Friends with Benefits ('Οχι Μόνο Φίλοι)

Romance/Comedy, USA 2011
Release Date: 29/09/2011, Will Gluck

Υπόθεση: Δραστήρια κυνηγός ταλέντων (Mila Kunis) από την Νέα Υόρκη ανακαλύπτει ταλαντούχο blogger (Justin Timberlake) και του προτείνει θέση συντάκτη στο περιοδικό GQ. Γρήγορα συμπαθεί ο ένας τον άλλον και αρχίζουν να κάνουν παρεάκι. Επειδή όμως είναι απογοητευμένοι από τις σχέσεις και ταυτοχρόνα θέλουν σεξ αποφασίζουν από κοινού να παίξουν "τένις" χωρίς τον παράγοντα "συναίσθημα"...

Μάλλον περιορισμένες θα είναι οι αναρτήσεις τις επόμενες μέρες τουλάχιστον λόγω μετακόμισης-σπουδών για δύο περίπου χρόνια στην ξενιτιά.
Μια από τις συμπαθητικές ρομαντικές κωμωδίες που έτυχε να δω όσο είχα ακόμη λογαριασμό ίντερνετ στην Ελλάδα ήταν το "Friends with Benefits" ή αλλιώς η καλύτερη, κομψότερη έκδοση του "No Strings Attached", όπου μάλλον ανεπιτυχώς το ντουέτο Portman-Kutcher εξερευνούσαν τα όρια μεταξύ σαρκικής απόλαυσης και συναισθήματος. Και εδώ το ζευγαράκι Kunis-Timberlake όχι μόνο κινείται πιο ευχάριστα και άνετα στην μεγάλη οθόνη, αλλά παρουσιάζει και μια φυσική χημεία που δύσκολα συναντάς σε ταινίες του είδους. Αυτό το βαρυσήμαντο στοιχείο σε συνδυασμό με την τσαχπινιά της Kunis και το "βγάζω το καπέλο στον wannabe ηθοποιό" Justin, που συνεχίζει να με εκπλήσσει θετικά στις ανάλαφρες σινεματικές του εμφανίσεις, είναι που κρατά σφιχτά την ταινία σε κατάλληλα κινηματογραφικά ύδατα.
Βέβαια δεν θα καταλάβω ποτέ πως μια γοητευτική και πετυχημένη επαγγελματικά Jamie (Mila Kunis) χορταίνει συνεχόμενες χυλόπιτες από φλωράκους τύπους και πως το ζευγάρι αρχικά τουλάχιστον δεν βρίσκει σεξουαλικά και σχεσιακά ενδιαφέρον το αντίθετο φύλο. Και ενώ η ταινία εμφανώς επιθυμεί να σατιρίσει το αμφιλεγόμενο περιεχόμενο χαζοαμερικάνικων ρομαντικών κωμωδιών, ουσιαστικά πέφτει στην παγίδα να θεωρηθεί και η ίδια τέτοια εφόσον ακολουθεί πιστά την σεναριακά εμπορική συνταγή τους.
Παρόλο αυτά και τις επιτυχημένες, χιουμοριστικές ατάκες διαθέτει, και διασκεδαστικά ρέει το μήκος της και φυσικά η παρουσία του δίδυμου δρα ευεγερτικά πάνω στην όλη προσπάθεια. Για μια χαλαρή νύχτα σίγουρα μια αξιόπιστη κινηματογραφική πρόταση.

Veronica Falls - Veronica Falls

Indie Rock, LP
Release Date: 20/09/2011, Slumberland/Bella Union

Kαθαρά το άλμπουμ των αντιθέσεων.  Από τις αντιθέσεις που έχουνε την δυνατότητα να γοητεύουν τον ακροατή και να κρατάνε ψηλά το ενδιαφέρον του για ολόκληρη την μουσική του διάρκεια..
Oι Veronica Falls είναι ένα τετραμελές σχήμα από το Λονδίνο, με τα περισσότερα μέλη του να έχουν σκοτσέζικες ρίζες. Τα τελευταία δύο χρόνια ήτανε περισσότερο γνωστοί ως single-μπάντα, μέχρι που αποφάσισαν επιτέλους να κυκλοφορήσουν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά. Με τους Drums μοιράζονται τον ίδια δισκογραφική, παραγωγό, αλλά και stage, εφόσον λειτουργούν ως support σχήμα στις περιοδείες τους.
Όσον αφορά τώρα το μουσικό τους περιεχόμενο είναι εμφανής η κλίση που έχουνε ως προς τα shoegaze μονοπάτια και ότι αυτό συνεπάγεται. Η γλυκιά, κιθαριστική pop συγχωνεύεται με μακάβριους στίχους. Η κατάθλιψη παντρεύεται την χαρά. Και ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό δρα θετικά για ολόκληρο το μουσικό σύνολο. Και παρόλο ή καλύτερα εξαιτίας αυτών των αντιθέσεων στα συναισθήματα που πηγάζουν από την ακρόαση του ομώνυμου δίσκου τους, αυτός έχει τον απαιτούμενο χαρακτήρα και την μουσική ομορφιά για να αποτελεί μια αξιόλογη και γοητευτική δισκογραφική πρόταση για φέτος.
Άκου: "Bad Feeling", "Found Love in a Graveyard", "Veronica Falls"..

Peep World

Comedy/Drama, USA 2010
Release Date: - , Barry W. Blaustein

Υπόθεση: Όταν ο μικρότερος από τα τέσσερα αδέρφια Nathan Meyerwitz γράφει και κυκλοφορεί το βιβλίο "Peep World", αυτό γίνεται αμέσως best-seller. Μόνο που τα υπόλοιπα μέλη της ήδη προβληματικής οικογένειας δεν είναι και τόσο χαρούμενα με αυτήν την επιτυχία, εφόσον ο συγγραφέας μέσω της δουλειάς του βγάζει όλα τα άπλυτα των περήφανων Meyerwitz στην φόρα... Τα γενέθλια του απόμακρου πατέρα τους στέκονται ως αφορμή να συναντηθεί όλη η οικογένεια μαζί και να λύσει τα προβλήματά της...

Το πορτραίτο μιας δυσλειτουργικής οικογένειας απεικονίζεται και πάλι μέσω της ανεξάρτητης dramedy "Peep Word". Βέβαια, εδώ το "δράμα" συναντάται σε σημεία, και γενικά όλη η ταινία περιλούζεται από το κωμικό στοιχείο. Αυτό, άλλες φορές βγαίνει αβίαστα και εμπνευσμένα, ενώ τις υπόλοιπες αναποτελεσματικά και χοντροκομμένα. Όπως το δει κανείς. Γενικά, το "Peep World" ως indie comedy έχει πάρει περισσότερες κακές παρά καλές κριτικές.
Με τον διαζευγμένο, πάμπλουτο πατέρα να αδιαφορεί για την ζωή των παιδιών του, όλα τα μέλη της οικόγενειας Meyerwitz έχουν τα θέματά τους. Ο μεγάλος αδερφός είναι ο ορισμός του "Looser" και ενσαρκώνεται πολύ όμορφα από τον ανερχόμενο κωμικό και τεράστια μορφάρα Rainn Wilson ("Super"). O μεσαίος αδερφός Jack είναι ένας αποτυχημένος αρχιτέκτονας-κρυφοτσοντάκιας, ενώ η αδερφή τους Cheri είναι το κλασικό αποτυχημένο υπόδειγμα της wannabe ηθοποιού-τραγουδιάρας. Και έρχεται ο μικρότερος αδερφός Nathan και ταράζει με τον τσαμπουκά του και το χαζοτουπέ του τα νερά...
Όλοι οι χαρακτήρες της κωμωδίας αντιπροσωπεύουν διαφορετικούς και συνάμα ακραίους χαρακτήρες. Δύσκολα θα συνατήσει κανείς τέτοιους αστικούς και πάντα γραφικούς τύπους στην ζωή του. Και ίσως εδώ να κρύβεται το αρνητικό στοιχείο της ταινίας, ίσως και όχι. Γιατί μπορεί το story να είναι κάπως επιφανεικά δοσμένο και αδιάφορα δομημένο, η εξέλιξή του να είναι σχεδόν μηδαμινή, αλλά όπως και να έχει και τις κοφτερές ατάκες του της έχει, και τα πιπεράτα ξεκατινιάσματα εμφανίζονται και πολύ αστείο είναι στο σύνολό του.

The Drums - Portamento

Indie Pop, LP
Release Date: 12/09/2011, Island

Iδιαίτερα έντονος αποδεικνύεται τελικά ο φετινός Σεπτέμβρης, και γενικά, αλλά και στις μουσικές του κυκλοφορίες. Οι περσινοί indie darlings The Drums μόλις έβγαλαν στην αγορά το δεύτερο άλμπουμ τους με την ονομασία "Portamento".
Και εδώ γεννάται το εύλογο ερώτημα μα πέρσι τέτοιο καιρό δεν έβγαλαν το ντεμπούτο τους; Περίεργη και ουσιαστικά βιαστική κίνηση λοιπόν να κυκλοφορήσουν σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα πάλι μια ολοκληρωμένη δουλειά. Ίσως για αυτό φταίνε και τα διαπροσωπικά τους προβλήματα. Και αυτό σαφέστατα αντικατοπτρίζεται μουσικά. Και δεν λέω, γράφω για τον συγκεκριμένο δίσκο γιατί ειλικρινά μου άρεσε. Είναι ανάλαφρος, ζωηρός, παιχνιδιάρικα αφελής και με μια δόση φθινοπωρινής μελαγχολίας που σε ελκύει. Στοιχεία που τον καθιστούν έναν εξαίρετο indie pop δίσκο. Αλλά αν ακούσεις πρώτα το ντεμπούτο τους και καπάκι το "Portamento" θα παρατηρήσεις αμέσως πως ουσιαστικά το δεύτερο αποτελεί προέκταση του πρώτου. Αποτυχημένο feeling για ένα άλμπουμ. Λείπει αυτό το στοιχείο της μετάβασης, της εξέλιξης του ήχου τους, του "βήματος παραπέρα" που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει τα φρέσκα συγκροτήματα.
Η παρέα από το Brooklyn μένει σταθερή στο ύφος τους, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις στην ενορχήστρωση ή στιχουργία. Ναι μεν αυτό είναι καλό γιατί έτσι οικοδομεί μια συγκεκριμένη μουσική ταυτότητα, αλλά από την άλλη σαφώς κακό γιατί δείχνουν μια δημιουργική απραξία. Κατ'επέκταση δημιουργείται ένα κάπως μονότονο μουσικό σύνολο, με 12 κομμάτια που μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους, αλλά το χειρότερο μοιάζουν ακόμη περισσότερο με τα περσινά. Και είναι κρίμα, γιατί αν οι Drums κυκλοφορούσαν π.χ. ένα EP με τα πρώτα 6 κομμάτια του δίσκου θα ήταν απλά εκπληκτικό. Και αυτά τα πρώτα 5-6 tracks είναι και αυτά που πρακτικά αποτελούν εξαιρετικά indie διαμαντάκια, αξίζουν να ακουστούν και θα έκαναν καλύτερα μόνα τους την δουλειά τους.
Άκου: "Days", "Money", "Book of Revelation"..

Crazy, Stupid, Love.

Romance/Comedy/Drama, USA 2011
Release Date: 15/09/2011, Glenn Ficarra, John Requa

Υπόθεση: Mεσήλικας οικογενειάρχης (Steve Carell) χάνει την γη από τα πόδια του όταν μαθαίνει πως είναι κερατάς, καθώς η σύζυγός του (Julianne Moore) τα έμπλεξε με έναν συνάδελφο (Kevin Bacon). Έτσι αποφασίζει να αλλάξει τρόπο ζωής, να το ρίξει στο ξενύχτι και στις γκόμενες. Και επειδή είναι σκουριασμένος και άπειρος από εφήμερα φλέρτ και one night stands, ο playboy Jacob (Ryan Gosling) είναι αποφασισμένος να του σταθεί και να του μάθει τους κανόνες του παιχνιδιού...

Ευχάριστη, ανάλαφρη και πικάντικη. Αυτά τα σταθερά και κλασικά συστατικά μιας επιτυχημένης, εμπορικής ρομαντικής κωμωδίας, τα συναντάμε και εδώ, στο "Crazy, Stupid, Love." των Ficarra και Requa.
Στην προσπάθειά τους έχουνε ως σύμμαχο ένα πολύπλευρο, αξιοσημείωτο και έμπειρο καστ που απαρτίζεται από τους Gosling, Bacon, Moore, Carell, Marisa Tomei και Εmma Stone.
Με τέτοιο καστ η ενσάρκωση των μοντέρνων χαρακτήρων και η οπτικοποίηση της αλλοπρόσαλης και ευμετάβλητης ψυχοσύνθεσης των σύγχρονων αντρών-γυναικών φαντάζει εύκολη υπόθεση. Παράλληλα, οι διάφορες ερωτικές ιστοριούλες που αναπτύσσονται κατά τη διάρκεια της ταινίας, με κεντρικό άξονα το χωρισμένο, πρωταγωνιστικό ζευγάρι διασταυρώνονται ναι μεν μπερδεμένα μεταξύ τους, αλλά ταυτόχρονα πολύ γοητευτικά. Έτσι ο μέσος θεατής "χορταίνει" οπτικά και ψυχαγωγικά, φτάνοντας σε ένα γρήγορο και κάπως βιαστικό τέλος, όπου όλοι συναντούν όλους και η κατάσταση φαινομενικά δείχνει να περιπλέκεται άσχημα.
Τώρα το πόσο γρήγορα μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος το παρουσιάζουν σχετικά απλοϊκά και επιφανεικά οι Ficarra και Requa. Σίγουρα το περιβάλλον και οι περιστάσεις έχουν πολλές φορές ως αποτέλεσμα την απότομη αλλαγή πλεύσης ενός μπερδεμένου ατόμου, πράγμα που το τονίζει ο σεναριογράφος, χωρίς όμως να δίνει επιπλέον βάρος, βάθος ή πειστικές αποδείξεις για τέτοιες ταχύτατες μεταβολές. Ίσως όμως και να ζητάω πολλά για το είδος. Πάντως όπως και να έχει, το παιχνίδι εδώ μεταξύ του μέντορα-μαθητή είναι διασκεδαστικό, ανατρεπτικό και άκρως κωμικό. Η τελική αίσθηση ή καλύτερα έκβαση της υπόθεσης θα αφήσει το κοινό με το χαμόγελο στα χείλη, πατώντας όμορφα πάνω στην φιλοσοφία του "'έτερον ήμισυ" και πως τελικά κάθε άνθρωπος στον πυρήνα του είναι ίδιος.
Ενώ σεναριακά τα στάνταρτς για το είδος τελικά πετυχαίνονται, σκηνοθετικά η μονοδιάστατη παρουσίαση ενός τυπικού-ονειρικού μπαρ μάλλον δεν είναι πετυχημένη. Λογικό βέβαια αφού το budget κινήθηκε προς τη μεριά του ακριβού καστ.
Συνολικά, με καλές, γλυκόπικρες, κωμικές στιγμές, ένα άρωμα από κοινωνική σάτιρα, ευφάνταστα αισθηματικά ανακατέματα, ένα πλούσιο σενάριο και απολαυστικότατους χαρακτήρες προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Dreamed - CD-R

 

Indie Pop, LP
Release Date: 27/07/2011, -

Όνομα και πράμα οι Dreamed. 13 lo-fi, dream pop κομμάτια, με shoegaze πινελιές που κυριολεκτικά σε τοποθετούν σε άγνωστα, ονειροπόλα μονοπάτια. Σε αυτό συνδράμουν τόσο οι ευαίσθητες κιθαριστικές χορδές, όσο και τα ομιχλώδη γυναικεία φωνητικά. Θυμίζουν αρκετά το περσινό των Beach House. Το "CD-R" αναμφισβήτητα δεν είναι ένας δίσκος για όλες τις ώρες και όλες τις διαθέσεις. Αλλά έχει την δυνατότητα να είναι το ιδανικότερο soundtrack που μπορείτε να βρείτε αυτήν την στιγμή εξώ, για να συνοδεύσει με έναν όμορφο και μυσταγωγικό τρόπο προσωπικές σας στιγμές.
Άκου: "Woven Fades", "I will win your heart", "Izumi"..

Super

Action/Comedy/Drama, USA 2010
Release Date: - , James Gunn

Υπόθεση: O Frank (Rainn Wilson) έχει δύο αδυναμίες: Tην γυναίκα του Sarah (Liv Tyler) και το κοινωνικό αίσθημα ευθύνης που τον διακατέχει. Όταν όμως χάνει την Sarah από έναν έμπορο ναρκωτικών (Kevin Bacon), και επηρεασμένος από ένα God-friendly superhero sitcom που παρακολουθεί, αποφασίζει να πάρει τον νόμο στα χέρια του και να νικήσει το κακό που ταλαιπωρεί τον κόσμο και έχει απορροφήσει και την γυναίκα του. Για να επιτύχει, μεταμορφώνεται στον υπερήρωα Crimson Bolt, χωρίς βέβαια να διαθέτει σούπερ-δυνάμεις, και με την βοήθεια μιας νεαρής κοπέλας (Ellen Page) που δουλεύει σε ένα κατάστημα comics, ξεχύνεται στους δρόμους...

"Defendor" (2009), "Kick-Ass" (2010) και τώρα το "Super". Ένα νέο είδος superhero ταινιών, οικείο και προσγειωμένο, αρχίζει και αναπτύσσεται. Πρόκειται για τους λεγόμενους wannabe υπερήρωες που με τον υπέρμετρο ζήλο και θάρρος τους και με υπερδυνάμεις κάτω του μηδέν ξεκινούν τον πόλεμο κατά των κακών αυτού του κόσμου.
Καθώς το "Kick-Ass" ήτανε παιχνιδιάρικο, ρέμπελο, αθώο, γρήγορο και τέρμα διασκεδαστικό, ενώ το "Defendor" ήτανε περισσότερο βαθύ, σκοτεινό και ανθρώπινο, το "Super" φαίνεται να βρίσκει την χρυσή τομή μεταξύ των δύο παραπάνω. Ναι μεν είναι άκρως ψυχαγωγικό, στιλιζαρισμένο με κοφτερές ατάκες και μυθικές στιγμές, αλλά ταυτόχρονα διατηρεί ένα χαμηλό τόνων, ανθρώπινο προφίλ που έχει σαν πυρήνα του την σκοτεινή, γλυκόπικρη ψυχοσύνθεση ενός συμπαθητικού, αλλά και σκοτεινού, ταλαιπωρημένου από την ζωή χαρακτήρα. Και μπορεί στην επιφάνειά του να μοιάζει σαν action κωμωδία, βαθιά μέσα του όμως παίρνει την μορφή ενός δράματος.
Πέρα από τα παραπάνω, ιδιαίτερα πετυχημένη ήτανε η μοιρασιά των ρόλων στους πρωταγωνιστές. Ο Kevin Bacon, με τα άγρια μούτρα του δείχνει να είναι γεννημένος για τον ρόλο του κακοποιού, η Liv Tyler μπορεί άνετα να σηκώσει το βάρος μια γοητευτικής femme fatale, ενώ η Ellen Page το κατέχει το σπορ γενικά και ειδικά όταν πρόκεται να υποδυθεί ένα νευρώδης σπασικλάκι. Τέλος, ο βασικός πρωταγωνιστής ονόματι Rainn Wilson από μακριά φωνάζει "Ι'm a loser", αλλά παράλληλα έχει αυτό το ακραία διαστραμμένο βλέμμα έτοιμο για τα πάντα, σαν ένας σύγχρονος σταυροφόρος...
Οπότε οι ιδανικές συνθήκες υπάρχουν για να γίνει κάτι όμορφο και διασκεδαστικό. Επιπλέον, τόσο η ελκυστική αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, όσο και η προσγειώμενη, indie σκηνοθεσία κάνουν καλά την δουλειά τους.
Είμαι απόλυτα βέβαιος πως θα απολαύσεται σαν λίγες άλλες ταινίες φέτος το "Super". Ειδικά αν είστε φαν του είδους. Μόνο πως υπάρχει ένα θέμα, που εμένα μπορεί να μην με ενοχλεί καθόλου, άλλους όμως θα ξινίσει και θα κακοφανεί. Η βία, και καλύτερα η σκληροπυρηνική, υπέρμετρη βία. Στην προκειμένη περίπτωση την νιώθεις πιο έντονη γιατί δεν περιμένεις να την βρεις εδώ. Γιατί το εξώφυλλο, το περιβάλλον και το γενικότερο ύφος της ταινίας μπορεί να σας ξεγελάνε αρχικά, αλλά όσο κυλάει το μήκος της ταινίας άλλο τόσο απρόσμενα βίαιη παρουσιάζεται η ίδια. Οπότε βάζω τουλάχιστον ένα μοβ σηματάκι άνω των 15. Η horror σάτιρα λοιπόν στα πιο έντονά της χρώματα. Απολαύστε το σε μέγιστο βαθμό ή αφήστε το καλύτερα.

Jacuzzi Boys - Glazin'

Indie Rock, LP
Release Date: 02/09/2011, Hardly Art

Κακά τα ψέματα, πολύ σημαντική η "εικόνα" στην σημερινή μας εποχή. Και πριν ακούσεις κάτι, είτε στην φυσική του μορφή, είτε στην ηλεκτρονική, θες δεν θες θα πέσεις πάνω στο εξώφυλλο του αντίστοιχου δίσκου. Τα περισσότερα εξώφυλλα σε προϊδεάζουν για το τι επρόκειτο να ακούσεις, για το μουσικό προσανατολισμό της μπάντας, αλλά και για το συνολικό ύφος του δίσκου. Τις περισσότερες φορές αυτό λειτουργεί καλά, στην περιπτωσή των Jacuzzi Boys και το νέο τους άλμπουμ όμως όχι.
Πέρα από το κάπως κατ'εμέ αποτυχημένο τους όνομα, το εξώφυλλο του "Glazin'" μου δημιουργεί μια απίστευτη αίσθηση δυσφορίας. Και σε συνδυαμό και με την ονομασία του τρίου από το Miami δεν αποτελεί και την καλύτερη διαφήμιση για αυτούς και την μουσική τους. Προσπεράστε όμως όλα αυτά για χάρη του περιεχομένου του δίσκου. Σπινθηροβόλα garage ξεσπάσματα, γρήγορες κιθάρες και μια ξένοιαστη, ελεύθερη και άκρως ψυχαγωγική ατμόσφαιρα συνθέτουν το μουσικό προφίλ του δεύτερου δίσκου των Jacuzzi Boys, χωρίς βέβαια να φτάνουν το επίπεδο των Black Lips. Γιατί όσα indie rock'n'roll άλμπουμ και να ακούσουμε, ποτέ δεν θα είναι αρκετά. 10 μικρά κομψοτεχνήματα μέσα σε 30 και κάτι λεπτά αρκούν να σε φτιάξουν και να σου ξαναφέρουν το καλοκαίρι πίσω. Για το τελευταίο βοηθάει και ο καιρός μέχρι στιγμής, και δεν θέλω να ακούω ότι ήρθε ο χειμώνας.
Άκου: "Glazin'", "Zeppelin", "Cool Vapors"..

Everything Must Go

 

Drama/Comedy, USA 2010

Release Date: - , Dan Rush

Ο πωλητής Nick Halsey (Will Ferrell) εξαιτίας της αδυναμίας του για το αλκοόλ βρίσκεται στην μεγαλύτερη κρίση της ζωής του όταν ταυτόχρονα χάνει την δουλειά και την γυναίκα του. Όντας κυριολεκτικά στον δρόμο αποφασίζει να πουλήσει τα υπάρχοντά του σε μια προσπάθεια να κάνει ένα νέο ξεκίνημα και να βρει τον πραγματικό του εαυτό...

Will Ferrell. Άλλοι τον βρίσκουν αστείο και οι υπόλοιποι τον αντιπαθούν. Eγώ ανήκω στους δεύτερους και δεν μπορώ καθόλου τα μούτρα του. Όταν όμως διάβασα για το "Everything Must Go", μια όχι και τόσο τυπική ταινία για τα παραδοσιακά "μέτρα" και ερμηνευτικά όρια του Ferrell, είπα να της δώσω μια ευκαιρία.

Το φιλμικό περιβάλλον είναι το κλασικό μιας ανεξάρτητης dramedy. Άλλωστε είναι στην μόδα τελευταία τέτοιου είδους ταινίες να επικεντρώνονται σε έναν μοναχικό χαρακτήρα, να αναλύουν την κατάστασή του, να απεικονίζουν την ανιαρή καθημερινότητά του και να δείχνουν τον νέο δρόμο που χαράσουν στο προσωπικό τους μέλλον. Εδώ, καλώς ή κακώς το τελευταίο εκλείπει, και η ταινία περισσότερο μένει στο παρόν και (υπο)τονίζει και το παρελθόν, ως κυρίαρχη αιτία της παρούσας, άσχημης κατάστασης. Μιας κατάστασης που τοποθετεί τον πρωταγωνιστή στον απόλυτο πάτο, σε σχεσιακό, οικονομικό και εργασιακό επίπεδο. Από εκεί οφείλει να ανασυγκροτήθει, να πουλήσει την παλιά του ζωή, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και να κοιτάξει μπροστά.

Τελικά, κακά τα ψέματα, κάθε θεατής θα δει ότι ο Will Ferrell τελικά τα καταφέρνει καλά ως ο τραγικός ήρωας της ιστορίας. Χωρίς τις ηλίθιες γκριμάτσες, χωρίς τις υπερβολικά (χαζο)αμερικάνικες ατάκες, χωρίς τα χοντροκομμένα αστεία. Ουσιαστικά αποδεικνυεί ότι μπορεί να κάνει ένα βήμα παραπάνω και να είναι ερμηνευτικά τίμιος, και πιο ουσιαστικός από κάτι αντίστοιχο όπως το "Stranger than Fiction"(2006). To χαμηλό τόνων προφίλ που υιοθετεί, και σε απόλυτη αρμονία με το indie φιλμικό περιβάλλον, τον βοηθάει στην προσπάθειά του. Βέβαια, το "comedy" που μπαίνει κάτω από την ταινία το θεωρώ λίγο τραβηγμένο, γιατί ελάχιστες στιγμές δικαιολογούν αυτόν τον χαρακτηρισμό. Ο ρυθμός πάλι της ταινίας κυλάει κάπως αργά, και το κλείσιμο της ταινίας θα μπορούσε να είναι πιο προσεγμένο, αλλά η τελική αίσθηση τείνει να είναι θετική.

Young Wrists - Fucked Up in the Head

Indie Pop, EP
Release Date: - , Self-Released

Ελάχιστα στοιχεία μπορεί να αντλήσει κανείς για τους Ιταλούς Young Wrists. Kατ'αρχάς δεν θυμάμαι να έχω ακούσει πρόσφατα άλλο ιταλικό συγκρότημα, οπότε κερδίζουν έναν βαθμό ιδιαιτερότητας σε αυτό το σημείο για μένα. Τρία μονάχα κομμάτια περιέχει ο μίνι-δίσκος με την catchy ονομασία "Fucked Up in the Head", και τα συνολικής μουσικής διάρκειας 10 λεπτά αρκούν να σε φτιάξουν την διάθεση και την όρεξη να τους αναζητήσεις περισσότερο στο bandcamp (εδώ) και στο myspace (εδώ) τους.
Όμορφα, hazy γυναικεία φωνητικά, κιθάρες που φλερτάρουν εύστοχα ανάμεσα στην noise pop και την post-punk σχολή, και μια γλυκιά μελωδία που αγγίζει twee επίπεδα, χαϊδεύει όλα τα παραπάνω και χαρακτηρίζει την μουσική τους.
Άκου: "I want to die young cause you're always wrong"..

Young Wrists // I want to die young cos you're always wrong from Enrico Boccioletti on Vimeo.

De Vrais Mensonges (Γλυκό Ψέμα)

 

Comedy/Romance, France 2010

Release Date: 23/06/2011, Pierre Salvadori

Υπόθεση: H ερωτικά αδιάφορη Emilie (Audrey Tautou), που διατηρεί ένα κομμωτήριο, προωθεί το ανώνυμο ερωτικό γράμμα που έλαβε στην ερωτικά απογοητευμένη μητέρα της (Νathalie Baye). Οι αρχικά καλές προθέσεις της κόρης εξανεμίζονται και η κατάσταση περιπλέκεται, όταν και οι δύο μαθαίνουν ότι η παθιασμένη ερωτική εξομολόγηση ανήκει στον Jean (Sami Bouajila), έναν μυστήριο υπάλληλο του κομμωτηρίου...

Με μεσογειακό άρωμα, φωτεινούς χρωματισμούς και γαλλική φινέτσα στήνεται ένα ερωτικό κομφούζιο, που φέρνει τα πάνω κάτω σε οικογενειακές και επαγγελματικές σχέσεις.
Στο ευκολόπεπτο ρομάντζο που χαρακτηρίζεται από αισθηματικά μπερδέματα, ονόματι "De Vrais Mensonges", απεικονίζονται, δοκιμάζονται και εναλλάσονται ανθρώπινες σχέσεις, συναισθήματα και κρυμμένα πάθη.
Οι πρωταγωνιστές τρεις, με την Audrey Tautou να έχει χάσει λίγο από την γλυκότρελη, αθώα και παιχνιδιάρικη λάμψη που την χαρακτήριζε στο προ δεκαετίας "Amelie", και να έχει αφομοιώσει ένα κάπως πιο "ψυχρό" προφίλ. Απεναντίας, η κινηματογραφική της μάνα Nathalie Baye κυριολεκτικά κλέβει τις εντυπώσεις τόσο εκφραστικά, όσο και ψυχαγωγικά, υιοθετώντας μια φρέσκια, κυκλοθυμική, ανέμελη και (υπερ)δραστήρια στάση κατά την διάρκεια της γαλλικής dramedy, με σαφέστατη κλίση προς την κωμική πλευρά της υπόθεσης. Ο τρίτος της ιστορίας, ο συντηρητής του κωμωτηρίου στο οποίο και συμβαίνουν τα περισσότερα ευτράπελα του πικάντικου σεναρίου, τον ενσαρκώνει κάπως αδιάφορα και μουντά ο Γάλλος Sami Bouajila.
Σκηνοθετικά κυριεύει τον θεατή μια feel-good αίσθηση που οφείλεται κατά κύριο λόγο στην "φωτεινή σκηνοθεσία" του Salvadori. Τα εξωτερικά γυρίσματα είναι περιορισμένα, η ιστορία απλοϊκή και έτσι πιστεύω πως άνετα το "De Vrais Mensonges" θα μπορούσε να μεταφερθεί κάποτε και στο θέατρο.
Xωρίς να έχει ανατρεπτικό ή ριζοσπαστικό προφίλ, αλλά κρατώντας έναν εμπορικό χαρακτήρα, η ταινία παρακολουθείται άνετα και ανάλαφρα. Δεν θα στενοχωρήσει κάποιον θεατή, κανείς δεν θα σκάσει από τα γέλια μαζί της, αλλά η ψυχαγωγική της αξία διατηρείται σε καλά επίπεδα. Χρόνος και διάθεση να υπάρχει και την δουλειά της την κάνει μια χαρά...

Widowspeak - Widowspeak

Indie Pop, LP
Release Date: 09/08/2011, Captured Tracks

Ήταν στις αρχές καλοκαιριού όταν τυχαία συνάντησα ένα cover του γνωστού, all-time-classic καψουροτράγουδου "Wicked Game" του Chris Isaak. Το site έγκυρο και προσεγμένο, και έτσι καθαρά από περιέργεια είπα να ακούσω το track το οποίο είχε την υπογραφή των Widowspeak που φυσικά και αγνοούσα την ύπαρξή τους.
Πλέον το θεωρώ από τα καλύτερα cover που άκουσα φέτος. Ιδίως η φωνή, αυτή η φωνή που κυριολεκτικά έχει το χάρισμα να σαγηνεύει το αυτί και την ψυχή ενός ακροατή. Οι συγκρίσεις με την αιθέρια φωνή της Hope Sandoval από τους Mazzy Star είναι αναπόφευκτες. Και τελικά αυτά τα φωνητικά της Molly Hamilton σε απόλυτη σύμπνοια με τις απαλές, dreamy κιθάρες δημιουργούν έναν πανέμορφα γοητευτικό, μελωδικό και συνάμα μελαγχολικό pop δίσκο. Περισσότερα συστατικά δεν είναι απαραίτητα. Η ρετρό διάθεση είναι το δεύτερο στοιχείο που χαρακτηρίζει τον πρώτο, ομώνυμό τους δίσκο. Ένας δίσκος χωρίς ηχητικές ανατροπές ή καινοτόμο προφίλ, αλλά φτιαγμένος με συναίσθημα και αγάπη για την απλή μουσική και για ατελείωτες ώρες ονειροπόλησης...
Άκου: "Harsh Realm", "In the Pines", "Nightcrawlers"..

Jane Eyre

Drama/Romance, UK/USA 2011
Release Date: - , Cary Fukunaga

Υπόθεση: H ορφανή Jane Eyre (Mia Wasikowska), μετά από μια ζοφερή παιδική ηλικία στο σπίτι της θείας της και αργότερα σε ένα οικοτροφείο, πιάνει την πρώτη της δουλειά ως γκουβερνάντα στο αρχοντικό του Thornfield. Εκεί αναπτύσει μια περίεργη σχέση με το αφεντικό της, τον κύριο Rochester (Michael Fassbender) που αργότερα εξελίσσεται σε σχέση ερωτική. Μόνο που το αφεντικό της κρύβει σκοτεινά μυστικά που αλλάζουν απρόσμενα τα δεδομένα στην ζωή τους...

Αισθηματική ταινία εποχής. Δύσκολο για μένα είδος και σίγουρα όχι το αγαπημένο μου. Στο "Jane Eyre", που στηρίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Charlotte Bronte που εκδόθηκε το 1847, αίσθηση προκαλεί το γεγονός ότι μεταφέρθηκε μέχρι στιγμής 23(!) φορές στην μεγάλη οθόνη και μαλίστα υπάρχει και μια ελληνική έκδοση του 1968. Oπότε το πρώτο συμπέρασμα που βγάζω είναι ότι το βιβλίο θα πρέπει να έχει κάποια αξία αν αναλογιστεί κανείς την εμμονή των σκηνοθετών και παραγωγών για την οπτικοποίησή του, και ότι δεύτερον, προφανώς δεν υπάρχει κάποια κινηματογραφική έκδοση που να υπερτερεί έναντι των άλλων.
Το πρωταγωνιστικό δίδυμο απαρτίζεται από τους Μia Wasikowska και Michael Fassbender. Η πρώτη μέχρι στιγμής δεν με ενθουσίασε πουθενά, όπου και να έπαιξε ("Αlice in Wonderland", "The Kids Are All Right"), όντας μουδιασμένη και άχρωμη. Toν Michael Fassbender τον έχω σε μια εκτίμηση από την συμμετοχή του στους "Inglourious Basterds". Tη στιγμή που η ταινία και το γλυκόπικρο ρομάντζο της βασίζεται σε αυτούς τους χαρακτήρες, αυτόματα προϋποθέτει μια αποτελεσματική συνύπαρξη των δύο επί της οθόνης. Η χημεία πιστεύω πως είναι έκδηλη, και ίσως το συνολικό προφίλ των δύο πρωταγωνιστών να βοηθάει σε αυτό. H Wasikowska τα πάει εδώ καλά, αν και άχρωμη και λυπημένη, όντας χτυπημένη από την μοιρά από παιδική ηλικία, της ταιριάζει γάντι ο ρόλος της Jane Eyre. Ο Fassbender αναλαμβάνει τον πιο δυναμικό ρόλο, που χαρακτηρίζεται από μια στιβαρή παρουσία και πολλές δόσεις κυκλοθυμικότητας.
Πέρα από την παρουσία του διδύμου την στιγμή που πρόκειται για ταινία εποχής βασικό συστατικό επιτυχίας της σίγουρα είναι η μεταφορά της εποχής. Σε αυτό το σημείο ο νέος σκηνοθέτης Cary Fukunaga ("Sin Nombre") έκανε τρομερή δουλειά. Η ατμόσφαιρα καθ'όλη την διάρκεια της είναι υποβλητική και σκοτεινή, με τις λεπτομέρειες της εποχής στις ενδυμασίες και στην εσωτερική και εξωτερική αρχιτεκτονική των σπιτιών να είναι εκπληκτική. Το απομονωμένο, ζοφερό περιβάλλον της ταινίας δένει με την προσωπικότητα και τα βιώματα των χαρακτήρων του δράματος. Η αφήγηση με την χρήση των flashbacks αποδεικνύεται ο κατάλληλος τρόπος εξιστόρησης του ρομάντζου, και ο θεατής, είτε λάτρης του είδους, είτε αδιάφορος θεατής, θα χαθεί τελικά και θα βιώσει στο έπακρο το γοτθικό περιβάλλον του Thornfield και παράλληλα θα γνωρίσει μια ιδιαίτερη ερωτική ιστορία.

Dum Dum Girls - Only in Dreams

Indie Rock/Pop, LP
Release Date: 27/09/2011, Sub Pop

Διαβάζω παντού ότι αυτά εδώ τα κορίτσια, μέσω της νέας τους δουλειάς, έγιναν πλέον γυναίκες. Το σίγουρο είναι πως παλιότερα ακολουθούσαν μια πιο ανάλαφρη, παιχνιδιάρικη μουσική προσέγγιση, με τον βρώμικο garage ήχο, τα γρήγορα, θεόμικρα σε μήκος κομμάτια, και τα ασαφή, θολά φωνητικά να αποτελούν σήμα κατατεθέν της κοριτσοπαρέας από την California. Εγώ τις λάτρεψα, τόσο παλιότερα single τους, όσο και την πρώτη τους ολοκληρωμένη προσπάθεια ονόματι "I Will Be", όπως και το πρόσφατο EP τους με τίτλο "He Gets Me High".
H διαφορά του "Only in Dreams" έναντι των παραπάνω είναι όμως εμφανής, ουσιαστική και σε θετική κατεύθυνση. Οι συνθέσεις όχι μόνο είναι μεγαλύτερες σε μήκος, αλλά διακρίνονται και από ένα μεγαλύτερο μουσικό βάθος, αλλά και φάσμα επιρροών. Τα φωνητικά της Dee Dee πλέον είναι πιο καθαρά, απόλυτα εναρμονισμένα με τις garage κιθάρες. Η μελωδία κερδίζει έδαφος και η φασαριά υποχωρεί για χάρη της, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έτσι οι Dum Dum Girls χάνουν την μουσική τους ταυτότητα. Ίσα ίσα φαίνεται πως πια την έχουνε βρει για τα καλά. Ακούγονται φασαριόζες, έχουν το girl-rock-attitude που όλοι γουστάρουμε, αλλά παράλληλα δείχνουν να επένδυσαν αυτή τη φορά στην μελωδία και στην ενορχήστρωση. Το αποτέλεσμα το ακούμε και αρέσει, και το σίγουρο είναι πως βγαίνουν κερδισμένες αυτές από το νέο τους εγχείρημα, όντας πια ώριμες, και εμείς που αυτός ο δίσκος προστέθηκε στους πλέον αξιόλογους της χρονιάς. Απολαύστε το από το πρώτο ως το τελευταίο κομμάτι.
Άκου: "Bedroom Eyes", "Always Looking", "Coming Down", "Wasted Away"..