Electronica/Ambient/Dream Pop, LP
Release Date: 18/10/2011, Mute Records
Moυσική δεν είναι (πάντα) μόνο νότες, μελωδίες και ρυθμοί. Αρκετές φορές η μουσική έχει την ικανότητα πέρα από τα παραπάνω να μεταφέρει εικόνες και τα ανάλογα συναισθήματα. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο δίσκοι που έχουν και μια οπτική διάσταση ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους.
Οι M83 πάλι του Anthony Gonzalez ανέκαθεν είχαν αυτό το προσόν. Ξεκίνησαν με ambient διαθέσεις συνδυασμένες με shoegaze ξεσπάσματα μέχρι που στον τελευταίο τους δίσκο δίδαξαν την τέχνη του σύγχρονου 80s dream pop.
Αυτή τη φορά, και με τον νέο δίσκο, "Hurry Up, We're Dreaming" το στοίχημα ήταν μεγαλύτερο. 22 κομμάτια, διπλό άλμπουμ διάρκειας 72 λεπτών. Στοιχεία ικανά να καταστρέψουν την συνολική, στιβαρή αίσθηση ενός δημιουργήματος και κατ'επέκταση την τελική ποιότητα του προϊόντος. Όχι όμως εδώ. Ο ίδιος ο Gonzalez αναφέρει πως τα δύο μέρη του δίσκου λειτουργούν συμπληρωματικά, σαν δίδυμα αδέρφια. Κάθε κομμάτι του α'μέρους έχει το soulmate του στο β'μέρος. Και η παραπάνω αίσθηση μεταφέρεται με το πρώτο σοβαρό άκουσμα που ο ακροατής κάνει. Πέρα από αυτό, η ισορροπία ή καλύτερα αρμονία του άλμπουμ έχει και άλλες όψεις. Ουσιαστικά πρόκειται για την χρυσή τομή μεταξύ του πανέμορφου dreamy pop/new wave "Saturdays=Youth" (2008) και το βουτηγμένο στην ambient ατμόσφαιρα "Before the Dawn Heals Us" (2005). Όλα τα στοιχεία που χαρακτήρησαν τον ήχο των M83 την περασμένη δεκαετία βρίσκονται εκλεπτυσμένα και συσπειρωμένα όσο ποτέ σε αυτόν τον δίσκο. Εκτός από τα synths που σαφώς και υπερτερούν έναντι των άλλων οργάνων, χρησιμοποιήθηκαν αυτή τη φορά ακουστικές κιθάρες και σαξόφωνα.
Μουσική υψηλής αισθητικής που από την φύση της γεννά εικόνες που σε ταξιδέυουν, ονειρικές μελωδίες, αιθέρια φωνητικά και η αίσθηση πως εδώ δημιουργήθηκε ένα κομψοτέχνημα συνθέτουν την τελική εικόνα της φετινής δουλειάς των Μ83.
Άκου: "Wait", "Midnight City", "Μy Tears Becoming a Sea", "Steve McQueen"..
2 σχόλια:
Oμολογώ ότι δεν έχω καταλήξει ακόμα για το αν μου αρέσει ή όχι. Σίγουρα δεν κόλλησα μαζί του όπως περίμενα, και μου λείπει πολύ η παρουσία της Morgan Kibby. Έχει όμως κάτι στιγμές όπως το 'Wait' που απλά σε καθηλώνει. Η ένστασή μου πάντως είναι στη διάρκεια, που δεν την υποστηρίζει απόλυτα. Σε σημεία είναι ελαφρώς μονότονο και με κουράζει...
H διάρκεια αντικειμενικά να το δεις είναι θέμα, ιδιαίτερα με τους καθημερινούς ρυθμους ποιος θα κατσει να ακούσει εναν ολόκληρο διπλο-δίσκο διάρκειας 1:12 ωρών...για μένα όμως αυτός ο δίσκος, με την σύνδεση των κομματιών και τις γέφυρες ακούγεται και απολαμβάνεται μόνο ολόκληρος...δύσκολα μπορώ να ξεβγάλω κομμάτια και να τ'ακούσω μεμονωμένα με εξαίρεση τα 3-4 πρώτα...αλλά έχοντας χρόνο και βάζοντας τον δίσκο να παίξει απο την αρχή ως κ το τέλος μου βγάζει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που την γουστάρω, τυπικό για M83
Δημοσίευση σχολίου