Υπόθεση: Ο θεατρικός σκηνοθέτης Caden (Philip Seymour Hoffman) ζώντας μια ζωή γεμάτο προβλήματα (οικογενειακά και υγείας) αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας ένα υπερφιλόδοξο έργο ζωής.Ένα θεατρικό έργο, σκηνοθετημένο σε μια τεράστια αποθήκη, όπου κατοικούν πρωταγωνιστές και κομπάρσοι σαν να ζούνε σε μια πόλη, συγκεκριμένα μια μικρογραφία της Νέας Υόρκης.Εκεί (ξανα)ζεί και ο ίδιος ο Caden την ζωή του, συγχωνεύοντας τις εμπειρίες του, με τις ανεκπλήρωτες φαντασιώσεις του..
Το ''Synecdoche, New York'' είναι η ταινία που δίχασε κοινό και κριτικούς όσες λίγες τα τελευταία χρόνια.Άλλοι το θεωρούν το αριστούργημα της δεκαετίας, οι υπόλοιποι μια ''υπέρβαρη'' και χαώδης ταινία.Ο σεναριογράφος (εδώ και σκηνοθέτης) Charlie Kaufman μας έχει συνηθίσει και στο παρελθόν με βαθυστόχαστες και αξιοσημείωτες ταινίες όπως τα ''Adaptation'', ''Being John Malkovich'' και ''Eternal Sunshine of the Spotless Mind''.
Εξαρχής η ταινία δείχνει ότι είναι ιδιαίτερη, και έτσι σε καθηλώνει από την πρώτη στιγμή.Από την στιγμή όμως που ο Caden αρχίζει να υλοποιεί την πρωτοποριακή θεατρική του ιδέα (περίπου στα μισά της ταινίας), έγω προσωπικά την έχασα την ταινία.Από εκείνο το σημείο ο Kaufman βάζει τον θεατή σε άλλη διάσταση, συνδυάζοντας τα πραγματικά βιώματα του πρωταγωνιστή του, με φανταστικές και σουρεαλιστικές καταστάσεις, δημιουργώντας έτσι ένα χάος.Τώρα αν την ξαναδώ, μπορεί και να αλλάξω απόψη και να κατανοήσω περισσότερα σημεία της ταινίας.Γενικά, η ταινία περιστρέφεται γύρω από υπαρξιακά ζητήματα και τονίζει την ματαιοδοξία της ζωής.
Τέλος, για άλλη μια φορά, εξαιρετικός ο Hoffman στην ερμηνεία του, προβάλλοντας με μαεστρικό τρόπο την ψυχοσύνθεση και τις βαθύτερες ανησυχίες του ως άτομο, αλλά και ως καλλιτέχνης.
Αναμφίβολα πρόκειται για μια ασυνήθιστη κινηματογραφική εμπειρία, παρόλου που στους περισσότερους (όπως και σε μένα) θα φανεί δυσνόητη σε αρκετά σημεία της.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου