The Kid with a Bike (Le gamin au velo)

Drama, Belgium/France/Italy 2011

Release Date: - , Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne

Υπόθεση: Ένα μικρό αγόρι (Τhomas Doret), εγκαταλελειμένο από τον πατέρα του και αφημένο στα χέρια της παιδικής πρόνοιας, γνωρίζει την κομμώτρια Samantha (Cecile de France) και μέσω αυτής την αγάπη και φροντίδα που του έλειπε. Παράλληλα προσπαθεί να έρθει σε επαφή με τον πατέρα του και να ανακαλύψει τα κίνητρά του...

Σε αργούς ρυθμούς θα συνεχίσει να κινείται το blog και αυτόν τον μήνα. Το (νέο) σταθερό μου ίντερνετ θα αρχίσει να λειτουργεί αρχές Νοέμβρη (πρωτοφανής καθυστέρηση για γερμανικά δεδομένα), και ένα στικάκι των 5gb ογκοχρέωσης προσπαθεί να κάνει την δουλειά του τις επόμενες εβδομάδες...

Καλά που ο αποθηκευτικός μου χώρος συντηρεί ταινίες σαν το "The Kid with a Bike" και γλυκαίνει κάπως την ελλειπή κινηματογραφική μου καθημερινότητα. Γενικότερα η νέα νταρντενική ταινία ξεχειλίζει από συναίσθημα και ανθρωπιά.

Στο επίκεντρο ένας πιτσιρικάς, που άθελα ή εθελημένα "ζωγραφίζει" ερμηνευτικά. Τόσο η υπερδραστήρια παρουσία του, όσο και η απίστευτη εκφραστικότητά του ανεβάζουν κατακόρυφα την ποιότητα της ταινίας. Ένας πιτσιρικάς που ψάχνει για την φροντίδα, την παρέα και το ενδιαφέρον που του λείπει από γονικής και όχι μόνο πλευράς. Η ταυτότητα της βιολογικής μητέρας άγνωστη, η αδιαφορία του πατέρα έντονη. Και σε ένα τέτοιο σκληρό και απάνθρωπο περιβάλλον, η παρουσία μιας κομμώτριας θυμίζει σε όλους μας πως πάντα υπάρχει κάποιος για τον καθέναν μας. Ένας που προσπαθεί να μας καταλάβει, ένας που μας φροντίζει, ένας που μας παρηγορεί και μας στηρίζει, ή απλώς περνάει όμορφα τον χρόνο μαζί μας και μας φτιάχνει την διάθεση. Και ας μην υπάρχει καμία απολύτως συγγένεια μεταξύ μας.

Ο μητρικός ρόλος ταιρίαζει απόλυτα στην Γαλλίδα Cecile de France, και η ερμηνεία της επιβεβαιώνει το παραπάνω κάθε στιγμή. Πέρα από τις υπέροχες ερμηνείες, η εύστοχη απλοϊκότητα του σεναρίου, οι υπόλοιποι χαρακτήρες και η ζωντανή, ευρωπαϊκή σκηνοθεσία αποτελούν ισχυρούς πυλώνες της ταινίας και την απογειώνουν μέσα από ένα προσγειωμένο, ρεαλιστικό και ζεστό προφίλ.

M83 - Hurry Up, We're Dreaming

Electronica/Ambient/Dream Pop, LP
Release Date: 18/10/2011, Mute Records

Moυσική δεν είναι (πάντα) μόνο νότες, μελωδίες και ρυθμοί. Αρκετές φορές η μουσική έχει την ικανότητα πέρα από τα παραπάνω να μεταφέρει εικόνες και τα ανάλογα συναισθήματα. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο δίσκοι που έχουν και μια οπτική διάσταση ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους.
Οι M83 πάλι του Anthony Gonzalez ανέκαθεν είχαν αυτό το προσόν. Ξεκίνησαν με ambient διαθέσεις συνδυασμένες με shoegaze ξεσπάσματα μέχρι που στον τελευταίο τους δίσκο δίδαξαν την τέχνη του σύγχρονου 80s dream pop.
Αυτή τη φορά, και με τον νέο δίσκο, "Hurry Up, We're Dreaming" το στοίχημα ήταν μεγαλύτερο. 22 κομμάτια, διπλό άλμπουμ διάρκειας 72 λεπτών. Στοιχεία ικανά να καταστρέψουν την συνολική, στιβαρή αίσθηση ενός δημιουργήματος και κατ'επέκταση την τελική ποιότητα του προϊόντος. Όχι όμως εδώ. Ο ίδιος ο Gonzalez αναφέρει πως τα δύο μέρη του δίσκου λειτουργούν συμπληρωματικά, σαν δίδυμα αδέρφια. Κάθε κομμάτι του α'μέρους έχει το soulmate του στο β'μέρος. Και η παραπάνω αίσθηση μεταφέρεται με το πρώτο σοβαρό άκουσμα που ο ακροατής κάνει. Πέρα από αυτό, η ισορροπία ή καλύτερα αρμονία του άλμπουμ έχει και άλλες όψεις. Ουσιαστικά πρόκειται για την χρυσή τομή μεταξύ του πανέμορφου dreamy pop/new wave "Saturdays=Youth" (2008) και το βουτηγμένο στην ambient ατμόσφαιρα "Before the Dawn Heals Us" (2005). Όλα τα στοιχεία που χαρακτήρησαν τον ήχο των M83 την περασμένη δεκαετία βρίσκονται εκλεπτυσμένα και συσπειρωμένα όσο ποτέ σε αυτόν τον δίσκο. Εκτός από τα synths που σαφώς και υπερτερούν έναντι των άλλων οργάνων, χρησιμοποιήθηκαν αυτή τη φορά ακουστικές κιθάρες και σαξόφωνα.
Μουσική υψηλής αισθητικής που από την φύση της γεννά εικόνες που σε ταξιδέυουν, ονειρικές μελωδίες, αιθέρια φωνητικά και η αίσθηση πως εδώ δημιουργήθηκε ένα κομψοτέχνημα συνθέτουν την τελική εικόνα της φετινής δουλειάς των Μ83.
Άκου: "Wait", "Midnight City", "Μy Tears Becoming a Sea", "Steve McQueen"..

Drive

Crime/Action/Drama, USA 2011
Release Date: 22/09/2011, Νicolas Winding Refn

Υπόθεση: Tην ημέρα είναι κασκαντέρ σε ταινίες, την νύχτα είναι οδηγός σε ληστείες. Κοινός παρανομαστής αυτών ο οδηγός (Ryan Gosling), το τιμόνι και το αυτοκίνητο. Όταν γνωρίζει την ντροπαλή γειτόνισσα Irene (Carey Mulligan) η μονότονη καθημερινότητά του ξαφνικά κερδίζει χρώμα, αλλά και εντελώς απρόσμενα το παιχνίδι αποκτά έναν άκρως επικίνδυνο χαρακτήρα...

Το "Drive" έχει ήδη πάρει την σφραγίδα της ταινίας της σεζόν, και πιθανόν να παίζει και πρωταγωνιστικό ρόλο στα ερχόμενα Oscar. Έτσι ένα δυνατό hype περιβάλλει το δημιούργημα του Nicolas Winding Refn, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα...
Με γνώμονα τον εκκεντρικό χαρακτήρα και με δυνατό χαρτί την αψεγάδιαστη τεχνική πλευρά της ταινίας, αυτή αναμφίβολα ξεχωρίζει από τις περισσότερες action ταινίες της δεκαετίας. Η υψηλή αισθητική εδώ κατέχει την βασιλική θέση. Η αφαιρετική αφήγηση, το λεπτομερώς προσεγμένο μοντάζ και η αριστοτεχνική σκηνοθεσία χτίζουν τις πλέον κατάλληλες συνθήκες για ένα ιδιαίτερο, υπνωτικό (και με βοήθεια της εξαιρετικής μουσικής υπόκρουσης), σινεματικό trip.
Όλα τα παραπάνω δεν θα είχανε ιδιαίτερη σημασία αν δεν υπήρχαν οι χαρακτήρες να τα υποστηρίζουν. Το ότι τούτη είναι χρονιά του Ryan Gosling το θεωρώ δεδομένο, εδώ όμως σπρώχνει τον ερμηνευτικό του πλούτο αλλό ένα σκαλί πιο πάνω. Ανώνυμος, λιγομίλητος, αινιγματικός, μοναχικός, με μια σύγχρονη αύρα από James Dean. Mε ένα ψυχρό, ψύχραιμο βλέμμα, παράλληλα όμως έντονο και ανθρώπινο. Ο κατάλληλος χαρακτήρας που λειτουργεί σαν γέφυρα μεταξύ της παραβατικής, εγκληματικής συμπεριφοράς και το ήθος του που διακατέχεται από αγάπη και δικαιοσύνη. Ταυτόχρονα όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες που συνθέτουν το περιβάλλον κίνησης της ταινίας κάνουν επίσης εξαίρετα την δουλειά τους.
Και χωρίς να υπάρχει ένα ιδιαίτερο, αξιοσημείωτο σενάριο στην ταινία του Winding Refn, η παραπάνω δύο παράγραφοι αρκούν να την βάλουν στην προσωπική μου top λίστα της χρονιάς.

Toro Y Moi - Freaking Out

 

Alternative, EP

Release Date: 13/10/2011, Carpark Records

Nα πω την αλήθεια άκουσα κάπως βιαστικά και έτσι προσπέρασα πολύ εύκολα την προ εξαμήνου ολοκληρωμένη δουλειά του Αμερικανού Toro Y Moi ή κατά κόσμον Chaz Bundick, oνόματι "Underneath the Pine". Άντε να κράτησα το συμπαθέστατο και άκρως καλοκαιρινό χιτάκι "Still Sound". Aκούγοντάς τον ξανά μέσω του φρέσκου μίνι δίσκου του "Freaking Out" αρχίζω να τον εκτιμώ σε μεγάλο βαθμό. Στα αυτιά μου θα μπορούσα να πω πως η μουσική που παράγει προσεγγίζει μουσικά εδάφη του Jamiroquai.
Όπως και να έχει, αυτή η στιλιζαρισμένη, groovy, funky, dance-electro-synth pop που βγαίνει από τα ηχεία μου ακούγεται σούπερ, φωνάζει από παντού disco 80λα, και σε αναγκάζει να πιείς ή να χορέψεις τα 5 κομμάτια μονορούφι ξανά και ξανά...

Άκου: "All Alone", "Freaking Out"..