Wire to Wire από Razorlight

Σκέφτηκα σήμερα να αναφερθώ σε ένα σχετικά νέο, άκρως ερωτικό τραγούδι, που έχει αρκετές πινελιές βρετανικού, εναλλακτικού ροκ ήχου.Το κομμάτι είναι το 'Wire to Wire' από τους βρετανούς Razorlight (από τον νέο τους δίσκο Slipway Fires).Το θεωρώ μία από τις ωραιότερες ροκ μπαλάντες που άκουσα τον τελευταίο χρόνο, μαζί με το 'My mistakes were made for you' των εξίσου πολύ καλών Last Shadow Puppets.
Η γνώμη μου, τέτοια τραγούδια, που έχουν την δύναμη να σου μεταδώσουν την συναισθηματική φόρτιση, με τους στίχους και τη μουσική τους, με ένα τόσο σαγηνευτικό τρόπο, δύσκολα βγαίνουν τελευταία στην αγορά.Οι Razorlight χαρακτηρίζουν το κομμάτι ως slow burning.

Τώρα, αυτό που με ενόχλησε και το αποδίδω είτε στους Razorlight, είτε στην δισκογραφική τους (Mercury/Vertigo) είναι ότι απέσυραν το πολύ καλό επίσημο videoclip του 'Wire to Wire' από παντού (εκτός ΗΠΑ), όπως και από το youtube.Μέτα από αρκετή ώρα αναζήτησης μπόρεσα και το είδα κάπου παράνομα νομίζω..ως αντικαταστάτη του παρουσιάζω μια εξαιρετική live εκτέλεση του τραγουδιού..

Ellen Page

Διαβάζοντας χθές για τη νέα ταινία που ετοιμάζει σκηνοθετικά πλέον η Drew Barrymore, το Whip It!, δεν ενθουσιάστηκα με το concept της ταινίας, αλλά χάρηκα όταν άκουσα το όνομα της πρωταγωνίστριας, η οποία θα είναι η Ellen Page.
Η μικροκαμωμένη (είναι μόλις 152cm) 22χρονη ηθοποιός από τον Καναδά, γνώρισε μεγάλη δημοσιότητα όταν συμμετείχε το 2005 στο πολυσυζητημένο ψυχολογικό θρίλερ Hard Candy, υποδυόμενη μια ραδιούργα και επικίνδυνη έφηβη που εκδικείται έναν παιδεραστή.Την
συγκεκριμένη ταινία έτυχε να την δω πριν από λίγο καιρό, μένοντας έκπληκτος το πώς μια τότε 17χρονη κοπέλα με την γλυκιά φατσούλα, μπορούσε με τόση πειστικότητα και φυσικότητα να μπει στο πετσί ενός τέτοιου δύσκολου και ΄άρρωστου' ρόλου.


Εξαιρετική βέβαια και η ερμηνεία της στο περσινό Juno.Παίζοντας έτσι μια ασυνήθιστη και 'μαγκάκι' έφηβη που μένει ξαφνικά έγκυος, κέρδισε μια υποψηφιότητα για Οscar Α'Γυναικείου Ρόλου.
Γενικά, η δηλωμένη φεμινίστρια Ellen, παρόλου που είναι μικρή σε ηλικία και φαίνεται σαν ένα ήσυχο κοριτσάκι με αγγελικό πρόσωπο, είναι γεννημένη για δύσκολους και απαιτητικούς ρόλους.Για μένα η πιο χαρισματική νεαρή ηθοποιός του Hollywood, που έχει ακόμη πολλά να δώσει στον κινηματογράφο..

Γυναίκες=Προβλήματα - Μαθηματική Απόδειξη

Δεν γνώριζα ότι τα κατά τ'άλλα βαρετά και αχώνευτα Μαθηματικά,ναι τα χρωστάω, μπορούν να γίνουν τόσο ενδιαφέρον και ψυχαγωγικά!

Δηλαδή Γυναίκες=Προβλήματα?
Όπως φαίνεται και από την παραπάνω αποδεδειγμένη σχέση μάλλον(εν μέρη βέβαια)!Κακά τα ψέματα όμως, για να είμαστε και λίγο ειλικρινής, αυτή η σχέση είναι εντελώς απλοποιημένη και μονοδιάστατη και έτσι απόμακρη από την όλη πραγματικότητα..αλλά διασκεδαστική σίγουρα είναι!

Images of Sigrid από Poni Hoax

Τελευταία όπως φαίνεται, αρχίζω να γίνομαι fan της γαλλοηλεκτρονικής μουσικής σκηνής.Μετά τους M83, Kid Loco, τώρα κατευχαριστιέμαι και τους Poni Hoax.
Το τραγούδι τους 'Antibodies' μ'αρέσει και το ξέρω εδώ και καιρό.Μέσω του myspace τους, τους γνώρισα καλύτερα, και εν τέλη ακούγοντας το δεύτερο και νέο τους album 'Images of Sigrid', ενθουσιάστηκα.
Με disco/dance επιρροές από τα 80s, συνδιασμένα με σύγχρονα ροκ/ηλεκτρονικά ακούσματα συνθέτουν ένα δυναμικό και ξεσηκωτικό μουσικό σύνολο.
Χαρακτηριστική η δυναμική φωνή του frontman Nicolas Ker, στηριζόμενη πάνω σε ηλεκτρονικούς ήχους.
Γενικά, το 'Images of Sigrid' προσπαθεί να τα χωρέσει όλα μέσα, από pop/rock, ambient και disco ήχους, μέχρι και jazz ακούσματα και μπαλάντες.Αρκετούς δεν πολυάρεσε το παραπάνω ύφος του δίσκου, εγώ προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό.
Το βρήκα πολύ ευχάριστο και ρυθμικό, το ακούω καθημερινά, και μου θυμίζει αρκετά Depeche Mode.
Κομματάρες το μελαγχολικό 'Paper Bride' και το δυναμικό 'Antibodies' (χάρηκα που το άκουσα και στον ''Αέρα'').Επίσης, ξεχωρίζω τα 'Images of Sigrid' και το 'The Soundtrack of your fears' της δικιάς μας Όλγας Κουκλάκη (σέξι φωνητικά).
Δεν μου άρεσε το 14λεπτο και κουραστικό 'Faces in the Water'.
Τέλος, πληροφοριακά, η Sigrid είναι μια νεαρή Γαλλίδα που οι Poni Hoax την συναντούν σε κάθε τους live και την θαυμάζουν για το γεγόνος ότι είναι μονίμως χαρούμενη,ευδιάθετη και ποτέ θλιμμένη, όπως λένε οι ίδιοι.

Ακολουθεί το αισθησιακό videoclip του 'Antibodies' ..

The Visitor

Παρόλου που έχουν περάσει αρκετές εβδομάδες από τότε που είδα την ταινία 'The Visitor', με αφορμή την πρεμιέρα της αυτήν την εβδομάδα στις αίθουσες θα αναφερθώ σε αυτήν.

Υπόθεση: Ο βαρετός και μίζερος καθηγητής Οικονομικών Γουόλτερ (Richard Jenkins) ζει και εργάζεται στο πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ.Εδώ και καιρό έχει χάσει το πάθος του για οτιδήποτε και ζει μονότονα και μηχανικά.Όταν το πανεπιστήμιο τον στέλνει για ένα συνέδριο στη Νέα Υόρκη εκπλήσσεται όταν στο διαμέρισμα που νοικιάζει βρίσκει ένα ζευγάρι μεταναστών, θύματα κτηματομεσιτικής απάτης.Ο Γουόλτερ αντί να διώξει τον Συριανό Τάρεκ και την κοπέλα του από την Σενεγάλη μένει μαζί τους στο σπίτι και έτσι η ζωή του αλλάζει..

Η ταινία του Tom McCarthy διαπραγματεύεται με τα ζητήματα της μετανάστευσης και της ξενοφοβίας.Αναφέρεται τόσο στους μετανάστατες που αναζητούν μια καλύτερη τύχη, όσο και στους πολίτες του δυτικού κόσμου, που ζουν μέσα στη μοναξιά και στη ρουτίνα.
Βλέπουμε τον πρωταγωνιστή Richard Jenkins στον ουσιαστικά πρώτο πρωταγωνιστικό του ρόλο στην μεγάλη, σε διάρκεια, καριέρα του.Και τα πάει πολύ καλά, ως υποψήφιος Α'Ανδρικού Ρόλου στα φετινά Oscars.
Ο Γουόλτερ μας δείχνει με έναν ουσιαστικό τρόπο το πώς από τη μια στιγμή στην άλλη, η ζωή καθενός μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο.Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μέσω μιας ανθρώπινης γνωριμίας.Ο πρωταγωνιστής έτσι βρίσκει ξάνα νόημα και ρυθμό στη ζωή του, έρχοντας σε επάφη απρόσμενα με άτομα που δεν περίμενε ποτέ να γνωρίσει.Ο δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ του καθηγητή και του Τάρεκ είναι η μουσική, συγκεκριμένα το αφρικανικό τύμπανο.Ο Τάρεκ βγάζει τα προς το ζην παίζοντας τύμπανο και πείθει και τον Γουόλτερ να το κάνει.Με αυτόν τον τρόπο, ο Γουόλτερ αποκαλύπτει τις καλά κρυμμένες επιθυμίες του και αναπτύσσει το νέο ενδιαφέρον του στη μουσική.Αυτό αντικατοπτρίζεται πλέον και σε όλα τα επίπεδα της ζωής του..γίνεται πιο κοινωνικός,φιλικός,ευδιάθετος,ανακαλύπτει τον έρωτα και την βαθιά φιλία και μαθαίνει σύντομα να βοηθάει τον συνάνθρωπό του σε δύσκολες καταστάσεις (εδώ απέλαση).

O Tom McCarthy παρά τις όποιες σκηνοθετικές αδυναμίες του, δίνει μια ανθρώπινη και πολύ ευαίσθητη ταινία.Μια ταινία που μας βάζει σε σκέψεις και αξίζει την προσοχή μας.

Α ρε Ελλάδα!

Βλέποντας το παρακάτω video συνηδειτοποίησα για άλλη μια φορά πόσο μοναδική χώρα είμαστε.Τώρα αν το 'μοναδικό' σημαίνει και καλό, αυτό το ξέρει καθένας προσωπικά για τον εαυτό του..το σίγουρο είναι ότι το video που ακολουθεί δείχνει με τον καλύτερο τρόπο το πόσο αστείος και γεμάτος έμπνευση λαός είμαστε..

Thirteen Tales of Love and Revenge από The Pierces

Πριν από λίγες μέρες ανακάλυψα τις αδερφές Catherine και Allison Pierce από ένα playlist του RepublicRadio.Ενθουσιάστηκα καταρχήν από την πανέμορφη και σέξι εξωτερική εμφάνιση τους.Βέβαια, στη συνέχεια ανακάλυψα πως δεν υστερούν καθόλου και σε μουσικό ταλέντο.

Μεγάλωσαν στην Alabama, είχανε γονείς χήπιδες και ασχολήθηκαν από πολύ μικρή ηλικία με την μουσική.Συγκεκριμένα, από μικρά κοριτσάκια συμμετείχαν σε διάφορες μουσικές εκδηλώσεις.Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνουν πολύ καλές performer.Η μετακίνηση τους από το νότιο Alabama στo βόρειo New Jork σήμανε και μια μουσική αλλαγή.Από το folk το έριξαν σε ένα ευχάριστο μίγμα από pop,alternative και newfolk ήχους.Έτσι κάπως ακούγεται και ο τελευταίος τους δίσκος από το 2007 'Thirteen Tales of Love and Revenge'.

Μου έκανε εντύπωση στο σημερινό άκουσμα του δίσκου ότι από την αρχή του, εώς και το τέλος του, διακατέχεται από μια αρμονία και ισορροπία.Σε κανένα σημείο του δεν καταντά βαρετός ή κουραστικός.Είναι ένας ευχάριστος και μελωδικός pop δίσκος, με όμορφα φωνητικά και ερωτικούς στίχους.
Όπως υποδηλώνει και ο τίτλος, περιέχει 13 κομμάτια-ιστορίες αγάπης και εκδίκησης..
Αγαπημένα κομμάτια το Kill!,Kill!,Kill!, Secret και Boring.

Ακολουθεί video με live εκτέλεση του Kill!,Kill!,Kill!

Barcelona! - Μέρος Δ' (Antoni Gaudi)

Ολοκληρώνοντας το αφιέρωμά μου για την Barcelona δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στα εκκεντρικά και πρωτοπόρα δημιουργήματα του Καταλανού αρχιτέκτονα Antoni Gaudi.
Ο Gaudi γεννήθηκε το 1852 σε ένα μικρό χωριό κοντά στην πόλη της Tarragona, στην νότια Καταλονία.Σπούδασε αρχιτεκτονική στη Barcelona.Ποτέ δεν αποτέλεσε πρότυπο φοιτητή, ούτε είχε καλούς βαθμούς.Λένε όμως πως είχε αστείρευτη φαντασία και λαχτάρα για δημιουργία, και έτσι ξεχώριζε από τους άλλους φοιτητές.Χαρακτηριστικά ένας καθηγητής του μετά την ορκομωσία του, είπε: ''Δεν ξέρω αν δώσαμε το πτυχίο σε μία ιδιοφυία ή έναν τρελό, μόνο ο χρόνος θα δείξει''.



Γενικά, είναι γνωστός για την εκκεντρικότητά του στα έργα του, όπως φαίνεται άλλωστε και στις φωτογραφίες.Μεγαλύτερο του δημιούργημα θεωρείται ο καθολικός ναός Sagrada Familia, με τον οποίο ασχολήθηκε 12 ολόκληρα χρόνια (1914-1926).


To στυλ του ανήκει στο νεανικό σχεδιαστικό ρεύμα Modernisme, που χαρακτηρίζεται κυρίως από στρογγυλές και οργανικές φόρμες, που σου δίνουν μια φρέσκια και παιχνιδιάρικη αίσθηση των εργών του.

Gran Torino

Η καλύτερη ταινία, ίσως μετά το Slumdog Millionaire, που είδα τους τελευταίους μήνες.

Υπόθεση:O Clint Eastwood ενσαρκώνει τον Γουόλ Κοβάλσκι, έναν μίζερο,δύστροπο και ρατσιστή βετεράνο του πολέμου της Κορέας.Μετά το θάνατο της γυναίκας του ζει μόνος του, απομακρυσμένος από τα παιδιά του.Νιώθει την γειτονιά του πλέον ξένη, εφόσον γέμισε από συμμορίες Χμονγκ, Λατινοαμερικάνων και Αφροαμερικάνων που δεν σέβονται κανέναν και τίποτα.Μισεί τους πάντες και θέλει μόνο την ησυχία του.Όλα αλλάζουν τη νύχτα που ο έφηβος Χμονγκ, ο Τάο, αναγκάζεται από άλλους νεαρούς να προσπαθήσει να κλέψει το καμάρι του Γουόλ, το Ford Gran Torino του 72' από το γκαράζ του..

Ο Eastwood ισχυρίζεται ότι αυτή ήτανε η τελευταία του ταινία ως ηθοποιός.Αν αυτό ισχύει, κλείνει με τον καλύτερο τρόπο την σπουδαία του καριέρα.
Η ταινία, βαθιά ανθρώπινη, ασχολείται με το επίκαιρο θέμα της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.Ο τρόπος που το κάνει αυτό είναι έντονα ρεαλιστικός, χωρίς να αποκρύπτει τίποτα.Η ένταση και η αγωνία κλιμακώνονται κατά τη διάρκεια της ταινίας, φθάνοντας σε ένα εκρηκτικά λυτρωτικό φινάλε..
Το σενάριο είναι γεμάτο ανατροπές, εκπλήξεις και μερικές χιουμοριστικές αναλαμπές.
Τρία πράγματα μου έμειναν έντονα στην μνήμη από αυτήν την ταινία:
1)Ο τρόπος με τον οποίο ένας γέρος,μονόχνωτος, συντηρητικός και ρατσιστής Γουόλ μετατρέπεται σταδιακά σε ένα άτομο που αναγνωρίζει τελικά τις ανθρώπινες αξίες και χαρακτηρίζεται στο τέλος της ζωής του από μια βαθιά ανθρωπιά.
2)Η στοργική σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ του πρωταγωνιστή και του παιδιού Τάο.Μια σχέση που δεν μπόρεσε πότε να έχει με τα φυσικά παιδιά του.
3)Η εξιλέωσή του.Πραγματοποιείται με ένα σπουδαίο τρόπο και όχι με μια τυπική εξομολόγηση που του προέτρεπε να κάνει ο νεαρός ιερεάς.

Το Gran Torino είναι μια σπουδαία ταινία.Μπορεί να μην είναι ούτε εντυπωσιακή, ούτε λαμπερή, αλλά σίγουρα είναι μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία που αξίζει καθένας να την δει.

Παίζει στους κινηματογράφους..ακολουθεί το trailer..

Λαγουδάκια εν δράση!

Μόλις ανακάλυψα ένα πολύ αστείο site που παρωδεί αγαπημένες και πασίγνωστες ταινίες με έναν ξεχωριστό τρόπο!
Έτσι, πηγαίνοντας στο angryalien.com μπορείτε να απολαύσετε επιτυχημένες ταινίες όπως τον Τιτανικό, το Kill Bill, το Pulp Fiction, το Saw, το Borat, το Fight Club και πάρα πολλές άλλες κλασσικές και νέες κινηματογραφικές επιτυχίες.
Η ιδιαιτερότητα εδώ είναι ότι κάθε ταινία/spot κρατάει ακριβώς 30 δευτερόλεπτα και οι ερμηνείες γίνονται αποκλειστικά από cartoons λαγουδάκια (bunnies).Σε αυτά τα 30 δευτερόλεπτα εκτυλίσσεται με ένα άκρως αστείο και γρήγορο τρόπο όλο το story της εκάστοτε ταινίας!

Barcelona! - Μέρος Γ' (Street Artists)

Διασχίζοντας τον κεντρικό πεζόδρομο της Βαρκελώνης La Rambla, που έχει συνολικό μήκος 1.2 χιλιόμετρα, μπορείς να συναντήσεις κάθε λογής ανθρώπους, δραστηριότητες και καταστάσεις. Από εμπόρους που πουλάνε χάμστερ,πουλιά και ψεύτικες μπλούζες της Fc Barcelona, μέχρι και παλικαράκια που προσπαθούν να σου πουλήσουν κόκκινα κουτάκια από ''Coca Cola ή μπύρες''!
Βέβαια, το πιο αξιοσημείωτο και αξέχαστο γεγονός για μένα ήτανε οι Street Artists του συγεκριμένου δρόμου..απλώς θαυμάστε τέχνη:

The Pains of being Pure at Heart

Πρόκειται για ένα ολόφρεσκο συγκρότημα από τη Νέα Υόρκη που αποτελείται από ένα κουαρτέτο πιτσιρικάδων.Το ομώνυμο album ντεμπούτο τους κυκλοφόρησε πριν από ένα μήνα.Μου κέντρισε το ενδιαφέρον ο τίτλος και παράλληλα το όνομα της μπάντας.Επιπρόσθετα, το αυστηρό μουσικό site pitchfork του έδωσε βαθμολογία 8.4 και το κατέταξε στην κατηγορία best new music.Έτσι, το άκουσα και ενθουσιάστηκα.Είναι από τους πιο ευχάριστους δίσκους που άκουσα μέχρι στιγμής αυτή τη νέα χρονιά.
Γενικά ψάχνοντας για τους 'The Pains of being Pure at Heart', είδα ότι κατηγορούνται ότι μιμούνται έντονα μέγαλα ονόματα του παρελθόντος στο χώρο της indie rock/noise pop όπως τους Belle & Sebastian,My Bloody Valentine και τους Smiths.Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πολυακούσει τα παραπάνω συγκροτήματα,αλλά πιστεύω ότι στις μέρες μας παρθενογένεση στη μουσική δύσκολα υπάρχει.Λαμβάνοντας το παραπάνω υπόψη πρόκειται για ένα υπέροχο νοσταλγικό δίσκο.

Αγαπημένα κομμάτια το γοητευτικό/μελαγχολικό 'The Tenure Itch' και το πανέμορφο ποπ τραγούδι 'Stay Alive'.

Ακολουθεί το videoclip του 'Everything with you' :

Anne Hathaway

Την πρωτοείδα το 2006 στην συμπαθητική κωμωδία 'The Devil wears Prada', παίζοντας ένα αγνό και καλόκαρδο κορίτσι πλάι στην κακιά και 'ξινή' Meryl Streep.Αμέσως μου άρεσε ως γυναίκα και παρουσία στην οθόνη.Έτσι από τότε την θεωρώ ως μία από τις ομορφότερες νεαρές ηθοποιούς στο Hollywood (είναι 26 χρονών).
Ερμηνευτικά βέβαια μέτρια και οι ρόλοι της ρηχοί σε ταινίες, κυρίως κωμωδίες, όπως η παραπάνω ή το περσινό 'Get Smart', πλάι στον χαρισματικό Steve Carell.

Βλέποντας όμως χθές τη νέα της ταινία 'Rachel Getting Married', κατάλαβα γιατί ήτανε υποψήφια για το βραβείο Α' Γυναικείου Ρόλου στα φετινά Oscars.Από σέξι εμφάνιση μην περιμένετε πολλά αυτήν την φορά (είναι έτσι ο ρόλος της),αλλά ερμηνευτικά τρομερή.Ερμηνεύει με έντονο πάθος ένα πρώην ταλαιπωρημένο junkie, την Kym, που επισκέπτεται την οικογένειά της με αφορμή το γάμο της αδερφής της.Έτσι, γνωρίζουμε τον εύθραυστο χαρακτήρα της, γινόμαστε μάρτυρες των ενδοοικογενειακών συγκρούσεών της και του μαύρου εφηβικού παρελθόν της.

Γενικά, μπορώ πλέον να πω ότι δραματικοί ρόλοι, όπως στο 'Rachel Getting Married', την πάνε καλύτερα απ'ότι οι κωμικοί.

Barcelona! - Μέρος Β' (Camp Nou)

Είναι ίσως η κορυφαία στιγμή της διαμονής μου στην Βαρκελώνη,η επίσκεψη στο γήπεδο ποδοσφαίρου της Barcelona, το Camp Nou (σημαίνει 'Νέο Γήπεδο').

Το Camp Nou χτίστηκε το 1957 και έχει χωριτικότητα 98.787 θέσεων.Έτσι είναι το μεγαλύτερο γήπεδο της Ευρώπης.Σύντομα σχεδιάζεται να γίνει μια γενική ανάπλασή του, ώστε να χωράει 115.000 θεατές συνολικά.


Είναι το δεύτερο γήπεδο,μετά το νέο πανέμορφο Allianz Arena του Μονάχου της Γερμανίας, που με συγκλόνισε κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου.
Η αλήθεια είναι ότι εξωτερικά τουλάχιστον δεν είναι τόσο όμορφο, ούτε τόσο επιβλητικό όσο το φανταζόμουν.Για τα παραπάνω μάλλον φταίει ότι είναι αρκετά παλιό,βρίσκεται μέσα στην πόλη, και επίσης το γεγονός ότι ένα κομμάτι του γηπέδου βρίσκεται σκαμμένο κάτω από την επιφάνεια της γης,όπως συμβαίνει στο ΟΑΚΑ της Αθήνας.
Μόλις όμως μπήκα μέσα και πλησίασα τις θέσεις που προορίζονταν για το group μας, η θέα που αντίκρισα ήταν απερίγραπτη.Το γήπεδο είναι πραγματικά τεράστιο.Όσο περνούσε ο χρόνος και το γήπεδο γέμιζε, η ατμόσφαιρα γινόταν πιο επιβλητική.
Επιπλέον,θετική εντύπωση μου προκάλεσε η φιλική συνύπαρξη των οπαδών των δύο ομάδων,της Barcelona και της Bilbao.Ως αρνητική θα χαρακτήριζα την παντελή απουσία μουσικής πριν,μετά το ματς και κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου..Μέτρια εώς και ψυχρή η ατμόσφαιρα των 75.000 φιλάθλων (μην σας πω ότι στη Γερμανία κάνουν περισσότερο φασαρία!)
Τέλος, η Barca παίζει πράγματι μπαλάρα, και χάρηκα ιδιαίτερα που είδα τον ίσως καλύτερο ποδοσφαιριστή του κόσμου 90λεπτά να παίζει μπάλα,τον Messi.

Life in Technicolor ii από Coldplay

Ήρθε επιτέλους η μεγάλη στιγμή να αναφερθώ στο αγαπημένο μου συγκρότημα, τους 'φλώρους' Coldplay!
Μετά το εκπληκτικό, τελευταίο τους album 'Viva la Vida or Death and all his friends',που το έλιωσα το περασμένο καλοκαίρι του 2008,ακολούθησε ένα λιγότερο καλό EP με 8 τραγούδια, το 'Prospekt's March'.Απογοητεύτικα με την συνεργασία τους με τον ράπερ Jay-Z στο Lost+.Βέβαια,τραγούδια όπως η μπαλάντα 'Prospekt's March/Poppyfields','Glass of Water' και το 'Life in Technicolor ii' σώζουν τον δίσκο.
Το τελευταίο τυχαίνει να είναι το νέο τους single.Πολλοί θα έχουν ακούσει το 'Life in Technicolor' που είναι το opener του album 'Viva la Vida or Death and all his friends'.Ένα ακουστικό κομμάτι με πανέμορφη μελωδία που εισήγαγε με τον καλύτερο τρόπο το μουσικό ταξίδι του album.Το μόνο που του έλειπε ήταν τα φωνητικά και ο στίχος,lyrics.Έτσι ,με το 'Life in Technicolor ii' αυτό επιτυγχάνεται και το τραγούδι ολοκληρώνεται.

Ακολουθεί το νέο videoclip του κομματιού,που είναι μεν λίγο φλώρικο,αλλά και αστείο παράλληλα..

Barcelona! - Μέρος Α'

Με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψή μου στην Βαρκελώνη της Ισπανίας θα ακολουθήσουν τις επόμενες μέρες αναρτήσεις με τις εντυπώσεις μου.

Μπορώ να πω ότι από τις ευρωπαικές πόλεις που επισκέφθηκα μέχρι τώρα η Βαρκελώνη μάλλον είναι η ομορφότερη.
Δεν ξέρω,νομίζω ότι συνδυάζει με τον καλύτερο τρόπο την δυτικοευρωπαική αρχιτεκτονική των κτιρίων και δρόμων με την μεσογειακή κουλτούρα (έχει καθαρή θάλασσα για μπάνιο και λιμάνι) που έχουμε συνηθήσει και εδώ στην Ελλάδα.Πραγματικά,η πόλη σφύζει από ζωή τόσο την ημέρα,όσο και την νύχτα.Επίσης,είναι ζεστή και φιλόξενη,με το μειονέκτημα βέβαια ότι σχεδόν κανείς δεν μιλάει αγγλικά!Γενικά,η Βαρκελώνη χαρακτηρίζεται από χρώμα,μουσικές (όπως Capoeira,Flamengo) και υπέροχα (αλλά λίγο ακριβά) φαγητά.

Περιοχές και δραστηριότητες που με εντυπωσίασαν και δεν ξεχνιούνται τόσο εύκολα είναι το γήπεδο της Fc Barcelona,το Camp Nou, ο τεράστιος πεζόδρομος La Rambla με τα απίστευτα street theatres και η αρχιτεκτονική των κτιρίων που σχεδίασε ο Antoni Gaudi,ιδιαίτερα η εκκλησία Sagrada Familia.
Να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι όλα τα παραπάνω ήταν τόσο καλά επειδή συνοδεύτικαν με μία πάρα πολύ καλή παρεά που γνώρισα κατά τη διάρκεια της εκδρομής.
Λεπτομέρειες με φωτογραφικό υλικό της επόμενες μέρες..

We Own The Sky από Μ83

Πρόκειται ίσως για το συγκρότημα που ακούω περισσότερο αυτό το διάστημα.
Το όνομα τους το πήρανε από τον ομώνυμο γαλαξία που βρίσκεται στο αστερισμό της Ύδρας.
Οι Μ83 είναι Γάλλοι και ψυχή του συγκροτήματος είναι ο Anthony Gonzalez.Το είδος τους:
Κάτι μεταξύ dream pop και electronica.Έχουνε στο ενεργητικό τους 5 album.To τελευταίο τους το 'Saturdays=Youth' θεωρείται από πολλούς,όπως και από εμένα,από τα ομορφότερα του 2008,με υπέροχες μελωδίες σε τραγούδια όπως τα Couleurs,Too late,Up! και We Own The Sky.
Το τελευταίο είναι και το νέο τους single και για μένα ίσως το αγαπημένο μου κομμάτι,μου βγάζει μια λυτρωτική δύναμη.Γενικά τα τραγούδια τους τα θεωρώ ταξιδιάρικα και ονειρικά (για αυτό και το dream pop).

Τώρα όσον αφορά το We Own The Night, οι M83 ξεκίνησαν από τα τέλη Ιανουαρίου μέχρι πριν από λίγες μέρες ένα διαγωνισμό μέσω του Youtube.
Συγκεκριμένα,καθένας μπορούσε να ανεβάσει στο Youtube ένα προσωπικό video σχετικά με το πώς ερμηνεύει ο ίδιος το We Own The Night.Στη συνέχεια οι Μ83 θα αποφασίσουν για το καλύτερο,ώστε να συνοδεύσει το single.
Τα videoclip που κυκλοφορούν στο Youtube είναι πολλά,εγώ προσωπικά τον νικητή δεν μπόρεσα να τον βρω ακόμη,δεν ξέρω βέβαια αν έχει καν ανακοινωθεί.Το αγαπημένο μου είναι το παρακάτω:

Sex Drive

Μετά από προηγούμενες αναφορές μου σε 'σοβαρές' ταινίες ακουλουθεί μια χαλαρή,απλή και νεανική κωμωδία που προσφέρει άφθονο γέλοιο,το Sex Drive.

Υπόθεση:
Ο αξιαγάπητος 18χρονος Ίαν νιώθει πως είναι ο τελευταίος αμερικανός παρθένος.Όλα αλλάζουν μόλις γνωρίζει την σέξι Ντανιέλ.Το προβληματάκι όμως είναι πως την γνώρισε μέσω ίντερνετ,δήλωσε διάφορες αναλήθειες και επιπρόσθετα τους χωρίζει μια τεράστια απόσταση.Η Ντανιέλ του υπόσχεται να του 'κάτσει' και έτσι ο Ίαν ξεκινάει με την παρέα του ένα περιπετειώδες ταξίδι για το Σικάγο..

Η ταινία αποτελεί φυσικός απόγονος μιας σειράς χαζοεφηβοαμερικάνικων ταινιών,ξεκινώντας από τα American Pie.Συνδιάζει το Road Trip με το Superbad.Βέβαια, νομίζω πως δεν ξεπερνά το τελευταίο ούτε στις κωμικές ατάκες, ούτε στους χαρακτήρες που υποδύονται οι νεαροί ηθοποιοί.
Δείχνει φανερά την ροπή των περισσότερων αμερικανών νέων(και όχι μόνο) προς το 'οπουδήποτε και με οποιονδήποτε' σεξ,αρκεί να γίνεται..Επίσης,και μέσω της ταινίας καταλαβαίνουμε το πόσο ισχυρό πλέον έχει γίνει το ίντερνετ,εφόσον είναι πια για πολλά άτομα το κύριο μέσω αναζήτησης σεξουαλικών επαφών.
Γενικά,όσοι αγαπούν αυτό το είδος ταινιών θα την θεωρήσουν σίγουρα πολύ ευχάριστη και διασκεδαστική.Είναι ότι καλύτερο έχω δει,σε νεανικές κωμωδίες,μετά το Superbad.
'Εκανε πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες τον Οκτώβριο και αναμένεται σύντομα σε dvd.

Dig Out Your Soul..μας λένε οι Oasis

Αν και καθυστερημένα θεωρώ χρέος μου να αναφερθώ στο νέο 8ο album των Oasis που κυκλοφορεί εδώ και 4 περίπου μήνες.
Παρόλου μου είμαι μεγάλος fan των Oasis αναγνωρίζω ότι τα τελευταία τους album 'Don't Believe the Truth' και 'Heathen Chemistry' κάθε άλλο παρά καλά θεωρήθηκαν τόσο από το ευρύ μουσικό κοινό,όσο και από τους θαυμαστές τους.
Οι Oasis είναι από τα μεγαλύτερα brit-pop-rock συγκροτήματα της Βρετανίας στα 90's,με album όπως τα 'Definitely Maybe' και '(What's the story)Morning Glory' που άφησαν την δική τους μουσική ιστορία.Στη συνέχεια ακολούθησε όμως μια καθοδική πορεία για διάφορους λόγους..
Τώρα με το νέο 'Dig Out Your Soul' επιτέλους κατάφερνουν να δημιουργήσουν ένα album αντάξιο με το όνομα τους.Κυριολεκτικά ο δίσκος από το πρώτο κομμάτι μέχρι και το τελευταίο 'τα σπάει'!Ακούγεται αρκετά φρέσκος και δυνατός χωρίς βέβαια να ξεχνάει το βρετανικό καθιερωμένο στυλ των Oasis.Όπως δήλωσε και 'η καρδιά' του συγκροτήματος Noel Gallagher:
“I wanted to write music that had a groove; not songs that followed that traditional pattern of verse, chorus and middle eight. I wanted a sound that was more hypnotic; more driving. Songs that would draw you in, in a different way. Songs that you would maybe have to connect to – to feel.”
Αν και δύσκολη η επιλογή,αγαπημένα κομμάτια είναι τα 'Falling Down','To be where there's life'.Καταπληκτική και η μπαλάντα 'I'm outta time'.

Ακολουθεί το videoclip του 'Falling Down' που μας δείχνει ξεκάθαρα το πόσο ''εκτιμούν'' οι Oasis την βασιλική οικογένεια..