Δεν ξέρω. Δεν το έχω ξαναπάθει. Ίσως φταίει το καλοκαίρι. Μπορεί λίγο και η καλοκαιρινή μου εργασία. Μάλλον όμως φταίει το γεγονός ότι έχω πολλά αυτήν την περίοδο στο κεφάλι μου, όχι κατ'ανάγκη αρνητικά, πράγμα που δεν αφήνει χώρο για μουσικές και ταινίες. Και εδώ που τα λέμε, όχι πως δεν ακούω νέους δίσκους, αλλά έχει εβδομάδες να με ενθουσιάσει κάτι πραγματικά και να βρω κουράγιο υπό αυτές τις άβολες συνθήκες, την μεταβατική φάση που περνάω, για να γράψω. Με τις ταινίες πάλι τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Βλέπω ελάχιστες, λογικό λόγω εποχής, και αυτές είναι τραγικές, χωρίς καμία αξία αναφοράς. Έτσι περιμένω, να ακούσω και να δω πράγματα που αξίζουν, και κυρίως να χαλαρώσω εγώ ο ίδιος και να ξαναπάρω μπρος στον τομέα του blogging που τόσο γουστάρω. Ως τότε καλό καλοκαίρι να έχουμε όλοι!
"We lost our chance to run. Now the door's too hot to touch...
...We should hold our breath with mouths together" ("Corsicana")
To κομμάτι "Corsicana" μιλάει για ένα ζευγάρι εγκλωβισμένο σε ένα δωμάτιο που καίγεται. Ζοφερό το θέμα, όπως άλλωστε μας έχουνε συνηθίσει οι Antlers. Tι δισκάρα ήτανε το "Hospice"? Mιλούσε για το πόνο, την απώλεια και την συμφορά με έναν αβάσταχτα καταθλιπτικό τόνο. Ένα καθαρόαιμο concept album με θέμα τον θάνατο. Και όλο αυτό δεν σου έδινε την εντύπωση του επιτιδευμένα μίζερου, αλλά η ιστορία του "Hospice" διακατέχονταν από μια ανατριχιαστικά ρεαλιστική αύρα. Τα πράγματα με το νέο τους πόνημα έχουνε κάπως αλλάξει. Το "Burst Apart" δεν παρουσιάζεται τόσο κλειστοφοβικό, αλλά η μελωδική μουσική σε συνδυασμό με τα αιθέρια φωνητικά του Peter Silberman μετατοπίστηκαν προς νέους ορίζοντες. Η ρίζα είναι καταθλιπτική, αλλά η τελική αίσθηση που σου μένει είναι γλυκόπικρη. Σαν να έρχεται το τέλος του κόσμου και εσύ να το απολαμβάνεις. Να έρχεται με έναν αθεράπευτα γοητευτικό τρόπο. Ίσως κάπως έτσι νιώσεις κατά την ακρόαση του "Burst Apart". Όπως και στο "Corsicana", μετά την συμφορά, την απελπισία του καιγόμενου δωματίου, αυτό που μένει είναι ο έρωτας του ζευγαριού. Έτσι για να έρθει το τέλος με έναν ρομαντικά όμορφο τρόπο...
Συνολικά, ο δίσκος διακατέχεται από την απόλυτη αρμονία μεταξύ μουσικών οργάνων και φωνητικών, με ένα υπνωτικό κύμα να παρασέρνει τον ακροατή. Κανένα από τα δύο δεν επιθυμεί την πρωτιά, παρά μονάχα την απόλυτη συνύπαρξη.
Άκου: "Εvery Night My Teeth Are Falling Out", "Parentheses", "French Exit"..
Υπόθεση: O ξενέρωτος, άβγαλτος και άκακος ασφαλιστής Tim Lippe (Ed Helms) ετοιμάζεται να εκπροσωπήσει τον εργοδότη του, μια επαρχιακή ασφαλιστική εταιρεία, σε ένα ετήσιο συνέδριο ασφάλισης στην Iowa, ονόματι Cedar Rapids. Για πρώτη φορά στην ζωή του θα αφήσει την πόλη και το κλουβί του, και θα διεκδικήσει τον τίτλο της καλύτερης ασφαλιστικής εταιρείας. Όλα αυτά πριν γνωρίσει τους βετεράνους Dean (John C.Reilly), Ronald (Isiah Whitlock Jr.) και Joan (Anne Heche), που θα του αλλάξουν τα πλάνα για το Σαββατοκύριακο και όχι μόνο...
Μετά από ορκομωσίες, μπάνια, την 3D έκδοση του "Transformers 3" που με κούρασε αφάνταστα και κάθε λογής τρεξίματα επιστρέφουμε με μια χαλαρή κωμωδία, έτσι όπως αρμόζει αυτόν τον καιρό.
"Cedar Rapids" ονομάζεται το νέο ταινιάκι του Miguel Arteta, σκηνοθέτη του συμπαθέστατου "Youth in Revolt", που κέρδισε τις εντυπώσεις στο Sundance και περιμένει την ευκαιρία του και στην Ευρώπη. Χωρίς να κερδίζει δάφνες πρωτοτυπίας, ή να χαρίζει εκτεταμένες φάσεις ασταμάτητου γέλιου, κινείται προς την σωστή κωμική κατεύθυνση, παρακολουθείται πολύ ευχάριστα και απαρτίζεται από ένα αξιόλογο και έμπειρο cast. Το χαρακτηριστικό παρουσιαστικό προφίλ του Ed Helms, σε έναν ρόλο παραπλήσιο με αυτόν του "Hangover", και η πηγαία, ατίθαση κωμική αύρα του John C.Reilly συνεργάζονται εδώ άψογα, και λειτουργούν με έναν τέρμα συμπληρωματικό τρόπο που κερδίζει τις εντυπώσεις και ανεβάζει κατά πολύ την όλη κωμωδία. Το "ώριμο" σεξαπίλ της Anne Heche σε συνδυασμό με όλους τους θεότρελους ασφαλιστικούς πράκτορες χτίζει το περιβάλλον κίνησης του σεναρίου, που περιορίζεται στους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους του ετήσιου συνεδρίου στο Cedar Rapids. Θρησκόληπτοι Ρεπουμπλικάνοι, διεφθαρμένοι και αχόρταγοι πράκτορες αποδεικνύουν στον Tim πως και ο κλάδος της ασφάλισης δεν είναι και τόσο άγιος, όσο ο ίδιος θέλει να πιστεύει πως είναι, αλλάζοντας έτσι σε μεγάλο βαθμό την δική του αφελής νοοτροπία.
