Enter the Void (Soudain le Vide)

 

Δραματική/Θρίλερ/Φαντασίας, Γαλλία/Γερμανία/Ιταλία 2009 (Release Date: - , Gaspar Noe)

Υπόθεση: O Οscar (Nathaniel Brown) ζει στο Τόκιο και είναι βουτηγμένος στον υπόκοσμο δουλεύοντας ως βαποράκι ναρκωτικών. Εκεί ζει με την αδερφή του την Linda (Paz de la Huerta) που εργάζεται ως go-go dancer. Όταν αυτός κάποια νύχτα πυροβολείται και πεθαίνει επανεμφανίζεται ως φάντασμα επαγρυπνώντας για την αδερφή του...

Δεν νομίζω να έχετε δει κάτι παρόμοιο. Για μένα τουλάχιστον το "Enter the Void" ήταν μια πρωτόγνωρη και ανεπανάληπτη οπτική εμπειρία. O εκκεντρικός Γάλλος σκηνοθέτης Gaspar Noe, γνωστός από το ακραίο "Ιrreversible"(2002), μας βυθίζει κυριολεκτικά στο μυαλό και την ψυχή του κεντρικού χαρακτήρα της ταινίας, τον Oscar, και τις εμπειρίες που αυτός βιώνει πριν, αλλά και μετά τον θάνατό του... Έτσι η αφήγηση διατηρείται πάντα σε πρώτο πρόσωπο. To παρελθόν του και η ιδιαίτερη σχέση με την αδερφή του βρίσκονται στο προσκήνιο. Ο σκηνοθέτης δείχνει ότι είναι βιρτουόζος στην χρήση της κάμερας, με αυτήν αρχικά να είναι τοποθετημένη πάνω στο κεφάλι του πρωταγωνιστή, και στην συνέχεια, μετά τον τραγικό του θάνατο, να αιωρείται πάνω από το πολύχρωμο Τόκιο σαν ένα ανήσυχο πνεύμα. Ολόκληρο το κινηματογραφικό ταξίδι δημιουργεί μια καθηλωτική, υπνωτική, trippy ατμόσφαιρα που θυμίζει το βιντεοκλίπ του "Smack my bitch up" των Prodigy. Βουτηγμένη μέσα στον υπόκοσμο, τα ναρκωτικά και το σεξ, εμπλουτισμένη από τα ιαπωνικά neon lights, το τέρμα πειραματικό ύφος και την προκλητική κινηματογράφηση, αποτελεί από μόνη της ένα σπουδαίο δείγμα της 7ης τέχνης.
Μπορεί το "Enter the Void" να είναι μια δύσκολη, προκλητική, κουραστική και απαιτητική κινηματογραφική προσπάθεια. Κακά τα ψέματα χρειάζεται χρόνο, υπομονή και διάθεση να αφεθείτε σε αυτό το trip, πράγμα το οποίο δεν γίνεται και κάθε μέρα. Μπορεί η διάρκειά της να είναι απαγορευμένη και το τελευταίο 45λεπτο τόσο φιλοσοφικό και υπαρξιακό που θα σας φανεί υπερβολικό και μη απαραίτητο για την δομή και εξέλιξη της ταινίας, αλλά βιώστε το "κενό" και δεν θα το ξεχάσετε ποτέ...

Keep Shelly in Athens - In Love with Dusk

 

Electronica, EP (Release Date: 7/12/2010, Label: - )

Λίγα πράγματα είναι γνωστά για το ελληνικό μουσικό δίδυμο Keep Shelly in Athens. Πλέον έχουν γίνει γνωστοί σε ολόκληρη την μουσική μπλογκόσφαιρα με όλα τα Pitchfork και Gorilla vs Bear αυτού του κόσμου να κάνουν αναφορές στους μυστήριους Αθηναίους.

Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησαν το πρώτο EP τους ονόματι "In Love with Dusk". Θα ήθελα πολύ να μάθω τι κρύβεται πίσω από το όνομα της μπάντας...Ο τίτλος πάντως προσδίδει πλήρως την μουσική ταυτότητα του mini-album: Σκοτάδι. Το ελκυστικό, αισθησιακό σκοτάδι. Οι downtempo ηλεκτρονικοί ρυθμοί που μαγνητίζουν και ταξιδεύουν το αυτί και όλες τις αισθήσεις του ακροατή. Ένας δίσκος που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μια σπουδαία ξενόφερτη, ηλεκτρονική κυκλοφορία, αλλά είναι ένα ελληνικό κομψοτέχνημα, ταξιδιάρικο, πλούσιο και ήρεμο, τόσο στην μουσική, όσο και στα αιθέρια φωνητικά.

Ακούστε τα: "Running Out of You", "Cremonia Memories" και "Don't be Afraid"..

Bal (Ηοney/Μέλι)

Δραματική, Τουρκία/Γερμανία 2010 (Release Date: 22/10/2010, Semih Kaplanoglou)

Yπόθεση: H ήσυχη και αγροτική ζωή της οικογένειας του μικρού πιτσιρικά Yusuf (Βοras Altas) αναστατώνεται όταν μια μέρα ο πατέρας του, ένας μελισσοκόμος, δεν επιστρέφει σπίτι από το δάσος, όπου είχε πάει να συλλέξει μέλι...

Το "Bal" του Τούρκου σκηνοθέτη Semih Kaplanoglou που απέσπασε τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου αποτελεί ένα δυνατό οικογενειακό δράμα που απεικονίζει ρεαλιστικά και ωμά την αγροτική ζωή στην τουρκική επαρχία. Αργό στην εξέλιξή του, αντισυμβατικό στην δομή του, αποτελεί αναμφίβολα μια δύσκολη ταινία με τον κατανυκτικό της ρυθμό να υπνωτίζει τον θεατή. Η σκληρή και συνάμα όμορφη όψη της ορεινής περιοχής και οι ήχοι του δάσους κυριαρχούν προσθέτοντας λυρισμό στο όλο δημιούργημα. Ο άνθρωπος σε συνάρτηση με τη φύση στο προσκήνιο, η σχέση πατέρα-γιου σε πρώτο πλάνο. Έτσι συνολικά η όλη αίσθηση που αφήνει η ταινία θα μπορούσε να κουράσει και η αλήθεια είναι πως θέλει υπομονή και σινεφιλική διάθεση εκ μέρους του θεατή. Είναι όμως η "στοιχειωτική" ερμηνεία του μικρού μπόμπιρα που απλά σε σκλαβώνει. Το βλέμμα και οι γενικότερες εκφράσεις του που απεικονίζουν την σχέση με τον πατέρα του και την απομόνωση που νιώθει στο σχολείο εξαιτίας της δυσλεξίας του θα σας μείνουν αξέχαστες, σας το υπογράφω. Δεν θυμάμαι να μου έχει ξανατύχει να μείνω κυριολεκτικά άφωνος από το υποκριτικό ταλέντο ενός τόσου μικρού παιδιού... Και μόνο για τον πιτσιρικά Βoras Altas  αυτό το δράμα αξίζει την προσοχή μας.

The Concretes - WYWH

 

Indie Pop, LP (Release Date: 09/11/2010, Label: Friendly Fire)

Δύο πράγματα μου έρχονται στο μυαλό όταν σκέφτομαι την Σουηδία: H αλυσίδα καταστημάτων IKEA και φυσικά η εγχώρια pop μουσική! Έτσι και το "WYWH" από τους Concretes θα μπορούσε να προέρχεται μόνο από την σκανδιναβική χώρα. Όμορφη, μελιστάλαχτη ποπ, που ρέει άψογα και δημιουργεί στα 38 λεπτά που διαρκεί μια κρυστάλλινη και χαλαρωτική ατμόσφαιρα. Οι κιθάρες είναι περιορισμένες, αλλά το χαρακτηριστικό μπάσο σε συνδυασμό με τα μελωδικότατα synths σε χαλαρώνουν, χωρίς να σε στέλνουν για ύπνο. Επιπλέον, το όλο άλμπουμ το περιλούζει μια disco ατμόσφαιρα, και καλά τα λένε και στο mic.gr, που τους παρουσιάζουν σαν κάτι μεταξύ Βelle&Sebastian και ABBA...

Aκούστε: "Good Evening", "Αll Day" και "Οh my Love"..

Rabbit Hole

Δραματική, Η.Π.Α. 2010 (Release Date: - , John Cameron Mitchell)

Υπόθεση: Oι προσπάθειες της Becca (Nicole Kidman) και του Howie (Aaron Eckhart) να ξεπεράσουν τον αιφνίδιο θάνατο του μικρού τους γιου.

Το "Rabbit Hole", βασισμένο σε βραβευμένο θεατρικό του David Lindsay-Abaire, είναι αναμφίβολα μια από τις καλύτερες δραματικές ταινίες του 2010. Πρόκειται για ένα δράμα χαρακτήρων, που εστιάζει στην ζωή μετά τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου. Χωρίς ιδιαίτερα flashbacks, ούτε συγκεκριμένες αναφορές ή εικόνες του μικρού παιδιού, η ταινία μας παρουσιάζει τους χαρακτήρες που σχετίζονται με το οικογενειακό περιβάλλον του μικρού και το πως αυτοί συμπεριφέρονται μετά την τραγική αυτή απώλεια. Ένας χαμός από μόνος του έχει αρνητικά αποτελέσματα στον ψυχισμό όλων των υπόλοιπων οικογενειακών μελών, με τον βαθμό της επιρροής αυτού του γεγονότος να είναι διαφορετικός από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Πέρα από τις εκπληκτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών, και κυρίως της Nicole Kidman που είχε πέσει τελευταία σε μια σχετικά αφάνεια, το σενάριο διατηρεί μια απλοϊκή μορφή δίνοντας χώρο στην ανάλυση των χαρακτήρων που λειτουργεί εξαιρετικά. Επιπλέον, παρόλο το βαρύ της θέμα, ουδέποτε κουράζει ή βαραίνει καταντώντας μελό. Και κυρίως στο τελευταίο αυτό χαρακτηριστικό ξεχωρίζει ένα καλό δράμα από ένα μέτριο.
Οι αναμνήσεις της προηγούμενης ευτυχισμένης ζωής, η ζωή με τα νέα δεδομένα που πρέπει να συνεχιστεί με οποιοδήποτε κόστος και η αισιοδοξία που τελικά αρχίζει δειλά δειλά να εμφανίζεται απεικονίζονται με πολύ συναίσθημα και ρεαλισμό.

Fresh & Onlys - Play It Strange

Indie Pop/Rock, LP (Release Date: 12/10/2010, Label: In the Red)

Τελείωσε χθες η blogovision που ήταν μια ευχάριστη ενασχόληση κατά τη διάρκεια του Δεκεμβρίου για όλους τους συμμετέχοντες. Bέβαια, οι καθημερινές αναρτήσεις της 20άδας και η γενικότερη πίεση του χρόνου δεν μου επέτρεψαν να αναφερθώ σε μερικούς δίσκους που άκουσα τις τελευταίες εβδομάδες και σαφέστατα αξίζουν μια αναφορά.
Ένας τέτοιος δίσκος είναι και ο "Play It Strange" των Fresh & Onlys από το San Francisco. Διαβάζεται "indie pop/rock" + "San Francisco" και φαντάζομαι ότι γνωρίζετε τι πρόκειται να ακούσετε. Γρήγορη κιθαριστική pop, νεφελώδεις φωνητικά που παραπέμπουν σε lo-fi καταστάσεις και garage συμπεριφορά είναι τα κύρια στοιχεία που συνθέτουν την τρίτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά, και πρώτη στην ανεξάρτητη In the Red. Παράλληλα όμως η μελωδία δεν υποχωρεί από τον ήχο τους και συνεργάζεται άψογα με τα παραπάνω χαρακτηριστικά.
Eγώ τους είχα ακούσει στα μέσα της χρονιάς μέσα από το EP τους "Αugust Ιn Μy Μind", το οποίο ήτανε περισσότερο ονειροπόλο και διατηρούσε χαμηλές ταχύτητες. Η κιθάρα εδώ ξαναμπαίνει στο προσκήνιο, πράγμα το οποίο μόνο θετικά λειτουργεί για ολόκληρο το μουσικό σύνολο.
Ακούστε: "Waterfall", "Until the end of time" και "Ι'm a Theif"..

the Escapist [Radio Show]

ON AIR από τις 20.00 μέχρι τις 22.00 στον UpnLoud Web Radio

                            LISTEN HERE

No.01: Motorama - Alps

Ανατριχίλα. Ο καλύτερος post-punk δίσκος για το 2010. Τον περίμενα από τους Interpol, αλλά τελικά μου ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία από την αχανής Ρωσία. Σκοτεινός και επιβλητικός όσο χρειάζεται, αλλά ταυτόχρονα μελωδικός και αισιόδοξος. Γλυκόπικρος στο σύνολό του. Όπως είχα γράψει και στο παρελθόν αυτή είναι η δύναμη του "Alps", οι αντιθέσεις που ξεχειλίζουν από κάθε ένα από τα 9 υπέροχα κομμάτια του. Εκτός από την μουσική την ίδια, η άρτια παραγωγή και τα στιβαρά φωνητικά αποτελούν το κερασάκι στην τούρτα. "Like cold, static dance in Siberia forest", όπως λένε και οι ίδιοι... (post εδώ)

No.02: The National - High Violet

To μεγαλύτερο πλεονέκτημα του "High Violet", εκτός από την άρτια παραγωγή και τις εκπληκτικές συνθέσεις του, είναι ότι έχει την ικανότητα να γίνει ένας πολύ προσωπικός δίσκος. Και έτσι έγινε και στην περίπτωσή μου. Μου μιλάει, με τσακίζει κάθε φορά που τον ακούω. Επιβλητικός και αθεράπευτα ρομαντικός στα όρια του δραματικού, μου γίνεται απαραίτητος και μετατρέπεται σε καθημερινή μου ανάγκη. (post εδώ)

Flipped

 

Ρομαντική Κωμωδία, Η.Π.Α. 2010 (Release Date: - , Rob Reiner)

Υπόθεση: H ιστορία δύο παιδιών, της Juli (Madeline Carroll) και του Bryce (Callan McAuliffe) που είναι εντελώς αντίθετοι μεταξύ τους. H κόντρες τους από την παιδική ηλικία, οι εφηβικές εμπειρίες που τους συνδέουν και ο φουρτουνιασμένος έρωτάς τους...

Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Wendelin Van Draanen, το "Flipped" είναι ότι πιο γλυκό και χαριτωμένο έτυχε να δω φέτος. Το ιστορικό ενός εφηβικού έρωτα και το πως αυτός εκλαμβάνεται και εκδηλώνεται περιγράφεται και απεικονίζεται με τον αρτιότερο τρόπο και με περίσσια φρεσκάδα, μεράκι και στοργή από την πλευρά των δημιουργών. Μας μιλάει για μια αθώα εποχή με νοσταλγική διάθεση, γύρω στα 60s, και έτσι μας χαρίζει μια αμόλυντη πτυχή του έρωτα, μακριά από την τεχνολογία, την απομόνωση και τις κατακερματισμένες ανθρώπινες σχέσεις του 21ου αιώνα. Ο διττός τρόπος περιγραφής του, μια από την μεριά του αγοριού και μια από την μεριά του κοριτσιού, πέρα από την ελκυστικότητά του, δίνει στον θεατή την δυνατότητα να δει αναλυτικά την ψυχοσύνθεση των δύο φύλων. Σε αυτό βέβαια βοηθούν και οι έξοχες ερμηνείες των πρωταγωνιστών, που χαρακτηρίζονται από την αμεσότητα, την ευστροφία και τον ρεαλισμό τους. Καλογραμμένο, αυθεντικό και γεμάτο ψυχή και αγάπη προτείνεται ανεπιφύλακτα για ολόκληρη την οικογένεια, ιδίως τώρα που πλησιάζουν και οι γιορτές.

No.03: Beach Fossils - Beach Fossils

Bρίσκεται τόσο ψηλά γιατί αποτελεί το απόλυτο soundtrack του φετινού καλοκαιριού. Αρκεί που έδωσε στην πιο όμορφη περίοδο του έτους μια ξεχωριστή,νοσταλγική νότα και την έκανε ακόμα πιο όμορφη. Αρκεί που συνόδευσε με τον δικό του μελωδικό τρόπο τις αξέχαστες εμπειρίες μου, τα προσωπικά καλοκαιρινά μου βιώματα και τις απερίγραπτες ηλιόλουστες τοποθεσίες που επισκέφθηκα. Η lo-fi αισθητική, το surf στοιχείο στον ήχο τους και τα lyrics ζωντανεύουν κάθε φορά το περασμένο καλοκαίρι στα αυτιά και στο μυαλό μου. (post εδώ)

No.04: Arcade Fire - The Suburbs

Aποφεύγοντας τις συγκρίσεις με παλιότερες δουλειές των Καναδών, την "βόλτα" στα προάστια την βρήκα άκρως ενδιαφέρουσα, νοσταλγική και κυρίως απόλυτα συναισθηματική. Για μένα αυτό το πολυσύνθετο trip αποτέλεσε μια αξέχαστη μουσική εμπειρία που επηρέασε έντονα τη χρονιά μου. Τέλος, ο χαρακτηριστικότερος concept δίσκος που αν ακουστεί, επιβάλλεται να ακουστεί από την αρχή μέχρι το τέλος, για να μην χαθεί καμιά μαγική στιγμή, κανένα βίωμα από την "βόλτα". (post εδώ)

Νο.05: Foals - Total Life Forever

Για μένα ο ορισμός της ατμοσφαιρικής μουσικής για φέτος. Η παρέα του Yanni Philippaki μεγάλωσε, ωρίμασε και μας παρουσιάζει μια προσεγμένη, λεπτοδουλεμένη και διαφοροποιημένη σε σχέση με το ντεμπούτο τους δουλειά. Μουσική με βάθος, shoegaze που σε ανατριχιάζει, κομμάτια που σε ταξιδεύουν, ενώ κάποια άλλα σε ξεσηκώνουν. Η γαλήνη συναντά τον θόρυβο σε τέλεια αρμονία, σαν τις καταδύσεις ένα πράγμα. (post εδώ)

No.06: The Black Keys - Brothers

Ένα ατελείωτο highway στο πουθενά του αμερικανικού νότου, καύσωνας που κάνει την άσφαλτο να "ζεματάει" και μπροστά μου να βλέπω ένα μπαρ ως πηγή αναζωογόνησης. Από μέσα του ακούγονται ήχοι: Blues, soul και rock'n'roll που με προκαλούν να μπω μέσα. Θεσσαλονίκη σήμερα: 2 βαθμοί πάνω από το μηδέν και περιμένουμε χιόνι. Kαι όμως αυτός ο δίσκος έχει τέτοια επίδραση πάνω μου που με κάνει να νιώθω πως το αρχικό σκηνικό δεν είναι και πολύ μακριά... (post εδώ)

You Will Meet a Tall Dark Stranger (Θα συναντήσεις ένα ψηλό μελαχρινό άντρα)

Ρομαντική Κωμωδία, Η.Π.Α./Ισπανία 2010 (Release Date: 28/10/2010, Woody Allen)

Yπόθεση: H ταινία ακολουθεί την ζωή δύο παντρεμένων ζευγαριών, που μέσα από τις συναισθηματικά φορτισμένες επιλογές, τις ανασφάλειες, τις φιλοδοξίες, τα πάθη και τα μπλεξίματά τους οδηγούνται σε αδιέξοδο και ρήξη των σχέσεών τους.

Ο Woody Allen, μετά το υπερβολικά κυνικό "Whatever Works", επιστρέφει δριμύτερος με το "You Will Meet a Tall Dark Stranger", και όπως συνήθως αναλύει με ιδιαίτερο στυλ και γλυκόπικρο ύφος την ματαιοδοξία της ζωής και την τραγικότητα των ανθρωπίνων σχέσεων. Έτσι χτίζει το σενάριο πάνω σε τέσσερα πρόσωπα, δύο ζευγάρια που συνδέονται με οικογενειακούς δεσμούς μεταξύ τους. Kαι τα τέσσερα πρόσωπα, και με την βοήθεια του ταλέντου των τεσσάρων πρωταγωνιστών (Gemma Jones, Anthony Hopkins, Naomi Watts, Josh Brolin), μοιάζουν με τον δικό τους τρόπο να προσπαθούν να ξεφύγουν από την μίζερη πραγματικότητα που τους περιβάλλει. Όλες όμως οι προσπάθειες που καταβάλουν χαρακτηρίζονται μόνο από εφήμερη επιτυχία, πρόσκαιρη ευτυχία, γιατί το τέλος προδιαγράφεται μάταιο, τραγικό και η σκιά του θανάτου, της αποτυχίας και της απόρριψης δεν φαίνεται να υποχωρεί ποτέ.
Πατώντας πάνω στο γνωστό σκηνοθετικό και σεναριακό του ύφος, ο Woody Allen συνεχίζει να διατηρεί το δημιουργικό του ταλέντο, την ικανότητα να πλάθει ωραίους χαρακτήρες και πιπεράτες ιστορίες. Και πάλι παρουσιάζεται κωμικοτραγικός, μας χαρίζει διασκεδαστικές, ευχάριστες και ανάλαφρες στιγμές, με τον πυρήνα όμως να είναι όπως πάντα μίζερος και τραγικός. Κάπως έτσι είναι και η ζωή σύμφωνα με τον Woody Allen. Κατά πόσο έχει δίκιο ή άδικο θα το κρίνει ο καθένας για τον εαυτό του. Όπως και να έχει, όλοι στο τέλος θα συναντήσουν ένα ψηλό μελαχρινό άντρα...

Cyrus (Ο φίλος της μαμάς μου)

 

Κωμωδία, Η.Π.Α. 2010, (Release Date: 2/12/2010, Jay and Mark Duplass)

Yπόθεση: Ο John (John C. Reilly) γνωρίζει την Molly (Marisa Tomei) και την ερωτεύεται. Έτσι επιτέλους ξεφεύγει από την πρώην γυναίκα του και δίνει νόημα στην μίζερη ζωή του. Αυτή ανταποκρίνεται και ανταποδίδει, μόνο που στο σπίτι της υπάρχει ήδη ένας απαιτητικός άντρας, ο 22χρονος γιος της Cyrus (Jonah Hill)...

Mετά την φεστιβαλική περίοδο γυρίζω σελίδα και ασχολούμαι και πάλι γενικότερα με ένα ευρύ φάσμα ταινιών.

Μην ξεγελιέστε από τα λαμπερά hollywoodιανά ονόματα που συμμετέχουν στην ταινία. To "Cyrus" είναι μια μινιμαλιστική, χαμηλών τόνων dramedy σε σενάριο και σκηνοθεσία των Jay και Mark Duplass. Διατηρεί μια low-budget αισθητική, τόσο στην μη λαμπερή κινηματογράφηση, όσο και στις ερμηνείες. Οι τελευταίες παρουσιάζονται τόσο οικείες στα μάτια του θεατή, που σίγουρα θα προκαλέσουν την ταύτιση, την συμπάθεια ή την απόρριψη των χαρακτήρων της ταινίας. Επιπλέον, κατ'αυτόν τον τρόπο δίνεται και μια γερή δόση ρεαλισμού στο όλο δημιούργημα.

Μόνο και μόνο ως σεναριακή βάση το "Cyrus" παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Στο προσκήνιο ένας νεαρός άντρας, που μάλλον ξέχασε να μεγαλώσει και παραμένει χρόνια έφηβος. Ένα φαινόμενο το οποίο δεν είναι και τόσο ασυνήθιστο στις μέρες μας. Η ψυχοσύνθεσή του διττή, από την μια αγαπάει και θέλει το καλό για την μαμά, από την άλλη ζηλεύει και παρουσιάζει μια κτητική συμπεριφορά. Αυτό συμβαίνει τη στιγμή που νιώθει ότι η μητέρα του αρχίζει και βρίσκει την ευτυχία και την αγάπη σε ένα άλλο πρόσωπο, εκτός του εαυτού του. Στον παραπάνω ρόλο ο Jonah Hill είναι κάτι παραπάνω από πειστικός και προσαρμόζεται πλήρως στον χαρακτήρα. Πολύ καλός και ο Reilly στον ρόλο του μεσήλικα άντρα, τον οποίο στο παρελθόν είχα λίγο παρεξηγήσει ερμηνευτικά.
Και τα τρία πρόσωπα χρειάζεται να προσαρμοστούν στα παραπάνω δεδομένα και έτσι σχηματίζεται ένα ιδιαίτερο σχεσιακό τρίγωνο και μια ενδιαφέρουσα ταινία που βγάζει πηγαίο συναίσθημα.

No.07: Dum Dum Girls - I Will Be

Λατρεύω τις Dum Dum Girls, και εννοώ το συνολικό πακέτο. Γουστάρω το bitchy υφάκι που είχανε στο primavera, τις στυλιστικές τους προτιμήσεις, τα artworks τους και ειδικά την εικόνα τεσσάρων σέξι κοριτσιών να κρατάνε "βρώμικες" κιθάρες και να λικνίζονται υπό τους σκονισμένους rock'n'roll ήχους που παράγουν. Πάνω απ'όλα όμως τρελαίνομαι για την μουσική τους. Με ξεσηκώνει, με αναστατώνει και παράλληλα με πηγαίνει αλλού... (post εδώ)

the Escapist [Radio Show] .. Every Monday ON AIR at 20.00-22.00

 

Eπιτέλους ξανάφτασε η στιγμή που αρχίζουν οι φετινές εκπομπές στον upnloud. Mε νέους παραγωγούς, ανανεωμένη διάθεση και νέα διεύθυνση ξεκινά από σήμερα το μουσικό μας ταξίδι. Εγώ, και κατ'επέκταση το συγκεκριμένο blog ξεκινάμε απόψε στις 20.00 και για δύο ώρες το μουσικό μας πρόγραμμα, με τα ανάλογα μουσικά και κινηματογραφικά σχόλια. Σας περιμένω...

No.08: Wild Nothing - Gemini

Όταν ένας δίσκος έχει την ικανότητα να ξεσκεπάζει ποικίλα και αντίθετα συναισθήματα μέσα σου είναι σπουδαίος. Αυτό κατάφερε φέτος ο Jack Tatum με το προσωπικό του project Wild Nothing. Μέσω της ονειρικής μουσικής του καταφέρνει να δημιουργήσει το τέλειο κοκτέιλ μεταξύ ευτυχίας και μελαγχολίας, ατμόσφαιρας και ρυθμού, ρετρό και φρέσκιας μουσικής. Indie pop, shoegaze και μπόλικα synths συνθέτουν έναν από τους ομορφότερους, γλυκόπικρους δίσκους για το 2010. (post εδώ)

51st T.I.F.F. - Day 10, Sunday 12/12/2010

The Myth of the American Sleepover (Ο μύθος της αμερικάνικης εφηβείας), USA 2010, David Robert Mitchell

Η τελευταία ταινία που παρακολούθησα για το φετινό φεστιβάλ. Αν το "The Suburbs" των Arcade Fire ήτανε ταινία μάλλον θα ήτανε το "The Myth of the American Sleepover". Mια dramedy γύρω από την περίοδο και τις εμπειρίες που δύσκολα ξεχνά ένας άνθρωπος, την μετάβαση από την εφηβική στην ενήλικη ζωή. Ανέμελες βόλτες με τα ποδήλατα, η ζωή στα προάστια, εφηβικοί έρωτες και αθώα φλερτ συνδυασμένες με μεταμεσονύχτιες βόλτες "παράνομων" ζευγαριών με το αυτοκίνητο συμπληρώνουν το κινηματογραφικό πορτραίτο. Όλα τα παραπάνω απεικονίζονται με έναν όμορφο και ρεαλιστικό τρόπο, και με μια ρετρό αισθητική να σκεπάζει τα προάστια. Χωρίς να χαρακτηρίζεται ιδιαίτερα έξυπνη σεναριακά, η ταινία του David Robert Mitchell σε κερδίζει με το χαμηλό τόνων προφίλ της και την ελκυστική παρουσίαση των καθημερινών εφηβικών ιστοριών.

No.09: Monika - Exit

To δεύτερο δισκογραφικό βήμα της Monika. Την λάτρεψα από την αρχή της καριέρας της, και χαίρομαι που δεν έμεινε στατική μετά το "Avatar". Απεναντίας, στα αυτιά μου αναπτύχθηκε και ωρίμασε μουσικά. Με μια προσεγμένη παραγωγή, πανέμορφες ενορχηστρώσεις κεντημένες με ένα κινηματογραφικό ύφος, και μια περισσότερο εσωστρεφής κατεύθυνση δημιούργησε ένα μουσικό σύνολο που με μαγεύει από το πρώτο έως και το τελευταίο του δευτερόλεπτο. (post εδώ)

51st T.I.F.F. - Day 9, Saturday 11/12/2010

Cold Weather (Παγωνιά), USA 2010, Aaron Katz

To "Cold Weather" είναι από τις ταινίες που χαίρεσαι να βλέπεις σε φεστιβάλ. Ο Νταγκ, εγκαταλείπει τις σπουδές του και επιστρέφει στη γενέτειρά του, το Πόρτλαντ, όπου μένει με την αδερφή του. Πιάνει δουλειά σε ένα εργοστάσιο πάγου και εκεί γνωρίζει τον Κάρλος. Στην ιστορία μπλέκεται και η πρώην του, που βρίσκεται για ύποπτους λόγους στο Πόρτλαντ και απρόσμενα μια μέρα εξαφανίζεται. Έτσι η παρέα ξεκινά την αναζήτησή της...
Το δημιούργημα του Aaron Katz πετυχαίνει την απόλυτη ισορροπία μεταξύ ενός θρίλερ μυστηρίου και μιας "μαύρης" κωμωδίας. Είναι άκρως ψυχαγωγικό, φρέσκο και ευχάριστο και έτσι του συγχωρείς το κάπως βιαστικό κλείσιμο. Ο πρωταγωνιστής, μεγάλος φαν του Sherlock Holmes, έχει την ευκαιρία να βαδίσει στα χνάρια του ινδάλματός του ερευνώντας την εξαφάνιση της πρώην του. Έτσι εκμεταλλεύεται στο έπακρο την κατάσταση. Ολόκληρη η υπόθεση, υπό το μουντό και ατμοσφαιρικό φόντο του γκρίζου Πόρτλαντ, μας χαρίζει πολλές στιγμές γέλιου, κοφτερές ατάκες και ενδιαφέρουσες κωμικοτραγικές καταστάσεις.

 

Aardvark (Άαρντβαρκ), USA-Argentina 2010, Kitao Sakurai

Το "Aardvark" απεναντίας ήτανε μετά το "Show Bitch" μία από τις κακές στιγμές του φεστιβάλ. Και σε αυτό θα συμφωνήσουν σίγουρα και οι περισσότεροι θεατές της ταινίας. Αν και ταινία μυθοπλασίας, μου έδωσε την εντύπωση μιας ανέμπνευστης, κακογραμμένης και γεμάτο "τρύπες" σεναριακής ιδέας. Ένας εκ γενετής τυφλός και μοναχικός τύπος, ο Λάρι, εγγράφεται σε μια ακαδημία ζίου-ζίτσου. Έτσι αρχίζει και κάνει παρέα με τον δάσκαλό του, αλλά και με μια πόρνη. Ο δάσκαλος φαίνεται να κρύβει πολλά μυστικά στην προσωπική του ζωή και μια μέρα ο Λάρι τον βρίσκει νεκρό στο πάτωμα του σπιτιού του. Πάλι μόνος, είναι αποφασισμένος να πάρει εκδίκηση για τον θάνατο του φίλου του. Αυτή είναι η βασική δομή του θρίλερ, η οποία δεν έχει ρυθμό, είναι αργή και επιπρόσθετα δεν δείχνει να έχει μια μεστή πλοκή, που αναμφίβολα απαιτεί το συγκεκριμένο είδος. Τέλος, την κακή εικόνα της ταινίας υπογραμμίζει και το απαράδεκτο φινάλε.

No.10: The Roots - How I Got Over

Aν η μουσική είναι μουσική, με όλη την σημασία της λέξεως, δεν έχει και πολύ σημασία το genre. Aυτοί εδώ oι τυπάδες μετά από πολύ καιρό με έκαναν να γουστάρω το hip hop, γιατί γράφουν μουσική με χαρακτήρα, νόημα και ουσία. Μουσική που σε ταξιδεύει και σε γεμίζει με πλούσια συναισθήματα. (post εδώ)

51st T.I.F.F. - Day 8, Friday 10/12/2010

Άπνοια (Αpnia/Apnea), Greece 2010, Άρης Μπαφαλούκας

Το "Άπνοια" είναι μία από τις πιο πολυσυζητημένες ελληνικές ταινίες του φετινού φεστιβάλ. Παντού διαβάζω και ακούω διθυραμβικά σχόλια, άλλα όσους ρωτώ σε προσωπικό επίπεδο πως τους φάνηκε το δραματικό θρίλερ του Μπαφαλούκα, δεν δείχνουν ενθουσιασμένοι. Το ίδιο και εγώ μετά την χθεσινή προβολή. Να εξηγήσω: Ενώ θεωρώ την σκηνοθεσία και την κινηματογράφιση εκπληκτική, με τα μουντά πλάνα,τις μινιμαλιστικές σκηνές και το έντονα ποιητικό ύφος να κυριαρχούν, το σενάριο της ταινίας δεν μου φάνηκε να μπορεί να υποστηρίξει όλα τα παραπάνω. Προσπαθεί να φανεί "too much", και στην ουσία δεν νομίζω να είναι κάτι περισσότερο από μια απλοϊκή ρομαντική ιστορία μεταξύ δύο αταίριαστων προσώπων. Επιπλέον, δεν βοήθησε και η παρουσία του πρωταγωνιστή ιδιαίτερα, που στις περισσότερες στιγμές απλά είναι άχρωμος και ανέκφραστος.
Η ταινία μας παρουσιάζει την σχέση μεταξύ ενός πρωταθλητή κολύμβησης, του Δημήτρη, και της Έλσας, ενεργό μέλος της greenpeace. Και οι δύο μοιράζονται ως κοινό τους στοιχείο, το νερό, όμως το βλέπουν από διαφορετική οπτική γωνία. Αυτός έχει μπει στον φαύλο κύκλο του άγχους για διακρίσεις και χρήματα, αυτή πάλι διατηρεί ένα καθαρά οικολογικό προφίλ. Η σύγκρουση προδιαγεγραμμένη, η κάθαρση στα βαθιά νερά σε κατάσταση άπνοιας.

No.11: The Soft Pack - The Soft Pack

Ίσως φταίει το ότι είναι Καλιφορνέζοι και το δείχνουν πολύ έντονα. Ίσως φταίει το γεγονός πως μου βγάζουν μια ένταση, και ότι αυτό που κάνουν το γουστάρουν, είναι αληθινό και πηγαίο. Ίσως πάλι ευθύνονται οι κιθάρες, αυτή η φοβερή power pop που τόσο καλά παρουσιάζουν. Ότι και να'ναι με έκανε να κολλήσω για μήνες με αυτόν τον δίσκο. (post εδώ)

51st T.I.F.F. - Day 7, Thursday 9/12/2010

45 τετραγωνικά (45 tetragonika), Greece 2010, Στράτος Τζίτζης

Τα "45 τετραγωνικά" του Στράτου Τζίτζη δεν θα μπορούσαν να με είχαν αφήσει αδιάφορο. Η οικονομική κρίση κλονίζει τους περισσότερους Έλληνες, κυρίως τους νέους. Και με αυτήν την γενιά, την γενιά των 700€ καταπιάνεται ο σκηνοθέτης. Τα όνειρα, τις προσδοκίες και τους φόβους τους. Και το βασικότερο: Η ανεξαρτησία. Μια σημαντική ανάγκη για τον νέο του σήμερα, η οποία έχει ένα πολύ σημαντικό κόστος, την οικονομική ανασφάλεια. Μέσα σε 45 τετραγωνικά, το νέο σπίτι που αποφάσισε να πιάσει η νεαρή πρωταγωνίστρια, της δίνει μια νέα ώθηση και διαφορετική κατεύθυνση στην προσωπική και επαγγελματική της ζωή.
Επίκαιρο όσο ποτέ, χωρίς βέβαια να εντυπωσιάζει, ούτε να χαρακτηρίζεται από καμιά σκηνοθετική ή σεναριακή πρωτοτυπία που συναρπάζει, αποτελεί μια συμπαθέστατη κινηματογραφική επιλογή.

No.12: Harlem - Hippies

Όσο ακραία, χαβαλετζίδικη και "ότι να'ναι" ήτανε η φετινή τους εμφάνιση στο Primavera, άλλο τόσο άναρχο και αυθόρμητο είναι το μουσικό περιέχομενο του πρώτου αυτού άλμπουμ των Τεξανών. Αν σου αρέσουν οι γρήγορες κιθάρες και το απλό rock'n'roll ύφος πώς να μην το γουστάρεις; (post εδώ)

51st T.I.F.F. - Day 6, Wednesday 8/12/2010

L'Enfance du mal (Η αρχή του κακού/Sweet Evil), France 2009, Olivier Coussemacq

Ένας δικαστής και η γυναίκα του ανακαλύπτουν την έφηβη Σελίν να κατοικεί "παράνομα" στο σπιτάκι του κήπου τους. Από εκείνη τη στιγμή η ζωή τους αλλάζει ραγδαία, και σταδιακά τα ψέματα της μικρής βγαίνουν στην επιφάνεια και έχουνε άμεση σχέση με το παρελθόν και επηρεάζουν το παρόν όλων των προσώπων.
Πάνω στο παραπάνω θεματικό άξονα ο Γάλλος δημιουργός χτίζει ένα συναρπαστικό ψυχολογικό θρίλερ, με το ζήτημα της εμπιστοσύνης και την εναλλαγή των ρόλων "θύτης-θύμα" να βρίσκονται σε πρώτο πλάνο. Οι ερμηνείες, κυρίως της μικρής πρωταγωνίστριας, είναι φοβερές, και η σκηνοθεσία, αν και περιορίζεται κυρίως σε εσωτερικά πλάνα, είναι προσεγμένη. Η συνολικά πολύ καλή εικόνα που μου άφησε το "L'Enfance du mal" καταστράφηκε μερικώς από το άκυρο και βιαστικό κατ'εμέ φινάλε. Αν και το στοιχείο της τραγωδίας από ένα σημείο και μετά ήταν έκδηλο, η ταινία άξιζε ένα καλύτερο κλείσιμο.

Ο xenagos (Ο ξεναγός/The Guide), Greece 2010, Zαχαρίας Μαυροειδής

Ο Ιάσονας κατεβαίνει με ένα γκρουπ Ερασμίτων από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, με την ιδιότητα του "ξεναγού αρχιτεκτόνων". Ποτέ δεν θα φαντάζονταν ότι η συγκεκριμένη δουλειά θα του προκαλούσε τόσο μεγάλη δυσκολία, άγχος και αλλαγές στην προσωπική του ζωή.
Με ένα ανάλαφρο και ελαφρώς σατιρικό ύφος, η άποψη των ξένων φοιτητών για την Ελλάδα, οι καλές προθέσεις του Ιάσωνα και τα διλήμματα στις σχέσεις του δημιουργούν μια απρόσμενα ευχάριστη και πικάντικη κωμωδία. Σε πολύ καλό επίπεδο η σκηνοθεσία, που αν και low-budget, προσφέρει πλούσια εξωτερικά πλάνα από κάθε μεριά της πρωτεύουσας. Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με τον αυθορμητισμό και το μεράκι που αποπνέει κάθε σκηνή, είμαι σίγουρος πως άφησαν ικανοποιημένο το χθεσινό κοινό.

No.13: Miami Horror - Illumination

Eίναι ο δίσκος που ακούω τις τελευταίες εβδομάδες και αν και καθυστερημένα, με κέρδισε ολοκληρωτικά. To βασικότερο προτέρημά του: Με φτιάχνει αμέσως την διάθεση. Η electropop όπως πρέπει να είναι. Άσε που τα videoclip τους τα σπάνε. (post εδώ από τον συνάδελφο Mr.Brightside)

51st T.I.F.F. - Day 5, Tuesday 7/12/2010

Littlerock, USA 2010, Mike Ott

H σημερινή μου μέρα ήτανε αφιερωμένη στον ανεξάρτητο αμερικανικό κινηματογράφο. To "Littlerock" ήτανε η κάπως χαλαρή και ανάλαφρη όψη του.
Νομίζω πως το να περιπλανούνται δύο αδέρφια από την μακρινή Ιαπωνία στην ανεξερεύνητη αμερικανική επαρχία προκαλεί από μόνο του ένα σχετικό ενδιαφέρον. Αν προσθέσουμε και ένα πιπεράτο story με το πολιτισμικό χάσμα, την έλλειψη επικοινωνίας και με τις γενικότερες πολιτισμικές διαφορές μεταξύ των νεαρών να δίνουν και να παίρνουν έχουμε μια φρέσκια, ευαίσθητη και συμπαθέστατη ταινία.

Inside America (Η Αμερική από μέσα), Austria 2010, Barbara Eder

Aν και made in Austria, η ταινία στα μάτια μου ήτανε ξεκάθαρα αμερικάνικη. Άκρως ρεαλιστική και παράλληλα ωμή δείχνει με τον αρτιότερο και αμεσότερο τρόπο τα αποτελέσματα του απατηλού american dream. Αναλύοντας διαφορετικές ιστορίες νεαρών ανθρώπων στο σημερινό Τέξας, που έμμεσα ή άμεσα συνδέονται μεταξύ τους, και "παίζοντας" σε πολλαπλά επίπεδα (εκπαιδευτικό, οικογενειακό, στρατιωτικό, κοινωνικό) καταφέρνει να μαγνητίσει τον θεατή. Το σενάριο είναι σφιχτοδεμένο παρόλο την πολυπλοκότητά του. Το "Inside America" είναι ένα δράμα που σίγουρα θα προκαλέσει και αξίζει οπωσδήποτε να παρακολουθηθεί.

No.14: Charlotte Gainsbourg - IRM

Όταν η γαλλική φινέτσα συνάντησε την αμερικανική μουσική τεχνογνωσία. Όταν η Charlotte Gainsbourg συνάντησε τον Beck και δημιούργησαν αυτό το αιθέριο, αλλά και σκοτεινό μουσικό σύνολο που συνεχίζει να με γοητεύει και απολαμβάνεται σε μέγιστο βαθμό τις νυχτερινές ώρες. (post εδώ)

51st T.I.F.F. - Day 4, Monday 6/12/2010

Donkeys (Γάιδαροι), UK/Denmark 2010, Morag McKinnon

Η πρώτη πολύ καλή ταινία που παρακολουθώ στο φετινό φεστιβάλ. Το "Donkeys" περιστρέφεται γύρω από έναν ιδιότροπο ηλικιώμενο με "βεβαρημένο" οικογενειακό παρελθόν. Μόλις μαθαίνει ότι η υγεία του φθίνει, αποφασίζει να ξανασυνδεθεί με την κόρη του, η οποία δεν του μιλάει καν. Στην προσπάθεια του όμως αυτή βρίσκει πολλά εμπόδια και η κατάσταση περιπλέκεται πολύ άσχημα...
Τρυφερή, συγκινητική και παράλληλα αστεία με έξυπνες και αυθόρμητες ατάκες αποτελεί για εμένα πρώτυπο για το πως πρέπει να οικοδομείται μια σύγχρονη dramedy. Oι κωμικοτραγικές καταστάσεις και οι καλές προθέσεις του πρωταγωνιστή διαδέχονται η μία την άλλη και είναι απλά απολαυστικές, με το γέλιο και το δράμα να βρίσκονται σε πλήρη αρμονία καθ΄όλη τη διάρκεια της ταινίας. Ο βρετανικός κινηματογράφος στα καλύτερά του.

51st T.I.F.F. - Day 3, Sunday 5/12/2010

Show Bitch, Greece 2010, Νίκος Ζερβός

Το "Show Bitch" του Nίκου Ζερβού αποτελεί ένα καυστικό, κάφρικο και παράλληλα ακραίο σχόλιο για την λειτουργία του σύγχρονου starsystem. Με πρωταγωνιστές τον Ρένο Χαραλαμπίδη ως ψυχρό μάνατζερ, τον Γκουσγκούνη ως μπασίστα (!) μιας μπάντας και τους Πασχάλη και Πανταζή που υποδύονται τους εαυτούς τους, νομίζω πως δίνω μια ολοκληρωμένη εικόνα για το ύφος και την "ποιότητα" της ταινίας που θυμίζει ελληνικό b-movie της δεκαετίας του 80'. Σίγουρα δεν θα την έβλεπα ξανά και η αλήθεια είναι πως και το κοινό όπως και εγώ δεν φάνηκε να το διασκέδασε ιδιαίτερα. Το black "χιούμορ" που επαναλαμβάνεται με έναν κουραστικό τρόπο και το τέρμα σατιρικό και αυτοσαρκαστικό ύφος του Zερβού είναι σίγουρο πως θα συζητηθούν. Όπως και να έχει, πιστεύω πως καλά τα λέει η ταινία για τους δήθεν "δημοσιογράφους", τις αποκλειστικές συνεντεύξεις και τα δελτία τύπου Star Channel, που μόνο δελτία ειδήσεων δεν είναι...

Αhlaam (Όνειρα, Dreams), Iraq/UK/Netherlands 2005, Μοhamed Al-Daradji

Για άλλη ταινία πήγαινα και τελικά άλλη είδα. Για κάποιον άγνωστο σε εμένα λόγο η ταινία "Το πέταγμα του κύκνου" δεν προβλήθηκε στο φεστιβάλ παρόλο που συμπεριλαμβάνεται κανονικά στο πρόγραμμα. Έτσι αναγκάστηκα και παρακολούθησα την ιρακινή ταινία "Ahlaam" και δεν το μετάνιωσα. Αν και δεν είμαι φαν των ταινιών που σχετίζονται με τον πόλεμο, πόσο μάλλον του Ιρακινού κινηματογράφου, την βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσα και με μια ιδιαίτερα ευαίσθητη και ανθρωπιστική ματιά παρουσιάζονται τρεις ιστορίες τριών νεαρών Ιρακινών που πέφτουν θύματα του πολέμου στην Βαγδάτη το 2003.

No.15: Blonde Redhead - Penny Sparkle

H φωνάρα της Kazu Makino σε συνδυασμό με τo στοιχειωτικό παίξιμο των synths δημιούργησαν ένα άκρως ατμοσφαιρικό και ιδιαίτερα αισθησιακό κομψοτέχνημα, που κάθε φορά που το ακούω με βυθίζει όλο και περισσότερο μέσα του. (post εδώ)

No.16: Get Well Soon - Vexations

 

Σοφιστικέ και επιβλητικό όσο το εξώφυλλό του, μελαγχολικό και γεμάτο λυρισμό όσο και ο πρόγονός του. Οι Βερολινέζοι συνεχίζουν να διατηρούν ψηλά τον καλλιτεχνικό τους πήχη και φέτος, και εμείς απλά το απολαμβάνουμε. (post εδώ)

Nothing Personal (Τίποτα Προσωπικό)

Δραματική, Ιρλανδία/Ολλανδία 2009 (Release Date: - )

Υπόθεση: Η Αnne (Lotta Verbeek) είναι αποφασισμένη να αφήσει πίσω την ζωή της στο Αμστερντάμ και κατευθύνεται προς την Ιρλανδία. Περιπλανώμενη στην ιρλανδέζικη δυτική ακτή, ανακαλύπτει ένα απομονωμένο σπίτι στο οποίο ζει ένας ερημίτης, ο Μάρτιν (Stephen Rea). Χωρίς να έχει την διάθεση για προσωπικές συζητήσεις ή οικειότητες, η νεαρή κοπέλα συμφωνεί να εργάζεται με αντάλλαγμα φαγητό και στέγη. Έτσι μια ιδιόρρυθμη σχέση ξεκινά...

Το "Nothing Personal" της Urszula Antoniak είναι μια ξεχωριστή ταινία με ιδαίτερα ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό. Μας αναλύει μεμονωμένα τον ψυχισμό δύο ανθρώπων, που παρόλο που διαφέρουν τα κίνητρα, το παρελθόν, οι προσωπικότητες και οι αντιλήψεις τους, παρουσιάζουν ένα κοινό στοιχείο: Την μοναξιά.
Αυτή επιδιώκει εσκεμμένα την κοινωνική απομονώση, αυτός δείχνει να ψάχνει την επαφή. Θα μάθουνε να ζούνε μαζί και σταδιακά και αναπόφευκτα το τοίχος που υπάρχει μεταξύ τους θα γκρεμιστεί.
Σπουδαία ταινία, μινιμαλιστική προσέγγιση και εξαιρετικές ερμηνείες μέσα σε ένα μουντό, υποτονικό και μίζερο αγροτικό περιβάλλον. Το μικρό της μήκος βοηθάει πολύ στο να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή, εφόσον οι ρυθμοί της ταινίας είναι ιδιαίτερα αργοί. Το πλούσιο συναίσθημα που βγαίνει από αυτήν όμως μας αποζημιώνει.

No.17: Best Coast - Crazy For You

H Bethany Cosentino, ως βέρα Καλιφορνέζα, θα είναι εδώ για να μας θυμίζει πόσο όμορφη είναι η καλοκαιρινή περίοδος. Με ναζιάρικη διάθεση, lo-fi αισθητική και ανάλαφρο θεματικό περιέχομενο δύσκολα μπορείς να το αντισταθείς... (post εδώ)

51o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

 

Η αυλαία του 51ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου ανοίγει απόψε με την ταινία "127 Hours" του Danny Boyle ("Slumdog Millionaire") και για 10 ολόκληρες ημέρες θα δώσει μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Οι ταινίες πολλές και ενδιαφέρουσες εκ πρώτης όψεως, και ως εθελοντής για πρώτη φορά θα προσπαθήσω να προλάβω να δω όσες περισσότερες μπορώ...

Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Καλή μας ψυχαγωγία...