Everything Must Go

 

Drama/Comedy, USA 2010

Release Date: - , Dan Rush

Ο πωλητής Nick Halsey (Will Ferrell) εξαιτίας της αδυναμίας του για το αλκοόλ βρίσκεται στην μεγαλύτερη κρίση της ζωής του όταν ταυτόχρονα χάνει την δουλειά και την γυναίκα του. Όντας κυριολεκτικά στον δρόμο αποφασίζει να πουλήσει τα υπάρχοντά του σε μια προσπάθεια να κάνει ένα νέο ξεκίνημα και να βρει τον πραγματικό του εαυτό...

Will Ferrell. Άλλοι τον βρίσκουν αστείο και οι υπόλοιποι τον αντιπαθούν. Eγώ ανήκω στους δεύτερους και δεν μπορώ καθόλου τα μούτρα του. Όταν όμως διάβασα για το "Everything Must Go", μια όχι και τόσο τυπική ταινία για τα παραδοσιακά "μέτρα" και ερμηνευτικά όρια του Ferrell, είπα να της δώσω μια ευκαιρία.

Το φιλμικό περιβάλλον είναι το κλασικό μιας ανεξάρτητης dramedy. Άλλωστε είναι στην μόδα τελευταία τέτοιου είδους ταινίες να επικεντρώνονται σε έναν μοναχικό χαρακτήρα, να αναλύουν την κατάστασή του, να απεικονίζουν την ανιαρή καθημερινότητά του και να δείχνουν τον νέο δρόμο που χαράσουν στο προσωπικό τους μέλλον. Εδώ, καλώς ή κακώς το τελευταίο εκλείπει, και η ταινία περισσότερο μένει στο παρόν και (υπο)τονίζει και το παρελθόν, ως κυρίαρχη αιτία της παρούσας, άσχημης κατάστασης. Μιας κατάστασης που τοποθετεί τον πρωταγωνιστή στον απόλυτο πάτο, σε σχεσιακό, οικονομικό και εργασιακό επίπεδο. Από εκεί οφείλει να ανασυγκροτήθει, να πουλήσει την παλιά του ζωή, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και να κοιτάξει μπροστά.

Τελικά, κακά τα ψέματα, κάθε θεατής θα δει ότι ο Will Ferrell τελικά τα καταφέρνει καλά ως ο τραγικός ήρωας της ιστορίας. Χωρίς τις ηλίθιες γκριμάτσες, χωρίς τις υπερβολικά (χαζο)αμερικάνικες ατάκες, χωρίς τα χοντροκομμένα αστεία. Ουσιαστικά αποδεικνυεί ότι μπορεί να κάνει ένα βήμα παραπάνω και να είναι ερμηνευτικά τίμιος, και πιο ουσιαστικός από κάτι αντίστοιχο όπως το "Stranger than Fiction"(2006). To χαμηλό τόνων προφίλ που υιοθετεί, και σε απόλυτη αρμονία με το indie φιλμικό περιβάλλον, τον βοηθάει στην προσπάθειά του. Βέβαια, το "comedy" που μπαίνει κάτω από την ταινία το θεωρώ λίγο τραβηγμένο, γιατί ελάχιστες στιγμές δικαιολογούν αυτόν τον χαρακτηρισμό. Ο ρυθμός πάλι της ταινίας κυλάει κάπως αργά, και το κλείσιμο της ταινίας θα μπορούσε να είναι πιο προσεγμένο, αλλά η τελική αίσθηση τείνει να είναι θετική.