Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Interpol - Interpol


Indie Rock, LP (Κυκλοφόρησε αρχές Σεπτέμβρη από την Matador Records)

Δεν ξέρω. Δεν βοηθάει και ο καιρός (μέχρι τώρα). Ακόμη και αυτή τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο για τον νέο, τέταρτο δίσκο των Interpol, δεν μπορώ (ακόμη) να τους συγχαρώ, ούτε να τους κράξω. Στο κάτω κάτω δεν μπορώ να λειτουργήσω όσο αντικειμενικά θα ήθελα (αν αυτό γίνεται), εφόσον πρόκειται για μια από τις αγαπημένες μου μπάντες. Το σίγουρο είναι ότι διαφέρει αισθητά από τις προηγούμενες εξαιρετικές δουλειές τους, που με έκαναν να τους λατρέψω, να ταυτιστώ με τον σκοτεινό ήχο τους, να ξεσπάσω με τα έντονα κιθαριστικά riffs ή να βυθιστώ στην απίστευτη, υπόγεια ατμόσφαιρα που μόνο αυτοί ξέρουνε τόσο έντονα να χτίζουν...
Να τονίσω ότι ξενέρωσα απίστευτα με τον ομώνυμο τίτλο του άλμπουμ (λες και πρόκειται για ντεμπούτο ενός νεοεισερχόμενου indie συγκροτήματος), και νομίζω πως το artwork χειρότερο δεν μπορούσε να είχε γίνει...
Αυτό που έχει σημασία όμως είναι το περιεχόμενο, η μουσική. Και στην προκειμένη περίπτωση λείπουν τα περισσότερα στοιχεία που με έκαναν να τους αγαπήσω. Ούτε κολλητικά ρεφραίν, ούτε υπόγεια, κιθαριστικά χωσίματα υπάρχουνε πολλά. Αυτό που μένει είναι ένας τέρμα εσωστρεφές δίσκος, δύσκολος, βαθύς, ιδιαίτερος. Θέλει τον χρόνο του, και κάθε φορά τον ανακαλύπτω όλο και περισσότερο και προσπαθώ να χαθώ στο ατμοσφαιρικό, ηχητικό βάθος του. Τα καταφέρνω όλο και καλύτερα. Πάντως τα φωνητικά του Paul Banks είναι στα καλύτερά τους, σε στοιχειώνουν και σε προκαλούν να ταξιδέψεις στο μίζερο, θεοσκότεινο, νέο κόσμο των Interpol...
Ξεχωρίζω τα δύο πιο radio-friendly κομμάτια του δίσκου, ''Lights'' και ''Barricade''. Eπιπλέον ακούστε το ''Try It On'' με το ανατριχιαστικό πιάνο του...



3 σχόλια:

Comfis είπε...

Και μένα είναι μεγάλη μ αδυναμία, αλλά δεν με τρέλανε ο δίσκος, βέβαιαα ακόμη δεν έχω κάτσει να τον λιώσω.. μπαρικέιντς λάιτς και σέιφ ουιθάουτ, τα αγαπημένα μ.. κατά τα άλλα ελπίζω απλά να είναι θέμα εμπέδωσης

The Escapist είπε...

έτσι νομίζω και εγώ...αν αρχίζει και χειμωνιάζει μπορεί να τον εμπεδώσουμε ακόμα καλύτερα...Και εγώ δεν έχω τρελαθεί μέχρι στιγμής. Πάντως τώρα παρατηρώ πως το κομμάτι ''All of the Ways'' είναι στην ουσία η συνέχεια του ''Τry it On'' και γουστάρω τον τρόπο που τα δύο ενώνονται..haunting...

yourmusicride είπε...

spot on! και εγώ κάπως έτσι ένοιωσα, η τελευταία τρίαδα πάντως: Try it on, All of the ways και The Undoing με έκανε να το αγαπήσω αυτό το album.

Δημοσίευση σχολίου