February's Movies (Part Three)

TYRANNOSAUR (UK 2011, Paddy Considine)

 

Ήταν το 2004 όταν ένας παλαίμαχος στρατιώτης, ενσαρκωμένος από τον ηθοποιό Paddy Considine, στα πλαίσια της ταινίας "Dead Man's Shoes", επιστρέφει σε πάτρια εδάφη και αρχίζει να σπέρνει τον θάνατο σε πολλούς νεαρούς της περιοχής. Νεαροί που ήταν υπεύθυνοι για τον θάνατο του μικρότερου αδερφού του. Και αυτό στάθηκε ως αφορμή να παρακολουθήσω ένα από τα πιο βαριά και παράλληλα ανατριχιαστικά σενάρια εκδίκησης που έχω δει ποτέ.

Αυτή τη φορά ο Considine, από την οπτική του σκηνοθέτη και σεναριογράφου μας γνωρίζει την Βρετανία από τα πιο μελάνα κοινωνικά της χρώματα. Η σκληρή καθημερινότητα της εργατικής τάξης, και μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από το μίσος, την ζήλεια, την οργή και την βία. Η απόγνωση και η απελπισία ξεχειλίζει από κάθε σπίτι της γειτονιάς που βρίσκεται στο επίκεντρο της σεναριακής δραστηριότητας. Μια μονάχα στιγμή οι πρωταγωνιστές δείχνουν να περνάνε καλά, σε μια κηδεία... Με την αίσθηση του θανάτου να καραδοκεί, οι κεντρικοί χαρακήρες της ταινίας προσπαθούν να επιβιώσουν, να νιώσουν ζωντανοί και να κάνουν κάτι καλό, λυτρωτικό, κάτι που θα ηρεμήσει την ταλαιπωρημένη, και μάλλον απάνθρωπη ψυχή τους. Και μπορεί όλα αυτά να φαντάζουν ακραία, εξτρεμιστικά και μη ρεαλιστικά, φτάνουν οι απίστευτες ερμηνείες των Μullan, Colman και Rasan και οι μίζερες προσωπικές τους ιστορίες να αποδείξουν το αντίθετο.

TAKE SHELTER (USA 2011, Jeff Nichols)

Mε την σημερινή δύσκολη πραγματικότητα, τους γρήγορους, απαιτητικούς ρυθμούς της ζωής, αλλά και τον πολύπλοκο, εσωτερικό ψυχισμό του κάθε ανθρώπου δεν θέλει και πολύ να ξελασκάρει μια βίδα στο μυαλό... Η σχιζοφρένεια είναι μια συνηθισμένη μορφή μιας τέτοιας ψυχικής ασθένειας, και κληρονομικό "χάρισμα" και του τίμιου οικογενειάρχη Curtis. O οποίος μετά από μια σειρά συμβολικών εφιαλτών αρχίζει και ανησυχεί και παίρνει την απόφαση να χτίσει ένα υπόγειο καταφύγιο για να σώσει την οικογένειά του από επικείμενη καταστροφή. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται η δυναμική και η ουσία του "Take Shelter": To πως ο οικογενεικός, φιλικός και ευρύτερα κοινωνικός κύκλος θα αντιδράσει μετά από τις προσωπικές εμπειρίες του παθόντα. Η γραμμή μεταξύ ενός ψυχικά αρρώστου και ενός μεσσία εδώ είναι λεπτή, και πάνω απ'όλα πρέπει ο ίδιος ο "ασθενής" να συνηδειτοποιήσει τι συμβαίνει στην ζωή του, με την βοήθεια και του περίγυρου βέβαια...

Με ένα δύσκολο, ημί-υπαρξιακό θέμα να καταπιάνεται, πολύ καλές, στιβαρές ερμηνείες από τον Michael Shannon και Jessica Chastain, το "Take Shelter", παρόλο που παρουσιάζει κάποιες σεναριακές ατέλειες κυρίως με την κάπως ανορθόδοξη διακύμανση του χρόνου, αποτελεί ένα πολύ δυνατό, όμορφα σκηνοθετημένο, ανθρώπινο δράμα που αναμφίβολα θα κεντρίσει άμεσα το ενδιαφέρον του θεατή.

February's Movies (Part Two)

TERRAFERMA (Italy/France 2011, Emanuele Crialese)

Ιταλική νομοθεσία, τουρισμός, νησί και λαθρομετανάστες. Όταν το κύμα αρχίζει και ξεβράζει σκουρόχρωμους λαθρομετανάστες το ειδυλιακό καλοκαιρινό περιβάλλον της Σικελίας διαταράσσεται σημαντικά. Ο Ιταλός σκηνοθέτης Crialese κάνει με το "Terraferma" μια αξιόλογη προσπάθεια αντιπαραβάλοντας τις δύο αντικρουόμενες κοινωνικές πλευρές της πατρίδας του. Μια Ιταλία που μπορεί να είναι φιλόξενη, ζωηρή και δείχνει να απολαμβάνει τις ομορφιές της ζωής, αλλά παράλληλα και προκαταλημένη και ρατσιστική με μια άλλη μερίδα "τουριστών"... Φυσικά, παράλληλα με το δραματικό της υπόθεσης, σταθερός συνοδοιπόρος είναι και η κωμική, ευχάριστη πλευρά αυτής της πολυπολιτισμικής ανθρώπινης ιστορίας που ξετυλίγεται στο μεγαλύτερο νησί της Μεσογείου. Και επειδή σπανίζουν οι σοβαρές και παράλληλα κωμικές ταινίες των γειτόνων μας, αυτήν εδώ κάνει καλά την δουλειά της.


URSUL (Romania 2011, Dan Chisu)

To "Ursul" είναι κωμωδία με έντονο βαλκανικό χαρακτήρα και με μήλο της Έριδος μια...αρκούδα. Επικεντρώνεται στην μεταβατική φάση της χώρας, το 1990, μετά την πτώση του καθεστώτος Τσαουσέσκου. Έτσι αυτομάτως διακατέχεται από έντονη κοινωνική σάτιρα, με την αύρα δυτικής κουλτούρας και τα πατροπαράδοτα ήθη και αξίες να δημιουργούν μια αντικρουόμενη, κωμικοτραγική και παράλληλα εκρηκτική ατμόσφαιρα που αναμφίβολα διασκεδάζει τον θεατή. Στον πυρήνα αυτών των κατάστασεων βρίσκεται ένα τσίρκο, μια αρκούδα και ένας Γερμανός κυνηγός που επιθυμεί να αγοράσει την αρκούδα του τσίρκου για να την σκοτώσει μετέπειτα (!). Φυσικά και το στοιχείο της υπερβολής είναι εδώ παντού παρόν, τόσο στο σενάριο, όσο και στους θεότρελους χαρακτήρες, αλλά λίγο η πολύχρωμη σκηνοθεσία, λίγο τα όμορφα σεναριακά twists και πολύ το μεράκι και ο ζήλος των πρωταγωνιστών την κάνουν μια πολύ ευχάριστη κωμική εμπειρία.

Coasting - You're Never Going Back

Indie Rock, LP
Release Date: 15/11/2011, M'lady's Records

Αυτό εδώ είναι από την περασμένη χρονιά, αλλά άρχισα να το λιώνω τις τελευταίες μέρες στην καθ'οδόν playlist μου. Οι Coasting απλά είναι μια κιθάρα (Madison Farmer) και ένα drumset (Fiona Campell). Moυ θυμίζουν σε σημεία και κυρίως φωνητικά τους Air Waves από το Brooklyn. Με αυτό το μινιμαλιστικό set up προσπαθούν να κάνουν όσο περισσότερη φασαρία μπορούν και τα καταφέρνουν περίφημα. Με surf αύρα, post punk στιγμές και ωραιότατα ριφάκια ξεσηκώνουν τον ακροατή μέσα σε 33 λεπτά. Φυσικά με μια διαφορετική προσέγγιση θα μπορούσαν αντί για ντεμπούτο να μας πασάρουν ένα ωραιότατο, περισσότερο προσεγμένο και πιο ουσιαστικό EP, αλλά όχι ότι με χάλασε το "You're Never Going Back", καθόλου.

February's Movies (Part One)

BEAUTIFUL BOY (USA 2010, Shawn Ku)

Όπως και το συγκλονιστικό "We Need to Talk about Kevin", έτσι και το "Beautiful Boy" διαχειρίζεται ένα πολύ ευαίσθητο οικογενεικό ειδικότερα, αλλά και κοινωνικό γενικότερα πρόβλημα. H ανάλυση το πως ένας έφηβος μπορεί να φτάσει στο σημείο να προκαλέσει ένα μακελειό και μετά να αυτοκτονήσει βρίσκεται στο επίκεντρο της προσπάθειας των δημιουργών. Βέβαια εδώ ο νεαρός δράστης αφήνεται χαρακτηριστικά στο περιθώριο, και στο προσκήνιο στέκονται οι δύο γονείς του. Μέσω των δικών τους συναισθημάτων, παθών, εμπειριών και συγκρούσεων, μιας έντονης, γονικής οπτικής γωνίας, η ταινία καταφέρνει να μας βάλει στο μεδούλι του προβλήματος. Βέβαια το όλο θέμα, η εμβάθυνση και η οπτικοποίησή του δεν αγγίζει ανώτερες συναισθηματικές χορδές , αλλά με σοβαρές, αξιόλογες ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, σεβασμό σε ένα αντικειμενικά "άβολο" στόρι, το δράμα δίνει το στίγμα του, έχοντας παράλληλα σε μερικές στιγμές μια κάπως παρατραβηγμένη τάση προς το μελό...

STAKE LAND (USA 2010, Jim Mickle)

Λατρεύω τις καλές ζομπο-βαμπιροταινίες. Και μέσα από ένα τσούρμο κακών ταινιών, από ένα κορεσμένο θεματικό πυρήνα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Και αυτή εδώ, κυρίως για τους λάτρεις, αλλά και γιατί όχι για τους υπόλοιπους, αποτελεί μια εξαίρεση. Το "Stake Land", με ένα μικρό budget και ελάχιστη δημοσιότητα, κατάφερε να ξεχωρίσει σε αρκετά φεστιβάλ. Ένα μετα-αποκαλυπτικό road movie σε μια ολικά καταστραμμένη Αμερική προκαλεί απο μόνο του ως κεντρικό στοιχείο ενδιαφέρον. Αν ταυτόχρονα η ατμόσφαιρα που χτίζεται είναι χαρακτηριστικά καλή, σκοτεινή, ηλεκτρισμένη, υπόγεια, απελπιστικά απαισιόδοξη το αποτέλεσμα όχι μόνο βλέπεται, αλλά και απολαμβάνεται. Φυσικά και υπάρχουν οι σεναριακές διευκολύνσεις, φυσικά και το όλο θέμα παίρνει και μια μάλλον άστοχη θρησκευτική προέκταση, αλλά αυτό που βλέπει κανείς στην οθόνη να ξετυλίγεται αρέσει, έχει δυνατές, φρικιαστικές στιγμές, στοιχειωμένη αύρα και μπόλικο σασπένς.

Porcelain Raft - Strange Weekend

Indie Pop, LP
Release Date: 24/01/2012, Secretly Canadian

Και ενώ η πλειοψηφία του μουσικοιντερνετικού κόσμου ασχολείται με το πόνημα της Lana del Rey, και πολλές φορές δυστυχώς με την ίδια overhyped περσόνα, εγώ προτιμώ αυτήν την στιγμή να ασχοληθώ με τον Porcelain Raft ή κατά κόσμον Ιταλό Μauro Remiddi. Aυτός κυκλοφορεί το ντεμπούτο του "Strange Weekend", βάζει όλο του το ταλέντο, αστείρευτο συναίσθημα και τις πολύπλευρες επιρροές του από Λονδίνο, Brooklyn, Ιταλία και συναρμολογεί έναν πανέμορφο, ταξιδιάρικο, γοητευτικά θολό dream pop δίσκο που αγγίζει όλες τις ευαίσθητες, μουσικές χορδές και μας ζεσταίνει στις πανευρωπαϊκά τσουχτέρες,  παγωμένες μέρες. Καθόλου τυχαίο που συνοδεύει τους M83 στο επερχόμενό τους tour. Η μουσική της Lana ας περιμένει...

January's Movies (Part Two)

THE ARTIST (France/Belgium 2011, Michel Hazanavicius)

 

To "The Artist" αποτελεί μεγάλο φαβορί για το σημαντικότερο αγαλματίδιο στην φετινή απονομή των βραβείων Oscar. Σίγουρα, ο Hazanavicius έχει κερδίσει από τώρα το βραβείο ιδιαιτέροτητας/εκκεντρικότητας για την κινημτογραφική βιομηχανία εν έτη 2012, αφού όχι μόνο γύρισε εξ'ολοκλήρου μια ασπρόμαυρη ταινία, αλλά επειδή το δικό του έργο αποτελεί φόρο τιμής στον βωβό κινηματογράφο. Και μπορεί (όπως και εγώ) να μην είστε γνώστης του είδους, αλλά δύσκολα δεν θα λατρέψετε αυτή την νοσταλγική, πανέμορφη και γλυκόπικρη ρομαντική κομεντί. Στο επίκεντρο ένα ρομάντζο βγαλμένο από το πρόωρο, ακόμη αθώο, Hollywood του 29'. Ένας σταρ του απερχόμενου βουβού κινηματογράφου δίνει τα σκήπτρα στο νέο θυληκό αστέρι του ομιλούντος σινεμά, με την ρομαντική ατμόσφαιρα και τις φιλμικές φιλοδοξίες να δημιουργούν το κατάλληλο πεδίο δράσης, που με την πηγαία εκφραστικότητα, την σπιρτάδα και την κινησιολογία τους οι δύο κεντρικοί ερμηνευτές απογειώνουν.

CARNAGE (France/Germany/Poland 2011, Roman Polanski)

Ένα διαμέρισμα, δύο ζευγάρια, τέσσερις χαρακτήρες. Ο Roman Polanski στα γεράματά του καταφέρνει να σμίξει θέατρο και κινηματογράφο, με κεντρικό θεματικό άξονα μια γονική συνάντηση μετά από έναν σχολικό τσακωμό. Οι μεγάλοι είναι χειρότεροι από τα παιδία ή κάθε άνθρωπος κρύβει μια εγωκεντρική, οξύθυμη, αθυρόστομη και βίαιη εκδοχή του εαυτού του μέσα του. Κάτι τέτοιο αποδεικνύει περίτρανα το "Carnage". Με μινιμαλιστική γραφή, κοφτερές ατάκες, ενδιαφέρον συζητήσεις στα όρια του κοινωνικά επιτρεπτού, αστείρευτη σατιρική διάθεση και τέσσερις ηθοποιούς που στέκονται επάξια στα γνωστά ερμηνευτικά τους λημέρια, το "Carnage" αποτελεί σχεσιακή μικρογραφία της σημερινή κοινωνίας. Οι χαρακτήρες, η γραφή και κυρίως η σταδιακή απομυθοποίησή τους αποτελεί το δυνατό χαρτί αυτής της δραματοκωμωδίας. Στις δικές μας αίθουσες σε λίγες μέρες.