MY WEEKLY REVIEW

(+) ''Βored to Death''. Η νέα φοβερή σειρά που πριν από λίγες μέρες ανακάλυψα. Με πρωταγωνιστές τους Jason Schwartzman (''The Darjeeling Limited'', ''Funny People''), Zach Galifianakis (''Hangover''), τον απολαυστικό Τed Danson και την γλυκύτατη Οlivia Thirlby (''The Wackness'', ''What Goes Up''). Το σενάριο χαρακτηρίζεται από χιούμορ και ευφυϊα, κοφτερούς διαλόγους και καλογυρισμένα πλάνα. Στο μικροσκόπιο η ζωή ενός συγγραφέα που ζει στο Μανχάταν, που μετά από έναν πικρό χωρισμό και χωρίς καλλιτεχνική έμπνευση αποφασίζει να γίνει ερασιτέχνης, ιδιωτικός ντετέκτιβ...

(-) Kαι νόμιζα ότι κάτι τέτοιο θα έβλεπα μόνο στην ελληνική τηλέοραση. Ανακάλυψα ότι η ανθρώπινη βλακεία δεν γνωρίζει όρια...Στο γερμανικό MTV προβάλλεται το ριάλιτι ''Paris Hilton's My New BFF (best friend forever). Στην συγκεκριμένη σειρά η ψωνάρα Paris αναζητά και επιλέγει μέσω μιας διαδικασίας τύπου Big Brother, Next Top Model κ.τ.λ την (ή και τον) νέα κολλητή της. Οι θεόχαζες wanna be φίλες της Paris, αλλά και διάφοροι ''άντρες'' υποβάλλονται σε τεστ και ποικίλες δοκιμασίες (π.χ. ποιά έχει το καλύτερο γούστο, ποιά αντέχει τα συνεχόμενα ξενύχτια), κλαίνε και χαζογελάνε, προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν την Paris και να κερδίσουν την εκτίμησή της...Περιμένω και κάτι αντίστοιχο για την Ελλάδα στο μέλλον με πρωταγωνίστρια την Τζούλια Αλεξανδράτου...

(+) Νέο side project από τον Thom Yorke, o οποίος μάλλον δεν ησυχάζει ποτέ. ''Αtoms for Peace'' ονομάζεται και συμμετέχουν οι Flea (RHCP) και Joey Waronker (Beck). Το εν λόγω μουσικό σχήμα θα δώσει 8 συναυλίες στις Η.Π.Α.

(+) Sex & Drugs & Rock & Roll. H ταινία για τη ζωή του Bρετανού punk-rock αστέρα Ian Dury. H βιογραφία ακολουθεί τον ηγέτη των Blockheads, σημαντική μπάντα του new wave και punk κινήματος στα τέλη των 70s, από την παιδική του ηλικία, τον ανώμαλο δρόμο προς την καταξίωση και τον θάνατό του. Μιλάνε για σπουδαία ερμηνεία του Andy Serkis, τον γνωστό gollum του άρχοντα των δαχτυλιδιών. Tην περιμένουμε...

(+) Το πάρα πολύ καλό τρίτο άλμπουμ των Καναδών You Say Party! We Say Die!. ''ΧΧΧΧ'' το όνομά του. Απολαυστικότατoς dance-punk, new-wave ήχος, ενισχυμένος από δυναμικά γυναικεία φωνητικά. Ακούστε το, θα σας φτιάξει...

Cold Souls

Δραματική κωμωδία, Η.Π.Α./Γαλλία 2009 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: O Paul (Paul Giamatti) είναι ένας ηθοποιός που περνάει δύσκολες στιγμές. Είναι κλεισμένος στον εαυτό του, συνέχεια κακόκεφος και αντιμετωπίζει δυσκολίες στο ανέβασμα της θεατρικής παράστασης ''Bάνια'' του Τσέχοφ. Διαβάζοντας ένα ενδιαφέρον άρθρο σε μια εφημερίδα αποφασίζει να προβεί σε αφαίρεση της ταλαιπωρημένης ψυχής του...

''Μεταμόσχευση ανθρώπινων ψυχών''. Αυτή είναι η νέα μόδα σύμφωνα με τo ''Cold Souls'' της Sophie Barthes. Άνθρωποι που έχουν βαρεθεί ή κουραστεί από την πολύπλοκη ψυχή τους, μετά από μια διαδικασία αφαίρεσής της, έχουνε την δυνατότητα είτε να μείνουν άψυχοι για ένα διάστημα ή να δανειστούν μια ξένη, κατά προτίμηση διάσημη ψυχή ενός άλλου πελάτη. Η δουλειές ανθούν, και η παράνομη διακίνηση ψυχών είναι κάτι συνηθισμένο μεταξύ Ρωσίας και Η.Π.Α. Aκούγοντας τα παραπάνω, ο Paul βρήκε τη λύση να απαλλαγεί από την ''δύσκολη'' ψυχή του, αλλά τα πράγματα παίρνουν μια περίεργη τροπή...

Η μεταφυσική αυτή dramedy, δανείζεται αρκετά στοιχεία από τα ιδιαίτερα ''Being John Malkovich'', ''Eternal Sunshine of the Spotless Mind'' και ''Synecdoche, New York'' και μας παρουσιάζει μια αρκετά ενδιάφερον, ημι-πρωτότυπη και αστεία υπόθεση με κεντρικό πρόσωπο τον πολύ καλό Paul Giamatti, που υποδύεται τον ίδιο του τον εαυτό. Mε βλέμμα μονίμως προβληματισμένο και φευγαλέο, και νευρωτική συμπεριφορά ο Giammati αποτελεί το σίγουρο χαρτί της ταινίας και κατάλληλο άτομο για την ενσάρκωση ενός τέτοιου απαιτητικού ρόλου. Κάποια κλισέ βέβαια, όπως π.χ. οι κακοί, μαφιόζοι Ρώσοι και μερικές περίεργες σουρεαλιστικές καταστάσεις στην εξωτική Πετρούπολη δεν απουσιάζουν.

Γενικά, διατηρώντας ένα ανάλαφρο ύφος, με κάποιες σοβαρές, και μερικές άλλες χιουμοριστικές στιγμές, η ταινία δείχνει να θέλει κάτι να μας πει. Έτσι, οι ρύθμοι της σύγχρονης, απαιτητικής ζωής που καθημερινά μας ταλαιπωρούν και υπαρξιακά θέματα μπαίνουν εύστοχα στο μικροσκόπιο της δημιουργού και προβάλλονται με έναν διασκεδαστικό τρόπο.

6.7/10

The Fieros - The Fieros EP

Indie Rock, EP (Κυκλοφορεί από τις 26 Ιανουαρίου)

Οι Fieros είναι τέσσερις τύποι που τα σπάνε (μουσικά τουλάχιστον). Αποτελούνται από τα αδέρφια Aaron και Joey McClellan, το φιλαράκι τους Chris Holston και τον πρώην drummer των Midlake, McKenzie Smith. Προέρχονται από το Dallas, μετακόμισαν και εγκαταστάθηκαν στο Brooklyn και μας χάρισαν το άκρως απολαυστικό Τhe Fieros EP, που περιέχει 6 δυνατά, γκαζιάρικα rock'n'roll κομμάτια. Πετυχαίνουν απόλυτα τον σκοπό τους, έχοντας το πιασιάρικο rock'n'roll ύφος, καταφέρνουν μέσα σε 16 λεπτάκια της ώρας να ξεσηκώσουν τον ακροατή.

Έτσι δεν είναι μόνο το σέξυ, ρετρό και καλαίσθητο εξώφυλλο που σε φτιάχνει και προδιαθέτει ευχάριστα, αλλά και η μουσική που κολλάει στο μυαλό σου και εύχεσαι να τους ακούσεις τουλάχιστον κάπου εκεί έξω σε κανένα μπαρ κάποια στιγμή...

Προτείνω ανεπιφύλακτα το φοβερό ''In my Veins'' στο repeat..

Whip It

Κωμωδία, Η.Π.Α. 2009 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: H 15χρονη Bliss (Ellen Page) στην προσπάθειά της να αποδράσει από την μιζέρια της μικρής κωμόπολης Bodeen (Texas) στην οποία κατοικεί, ανακαλύπτει ένα πρωτάθλημα γυναικείου πατινάζ στο γειτονικό Austin...

Αρκετά καλό το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Drew Barrymore, που με το Whip It μας παρουσιάζει μια ευχάριστη, φρέσκια και feel good αισθητικής κωμικοδραματική ταινία. Λειτουργώντας περισσότερο με το συναίσθημα, το μεράκι και τον ενθουσιασμό, αλλά έχοντας και την πλήρη υποστήριξη του γυναικείου cast το αποτέλεσμα επί της οθόνης μοιάζει επιτυχημένο.

Αυτό που σίγουρα καταφέρνει εδώ η νέα σκηνοθέτης είναι να κάνει τις πρωταγωνίστριές της να αποδώσουν πλήρως ικανοποιητικά τους διαφορετικούς ρόλους. Τόσο η απαιτητική μάνα Βrooke (Marcia Gay Harden), όσο και η γυναικεία ομάδα του πατινάζ (Kristen Wiig, Juliette Lewis, Drew Barrymore) δημιουργούν ένα υπέροχο περιβάλλον ανάπτυξης και υποστήριξης για την ταλαντούχα και προσωπικά αγαπημένη Ellen Page, η οποία είναι για μια ακόμη φορά απόλυτα εκφραστική σε ένα επαναστατικό εφηβικό ρόλο.

Η τελευταία τα βάζει με τους γονείς της, τα φτιάχνει και τα χαλάει με έναν νεαρό ροκά, έχει προβλήματα με την αστυνομία και την κολλητή της, εργάζεται σε ένα μίζερο-κλασικό αμερικάνικο εστιατόριο της περιφέρειας και αντιμετωπίζει την ζήλια και τον ανταγωνισμό στο πρωτάθλημα πατινάζ. Σίγουρα κάποια κλισέ μέσα στις παραπάνω περιπτύξεις και γενικότερα αθώες κόντρες θα βρεθούν, αλλά εν τέλη η ανεμελιά και το υπέροχο soundtrack της ταινίας θα κερδίσουν τις εντυπώσεις και θα χαρίσουν στον θεατή μια εύπεπτη, διασκεδαστική, εφηβική dramedy. Αυτή τη χρονική στιγμή, η καταλληλότερη ταινία για να γεμίσει τις βαρετές απογευματινές ώρες...

7.2/10

Beach House - Teen Dream

Dream Pop, LP (Κυκλοφορεί από τις 26 Ιανουαρίου)

Αν εξαιρέσω το κάπως ανέμπνευστο εξώφυλλο, οι Beach House είχανε τουλάχιστον την μουσική έμπνευση να μας προσφέρουν 10 ονειροπόλα pop κομμάτια τα οποία βρίσκονται στον νέο, τρίτο τους δίσκο ''Teen Dream''.

Και η λέξη ''Dream'', συνυφασμένη με την λέξη ''ατμόσφαιρα'' είναι οι λέξεις-κλειδιά για το εν λόγω δημιούργημα του διδύμου από την Βαλτιμόρη. Και δεν αποκλίνουν ούτε λεπτό από τον στόχο τους. Με παραγωγό τον Chris Coady (Yeah Yeah Yeahs, TV on the Radio), την απαλή φωνή της Victoria Legrand, αλλά και την αρμονική συνύπαρξη των πληκτρών, drum machine, πιάνου και των κομψών κιθάρων το ''Teen Dream'' γοητεύει από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό τοποθετώντας τον ακροατή του σε μια dreamy ατμόσφαιρα, όπως το συνηθίζουν να κάνουν συγκροτήματα σαν τους Mazzy Star και Slowdive...Μπράβο!

Ξεχωρίζω από ένα συμπαγές μουσικό σύνολο το εισαγωγικό ''Zebra'' και το μελωδικό ''Walk in the Park''..

Big Fan

Δράμα/Κωμωδία, Η.Π.Α. 2009 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: O Paul (Patton Oswalt) είναι ένας σκληροπυρηνικός, ορκισμένος οπάδος των New York Giants. Πώς θα αντιδράσει όμως όταν εξαιτίας μιας παρεξήγησης σε νυχτερινό κέντρο θα φάει το ξύλο της ζωής του από τον αγαπημένο του παίχτη?

Και ακριβώς σε αυτό το σημείο φαίνεται ο τρελός οπαδός. Όχι αυτός που μόνο παρακολουθεί την ομάδα του, χαίρεται για τις νίκες και στενοχωριέται για τις ήττες της. Όχι αυτός ο οπαδός που πηγαίνει στο γήπεδο να την δει να παίζει και μαλώνει/συζητά με φίλους και γνωστούς για την πορεία της. Ο Robert D. Siegel, σεναριογράφος του ''The Wrestler''(2008), αναλύει την ψυχοσύνθεση ενός διαφορετικού τύπου οπαδού. Ο Paul στην ουσία δεν έχει προσωπική ζωή, αλλά η καθημερινότητά του, οι ελπίδες, οι φόβοι και τα όνειρα στη ζωή του είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τους λατρεμένους του Giants. Ξενυχτάει, κλαίει και ευχαριστιέται με την ομάδα και τον αγαπημένο του παίχτη, τον προσωπικό του ''θεό'', δεν υπάρχει τίποτα άλλο για αυτόν που να έχει νόημα στην ζωή του.
Και τότε, λόγω ενός ατυχές περιστατικού, ο Paul βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα. Να ακούσει την οικογένειά του και την αστυνομία και να αποζημιωθεί για τα σωματικά και ψυχικά τραύματα που του προκάλεσε το ίνδαλμά του, ή να αγνοήσει το προσωπικό του όφελος για χάρη του παιχταρά και της ομάδος? Εδώ που τα λέμε, δύσκολο να πει κανείς αν υπάρχει προσωπικό όφελος ή αν αυτό μεταφράζεται σε κάτι διαφορετικό για τρελαμενούς οπαδούς σαν τον Paul.

Mπορεί η υπόθεση του ''Big Fan'' να διαδραμίζεται στις Η.Π.Α., αλλά αναμφίβολα ο αθλητισμός και παράλληλα ο φανατισμός είναι παγκόσμια φαινόμενα, με ομοιότητες σε κάθε γωνιά της γης. Κολλημένοι οπαδοί υπάρχουνε παντού, και εδώ στην Ελλαδίτσα μας, έτσι μόνο για την υπόθεση και τα μηνύματα που εύστοχα διαπερνά η ταινία αξίζει να παρακολουθηθεί. Με μικρό budget και λίγα μέσα στη διάθεσή του, ο Siegel, με αμεσότητα, χιούμορ και απλό σενάριο, μας χαρίζει μια πολύ καλή ταινία. Ιδιαίτερα πειστική και ρεαλιστική η ερμηνεία του πρωταγωνιστή, που επί της οθόνης αποκρυπτογραφεί αποτελεσματικά τις σκέψεις, τις ανθρώπινες σχέσεις και τα συναισθήματα ενός ακραία παθιασμένου φαν..

7.0/10

MY WEEKLY REVIEW

Η επαναφορά του weekly για το 2010 μετά από ένα διάλειμμα αρκετών εβδομάδων, κυρίως λόγω εξεταστικής, που επιτέλους τελείωσε...Νέα από τον κινηματογράφο, μουσικά σχόλια και άλλα πολλά (σχεδόν) κάθε Σαββατοκύριακο..

(+) Δύο ταινίες περιμένω αγωνιωδώς. Για την πρώτη τα είπαμε εδώ. Η δεύτερη είναι η ταινία ''The Runaways'', δηλαδή την ιστορία του ομώνυμου εφηβικού, κοριτσίστικου συγκροτήματος των 70's. Την γνωστή frontman της μπάντας Joan Jett, την ενσαρκώνει η αγαπημένη Kristen Stewart, αποσπώντας θετικά σχόλια και από την ίδια την τραγουδίστρια. Η επίσημη πρεμιέρα της στις Η.Π.Α. είναι στις 19 Μαρτίου. Οπότε εμείς εδώ περιμένουμε...Eδώ και το trailer.

(+) Τα ερχόμενα σπουδαία live στην συμπρωτεύουσα. Editors στις 15 Απριλίου, Piano Magic στις 21 Μαρτίου. Ιan Brown στις 26 Φεβουαρίου. Να τους τιμήσουμε. Τον Richard Hawley δυστυχώς δεν μπόρεσα να τον δω...

(+) Το εκπληκτικό animation ''Mary and Max''. Έκανε πρεμιέρα στην χώρα μας την προηγούμενη Πέμπτη. Ομοίου επιπέδου με το περσινό ''Up'', απλώς όχι τόσο εμπορικό. Αναμφίβολα κάτι παραπάνω από απλά κινούμενα σχέδια, τόσο από τεχνικής, όσο και από συναισθηματικής σκοπιάς. Διαβάστε εδώ το review.

(+) H indie ρομαντική ταινία ''Medicine for Melancholy''(2008). Mια εκκεντρική ερωτική ιστορία μεταξύ δύο ανθρώπων στην πόλη του San Francisco. Όμορφη φωτογραφία και υπόθεση με αρκετές κοινωνικές προεκτάσεις που προκαλούν το ενδιαφέρον του θεατή.

(-) Η ότι να'ναι εμφάνιση του Liam Gallagher στα Brits. Παρέλαβε το βραβείο για το ''BRIT's Album
of 30 Years'' και έπειτα πέταξε το βραβείο και το μικρόφωνο στο κοινό, δημιουργώντας προβλήματα και μαλώνοντας με τους ιθύνοντες. Μιλώντας για την ιστορία των Oasis, αναφέρθηκε σε πολλούς, αλλά παρέλειψε να αναφερθεί στον αδερφό του, που ήτανε και η ψυχή της μπάντας...

(+) To UpnLoud Party στον ΘΕΡΜΑΪΚΟ, στην παραλία.  Όμορφες μουσικές, με την ίδια, ανεβασμένη διάθεση. Αυτή τη φορά πραγματοποιήθηκε σε διαφορετικό χώρο, σε ένα από τα ιστορικότερα cafe-bar της Θεσσαλονίκης.

(+) Nic Cage As Everyone. Ρήξτε μια ματιά σε αυτό το απίθανο blog, που απεικονίζει την φάτσα του ηθοποιού Nicolas Cage ενσωματωμένη σε φάτσες μεγάλων προσωπικοτήτων. Ξεκαρδιστικό! Ένα παράδειγμα ακολουθεί...(Πασίγνωστη ποπ τραγουδίστρια γνωστή για τις ακραίες εμφανίσεις της...)

Wendy and Lucy (Γουέντι και Λούσι)

Κοινωνική, Η.Π.Α. 2008 (Έκανε πρεμιέρα στις 7 Ιανουαρίου)

Υπόθεση: Το ταξίδι της Wendy (Michelle Williams) με το σκυλί της Lucy για ένα καλύτερο μέλλον στην Αλάσκα διακόπτεται απρόσμενα στο Όρεγκον, όπου χαλάει το παλιό της αυτοκίνητο και έπειτα χάνει και την μοναδική της σύντροφο...

Καθαρόαιμη, χαμηλού κόστους και μικρής διάρκειας, indie παραγωγή που σε κερδίζει με την σεναριακή και σκηνοθετική λιτότητα που την χαρακτηρίζει. Το ''Wendy and Lucy'', με αμυδρά μέσα και λίγους, αλλά απόλυτα ρεαλιστικούς χαρακτήρες απεικονίζει με άμεσο τρόπο την παρακμή της αμερικανικής επαρχείας και την καταστροφή του ''american dream''. Δεν την θεωρώ road movie, εφόσον ο θεατής δεν βιώνει ούτε την αφετηρία, ούτε το τέρμα του ταξιδιού, αλλά μια καταστροφική, αλλά ουσιαστική στάση στο Oregon.

Γνωρίζουμε την πρωταγωνίστρια Michelle Williams σε έναν ευάλωτο και προσγειωμένο ρόλο, που παρόλο τις αντίξοες συνθήκες και την έλλειψη χρημάτων προσπαθεί για ένα καλύτερο αύριο. Σε αυτόν τον αγώνα όλο και περισσότερο συνειδητοποιεί ότι πρέπει να κάνει θυσίες για να πετύχει τους στόχους της. Γνωρίζει ανθρώπους που την βοηθούν και την συμπαραστέκονται, αλλά και άτομα που αδιαφορούν ή θέλουν να την εκμεταλλευτούν. Μοναδικό της στήριγμα και σύντροφος η Lucy, με την οποία μοιράζεται τους φόβους, τις ελπίδες και τις ανησυχίες της.

Σε αντίθεση με την νοσταλγική, μελαγχολική εικόνα της ταινίας, το πρόσωπο της πρωταγωνίστριας δεν παύει να δείχνει αισιόδοξο και λαμπερό, προσφέροντάς μας μια βαθιά ανθρώπινη νότα σε ολόκληρη την ταινία.

7.2/10

BRIT Awards 2010

H εκκεντρική Lady Gaga ήτανε η μεγάλη χθεσινή νικήτρια των φετινών Brit Awards. Μουσικά δεν μου λέει τίποτα, ουτέ την έχω ακούσει ποτέ ή ασχοληθεί μαζί της, οπότε δεν εκφέρω γνώμη για το πρόσωπό της. Και χθες πάντως έστρεψε ως συνήθως τα φώτα της δημοσιότητας πάνω της εξαιτίας της προκλητικής της εμφάνισης (βλέπε επάνω).

Μεγάλη διάκριση και για τους Oasis. Αναμφίβολα το δεύτερό τους άλμπουμ ''(What's the Story) Morning Glory?'', το οποίο με στιγμάτισε κατά την εφηβική ηλικία μου, είναι δίσκος-σταθμός για την brit pop και την μουσική των 90s γενικότερα. Τώρα ο τίτλος που αποκόμισε ''BRITs Album of 30 Years'' ακούγεται όμως κάπως too much, αν σκεφτούμε 30 χρόνια είναι μια πολύ μεγάλη χρονική περίοδος...Αλλά εντάξει σε σύγκριση με άλλες υποψηφιότητες, μάλλον το άξιζε. Το βραβείο το πήρε o Liam μόνος του και το πέταξε στο κοινό(!), εφόσον ο Noel δεν δέχτηκε να παραβρεθεί στην τελετή μαζί με τον αδερφό του.

Χάρηκα ιδιαίτερα για το άλμπουμ ''Lungs'' της Florence, που κέρδισε τον τίτλο ''Best British Album''. Το ίδιο θα έκανα και εγώ, όπως έχω δηλώσει και στο κοντινό παρελθόν, για μένα ο καλύτερος δίσκος του 2009. Συμφωνώ και με τον νικητή της κατηγορίας ''Best British Group'', στην οποία νικητής στάθηκε το group Κasabian. Φοβερός δίσκος, εκπληκτική μπάντα που είχα και την τύχη να δω live το καλοκαίρι. Ακούγεται ότι το καλοκαίρι υπάρχει περίπτωση να τους δούμε και στην χώρα μας...

Αναλυτικά:

The BRITs Hits 30
Spice Girls

British Male Solo Artist
Dizzee Rascal

International Male Solo Artist
Jay-Z

BRITs Album of 30 Years - Oasis
‘(What’s The Story) Morning Glory’

British Breakthrough Act
JLS

Best British Group
Kasabian

Best International Newcomer
Lady GaGa

International Female Solo Artist
Lady GaGa

Best British Female
Lily Allen

Best International Album
Lady GaGa - ‘The Fame’

Best British Single
JLS - ‘Beat Again’

Best British Album
Florence & The Machine - ‘Lungs’

Outstanding Contribution To Music
Robbie Williams

Charlotte Gainsbourg - IRM

Alternative, LP (Κυκλοφορεί από τις 25 Ιανουαρίου)

Δεν άκουσα και με την καλύτερη προδιάθεση την τρίτη δισκογραφική δουλειά της Γαλλοαγγλίδας ηθοποιού και τραγουδίστριας Charlotte Gainsbourg. Ακόμη και σήμερα παραμένουν νωπές οι μνήμες μιας αυτοκαταστοφικής και διεστραμμένης Charlotte όπως την βίωσα στο ''Antichrist'' (post εδώ) του Lars von Trier, μια ταινία που συνεχίζει να με διχάζει εσωτερικά...

Με το δεύτερο όμως άκουσμα του δίσκου ''IRM'', που είναι η γαλλική συντομογραφία της μαγνητικής τομογραφίας, το μουσικό κλικ επιτεύχθηκε. Με τους στίχους και την παραγωγή να υπογράφει ο ταλαντούχος Beck και την ερμηνευτική ικανότητα της Charlotte Gainbourg, η συνεργασία καρποφόρησε και ένα εκπληκτικό δημιούργημα βγήκε στην κυκλοφορία.

Η Charlotte, κόρη του Γάλλου συνθέτη/ερμηνευτή Serge Gainsbourg και της Αγγλίδας ηθοποιού Jane Birkin, αμφιταλαντεύεται από το 1984 μεταξύ της κινηματογραφικής και μουσικής βιομηχανίας. Το 2007 είχε ένα σοβαρό ατύχημα από το θαλάσσιο σκι που συνηθίζει να κάνει, τις διέγνωσαν εγκεφαλική αιμορραγία και έτσι πέρασε αρκετό καιρό στην εντατική. Εξού και ο τίτλος ''IRM''. Βέβαια, επίσης σημαντική έμπνευση στάθηκε και η εμπειρία της στην προαναφερόμενη ακραία ταινία του Lars von Trier.

Έτσι λοιπόν, μουσικά από το άλμπουμ να περιμένετε ταξιδιάρικες alternative rock συνθέσεις, που συνδυάζουν γαλλική φινέτσα με αμερικάνικη τεχνογνωσία από τον Beck. Η ελκυστική φωνή της Charlotte άλλοτε αγκαλιάζει υπέροχα τις αιθέριες μουσικές μελωδίες (άκου το φανταστικό ''Vanities''), ενώ σε κάποιες άλλες στιγμές ενισχύει διεστραμμένα (με την καλή πάντα έννοια) μουσικά κομμάτια (άκου το ''Trick Pony''). Σε αρκετά σημεία, λόγω του συνολικά σκοτεινού του ύφους, θυμίζει αρκετά την αγαπημένη PJ Harvey, πράγμα που ανεβάζει ακόμη περισσότερο στην εκτίμησή μου τον δίσκο.

Ξεχωρίζω το ''In the End'' (για μεταμεσονύχτια μουσικά ταξίδια) και το ''Heaven Can Wait''. Ολόκληρο το άλμπουμ όμως αξίζει την προσοχή μας και δεν πιστεύω να το ξεχάσω στην προσωπική μουσική μου λίστα για το 2010...

Adam

Ρομαντικό δράμα, Η.Π.Α. 2009 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: O Αdam (Hugh Dancy) είναι ένας μοναχικός νεαρός που πάσχει από το σύνδρομο Asperger. Η ζωή του αλλάζει όταν στο διαμέρισμα που κατοικεί μετακομίζει μια όμορφη γειτόνισσα...

Το 2009 ήτανε η κινηματογραφική χρονιά της απεικόνισης της ρομαντικής πλευράς της Νέας Υόρκης. Από το ''(500) Days of Summer'', το ''Whatever Works'' του Woody Allen μέχρι και το ''New York, I love you'' παρακολούθησα ρομαντικές ιστορίες να εκτυλίσσονται σε περιοχές όπως το Manhattan, το Brooklyn και το Central Park. Άλλες φορές αυτές οι ιστορίες μας παρουσιάζονται ανάλαφρες και κωμικές, κάποιες φορές υπαρξιακές, ενώ άλλες φορές σοβαρές, με έντονο το δραματικό στοιχείο.

Το ''Adam'' του Max Mayer αποτελεί ένα μείγμα όλων των παραπάνω. Με κυρίαρχο στοιχείο το δραματικό, χωρίς ποτέ να καταλήγει μελό, και μικρές δόσεις γέλιου να κάνουν την εμφάνισή τους, ο Μax Mayer μας παρουσιάζει μια γλυκόπικρη ερωτική ιστορία μεταξύ δύο ιδιαίτερων προσωπικοτήτων. Από τη μια γνωρίζουμε τον Adam, ο οποίος πάσχει από μια ήπια μορφή αυτισμού και έτσι αντιμετωπίζει προβλήματα κοινωνικοποίησης και αδυναμία επικοινωνίας και έκφρασης των συναισθημάτων του. Η γυναίκα της υπόθεσης είναι η ομορφούλα Βeth (Rose Byrne), η οποία είναι απογοητευμένη από τις προηγούμενες σχέσεις της και με έναν δύσκολο πατέρα να τις κάνει την ζωή δύσκολη. Μεταξύ τους δημιουργείται μια σχέση που χαρακτηρίζεται από πολλά προβλήματα, αλλά ταυτοχρόνα είναι γεμάτη από κατανόηση και ειλικρίνεια.

Χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολικές καταστάσεις, αλλά όντας προσγειωμένο και ρεαλιστικό, το ''Adam'' αποτελεί ένα μικρό διαμαντάκι στο είδος του. Το σενάριο είναι καλά δομημένο, το φινάλε ρεαλιστικό και ανθρώπινο και οι πρωταγωνιστές πολύ καλοί στους ρόλους τους. Ιδιαίτερα ο Hugh Dancy (''Confessions of a Shopaholic'') διαχειρίζεται ορθά και ισορροπημένα τον δύσκολο ρόλο του δίνοντας επιπλέον πόντους ανθρωπιάς και ρεαλισμού σε μια πολύ καλή ανεξάρτητη ταινία.

7.3/10

Good Shoes - No Hope, No Future

Indie Rock, LP (Κυκλοφορεί από τις 25 Ιανουαρίου)

''Νο Hope, No Future''. Επιβλητικός ο τίτλος του νέου, δεύτερου δίσκου των Λονδρέζων Good Shoes. Βέβαια κάτι καινοτόμο, μοναδικό ή ιδιαίτερο δεν θα ακούσουμε στον δίσκο της τετραμελής μπάντας. Ίσως και δεν χρειάζεται, εφόσον ο έντονος χορευτικός ρυθμός, πιασιάρικα ρεφρέν και μουσικές στιγμές που σφύζουν από ενέργεια υπάρχουν σε κάθε ένα από τα 10 κομμάτια του άλμπουμ. Τις παθιασμένες indie rock κιθάρες τις συναντάμε σταθερά από την αρχή μέχρι και το τέλος του δίσκου, ικανοποιώντας έτσι τους λάτρεις του είδους.

Οι Good Shoes κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ ''Think Before You Speak'' το 2007 και έπειτα έκαναν support σε συγκροτήματα όπως τους Rakes και Kaiser Chiefs. Έτσι σιγά σιγά δημιούργησαν το δικό τους κοινό και μια καλή φήμη για τις δυναμικές live εμφανίσεις τους.

Ξεχωρίζω το πιασιάρικο πρώτο single ''Under Control'' και το εξίσου καλό ''Ι Know'', χωρίς βέβαια τα αναφερόμενα να διαφέρουν ιδιαίτερα από τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου.

The Road (Ο δρόμος)

Περιπέτεια/Δράμα, Η.Π.Α. 2009 (Κάνει πρεμιέρα στις 11 Φεβρουαρίου 2010)

Υπόθεση: H γη αργοσβήνει. Λίγοι είναι οι επιζώντες, οι πόλεις είναι νεκρές, ο ουρανός σκοτεινός και το κρύο τσουχτερό. Ένας πατέρας (Viggo Mortensen) και ο γιος του διασχίζουν την ερημωμένη Αμερική με μοναδικό σκοπό την επιβίωση...

Μετριότατες εώς κακές ταινίες καταστροφής όπως τα ''The Book of Eli'', ''I am Legend'' και το ''2012'' εμφανίστηκαν τελευταία στις αίθουσες. Εγώ προτιμώ το ''The Road'', το οποίο διαφέρει από κάθε απόψη και απεικονίζει μια μελλοντολογική, μετα-αποκαλυπτική ιστορία από μια διαφορετική,εναλλακτική οπτικά γωνία.

Κατ'αρχήν δεν δίνεται ιδιαίτερη βάση σε πομπώδες εφέ, και δράση υπερθεαματικών διαστάσεων. Άλλωστε ο δημιουργός δεν μας αποκαλύπτει την πηγή, δηλαδή την απαρχή της περιβαλλοντικής καταστροφής. Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται στην απεικόνιση του περιβάλλοντος, σε όλες τις αποχρώσεις του γκρί. Έτσι η ταινία μας προσφέρει πολλαπλές εξαιρετικές εικόνες, που χαρακτηρίζονται από νεκρική σιωπή, εγκατάλειψη, απόγνωση και καταστροφή. Έτσι, με ηχητικό χαλί τις δημιουργίες του Nick Cave και εικόνες που απλά μιλάνε από μόνες τους, το περιβάλλον ανάπτυξης και εξέλιξης του δράματος έχει στηθεί με αριστοτεχνικό τρόπο. Έπειτα, το ''The Road'' ποντάρει στον ανθρώπινο παράγοντα, πέρα από το πρωταγωνιστικό δίδυμο, δείχνει τους κλέφτες που επιθυμούν να εκμεταλλευτούν την τραγική κατάσταση και τους μοναχικούς ανθρώπους που προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στις αντίξοες συνθήκες. Έτσι βλέπουμε με ολοκληρωμένο τρόπο την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων στον τελικό αγώνα επιβίωσης.

Από εκεί και έπειτα οι πρωταγωνιστές δεν μας παρουσιάζονται ως υπερήρωες που προσπαθούν να σώσουν τον κόσμο. Ο πατέρας δεν είναι αλάνθαστος ούτε πανέξυπνος, αλλά καταφέρνει να επιβιώσει έχοντας ως κινητήριο μοχλό την αγάπη του για τον γιό, πράγμα που διαφαίνεται έξοχα σε κάθε σκηνή. Έτσι μέσω της μεταξύ τους σχέσης, πατέρας και γιός βρίσκουν τις δυνάμεις να συνεχίζουν τον δύσκολο αγώνα επιβίωσης και αναζήτησης τροφής. Όλα τα παραπάνω δίνουν μια έντονη ρεαλιστική αίσθηση στην δραματική περιπέτεια.

Έτσι, πέρα από την άρτια σκηνοθετική δουλειά και τον καλό ρυθμό, το ''The Road'' έχει να μας δώσει και εκπληκτικές ερμηνείες, τόσο του Viggo Mortensen (''The Lord of the Rings'', ''Eastern Promises'') o οποίος με άνεση και εμπειρία σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος της ταινίας πάνω του, αλλά και των περιφερειακών ηθοποιών όπως της γυναίκας του, την οποία ενσαρκώνει η γοητευτική Charlize Theron.

Όλα τα παραπάνω μόνο οι ιθύνοντες των Oscar δεν φάνηκε να εκτίμησαν και δεν της έδωσαν ούτε μια υποψηφιότητα...Μην κάνετε και εσείς το ίδιο λάθος, αξίζει και με το παραπάνω μια ευκαιρία...

7.7/10

Revolver - Music for a while

Alternative, LP (Κυκλοφορεί από το 2009)

Οι Revolver είναι τρεις Γάλλοι που πέρυσι κυκλοφόρησαν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά με την ονομασία ''Music for a while''.

Πρόκειται όμως για ένα αγγλόφωνο μουσικό σχήμα που παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με τους περισσότερο γνωστούς συμπατριώτες τους Phoenix (εδώ το post). Βέβαια, οι τελευταίοι παρουσιάζονται περισσότερο pop, ενώ οι Revolver έχουν έντονο το στοιχείο της folk στις συνθέσεις τους.
Έτσι αυτό που μας παρέχουν οι Ambroise, Jeremie και Christophe είναι όμορφη κιθαριστική folk με την παρουσία πιάνου, τσέλου και φυσαρμόνικας. Τόσο τα φωνητικά, όσο και η προσεγμένη ενορχήστρωση των κομματιών μας βάζει σε ένα υπέροχο, νοσταλγικό μουσικό κλίμα.

Ξεχωρίζω τα ''Back to you'', ''Get around town'', ''Do you have a gun?''..

Extract

Κωμωδία, Η.Π.Α. 2009 (Ημερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)

Υπόθεση: O Joel (Jason Bateman) είναι ιδιοκτήτης ενός παράξενου εργοστασίου τροφίμων. Τα επαγγελματικά του πάνε περίφημα, αλλά τα προβλήματα στο σπίτι του θα προκαλέσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις φέρνοντας τα πάνω κάτω τόσο στην προσωπική, όσο και στην επαγγελματική του καθημερινότητα...

Ο σκηνοθέτης/σεναριογράφος Mike Judge αποδεικνύει το ταλέντο που κατέχει στο να δημιουργεί κωμωδίες που πραγματεύονται τις σύγχρονες εργασιακές συνθήκες και τις πολύπλοκες επαγγελματικές σχέσεις. Το απέδειξε περίτρανα το 1999 με το εκπληκτικό ''Office Space'' και τα πάει και αρκετά καλά με το περσινό ''Extract''.

Δυνατό του χαρτί αναμφίβολα οι ακραία διασκεδαστικοί χαρακτήρες που δημιουργεί, που τυγχάνει να ενσαρκώνονται και από ταλαντούχους ηθοποιούς. Με την αστείρευτα σέξυ Mila Kunis, στον ρόλο της πεταχτούλας απατεώνισσας, τον απρόσμενα απολαυστικό Ben Affleck, ως τον προσωπικό του φίλο/drug dealer και την γοητευτική συζυγό του (Kristen Wiig) που τα φτιάχνει με έναν χαζό ζιγκολό χτίζει ένα αστείο περιβάλλον που πυροδοτεί πολλές στιγμές γέλιου. Αν προσθέσω και τους ταλαντούχους J.K. Simmons και David Koechner το γέλιο πολλαπλασιάζεται.

Έτσι μέσω των ευχάριστων κωμικοτραγικών στιγμών και έξυπνων διαλόγων ο δημιουργός σατιρίζει τον σύγχρονο, απαιτητικό τρόπο ζωής και την ανεπιτυχή προσπάθεια μερικών ανθρώπων να διατηρούν τις ισορροπίες μεταξύ επαγγέλματος και προσωπικής ζωής, εις βάρος του ίδιου τους του εαυτού.

6,5/10

Spoon - Transference

 

Indie Rock, LP (Κυκλοφορεί από τις 18 Ιανουαρίου)

Έβδομος κατά σειρά δίσκος o ''Transference'' από τους Αμερικανούς Spoon. H παρέα του frontman Britt Daniel σχηματίστηκε το 1993 διατηρώντας μέχρι και σήμερα το γνήσιο αμερικάνικο rock ύφος τους. Το άνοιγμα στο ευρύ κοινό επιτεύχθηκε βέβαια σχετικά αργά, συγκεκριμένα το 1997, με το προηγούμενό τους άλμπουμ ''Ga Ga Ga Ga Ga''. 

Το ''Transference'' μας χαρίζει έντονες κιθαριστικές στιγμές, που χαρακτηρίζονται από έναν πιασιάρικο ρυθμό, απλό ήχο και πεντακάθαρα φωνητικά του Daniel. Υπάρχουν και οι εκπλήξεις, όπως η τίμια μπαλάντα με την συνοδεία πιάνου, ''Goodnight Laura''. Έτσι το συγκρότημα από το Τέξας, χωρίς να πειραματίζεται ιδιαίτερα στον ήχο του, αλλά μένοντας πιστό στα στοιχεία που το καθιέρωσαν μας προσφέρει έναν αρκετά καλό δίσκο.

Ξεχωρίζω ιδιαίτερα το πιασιάρικο ''Trouble Comes Running'' και το ''βαρύ'' ''Nobody Gets Me but You''..

Up in the Air (Ραντεβού στον Αέρα)

Δραματική κωμωδία, Η.Π.Α. 2009 (Έκανε πρεμιέρα στις 4 Φεβρουαρίου)

Υπόθεση: Ο Ryan Bingham (George Clooney) θεωρητικά νιώθει ευτυχισμένος. Επαγγελματικά, είναι ανώτερο στέλεχος μιας εταιρείας που διεκπεραιώνει απολύσεις σε διάφορες επιχειρήσεις ανά των Η.Π.Α. Την δουλειά του την κάνει ψυχρά και με μαεστρία, έχοντας την ικανότητα να απολύει κόσμο χωρίς αυτό να τον φθίρει εσωτερικά. Παράλληλα, είναι εργένης, αποκομμένος από οικογενειακές υποχρεώσεις και θερμός υποστηρικτής των εφήμερων σχέσεων. Όλα τα παραπάνω υποστηρίζονται από την εναέρια καθημερινότητά του, εφόσον η εργασία του τον αναγκάζει, αλλά και ο ίδιος αγαπάει, να ταξιδεύει συνεχώς με το αεροπλάνο. Σταδιακά όμως, διάφορες προσωπικές καταστάσεις τον υποχρεώνουν να κάνει μια ανώμαλη αναγκαστική προσγείωση...

Ο Jason Reitman (''Juno'', ''Thank you for smoking'') μας έχει δώσει και στο παρελθόν σπουδαίες, και κυρίως πανέξυπνες ταινίες. Και η μόλις τρίτη του ταινία ''Up in the Air'' (υποψήφια για 6 Oscars), συνεχίζει σταθερά στα ίδια, αν όχι ανώτερα δημιουργικά επίπεδα. Πολυεπίπεδο, στοχαστικό και φοβερά ρεαλιστικό συμπυκνώνει σε 109 λεπτά όλες τις σημαντικές πτυχές της σύγχρονης, δύσκολης και πολύπλοκης ζωής. Στον μεγεθυντικό φακό του Reitman μπαίνουν η σκληρή φύση των ερωτικών σχέσεων, ο σύγχρονος ρόλος της οικογένειας και το βαρύ οικονομικό κλίμα σε συνδυασμό με το ανασφαλές επαγγελματικό μέλλον στην σκιά της οικονομικής κρίσης.

Ένας μετρ των απολύσεων, τον οποίων ενσαρκώνει σχεδόν αριστοτεχνικά ο George Clooney, είναι αυτός που συνδέει, διαταράσει και αναθεωρεί το σύμπλεγμα του παραπάνω τριπτύχου. Κυριολεκτικά ο πρωταγωνιστής ζει στον αερά. Είναι άριστος, σχεδόν ρομποτικός εν ώρα εργασίας. Λατρεύει τα ταξίδια και γίνεται περήφανος συλλέκτης μιλίων και χρυσών καρτών. Αδιαφορεί για τον θεσμό της οικογένειας και την προοπτική μιας σταθερής, ερωτικής σχέσης. Νιώθει περισσότερο οικείος στα αεροπλάνα και στις αίθουσες αναμονής των αεροδρομίων. Η φιλοσοφία του είναι να μην σέρνει πίσω του βαριές συναισθηματικές αποσκευές, αλλά άδειες. Έτσι αποφεύγει να αναπτύσσει ανθρώπινες σχέσεις, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Η κίνηση για αυτόν είναι ζωή, η μονιμότητα/σταθερότητα της γης θάνατος. Χωρίς όμως να λαμβάνει υπόψη την κίνηση των γεγονότων γύρω από την ζωή του, όπως την γνωριμία με μια γοητευτική, εξίσου ταξιδιάρα γυναίκα (Vera Farmiga), τον γάμο της αδερφής του και την απρόσμενη μεταβολή του εργασιακόυ του περιβάλλοντος, ξαφνικά συνηδειτοποιεί ότι πρέπει να αρχίζει να γεμίζει τις αποσκευές του...

Με κοφτερούς διαλόγους, ικανοποιητική ροή, εκπληκτικές ερμηνείες κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των πρωταγωνιστών και με μια άρτια σκηνοθετική δουλειά (αποκορύφωμα οι άκρως ρεαλιστικές συνεντεύξεις απολύσεων) αυτό που τελικά πετυχαίνει η ταινία είναι να μας καθηλώσει στα γήινα γεγονότα της ζωής και σε μεγάλα, αλλά και μικρά πράγματα που έχουνε ιδιαίτερη σημασία..

8/10

Karen O and the Kids - Where The Wild Things Are Soundtrack

Alternative, OST (Κυκλοφορεί από τις 29 Σεπτεμβρίου)

Για την ταξιδιάρικη ταινία του Spike Jonze τα είπαμε εδώ.
Σχετικά με την μουσική επένδυση αυτή τη φορά μην περιμένετε μια πολύχρωμη και ποικολόμορφη indie μουσική συλλογή με την συμμετοχή διαφόρων καλλιτεχνών και συγκροτηματών. Έτσι απουσιάζει και το ''Wake Up'' των Arcade Fire που ακούγονταν κατά τη διάρκεια του επίσημου trailer.
Ο δημιουργός Spike Jonze παραχωρεί ολόκληρο το μουσικό μέρος της ταινίας, που αναμφίβολα παίζει έναν ουσιαστικό ρόλο στην διήγηση και εξέλιξη της περιπέτειας του μικρού Μαξ, στην Karen O των Yeah Yeah Yeahs.
Η τελευταία, συνεργαζόμενη με διάφορους συνεργάτες και φίλους μουσικούς, αλλά και με μια παιδική χορωδία δημιουργεί έναν μελωδικό, ακουστικό δίσκο που εναρμονίζεται πλήρως με την ταινία.

Γλυκόπικρες μουσικές συνθέσεις, συνοδευόμενες από νανουρίσματα και αυθόρμητες παιδικές φωνές αποτελούν ένα αποτελεσματικό μέσο για να ταξιδέψεις και να νοσταλγήσεις τα αθώα παιδικά χρόνια και την αστείρευτη φαντασία της τότε ηλικίας. Σε συνδυασμό με την ονειρική ατμόσφαιρα της ταινίας το συναισθηματικό αποτέλεσμα κορυφώνεται...

Έτσι λοιπόν, η σπουδαία indie rock/pop περσόνα Karen O μας παρουσιάζει την τρυφερή, αλλά και μελαγχολική της πλευρά, συνεργάζεται με παιδιά δημιουργώντας ένα γοητευτικό, δοσμένο με αρκετό συναίσθημα, μουσικό άλμπουμ που ακολουθεί πιστά την φιλοσοφία της ταινίας...

Ξεχωρίζω την πανέμορφη διασκευή ''Worried Shoes'' (Daniel Johnston) και το αθώο και συγκινητικό ''All is Love''..

Mary and Max (Μαίρη και Μαξ)

Animation, Αυστραλία 2009 (Hμερομηνία κυκλοφορίας άγνωστη)


Υπόθεση: H ταινία μας αφηγείται την ασυνήθιστη φιλία δια αλληλογραφίας που αναπτύσσεται μεταξύ δύο εντελώς αγνώστων ανθρώπων, του Max και της Mary. Η Mary είναι ένα μοναχικό 8χρονο κορίτσι από την Αυστραλία και ο Max είναι ένας 45άρης υπέρβαρος από την μακρινή Νέα Υόρκη...

Το ''Mary and Max'' του Αdam Elliot για μένα αποτελεί το αντίπαλο δέος του γνωστού animation της Pixar ''Up''. Και οι δύο ταινίες είναι τεχνικά συγκλονιστικές, αλλά επιπλέον γεμάτες ανθρωπιά και συναίσθημα, με βαθύτερα νοήματα. Παράλληλα όμως είναι και τόσο διαφορετικές. Αν το ''Up'' μπορώ να το περιγράψω ως αισιόδοξο, γλυκά νοσταλγικό και ηλιόλουστο, το ''Mary and Max'' είναι συννεφιασμένο, μελαγχολικό και πικρό. Όμως, ως γνωστόν η ζωή έχει και τις δύο όψεις...Έτσι τα δύο προαναφερόμενα animation έχουνε για μένα ανάλογη συναισθηματική και αισθητική αξία.

Μένοντας τώρα στο δημιούργημα του Adam Elliot να επισημάνω κατ'αρχήν τον ταχύτατο ρυθμό ανάπτυξης της ιστορίας και τον αφηγηματικό τρόπο έκφρασής της. Έτσι οι διάλογοι είναι λιγοστοί, πράγμα όμως που δεν λειτουργεί καθόλου σε βάρος της εξέλιξης και παρακολούθησης της υπόθεσης, αλλά αντίθετα δίνει την αίσθηση ενός σκοτεινού, αλλά παράλληλα τρυφερού παραμυθιού. Φυσικά και δεν απουσιάζει το γλυκόπικρο χιούμορ και η ευχάριστη αίσθηση παρακολούθησης. Επιπλέον και στον τεχνικό τομέα τα αποτελέσματα είναι εκπληκτικά. Οι ποικίλες αποχρώσεις του γκρι και καφέ, όπως και οι σκηνοθετικές λεπτομέρειες είναι καλοσχεδιασμένες και ευχάριστες στο μάτι. Οι αποχρώσεις του περιβάλλοντος, βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με τον προβληματισμένο και θλιμμένο εσωτερικό κόσμο των δύο πρωταγωνιστών. Το περιβάλλον του Max, με φόντο την γοτθική αισθητικής Νέα Υόρκη, γκρίζο όπως και η μίζερη ζωή του, ενώ της μικρής Mary από την Αυστραλία καφέ, όπως η μονότονη και ''άσχημη'' καθημερινότητά της. Έτσι το περιβάλλον και οι εκφράσεις των προσώπων απεικονίζουν τις πτυχές και τα δυσάρεστα αποτελέσματα της μοναξιάς.

Η ταινία μας παρουσιάζει τις μονότονες και θλιβερές ζωές δύο ατόμων, με πολλές διαφορές, αλλά και μια βασική ομοιότητα. Ζούνε στην απομόνωση και στο περιθώριο, νιώθουν ότι ο κόσμος δεν τους καταλαβαίνει και επιζητούν λίγο αγάπη και κατανόηση. Έτσι αυτήν την αγάπη και κατανόηση τελικά την ανακαλύπτουν από την μεταξύ τους φιλική σχέση που αναπτύσσεται, με τις καλές και τις κακές τις στιγμές, δίνοντας έτσι νόημα στην ζωή τους.

Μέσα από τις παραπάνω αρνητικές καταστάσεις, που πολλές φορές τις συναντούμε και στον πραγματικό κόσμο, το ''Mary and Max'' εξυψώνει την έννοια της φιλίας και της ατομικής ιδιαιτερότητας, ως αντίδοτο στην μιζέρια και κατάθλιψη. Οι πρωταγωνιστές του μαθαίνουν πρώτα να αποδέχονται τον εαυτό τους και μετέπειτα συνηδειτοποιούν ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει και κάποιος για αυτούς...

8,3/10