Win Win

 

Drama/Comedy, USA 2011

Release Date: - , Thomas McCarthy

Υπόθεση: O οικογενειάρχης Μike (Paul Giamatti), δικηγόρος στο επάγγελμα, και προπονητής πυγμαχίας στον ελεύθερό του χρόνο, έρχεται αντιμέτωπος με την κρίση της μέσης ηλικίας, αλλά και με σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Τα τελευταία φαίνεται να λύνονται μέσω μιας δικηγορικής κομπίνας, ενώ και η ψυχολογία του βελτιώνεται με την απρόσμενη έλευση ενός πιτσιρικά, του Kyle (Alex Shaffer). Mόνο που τα πράγματα ανατρέπονται όταν εμφανίζεται και η εξαρτημένη από ουσίες μάνα του παιδιού, που διεκδικεί την κηδεμονία του...

Θεωρώ τον Paul Giamatti τον ενεργό "βασιλιά" του ανεξάρτητου, αμερικανικού κινηματογράφου. Όχι πως δεν τα πάει εξίσου καλά και στις υπερπαραγωγές. Ταινίες όμως όπως τα "Sideways", "Cold Souls" και "Barney's Version" πιστοποιούν στο έπακρο την ερμηνευτική του αξία. Από την άλλη, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Thomas McCarthy έχει σκηνοθετήσει ήδη ανεξάρτητα διαμαντάκια όπως τα "The Station Agent" και "The Visitor". Έτσι η συνύπαρξη αυτών των δύο προσωπικοτήτων δείχνει σε μεγάλο βαθμό το τι θα συναντήσει ο θεατής στο "Win Win".

Ως κλασικότατη indie dramedy, το "Win Win" διακατέχεται από το ύφος, τον ρυθμό και την ατμόσφαιρα ταινιών του είδους. Χωρίς να βλέπουμε κάτι το ασυνήθιστο ή πρωτοπόρο επί της οθόνης, οι συμπαθέστατοι, προσγειωμένοι χαρακτήρες, σε συνδυασμό με ένα ενδιαφέρον και σπορτίβ background story, συνθέτουν μια συμπαθέστατη δραμοκωμωδία. Οι ισορροπίες μεταξύ γλυκού και πικρού επιτυγχάνονται, και οι ερμηνείες, με κυριότερη την επιβλητική παρουσία του Giamatti δίνουν επιπλέον πόντους στην αξιόλογη προσπάθεια του σκηνοθέτη. O οποίος σκηνοθέτης μάλλον το έχει βάλει στόχο να επικεντρώνεται και να απεικονίζει με χειρουργική ακρίβεια και πηγαίο ρεαλισμό ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό των πρωταγωνιστών του, την μοναξιά.

Ο Giamatti, ως εκπρόσωπος του mid-life crisis τα πάει υπέροχα, και το περιβάλλον του, παντρεύει τα οικονομικά προβλήματα με τις συναισθηματικές του αξίες. Μέσα σε αυτό το κλίμα οι ίδιοι χαρακτήρες μαθαίνουν καλύτερα τους εαυτούς τους, και το τι θέλουν από την ζωή, αλλά και τι πραγματικά είναι απαραίτητο για την ψυχική τους ισορροπία και κατ'επέκταση προσωπική ευτυχία. Τα υπόλοιπα επί της οθόνης, πακεταρισμένα σε ένα ψυχαγωγικό και ανάλαφρο 100λεπτο...

The Rapture - In the Grace of your Love

Indie/Dance/Electronica, LP
Release Date: 06/09/2011, DFA Records

Eπιτέλους ακούω ξανά δίσκους που με φτιάχνουν, που χαίρομαι να τους απολαμβάνω. Έτσι συνειδητοποιώ, μετά από 2-3 μήνες ξηρασίας, πόσο σημαντική είναι τελικά η καλή μουσική, ένας καλός δίσκος για την καθημερινότητά μου. Και μέσα σε αυτές τις καλές κυκλοφορίες είναι και το νέο των Rapture, το πέμπτο τους συγκεκριμένα, ονόματι "In the Grace of your Love". Καθαρά το γεγονός ότι στεγάζεται στην φημισμένη DFA, θρυλική για τους αξέχαστους ηλεκτρονικούς της ύμνους, δίνει από μόνο του πόντους (υπερ)αξίας.
Δροσερός, φρέσκος ηλεκτρονικός ήχος, που μόνο ψυχρός δεν μοιάζει να είναι, αντιθέτως είναι μελωδικός, και πιασιάρικος και συναισθηματικός σε αρκετά σημεία. Dance-Punk/Pop-Electronica που είχα να απολαύσω από τους Gossip το 2009. Mπορεί ο δίσκος να έχει τις αδιάφορές του στιγμές, αλλά δεν παύει να είναι ευχάριστος στο σύνολό του, όμορφος, βασικά απαραίτητος για μένα.
Άκου: "Ηow Deep is your Love?", "In the Grace of your Love", "Sail Away", "Come Back to Me"..

The Horrors - Skying

 

Indie Rock, LP

Release Date: 11/07/2011, XL Recordings

Eίναι στην φύση μας να βγάζουμε συχνά γρήγορα λανθασμένα συμπεράσματα. Κάτι τέτοιο έγινε για μένα εδώ πέρα ακούγοντας για πρώτη φορά το "Skying". Η αλήθεια είναι πως δεν με "γέμισε" αρκετά ο νέος, τρίτος δίσκος της παρέας από το Essex. Της παρέας που με ενθουσίασε πριν από δύο χρόνια με το δεύτερό τους άλμπουμ, "Primary Colours". 'Ητανε τα νεφελώδεις φωνητικά του Faris Badwan, η μαύρη ψυχεδέλεια και οι απίστευτα σκοτεινές μπασογραμμές που με εξέπληξαν και με έκαναν να χαθώ μέσω της μουσικής τους. Αξέχαστη μουσική εμπειρία το single "Sea within a Sea"...

Στο "Skying" τα πράγματα έχουνε ελαφρώς διαφοροποιηθεί, γεγονός που με ξίνισε, αρχικά τουλάχιστον. Για να το πω καλύτερα, οι Horrors επέκτειναν το μουσικό τους προφίλ και κατ'επέκταση τις λίστες με τις μουσικές τους επιρροές από το παρελθόν μέχρι και το πρόσφατο παρόν. Στα αυτιά μου πριν από δύο χρόνια είχανε ως κεντρικό γνώμονα τον ήχο των Joy Division και Can, ενώ φέτος τον new wave χαρακτήρα των New Order και την pop αρτιότητα του David Bowie. Αυτή ακριβώς η στροφή του νέου δίσκου ήθελε τρεις με τέσσερις ακροάσεις να ωριμάσει και να αγαπηθεί από μένα και τα αυτιά μου, τώρα πλέον το κάνει. Οι Horrors μπλέκουν το new wave των 80s με τα χαρακτηριστικά synths και τις shoegaze πινελιές των πρώιμων 90s σε ένα άρτια δομημένο, μελωδικά κατασκευασμένο μουσικό σύνολο που σέβεται τις επιρροές και τον εαυτό του, χαρίζοντας παράλληλα μουσική αξία και πλούτο στο έτος 2011.

Άκου: "Still Life", "Moving Further Away", "Dive In"..

Submarine

Drama/Comedy, UK/USA 2010
Release Date: - , Richard Ayoade

Υπόθεση: O 15χρονος Ουαλός Οliver Tate (Craig Roberts) δεν είναι ένας έφηβος όπως κάθε άλλος. Η ζωή του αλλάζει ριζικά όταν ερωτεύεται την εκκεντρική συμμαθήτριά του Jordana (Yasmin Paige), αλλά ταυτόχρονα προσπαθεί να σώσει και τον γάμο των γονιών του...

Το "Submarine" είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Richard Ayoade, που μέχρι τώρα ήτανε γνωστός για την σκηνοθετική δουλειά του σε βιντεοκλίπ των Arctic Monkeys. Η ταινία αποτελεί μια καθαρόαιμη, ανεξάρτητη dramedy, από αυτές που έχουν την στόφα να γίνουν cult και αγαπιούνται από συγκεκριμένη μερίδα θεατών.
Με ένα πιο στιβαρό σενάριο, το "Submarine" θα μπορούσε να αγγίξει την αξία του "(500) Days of Summer", αλλά δυστυχώς η ταινία δεν έχει να πει κάτι ουσιαστικό και παραμένει κάπως "αφηρημένη" στα μάτια του κοινού. Από εκεί και έπειτα, έχει γίνει τρομερή δουλειά από τον Richard Ayoade, τόσο στην φωτογραφία, όσο και στο μοντάζ και την σκηνοθεσία. Ταινία, που οπτικά τουλάχιστον δύσκολα ξεχνάς. Η μουντή Ουαλία, οπτικοποιείται με τα πιο νοσταλγικά, πανέμορφα, γλυκόπικρα χρώματα. Πέρα από το μάτι, ικανοποιείται και το αυτί. Για το τελευταίο υπεύθυνος είναι ο Alex Turner, που έκανε ένα διάλειμμα από τους Arctic Monkeys, και επιμελήθηκε με ιδιαίτερο μεράκι, ταλέντο και αυστηρά ρομαντική διάθεση το soundtrack της dramedy που αξίζει να τσεκάρεις αν δεν το έχεις κάνει ήδη (post εδώ). Tέλος, θετική εντύπωση προκαλεί και η εκκεντρική της αφήγηση, χαρακτηριστική βέβαια για ανεξάρτητα ταινιάκια του είδους.
H ιστορία του πιτσιρικά της υπόθεσης δεν είναι από την φύση της κάτι το ιδιαίτερο. Η περίεργη φυσιογνωμία και η φαντασιόπληκτη προσωπικότητά του δίνουν αυτό το ξεχωριστό άρωμα σε όλη την ιστορία. Περισσότερο πρόκειται για την ισορροπία που καλείται να βρει ο 15χρονος, μεταξύ της προσωπικής του ζωής και τον ρόλο του μέσα στην οικογένεια.
Όπως και να έχει, παρόλο που το "Submarine" δεν χαρακτηρίζεται από σεναριακές εκπλήξεις και ανατροπές, αποτελεί μια ιδιαίτερη κινηματογραφική πρόταση, για τους λάτρεις του ανεξάρτητου κινηματογράφου, και όχι μόνο.

Indian Wars - Walk Around the Park

 

Indie Rock, LP

Release Date: 02/05/2011, Bachelor Records

Σχετικά φτωχικό, από μουσικής απόψεως, αποδείχτηκε τελικά το φετινό καλοκαίρι. Λίγοι οι δίσκοι που τελικά αξίζουν. Εγώ ξεχωρίζω το νέο των Black Lips και το ντεμπούτο του Washed Out. Και μιλώντας για τους Black Lips, ακούστε και αυτούς εδώ, τους Ιndian Wars. 

Το πενταμελές σχήμα από το Vancouver του Καναδά ακούγεται πιο "αμερικάνικο" από πολλά άλλα ανάλογα συγκροτήματα. Με το "Walk Around the Park" κυκλοφορούν το πρώτο τους αλμπουμάκι που αποτελείται από ανεβαστικά, και κατά πλειοψηφία, δίλεπτα ακούσματα που παντρεύουν αρκετά αποτελεσματικά την κλασική rock'n'roll σχολή με την αμερικανική country. Mε εμφανείς επιρροές από τον συμπατριώτη τους Neil Young, αλλά και τους Bob Dylan, Johnny Cash και τους φρέσκους Black Lips σου δημιουργούν το αίσθημα της καλοκαιρινής χαλάρωσης και συνδυάζονται άψογα με ένα δροσερό κοκτέιλ σε ένα απομακρυσμένο μπαράκι με φόντο τον αυγουστιάτικο ήλιο που δύει...

Άκου: "George Ellis", "Won't do a Thing", "That's the Way it Goes", "20,000 Cans"..

Horrible Bosses (Αφεντικά για Σκότωμα)

Comedy, USA 2011
Release Date: 21/07/2011, Seth Gordon

Υπόθεση: Tρεις φίλοι (Jason Bateman, Charlie Day, Jason Sudeikis) που ανήκουν στην εργατική τάξη και παλεύουν άξια για το μεροκάματό τους, αντιμετωπίζουν καθημερινά σοβαρά προβλήματα με τα αφεντικά τους (Κevin Spacey, Colin Farrell, Jennifer Aniston). Έχοντας εξαντλήσει κάθε άλλο ενδεχόμενο βελτίωσης της επαγγελματικής τους κατάστασης αποφασίζουν πως μοναδική λύση είναι ο θάνατος των αφεντάδων τους...

Δειλά δειλά πήρα την απόφαση να αρχίσω να ξαναγράφω από εδώ. Μια ευχάριστη καλοκαιρινή νύχτα, μια όμορφη ατμόσφαιρα σε ένα θερινό σινεμά και παράλληλα η παρακολούθηση του "Horrible Bosses" έκαναν την παραπάνω απόφαση ευκολότερη. Γρήγορο, έξυπνο, με καλογραμμένους και εθιστικούς χαρακτήρες, πετυχημένες ατάκες και ένα τέρμα διασκεδαστικό "πόλεμο" μεταξύ δύο κοινωνικών τάξεων, προσφέρει ότι ακριβώς πρέπει να έχει μια καλοκαιρινή κωμωδία.
Χωρίς να έχω δει το "Bridemaids", πιστεύω πως εδώ πρόκειται για μια από τις κορυφαίες, καλοκαιρινές, κωμικές προτάσεις. Είναι που οι σχέσεις μεταξύ των "καλών" εργατών και των "κακών" αφεντάδων παρουσιάζονται έξοχα διασκεδαστικές, παρόλο που οι δεύτεροι φλερτάρουν πιο έντονα με το στοιχείο του εξωφρενικού, όπως η ασυγκράτητη νυμφομανή γιατρίνα Aniston ή ο άσωτος γιος, βρωμιάρης κληρονόμος της οικογενειακής επιχείρησης Colin Farrell. Πρόκειται για ένα σενάριο που στηρίζεται κατά κύριο λόγο στην αποτελεσματική χημεία του πρωταγωνιστικού φιλικού τρίου και κατ'εμέ στο φυσικό ταλέντο του Charlie Day, που χαίρομαι που πριν από κάποιους μήνες τον παρακολουθούσα στο sitcom "Ιt's Always Sunny in Philadelphia" και τώρα τον απολαμβάνω και στην μεγάλη οθόνη. Ο Βateman αναλαμβάνει ως συνήθως το σοβαροφανές κομμάτι της υπόθεσης, ενώ ο Sudeikis είναι ίσως ο πιο αδιάφορος από τους συνολικά πολύ ενδιαφέρον χαρακτήρες. Πέρα όμως από τις κωμικοτραγικές, γκανγκστερικές καταστάσεις στις οποίες μπλέκουν οι θεωρητικά πράοι και άβγαλτοι φίλοι που ξαφνικά προσπαθούν να το παίξουν κοινωνικοί ήρωες, η υπόθεση με ένα απρόσμενο twist μπλέκει και τα αφεντικά μεταξύ τους πράγμα που αποτελεί και το κλειδί του story.
Για τους περιφερειακούς χαρακτήρες τα λόγια είναι περιττά. Απολαυστικότατος και τέρμα εκφραστικός ο "δικτάκτορας" Spacey, ακραία αλλοπρόσαλλος ο Farrell και σε ένα διαφορετικό από τα συνηθισμένα ρόλο η Aniston. Έρχεται και ο wannabe γκάνγκστερ "motherfucker" Jamie Fox και βάζει το κερασάκι στην τούρτα.