωνή του Lars είναι συμπαθητική και αρκετές φορές ακούμε και την αδερφή του να δίνει και μια γλυκιά, θηλύκη νότα με τα φωνητικά της σε κάποια κομμάτια. Γενικότερα ο δίσκος θα αρέσει σε όσους γουστάρουν ανάλαφρα pop ακούσματα. Ότι πρέπει δηλαδή για αυτήν την εποχή...

Ξεχωρίζω τα ''Μe Me Me'' και ''Κeep my feet tagging along''..

Chloe (Υποψία)

Eρωτικό Θρίλερ, Η.Π.Α./Καναδάς 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 8 Απριλίου)

Υπόθεση: Νοικοκυρά σε απόγνωση (Julianne Moore) αρχίζει να έχει υποψίες ότι ο άντρας της (Liam Neeson) την απατά και έτσι προσλαμβάνει πόρνη πολυτελείας (Amanda Seyfried) για να δοκιμάσει τις αντοχές του...Η υποψία της αυτήν όμως παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις...

Συμπαθητικό ψυχολογικοερωτικό θρίλερ, που τα ατού του είναι ο διάχυτος ερωτισμός που αποπνέει σε πολλές σκηνές και το έντονο ερωτικό μυστήριο που δικτυώνεται ανάμεσα σε μια τριμελής οικογένεια και ένα femme fatale...

Το ''Chloe'' αποτελεί remake της γαλλικής ταινίας ''Nathalie'' (2003) από τον Αρμενικής καταγωγής Καναδό σκηνοθέτη Atom Egoyan. O δημιουργός επικεντρώνεται στον ψυχισμό και τις ερωτικές διαταραχές των σύγχρονων, μεσήλικων, παντρεμένων γυναικών. Έχοντας ως πρωταγωνίστρια την εκφραστικότατη Julianne Moore, οι παραπάνω οικογενειακοί προβληματισμοί πέρι συζυγικής παραμέλησης, απιστίας και θηλυκής ανασφάλειας παρουσιάζονται ικανοποιητικά επί της οθόνης. Με έναν όμως αυτήν την φορά σχετικά αδιάφορο Liam Neeson, και μια μετριότατη, αλλά πολύ σέξι Αmanda Seyfried, η ερωτική ίντριγκα και ένα σενάριο που έχει εξ'αρχής την δυνατότητα λόγω ύφους να εξιτάρει, δεν απογειώνονται ποτέ...Σε αυτό συμβάλει το κάπως πρόχειρο τέλος, που δεν δίνει ουσιαστικές απαντήσεις και λύσεις για τα προβλήματα μιας αστικής οικογένειας.

Harlem - Hippies

Garage Rock, LP (Κυκλοφορεί από τις 26 Απριλίου)

Αυτοί εδώ οι περίεργοι τυπάδες με τα κακόγουστα ρούχα στο παραπάνω εξώφυλλο είναι οι Harlem από το Austin, Texas των H.Π.Α. Ο δίσκος τους ονομάζεται ''Hippies'', και περιέχει 16 μίνι κομμάτια. Τόσο μικρά, αλλά και τόσο catchy, που ο ακροατής στενοχωριέται που μόλις αρχίζουν να γκαζώνουν για τα καλά, μετά από λίγα δευτερόλεπτα τελειώνουν...Τουλάχιστον αν το δεις συνολικά, μαζί τους θα περάσεις 40 ατίθασα, rock'n'roll και άκρως χαβαλετζίδικα λεπτά. Από τους δίσκους που μπορεί σε μερικούς μήνες να ξεχάσω την ύπαρξή τους, αλλά τώρα γουστάρω τρελά και μου ανεβάζουν την διάθεση στα ύψη...

Ξεχωρίζω τα ''Friendly Ghost'', ''Number One'', ''Spray Paint'' και ''Cloud Pleaser''..

ΜΥ WEEKLY REVIEW

(-) LCD Soundsystem - ''Drunk Girls''. Mε όλο μου το respect για το άλμπουμ τους ''Sound of Silver'' (2007), ως μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες των 00s στον χώρο της electronica, δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το πρώτο δείγμα της νέας τους δουλειάς. Χωρίς να έχω ακούσει τον νέο τους δίσκο, εκφράζω την άποψή μου μόνο για το νέο τους single. Το θεωρώ αίσχος, κακόγουστο και τραγικό, για εμένα αυτό δεν είναι μουσική. Σίγουρα βάζει υποψηφιότητα για το προσωπικό μου worst song του 2010. Άλλος ένας σημαντικός υποψήφιος σε αυτήν την κατηγορία: ''Flash Delirium'' από τους MGMT...

( ) O ανήσυχος Liam Gallagher δεν σταματάει ποτέ να δείχνει το πόσο γουστάρει τους Beatles! Αυτή τη φορά ετοιμάζει ταινία για τα είδωλά του! Εξασφάλισε ήδη τα δικαιώματα από το βιβλίο του Richard DiLello ''Τhe Longest Cocktail Party: An Insider's Diary of the Beatles, Their Million Dollar Apple Empire and Its Wild Rise and Fall'' για μεταφορά του στην μεγάλη οθόνη...

(+) Και μιας που μιλάμε για βιβλία προμηθευτείτε την βιογραφία των σπουδαίων Radiohead από τις εκδόσεις Οξύ και Mad. Tο βιβλίο Radiohead ανήκει στη σειρά βιβλίων με γενικό τίτλο Mad Books.

( ) Ακραίο video από την Μ.Ι.Α. για το κομμάτι της ''Born Free''. Aν και μουσικά δεν μου λέει και κάτι, το βίντεο είναι πλούσιο από σκηνές ωμής βίας και άλλα τέτοια και μάλλον θέλει να περάσει αντιπολεμικά μηνύματα. Προσεγμένα σκηνοθετημένο και με ύφος ταινίας μικρού μήκους, αλλά πραγματικά ακατάλληλο. Ακολουθεί πιο κάτω...

(+) Αναμφίβολα η φωτογραφία της εβδομάδας! Oι αστέρες της Barcelona, Ibrahimovic και Pique, σε πολύ προσωπικές στιγμές...Τα σχόλια δικά σας...

(+) Kαι μένουμε στο ποδόσφαιρο και το gossip της εβδομάδας..Οι παίκτες της Chelsea, Drogba, Malouda, Terry και Cole ετοιμάζονται να δημιουργήσουν μπαντάρα! Η έμπνευσή τους: Οι Coldplay! Τους είδαν live στο Wembley και ενθουσιάστηκαν.

(+) Η πρώτη απονομή των ελληνικών Oscars επιτεύχθηκε! Η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου βράβευσε τις καλύτερες, φετινές εγχώριες ταινίες. Μεγάλος νικητής (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, Β'Αντρικού Ρόλου) της πρώτης απονομής ήτανε ο ''Kυνόδοντας'' του Γιώργου Λάνθιμου. Και το άξιζε, εφόσον πρόκειται για αριστούργημα και πολύ ιδιαίτερη ταινία. Το πόσο είχε ενθουσιάσει εμένα, διαβάστε εδώ.

(+) ''Shoot the Duke''. Γερμανική low-budget περιπέτεια/δράση που επικεντρώνεται στην αποστολή δολοφονίας ενός πληροφοριοδότη από την τοπική μαφία. Με διάρκεια μόλις 75 λεπτά, σκηνικά μόνο εντός ενός νοσοκομείου, ακραίο ανθρωποκυνηγητό, μπόλικο πιστολίδι και κάφρικες ερμηνείες με πρωταγωνιστή τον Κώστα Σόμμερ αποτελεί μια ένοχη απόλαυση για να την παρακολουθήσεις..!




M.I.A, Born Free from ROMAIN-GAVRAS on Vimeo.

Kick-Ass

Περιπέτεια Δράσης/Κωμωδία, Η.Π.Α. 2010 (Έκανε πρεμιέρα στις 22 Απριλίου)

Υπόθεση: Ο Dave Lizewski (Aaron Johnson) είναι ένας νεαρός σπασίκλας που λατρεύει τα κόμικς. Νιώθοντας αχρείαστος προσπαθεί να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να γίνει...σούπερ-ήρωας! Και αυτό, χωρίς φυσικά να κατέχει υπερφυσικές δυνάμεις, ούτε καν ιδιαίτερες σωματικές ικανότητες. Κατά αυτόν τον τρόπο επιθυμεί να βοηθήσει τους συνανθρώπους του σε ώρα ανάγκης. Τα πράγματα όμως περιπλέκονται όταν γνωρίζει και άλλους τέτοιους υπερήρωες σαν τον Big Daddy (Nicolas Cage), την Hit Girl (Chloe Moretz) και τον Red Mist (Christopher Mintz-Plasse). Καθένας τους εξασκεί το ακραίο επάγγελμα για προσωπικούς λόγους...

Το ''Kick-Ass'' απλά κόβει κώλους! Πρόκειται για μια αναρχικά αστεία, σατιρική και ανατρεπτική super-hero ταινία. Άλλωστε, ο κόσμος έχει βαρεθεί να βλέπει κλασικούρες, γεμάτα από κλισέ και επαναλαμβανόμενες σκηνές σαν τα Batman και Spiderman. Στον alternative δρόμο που χάραξε επιτυχημένα το ''Defendor'' (post εδώ), κινείται και το ''Kick-Ass'', αν και από μια όχι τόσο δραματική, αλλά περισσότερο χαβαλετζίδικη οπτική γωνία.

Έτσι λοιπόν, οι wannabe superhero ταινίες είναι στην μόδα και η συγκεριμένη είναι άρτια δομημένη, προσεγμένα σκηνοθετημένη για να αφήσει την δική της κινηματογραφική ιστορία στο είδος της. Οι θεατές θα απολαύσουν ένα ισχυρό κοκτέιλ από ακραία ξεκαρδιστικές σκηνές, κοφτερούς διαλόγους, έντονα αιματηρές στιγμές και συνεχόμενη, πολύχρωμη περιπέτεια. To κινηματογραφικό θάρρος και η φαντασία είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του σκηνοθέτη Matthew Vaughn και με αυτά πορεύεται καθ'όλη την διάρκεια της ταινίας χωρίς να κουράζει ούτε λεπτό. Όλο το ύφος της ταινίας είναι χαλαρό και σατιρικό, κάνοντας σαφείς αναφορές στην σύγχρονη ποπ κουλτούρα (κόμικς, ίντερνετ, video games) και έχοντας ως επιρροές παλιότερες ηρωικές ταινίες όπως τα Kill Bill του Tarantino! Παράλληλα διατηρεί ένα nerdy άρωμα που καθιέρωσαν ταινίες σαν το ''Superbad''. Στο τελευταίο βοηθάει και το εφηβικό καστ της. Συνολικά, ο δημιουργός καταφέρνει να παντρέψει ρεαλιστικούς, καθημερινούς χαρακτήρες με μια ακραία, σουρεαλιστική υπόθεση που μπλέκει γκάνγκστερς, πρώην αστυνομικούς και ολόκληρο τον κόσμο της μαφίας.

Σχετικά με τις ερμηνείες, θεωρώ ότι όλες τους κυμαίνονται σε αρκετά καλά επίπεδα. Ξεχωρίζω την ερμηνεία της μικρής Hit Girl, που την ενσαρκώνει η 13χρονη Chloe Moretz. Την συγκεκριμένη ηθοποιό την είχα ξεχωρίσει από το περσινό ''500 Days of Summer'', και εδώ συνεχίζει να ξεδιπλώνει με άφθονη εκφραστική μαγκιά και εφηβικό τσαμπουκά το κωμικό της ταλέντο.

The National - High Violet

Indie Rock, LP (Kυκλοφορεί στις 11 Μαϊου)

Δραματικά ρομαντικό, συναισθηματικά φορτισμένο και εκλεπτυσμένα δημιουργημένο. Με τις παραπάνω λέξεις προσπαθώ να περιγράψω τον καλύτερο (μέχρι στιγμής) δίσκο που προσωπικά άκουσα αυτή τη χρονιά. Πρόκειται για το ''High Violet'' των National, το πέμπτο κατά σειρά άλμπουμ τους. Χωρίς να μπορώ με βεβαιότητα να πω αν μου αρέσει περισσότερο από το εξαιρετικό ''Boxer'' του 2007, μένω στο παρόν και στο 2010, και βγάζω το καπέλο στον Matt Berninger και την παρέα του. Οι ίδιοι δηλώνουν ενθουσιασμένοι από το αποτέλεσμα και θεωρούν τον φετινό τους δίσκο τον καλύτερο που έχουν βγάλει.

Το ''High Violet'' είναι από τα άλμπουμ που είτε θα σε μαγέψει ολόκληρο ή απλά θα το προσπεράσεις αν δεν σου κάνει ιδιαίτερο κλικ. Αν αφεθείς στην επιβλητική ατμόσφαιρά του θα το ακούσεις από το εισαγωγικό κομμάτι ''Terrible Love'' μέχρι και το τελευταίο track ''Vanderlyle Crybaby Geeks'' ξανά και ξανά, χωρίς να αφήσεις κανένα μουσικό δευτερόλεπτο να πάει χαμένο...
Έντονα λυρικές συνθέσεις, με πλούσιο και βαθύ ηχητικό υπόβαθρο και φωνητικά που ζευγαρώνουν ολοκληρωμένα με την μουσική. Εγώ τουλάχιστον σε αρκετά κομμάτια ξεχώρισα την σπουδαία δουλειά του drummer Βryan Devendorf. Επιπλέον, στο άλμπουμ συμμετέχουν οι Bon Iver, Sufjan Stevens και Richard Reet Parry (Arcade Fire). Ο ακροατής θα συναντήσει κομμάτια που μιλάνε και αναλύουν την περίεργη φύση των ερωτικών σχέσεων και αγγίζουν αλύπητα τον ευαίσθητο μουσικόφιλο..

Παρόλο που πιστεύω ότι δεν κυκλοφορεί στην καλύτερη δυνατή εποχή, εφόσον πλησιάζει το καλοκαίρι και λίγο-πολύ με κερδίζουν ανάλαφρες-χαζοχαρούμενες μελωδίες, το ''High Violet'' έχει αναμφίβολα τον δυναμισμό να ακούγεται μέχρι τον ερχόμενο χειμώνα και ίσως και πολύ παραπάνω...

Ξεχωρίζω..ολόκληρο το άλμπουμ...

A Single Man (Ένας Άνδρας Μόνος)

Δράμα, Η.Π.Α 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 18 Φεβρουαρίου)

Υπόθεση: Ο George (Colin Firth) είναι ένας μεσήλικας, ομοφυλόφιλος καθηγητής κολεγίου που βλέπει τον εαυτό του να αργοπεθαίνει μέρα με τη μέρα μετά τον αιφνίδιο θάνατο του συντρόφου του. Έχοντας αποφασίσει να αυτοκτονήσει, εμείς παρακολουθούμε τις σκέψεις, τις μνήμες, τα γεγονότα και τις συναντήσεις του την τελευταία ημέρα της ζωής του...

Το ''A Single Man'' θεωρώ ότι είναι ένα πραγματικό κομψοτέχνημα, ένα αυθεντικό, κινηματογραφικό έργο τέχνης. Σκηνοθέτης είναι ο διακεκριμένος σχεδιαστής του οίκου Gucci Tom Ford, που και εδώ τα πάει περίφημα.

Χωρίς να έχω κάτι με τους ομοφυλόφιλους, τις προτιμήσεις και τον τρόπο ζωής τους, απεχθάνομαι να βλέπω έντονες, προσωπικές τους στιγμές τόσο έξω στην καθημερινότητα, όσο και επί της οθόνης. Το ''A Single Man'' ξεφεύγει από τα παραπάνω δεδομένα, και ουδέποτε προκαλεί με ''ακατάλληλες'' εικόνες τον μέσο θεατή. Άλλωστε, όπως ο ίδιος ο σκηνοθέτης αναφέρει, η θεματική του ξεπερνάει τα όρια του φύλου, και έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο και την σχέση του με την μοναξιά. Συγκεκριμένα, το πώς μπορεί να διαχειριστεί κάποιος την τραγική απώλεια ενός αγαπημένου του προσώπου, το νόημα της ζωής που φαινομενικά εκλείπει και τα καθημερινά πρόσωπα και πράγματα που μέσα από αυτά ξαναβρίσκουμε το κουράγιο για να συνεχίσουμε την ζωή μας.

Όπως τόνισα και στην αρχή, η ταινία οπτικά είναι ένα αριστούργημα. Η ποίηση ξεπροβάλει τόσο μέσω της κλασικής μουσικής, όσο και μέσω των δυνατών εικόνων. Και οι συναισθηματικά φορτισμένες, δεξιοτεχνικά κεντημένες εικόνες είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτού του δράματος. Οι αποχρώσεις αυτών των εικόνων, πάντα με μια νοσταλγική 60s αίσθηση, μεταβάλλονται ανάλογα με την συναισθηματική φόρτιση και τον ψυχισμό του πρωταγωνιστή, και η τεχνική του slow motion και τα πολλαπλά ασπρόμαυρα flashbacks αποτελούν το κερασάκι στην τούρτα. Με όλα τα παραπάνω (σκηνικά, ενδυμασίες) ο Tom Ford αποδεικνύει το εκλεπτυσμένο του γούστο και επί της μεγάλης οθόνης.

Tέλος, έχοντας εξασφαλισμένο το τεχνικό κομμάτι της ταινίας, αφήνει στον πρωταγωνιστή Colin Firth, σ
τον ρόλο της ζωής του, να δώσει νόημα, συναίσθημα και ουσία στις παραπάνω εικόνες. Και αυτός, με τις κινήσεις του, τις εκφράσεις του προσώπου του, και με την γενικότερη παρουσία του τα καταφέρνει.

New Young Pony Club - The Optimist

Dance-Punk, LP (Κυκλοφορεί από τις 4 Μαϊου)

Νέα κυκλοφορία από τους Λονδρέζους New Young Pony Club με την ονομασία ''The Optimist''. Όπως αναφέρουν και οι ίδιοι γουστάρουν να παντρεύουν την pop με την dance μουσική. Το αποτέλεσμα στην συνέχεια λένε ότι είναι κομμάτια που χορεύονται εύκολα ή που τραγουδιούνται ευχάριστα.
Με κυρίαρχες επιρροές από την post-punk και new wave μουσική σχολή, το δεύτερο κατά σειρά τους άλμπουμ στην ουσία είναι ένας σκοτεινός, χορευτικός pop δίσκος που ακούγεται άνετα και ευχάριστα. Τόσο τα στιβαρά γυναικεία φωνητικά, όσο και η σκοτεινή μουσική δημιουργούν την ανάλογη μουσική ατμόσφαιρα. Και νομίζω ότι τουλάχιστον οι fans του είδους θα το λατρέψουν..

Ξεχωρίζω το single ''Chaos'', το αρκετά ηλεκτρονικό ''Stone'' και το υπέροχο κλείσιμο με το ''Architect of Love''.

MY WEEKLY REVIEW

(+) Εva Green. Άκρως γοητευτική, σέξι και με άψογο στυλ στον ρόλο της αινιγματικής δεσποινίδας G, μιας γυμνάστριας σε ένα σχολείο θηλέων της Αγγλίας, στην δραματική ταινία εποχής ''Cracks''. Χωρίς να με ενθουσιάζει η ταινία και ο ρυθμός της, διαχειρίζεται ορθά ένα πολύ δύσκολο θέμα, την παιδική κακοποίηση. Στο επίκεντρο η νεαρή γυμνάστρια, που την ενσαρκώνει η ηθοποιός Eva Green (''Franklyn''), η οποία αναπτύσσει ιδιόμορφες σχέσεις με τις μαθήτριές της...

(+) Νέο τραγούδι από τους αγαπημένους Interpol, το οποίο παραχωρούν ως δωρέαν download (EΔΩ) στο πλήθος. To ''Lights'', παρόλο που η μπάντα δήλωσε ότι τα νέα τους τραγούδια θα έχουνε ''an orchestral feel'', διατηρεί τον γνώριμο, σκοτεινό, κιθαριστικό ήχο τoυς.

(+) Τheir Circular Life. Μια ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα που παρουσιάζει απίστευτες πανοραμικές φωτογραφίες από κέντρα διάφορων Ιταλικών πόλεων. Ρίξτε μια ματιά εδώ.

(+) Οι Placebo επιστρέφουν στην χώρα μας με δύο συναυλίες. Την Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Γης στην Θεσσαλονίκη και το Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου στο TerraVibe Park. Πριν από κάποια χρόνια ίσως πήγαινα να τους δω, εν έτη 2010 όμως δεν νομίζω να έχουνε πλέον να μου προσφέρουν κάτι. Η αλήθεια είναι ότι είναι ιδιαίτερα αγαπημένοι στον ελληνικό κοινό και θα έχουνε κόσμο, εκτός αν λόγω της κρίσης το κοινό αποφασίσει να βρεθεί μόνο στο OAKA και στους U2...

( ) Δισκογραφικά νέα και από την Μonika, η οποία επιστρέφει με νέο άλμπουμ στις 10 Μαϊου. Ο τίτλος του ''Exit'' και εγώ περιμένω να ακούσω αν μπόρεσε να διατηρήσει τον δημιουργικό πήχη ψηλά, μετά το εκπληκτικό ντεμπούτο της ''Avatar''. Για να δούμε...

( ) ''Α Μulher Invisivel''. Mια ιδιαίτερη κωμωδία από την Βραζιλία γύρω από τις ερωτικές σχέσεις και μια γυναίκα...φάντασμα που ταλαιπωρεί ένα ερωτοχτυπημένο νεαρό! Αστεία κα φρέσκια, με αρκετές σκηνοθετικές ατέλειες και προβλέψιμο σενάριο. Πάντως αποτελεί μια καλή, εναλλακτική επιλογή από τις αμερικανικές ρομαντικές κωμωδίες που συνεχώς μας βομβαρδίζουν.

(+) Νέο single από το νέο, έκτο τους άλμπουμ με την ονομασία ''Brothers'' από τους Αμερικανούς Black Keys. To πρώτο single ''Τighten Up'' απλά εξαιρετικό...ακούστε το παρακάτω και δείτε και το πρωτότυπο, τόσο απλό, αλλά και παράλληλα τόσο πετυχημένο concept του..